Thursday, August 1, 2019

ඔබේ රහස් සතුටු බුබුළ (Happiness Bubble)



ඔබේ ජීවිතයේ සතුටුදායක නිමේෂයන් (moments of happiness) තියෙනවාදැයි මම ඇහුවොත්, ඕනෑම කෙනෙක් 'ඔව්' යැයි පිළිතුරු දේවි. නමුත් ඔබ කොපමණ කාලයක් ඒ සතුටුදායක නිමේෂයන් නොනැසී පවත්වා ගන්නට සමත් ද? 

සතුටුදායක නිමේෂයන් උදෑසන උඳුපියලි ගොල්ලක වැතිරගත් පිණි බිංදු වාගෙයි. තුනී හිරු රැස් දහරක්, සිහින් සුලං රැල්ලක් හෝ වැනි ඉතා කුඩා බාහිර බලපෑමකින් ඒවා බිඳී, විසිරී යා හැකියි. ඔබේ සතුට බාහිර බලපෑමකට නතුව බිඳී ගිය පසු ඉතිරි වෙන්නේ කුමක් ද? බොහෝ විට ඒ තැන ගන්නේ තරහව/ ශෝකය/ බිය/ සැකය හෝ වෙනත් සෘණාත්මක හැඟීමක් (negative vibes).

ඉහත සඳහන් කල සතුටුදායක නිමේෂයන් බාහිර බලපෑම්වලින් සුරක්ෂිත කරගන්නත්, ඒවායින් නැංවෙන ධනාත්මක කම්පනයන් (positive vibes) නැවත නැවතත් අත්විඳින්නත් ඔබ කැමති ද? එහෙමනම්, 'සතුටු බුබුළ' හෙවත් Happiness Bubble සංකල්පය ඔබටත් වැදගත් වේවි.

දේදුණු වර්ණ පරාවර්තනය කරමින්, සැහැල්ලුවෙන් සුලඟේ පාවිපාවී යන සබන් බුබුළක් හිතේ මවා ගන්න. මම ඔබට කියාදෙන්නට යන සතුටු බුබුළත් ඒ වගේම අලංකාරයි. නමුත්, සබන් බුබුළේ තුනී, බිඳෙන සුළු සබන් පටලය වෙනුවට ඔබේ සතුටු බුබුළේ බාහිර පටලය නිර්මාණය කරගත යුත්තේ වරණ පාරගම්‍ය (selective permeable) පටලයකින්.


වරණ පාරගම්‍යතාවය කියන්නේ මොකක්ද?

වරණ පාරගම්‍යතාවය (selective permeability) කියන්නේ සෛල විද්‍යාව හා සබැඳුන සංකල්පයක්. සෛල පටල වරණ පාරගම්‍ය ගුණයෙන් යුක්තයි. ඒ කියන්නේ ඒ පටළ හරහා එහා මෙහා ගමන් කල හැක්කේ තෝරාගත් අණු හා අයනවලට පමණයි.



සතුටු බුබුළ තනාගැනීමෙන් පසුව, ඒ තුල පරාවර්තනය වෙන ධනාත්මක කම්පනයන් (positive vibes) උපරිමයෙන් අත්විඳින්න නම් ඔබ වැඩි කාලයක් සතුටු බුබුළ ඇතුලේ ජීවත් වෙන්න ඕනෙ. ඒ වගේම ඒ වටා ඇති වරණ පාරගම්‍ය පටලය (selective permeable membrane) හරහා ඇතුල් වෙන්නට ඉඩ නොදිය යුතු, සෘණාත්මක බාහිර බලපෑම් මොනවාදැයි ඔබ දැනුවත් විය යුතුමයි.

අපේ සතුටු බුබුලට පරිබාහිරව තබාගන්නට පරෙස්සම් විය යුතු දේවල් මොනවාද?

