මරිමෝඩ වැහි!

මම ඒ වෙලාවෙ හිටියෙ කුස්සියේ. තීරු කපපු කවියක් හෝද හෝද. එයා සාලෙ සෝපාව උඩ, රතු සිමෙන්ති පොළවට සමාන්තරව. 

මගෙ අතේ ඉස්පිල්ලක් මුවාත තියල හදාගත්තු පිහිය. එයාගෙ අතේ ටීවී රිමෝට් එක.

එක පාරටම අකුණක් පිපිරුවා, අනපේක්ෂිතව. අතේ තිබුන  ඉස්පිල්ලත් අට ඉස්බක් උඩ වීසි උනා, අනපේක්ෂිතව.

ඊගාවට පළවෙනි හුළං රැල්ල ඇවිත් ගේ වටේ කැරකෙන්න ගත්තා. දෙවෙනි හුළං රැල්ල කොන්ද නමාගෙන යතුරු හිල අස්සෙන් රිංගුවේ ගේ ඇතුලට.

“මට සීතලයි.” මං කිව්වා.

“ම්හ්!” 

කොණ්ඩෙ දිග කොරියන් කොල්ලෙක් ඇඳන් උන්න ස්වෙටරය ගලවලා හා මූණක් තියෙන කොරියන් කෙල්ලෙක්ට පෙරෙව්වා.  එයා උරහිස් අකුලගෙන තටු පොරවගත්තා.

තුන්වෙනි හුලං රැල්ල ආවේ වැහි ඇල්ලක් වඩාගෙන. ‘සට සට’ ගාල වහළෙට වැහි ඇට වැටෙනකොට මං වට්ටියක් අරන් එලියට පැන්නෙ හොඳ වටකුරු වැහි බිංදු ටිකක් අල්ලගන්න. පට්ට කරුවලයි. එයා කැමති නෑ තෙමි තෙමි ටෝච් එක අල්ලන්න. කකුල ලිස්සලා ගියොත් උළු වහල දිගේ පෙරළිලා බිමට පත බෑවීමේ අවදානම ඉහටත් උඩින්.

ඒ වෙලාවෙයි මට ඇහුනෙ එයාටෙල් අක්ක කියනව 'ගට් එක තියෙන යූත් එකට ඕනෙ දෙයක් කරන්න පුළුවන්ය' කියලා.

"මේ ඇහුනද? ඔයාට කරන්න බැරි දෙයක් නෑ."

"ඔව්. ඔව්." 

එයා ටී වී එකට ඇස් දෙක අලෝගෙන කිව්වා.

"හැබැයි ඔහේට ගට් එක නෑ."

"ම්හ්?"

මම එක අතකින් ගට් එකයි, අනිත් අතෙන් වැහි පීල්ලයි අල්ලගෙන, වළාකුල මිරික මිරික හොඳ රවුං වැහි වෙන් කරන්න උනා.. දුකක් වගේ මොකද්දෝ එකක් දැනිල වළාකුළු රෝස පාට වෙන්න ගත්තා තමයි. ඒ උනාට වැහි එක්ක කලාමැදිරි එළි තිත් දෙකක් කලවං කරගත්තනම් තේ මේසෙට තියන්න තිබුනා. මොකද එයාගෙ ආහාරජීරණ පද්ධතියෙ 'ගට්' එක තවම කිසිම අවහිරයක් නැතුව වැඩ කරනවා.

ආපහු කුස්සියට එනකොට වට්ටිය කට මට්ටමට පිරිලා. ඇස් දෙකත් පිරිලා. හිතත් තෙතබරියං වෙලා. ඒත් මම පතුල් දෙකේ ගෑවිලා තිබ්බ මඩ තට්ටු පරෙස්සමෙන් දොරකඩ කොහු පාපිස්සෙ පිහදැම්මා. පිටත ගිනි ඇතුලට ගන්න හොඳ නැති තරමටම පිටත මඩ තට්ටු ඇතුලට ගන්නත් හොඳ නෑ. 

එයා ඔළුව උස්සල බැළුවෙ ඇස් දෙක පීරිසි තරමට ලොකු කරගෙන. 

“පිස්සුද ගෑනියේ වැස්සෙ තෙමෙන්නෙ?” ඒ සද්දෙට වහළෙ උළු දෙදරුංකාලා සාලෙ මැද්දට පිණි බෑවා. වැහිවලට තෙමෙනව වගේ නෙමෙයි පිණි කුඩුවලට තෙමෙන එක. මං ගස්සගෙන කුස්සියට යන්න හැරුනා. 

“දිගටම ඔය ගවුම අඳින්ඩකෝ.” එයා ඇදලා පැදලා කියනවා. 

ඒ කියන්නෙ තවම ඇස් පේනව! ඒකත් මදැයි.