1. විසකුරු මිනිසුන් (Toxic people)



ගෝනුස්සන්, සර්පයන් වගේ සත්තුන්ට පමණක් නොවෙයි, ඇතැම් මිනිස්සුන්ටත් විෂ එන්නත් කිරීමේ හැකියාව පවතිනවා. මොවුන් ඔබට විස එන්නත් කරන්නේ සෘජු කායික හෝ වාචික අපහරණ මගින්, මානසික හිංසනයට ලක් කිරීමෙන්, එහෙමත් නැත්නම් ඔවුන්ගේ අභව්‍ය රංගනයකට ඔබව ඈඳා ගැනීමෙන් විය හැකියි. 

කාර්‍යාලයේ, අධ්‍යාපන ආයතනයේ, මිතුරු කවයන්හි, සමාජ මාධ්‍යවල පමණක් නොවෙයි, ඔබේම නිවස තුල පවා මෙවන් විසකුරු මිනිසුන් ජීවත්වෙන්න පුලුවන්. ඒ ඔබේ ආදරවන්තිය, සැමියා, වැඩිමහල් දරුවා හෝ ඔබේම මව වෙන්නත් ඕනෑතරම් ඉඩකඩ තිබෙනවා. ඒ නිසා වැදගත්ම දේ, කිසියම් සබඳතාවයක් හරහා ඔබට විස එන්නත් වෙන බව වැටහුණු වහාම, අදාල විස සහිත පුද්ගලයාව ඔබේ සතුටු බුබුලෙන් පිටතට පලවා හැරීමයි.

විස සහිත පුද්ගලයන්ට හොඳම උදාහරණයක් තමයි බුලීස්ලා (Bullies). ඔබත් අධ්‍යාපන ආයතනයේ හෝ කාර්‍යාලයේ දී බුලීස්ලා අතින් හිංසනයට ලක්වෙනවා නම් පැහැදිලිවම ඔවුන්ට විරුද්ධ වෙන්න. ඔබේ විරෝධතාවයෙන් පලක් නොවන බව හැඟෙනවානම් වගකිවයුතු ඉහල නිලධාරියෙක්/ ගුරුවරයෙක්/ පාලනාධිකාරිය දැනුවත් කර ඔවුන්ගේ උපකාර ඉල්ලා සිටින්න. සමාජ ජාලා ඔස්සේ ඔබට අයුතු බලපෑම් කරන්නට එන අය ඉන්නවානම් සරලවම ඔවුන්ව බ්ලොක් කර දමන්න.


2. කරුමක්කාරයෝ (Unlucky Bastards)



දුක් කරදර සහිත කාලවලට ඕනෑම කෙනෙකුට මුහුණ දෙන්න සිදුවෙනවා. හැබැයි මේ කාණ්ඩයට වැටෙන කරුමක්කාරයන් ඔබට හඟවන්නේ ඔවුන් තරම් අසාධාරණයට ලක් වුන, පීඩා විඳින, සදාකල් දුකෙහිම පවතින වෙනත් කෙනෙක් නැති බවයි. ඔවුන් ඔබ සමග කතාකරන හැම මොහොතකම "මේ ලෝකය කොතරම් කුරිරු දැ'යි" සිහිපත් කරවා ඔබේ ඇඟේ හීගඩු නංවන්නට සමත්. 

සෑම මොහොතකම, සෑම දෙයක් ගැනම සෘණාත්මක ආකල්ප පමණක්ම දරන මේ කරුමක්කාරයෝ ඔබ වෙත එළඹෙන්නේ බොහෝ සාමාන්‍ය මිනිසුන් කරන්නාක් මෙන්ම තමන්ගේ ගැටළුවක් ඔබ සමග බෙදාගෙන, ඒ සම්බන්ධයෙන් ඔබේ අදහස් සහ උපදෙස් ලබාගන්නට අවශ්‍ය බව හඟවමින්. නමුත් ඔබ සාමාන්‍ය මිනිසුන්ට ගැලපෙන විසඳුම් කීයක් ඉදිරිපත් කලත් කරුමක්කාරයන් ඒවායින් තෘප්තියට පත්වෙන්නේ නැහැ. සෑමවිටම, සෑම විසඳුමකම යම් ඇදයක් දකින ඔවුන් ඇළුම් කරන්නේ දිගින් දිගටම තමන්ගේ පීඩාවන් ගැන කතා කරන්නට පමණයි. 

ඔබ අඳුරු ආගාධයක මුවවිටට වී ආගාධය ඇතුලේ හඬමින් ඉන්නා කෙනෙක්ව එලියට අදින්නට උත්සාහ ගනිමින් ඉන්නවායැයි හිතන්න. එවැනි අවස්තාවක ආගාධයට වැටුණු පුද්ගලයා ඔබේ උදව්වෙන් එලියට එන්නේ නැතිව, එතුල ඇති අඳුරත්, සීතලත්, භයංකාරබවත් දිගින් දිගටම පණ පිහිටුවමින් විස්තර කරනවානම්, අවසානයේ ඔබේ හිස තුලත් ඒ සෘණාත්මක කම්පනයන් රාව ප්‍රතිරාව නැංවෙන්නට පුළුවන්. ඊටත් වඩා දරුණු අවදානම තමයි, සමබරතාවය ගිලිහී ඔබත් පෙර කී ආගාධයට ඇදවැටීමේ අවදානම.


3. ඔයාගේ හොඳටයි අපි මෙහෙම කරන්නේ (Well-meaning ill-minded people)

ඔබට අකැමති ආහාර, අකැමති ප්‍රමාණවලින් ගන්නට බල කරන වැඩිහිටියෝ, ඔබේ ඇඳුම්වල වර්ණ නොගැලපීම ගැන දිනපතා විහිළු කරන කාර්යාල මිතුරෝ, ඔබ ආසාවෙන් කියවන මනෝවිද්‍යා සඟරාව ගැන දිනපතා උපහාසාත්මක විහිළු කරන ඤාති සොහොයුරෝ, ඔබත් ඔබේ සැමියාත් හොඳින් සිතා බැලීමෙන් පසු දරුවන් හදන්නේ නැතිව ඉන්නට ගත් තීරණයට දිනපතා පරිභව කරන අසල්වැසියෝ.... මේ කවුරුත් ඔබේ හිත රිදවීමෙන් අනතුරුව කියන පොදු වාක්‍ය ඛණ්ඩයක් ඇති බව දන්නවාද? "ඔයාගේ හොඳටයි අපි මෙහෙම කරන්නේ". 

මගේ පෞද්ගලික අදහස නම්, අපේ රටේ මිනිසුන් "මට සමාවෙන්න/ සොරි" කියන වාක්‍ය ඛණ්ඩය තරමටම "ඔයාගේ හොඳටනෙ අපි මෙහෙම කරන්නේ" කියන වාක්‍ය ඛණ්ඩයත් අවභාවිතා කරනවා.

මේ ඝණයටම අයත්වෙන තවත් පිරිසක් තමයි, ඔබට ජීවිතයේ ප්‍රමුඛතා ලැයිස්තුවක් (priority list) ඇති බව නොපිළිගන්නා අය/ ඔබේ ප්‍රමුඛතා ලැයිස්තුවට ගරු කරන්නට අකැමති අය. ඔබ මිතුරු හමුවක් මගහැර විශ්වවිද්‍යාලයේ දේශණයකට සහභාගි වූ නිසා මාස ගණනක් මැසිවිලි නගන, ඔබ හදිසි වෘත්තීමය කටයුත්තක් හේතුවෙන් සහභාගි වෙන්නට නොහැකියැයි දැනුම් දුන් දුර ඤාතියෙකුගේ තුන් මාසේ දානමය පිංකම ගැන තවත් තුන් අවුරුද්දක් යනකම් චෝදනා කරන උදවිය මීට හොඳම උදාහරණයි.

මේ කාණ්ඩයේ සම්බන්ධතා අපේ ජීවිතයෙන් මුළුමුනින්ම බැහැර කිරීම ඉතා අපහසුයි. බොහෝ විට මෙවැනි මානසික පීඩාවන් ඇතිකරන සමීපතමයන් එහෙම කරන්නේ ඔවුන්ගේ නොදැනුවත්කම නිසාමයි. ඒ වගේම මින් පෙර මා සඳහන් කල "කරුමක්කාරයෝ"ත් ඔවුන් විසින්ම තනාගත් අඳුරු ආගාධයේ හිරවී ඉන්නේ හුදෙක් නොදැනුවත්කම නිසාමයි.


මුලිනුදුරා දමන්නට බැරි කටු-පොකුරු ආශ්‍රය කලයුත්තේ කොහොමද?

ඔවුන් කටු-පොකුරු බවට හොඳ අවබෝධයක් ඔබට තිබිය යුතුයි. මේ කාණ්ඩ දෙකේ පුද්ගලයන් නොදැනුවත්ව වුනත් ඔබේ ජීවිතයට ගෙන එන්නේ සෘණාත්මක කම්පන (negative vibes). ඒ නිසා ඔබ ධනාත්මක ශක්තීන්ගෙන් හැකි උපරිමයෙන් සන්නද්ධව ඉන්නා විට පමණක් ඔවුන්ව ආශ්‍රය කරන්න. ඔවුන්ගේ සෘණාත්මක කම්පනවල බලපෑම නිසා ඔබේ සතුටු නිමේෂයන් බිංදුවටම හිඳී යන්නට පෙර වහ වහා ඔවුන්ගෙන් ඈත්වෙන්න. විරාමයක් ගන්න. ඔවුන්ව එළියේ අතහැර දමා, ඔබේ සතුටු බුබුළ තුලට වැදී ධනාත්මක ශක්තීන්ගෙන් නැහැවෙමින් නැවතත් ප්‍රාණවත් වෙන්න (Re-energize and Re-vitalize).

සතුටු බුබුලෙන් පරිබාහිරව පවත්වාගත යුතු පුද්ගල සම්බන්ධතා ගැන අපි ඉහතින් කතා කලා. දැන් බලමු සතුටු බුබුල ඇතුලේ පුරවාගත යුතු සතුටු-වර්ධක (Happiness Enhancers/ Energy boosters) ගැන.

ඔබේ ජීවිතයේ ධනාත්මක ශක්තීන් වර්ධනය කරන පුරුදු මොනවාදැයි ඔබම හඳුනා ගත යුතුයි. මගේ සතුටු බුබුල තුලට මා පුරවා ගන්නා හැම දෙයක්ම ඔබටත් එලෙසින්ම ධනාත්මකව බලපාවියැ'යි මට කොහෙත්ම සහතික වෙන්න බැහැ. නමුත්, මම කියන්නම් මගේ සතුටු බුබුලේ, සතුටු නිමේෂයන් උත්පාදනය කරන්නත්, මානසික ඉහිල් බව පවත්වාගන්නත් නිතර භාවිතා වෙන පුරුදු කිහිපයක්;



1. පොත්පත් කියවීම
2. සුරතල් සතුන් සමග ගත කරන කාලය. (මගේ සුරතල් පූසාගේ පුරුපුරුව මැජික් එකක් වගේ ක්ෂණයකින් මනස ඉහිල් කරන්නට දායක වෙනවා.)
3. Adult coloring books/ coloring apps, Hand crafts
4. Sudoku ප්‍රහේලිකා, Scrabble games
5. පෙඩිකියු සත්කාරයක් හෝ සමට detox ප්‍රතිකාරයක් ලබා ගැනීම
6. වැහි වැටෙන දවසක උණුසුම් කෝපි කෝප්පයක් පානය කිරීම
7. මගේ ආදරවන්තයා අසල වැතිරගෙන වල්පල් කතා කියමින් කාලය ගත කිරීම
8. ආදරවන්තයා  හෝ ළඟම මිතුරෙක් ගිටාරය වයන අතරේ ගී ගැයීම
9. අලුත් විෂයයන් ඉගෙනීම
10. අලුත් ආහාර වට්ටෝරු අත්හදා බැලීම
11. නිවසින් බැහැර පලාතක නිවාඩුවක් ගත කිරීම
12. දවසේ Step-target එක සම්පූර්ණ කිරීම
13. මම ඇළුම් කරන TV series, cookery shows එහෙමත් නැත්නම් movies නැරඹීම
14. මගේ සතුටු වර්ධක මිතුරන් අතළොස්ස මුණගැසීම, ඔවුන් සමග කාලය ගත කිරීම.
15. සමාජ මාධ්‍ය තුළින් හඳුනාගත් සතුට-ජනනය කල හැකි මිතුරන් අතළොස්ස සමග දොඩමළු වීම
16. වෘත්තියට අදාළ නව සොයාගැනීම්, උපකාරක වැඩසටහන් ආදිය පිළිබඳව හැදෑරීම

නමුත් මම යලිත් අවධාරණය කරන්න ඕනේ, පූසෙක්ගේ පුරුපුරුව අවුරුදු දෙකේ ඉඳන් පූස් සුරතලුන් ඇති දැඩි කරන මගේ සතුට වර්ධනය කලත්, ඒ කාරණයම පූස්-ලෝමවලට අසාත්මික ඔබේ සතුට නිශේධනය කරන්නට හේතු විය හැකියි.


ඕනෑම දෙයක් ඕනැවට වඩා ඕනෑ වීමේන් ඇතිවිය හැකි ඛේදවාචක

"ඕනෑම දෙයක් ඕනැවට වඩා ඕනෑම නෑ." මේ මගේ පාසැලේ ගුරුවරියක් විසින් නිතර කියන්නට යෙදුනු, මට අදටත් අමතක නොවෙන කතාවක්. සතුටු බුබුල තුලට පුරවාගන්නා සතුටු-වර්ධකවලට වුවත් ඒ ප්‍රකාශය ඒ ආකාරයෙන්ම වලංගුයි.

උදෑසන කෝපි කෝප්පය (ලංකාවේ බහුතරයකට නම් උදෑසන කිරි වීදුරුව) අතපසු වුනොත් මුළු දවසම මුහුණ අඳුරු කරගෙන ගෙවා දමන මිතුරන් ඔබටත් ඉන්නවාද? අද මූඩ් එක අප්සට් මොකද කියා ඇහුවොත් Ugh! I missed my morning caffeine fix යැ'යි මැසිවිලි නගන මිතුරන් මටත් ඕනෑතරම් ඉන්නවා. මේ තමයි, සතුටු වර්ධකයක්, ඇබ්බැහියක් බවට පත් කර ගැනීමේ ප්‍රතිඵලය. ඔබේ සතුට දල්වන උණුසුම් කෝපි කෝප්පයම ඔබේ සතුට නිශේධනය කරන්නට දායක වීම මොනතරම් ඛේදවාචකයක්දැ'යි මදක් නැවතිල්ලේ හිතා බලන්න.



ඔබ හොඳින් තෝරා බලා සතුටු බුබුල තුලට ඇතුළු කරගත් මානව සම්බන්ධතාවලටත් මේ රීතිය, මේ ආකාරයෙන්ම අදාල වෙන බව අමතක කරන්න එපා.

අද ඔබේ සතුට වර්ධනය කරන ආදරවන්තයා, සැමියා, බිරිඳ හෙට ඔබට වඩා ආකර්ශණීය අයෙක් සමග පෙමින් බැඳෙන්නට ඕනෑතරම් ඉඩකඩ තියෙනවා. අද ඔබේ සතුටු බුබුල තුල සුරතල්වෙන නව යොවුන් දියණිය, තව වසරකින් දෙකකින් ඔබෙන් බැහැරව තමන්ගේම සතුටු බුබුලක් ගොඩනංවාගන්නත්, ඇගේ සතුටු බුබුළ තුලට ඔබව වද්දා නොගන්නටත් ඕනෑ තරම් ඉඩකඩ තියෙනවා. අද ඔබේ දෙපා මුල පුරු-පුරු ගෑවිල්ලේ දැවටෙන සුරතල් පූසාත්, ඔබ වැඩ ඇරී නිවසට එන පෙරමග බලන ආදරණීය සුනඛ පෝතකයාත් හෙට අනිද්දාට හදිසි අනතුරකින් ජීවිතය හැර යන්නට පුළුවන්. එයයි ලෝකයේ ස්වභාවය.

ඒ හැමදේටමත් වඩා ඔබ සිහි තබාගත යුතු දෙයක් තිබෙනවා. ඔබ ගොඩනගාගත් සතුටු බුබුල එපරිද්දෙන්ම වෙනස් නොවී පවතිද්දීම, ඔබට ජීවිතයෙන් සමුගන්නට සිදුවිය හැකියි.

ලෝක ස්වභාවය සහ ස්වභාවධර්මයේ මූලික නීති පිළිබඳව මනා අවබෝධයකින් යුතුව ජීවත් වීමත්, නිතරම වෙනස් වීම් දෙස අනියත බියකින්, සැකයයින් හෝ ශෝකයකින් යුතුව විමසිලිමත් වෙමින් අනවශ්‍ය පීඩනයකින් මිරිකි මිරිකී කාලය ගත කිරීමත් කියන්නේ අන්ත දෙකක්. 

අද ඔබේ ආදරවන්තයා, හෙට ඔබට වඩා ආකර්ශණීය අයෙක් සමග පෙමින් බැඳෙන්නට ඕනෑතරම් ඉඩකඩ තියෙන බව අවබෝධ කරගෙන ජීවත් වෙන්න. නමුත් එහෙම දෙයක් සිදුවෙන්නට පෙර ඔබේ සතුටු බුබුල තුලට අනවශ්‍ය සැකයක් ඇතුල්වෙන්නට ඉඩ දීමෙන්, සතුටු බුබුල ඇතුලේ වාතය දූෂණය වෙන්නට ඉඩ දෙන්න එපා. පෙර සතුටු වර්ධකයක්ව පැවතුන යමක්, තවදුරටත් ඔබට සතුට දනවන්නේ නැතිනම්, එය පෙර කී වරණ පාරගම්‍ය පටලයෙන් ඉවතට වීසි කරන්න. 

සතුට යනු සෑමවිටම භෞතික වස්තූන් මත රඳා පවතින යමක් නොවෙයි. අත්දැකීම්, මතක, හැඟීම් හෝ අධ්‍යාත්මික නිමේෂයන් තුලින් සතුට උපදින්නට හැකියි. ඒ වගේම, ඔබේ සතුටු බුබුලේ ආරක්ෂකයා වියයුත්තේ ඔබමයි. සතුටු බුබුලක් උත්පාදනය කරගෙන, පවත්වාගෙන යන්නට පටන් ගත්තාට පසු, ඔබේ සතුටු නිමේෂයන් විනාශ වීම ගැන බාහිර බලපෑම්වලට බැනවැදීම අසාධාරණ බව ඔබටම ඒත්තු ගැන්වේවි.


~~~~~~~~~~

Saturday, March 17, 2018

විරාම ලකුණු




"රායා, ඔයාට තේරෙනවද මම කියන දේ?" මම එකපාරටම පොළොවට වැටුනා. පොළව තිබුනේ බිම් මට්ටමට තට්ටු විසි එකක් උඩින්, කලබල නගරයක හදවත මත. වීදුරු බිත්ති හරහා ඔෆිස් එක ඇතුලට ගලාගෙන එන්න තතනන වැහි කළුවර, දීප්තිමත් විදුලි බුබුළු තුන්සිය ගණනක එළිය හමුවේ පැරදිලා, වීදුරු මත ඇතිල්ලි ඇතිල්ලි තාවර වෙමින් උන්නා.


"ම්හ්" 


"රායා?" ජේසන්, අංශ ප්‍රධානියා මගේ මුහුණට එබුනා. මගේ ඇස් නැවතුනේ ඔහුගේ කඩවසම් මුහුණට ඉහළින් පලින් පල නැගීගත් අළු පැහැති කෙස් ගස් කිහිපයක් අසල. "හැමදේම හොඳින් නේද?"


"මම හිතන්නේ." පිටත වැහි වැටෙන්නට අරන්. මට මේ මොනව වෙලාද? "සමාවෙන්න ජේසන්, මේ වෙලාවේ මගේ ෆෝකස් එක අවුල්. අපි හෙට කතා කරමුද? ප්ලීස්!" 


ජේසන් හිස වැනුවා. "ඔයාගේ ඔළුවට අවශ්‍ය විවේකය - ඒක දෙන්න" ඔහු යටිතොලේ කෙලවරක් හපාගෙන සුපුරුදු මද සිනහව පෑවා. "යන්න. මේ වැඩේ දවසක් පමා වීම ඒතරම් ප්‍රශ්ණයක් නෙමෙයි."


හකුලාගත් අත් පරිඝනකය මත සටහන් පොතත්, ජංගම දුරකතනයත්, පෑනත් අඩුක් කරගෙන, වතුර බෝතලය වැලමිටට හිර කරගෙන මම වැඩ මේසයට ගෑටුවා. "කුංෆු පැන්ඩා" සිනමාපටයේ "ටයිග්‍රස්" මේසය කෙලවරක හිටගෙන, ආත්මාරක්ෂක කුංෆු ඉරියව්වක් දක්වමින්, වමත මා වෙත දිගුකරගෙන උන්නා. ඊට මදක් ඔබ්බෙන්, පුළුන් පිරැවූ, වටකුරු හැම්ස්ටර් මීයා උගේ දොඹ ගෙඩි වගේ ඇස්වලින් මා දිහා බලනවා.


ජංගම දුරකතනයේ ටැක්සි ඇප් එක "අධික ඉල්ලුම්" තත්වයක් පෙන්වා වෙනදා වගේ තුන් ගුණයක ගාස්තුවක් ගෙනහැර දක්වමින් වුව, එකදු ටැක්සි රථයක්වත් අසලක නොමැති බව දැක්වුවා. මම 'දඩස්' ගා ජංගමය මේසය මතට අතහැරියා. එහි ගැටුනු 'කුංෆු ටයිග්‍රස්' උඩුබැලි අතට වැටුනා. ඈ මදක් වම් පසට ඇලවී, අසරණව වැතිර ඉන්නවා. දැන්, ඉහලට දිගුවී ඇති වමත සමග, ඈ දිසෙන්නේ 'අත දී මා නැගිටුවන්නැයි' අයැදින අහිංසකයෙක්ව මිස ආත්මාරක්ෂක කුංෆු සටන් කාරියක් විදියට නොවෙයි.


"I'll be late" අකුරු දහයකට අඩු කෙටි පණිවුඩයක් කුසේ රුවාගෙන ජංගමය වයිබ්‍රේට් වෙනවා.


"Its raining here. I'll be late too." කාලයත් එක්ක මම ඇහැට ඇහැක් - කනට කනක් තියරියට වැඩ කරන කෙනෙක් බවට පත්වෙමින් හිටියා. ඒත්, අකුරු දහයකට අඩුවෙන් එස්.එම්.එස්. ලියන එක මට තවම පුරුදු නැහැ.


"K"


වැස්සෙන් හේදිලා ගිය නගරයේ බොඳ වුණු විදුලි එළි, තරු වගේ ගැහි ගැහී දිලුනා. කදෝකිමි, රෑ බදුළු එළි වගේ ගිනිපෙට්ටි වාහන, පේලියකට හය ගණනේ සීරුවට ඇහිරිලා, ඉබි ගමනින් ඉදිරියට ඇදුනා.


මිනිත්තු අටක දුරින් ටැක්සියක් ඇති බව දන්වමින් ජංගමය කම්පනය වුනේ ඒ වෙලාවෙදියි. ගිලෙමින් පවතින වෙලාවක, පිදුරු ගහක එල්ලෙන තරම් කලබලෙන් මම රයිඩ් එක තහවුරු කලා. හවස හයහමාරට - ආපහු ගෙදර යන වෙලාවේ - 'මේක් අප්' කරන්නේ කාට පේන්නද කියලා අහන තැනට අඟලෙන් අඟල තල්ලු වෙමින් හිටියත් මම වෙට් ටිෂූ කොලයකට මහන්සිය එක්කාසු කරගත්තා. ඒ මහන්සි පොදිය, මේසය මත විසිරිලා තිබුණ ස්ටිකි නෝට්ස්, කුරුටු කරදාසි සහ මාර්ස් දවටනයක් එක්ක කුණු බක්කියට හලමින් ඉන්න අතරේ, ජේසන්, මදක්වත් අඩු නොවුන මදහසකින් යුක්තව සංවාද කාමරයෙන් පිටතට ආවා.


"ඔහ් රායා! ඔයා තවම මෙහෙ?" ඔහු මා දිහා බැලුවේ නළල රැලි ගන්වමින්. "ඔයාට වුවමනා හොඳ ඩීටොක්ස් ට්‍රීට්මන්ට් එකක්. ඒ ගැන පොඩ්ඩක් හිතා බලන්න. සමහර වෙලාවට අපි පිටතින් දිදුලමින් හිටියත් ඇතුලතින් දිරාපත්වෙන්න, වැහැරෙන්න පුළුවනි. ඒ නිසා නිතරෝම මෙතනින් (ඔහු තම පපුවේ වම් පැත්තට දෙවරක් හෙමින් තට්ටු කරගත්තා) කියන දේට ඇහුම්කන් දෙන්න."


"මං යන්න හදන්නේ ජේසන්" මම ලට්ට ලොට්ට පොදි කරලා බෑග් මල්ලට ඔබා ගනිමින් කිව්වා. "ගුඩ් නයිට්! සී යූ ටුමෝරෝ" එලවේටරය වෙත දුවන අතරේ මං ජේසන්ට අත වැනුවා.


**********


දෙවරක් දුරකථනයත්, වාහන අංක තහඩුවත් පිරික්සා බැලුවේ වම් අත ඉදිරියට දිගු කරගෙන ඉන්නා ආත්මාරක්ෂක කුංෆු සටන්කාරිය. "යමු." මම පැති දොර තදින් වසමින් කිව්වා.


වාහනය වැස්ස, අඳුර සහ තෙත එකට කැලතුන ප්‍රධාන මාර්ගයට එකතු වුනායින් පස්සේ මම අත් දෙක පොරවගෙන, කවුළුවෙන් එපිට කලබලය දෙස නෙත් යොමමින්, අලසව, ආසනය මත ගුලිගැහුනා. මම ඇතුලතින් බිඳෙන්නට පටන්ගෙන. මේ මොහොතේ බටර් ඇඟිලි අතරින් ලිස්සා වැටෙන වීදුරු බඳුනක් වගේ මා පොළව මත පතිතව, කැබලි දහස් ගණනකට කැඩී බිඳී යනු ඇතැයි මට බය හිතෙන්නට ගත්තා. යලිත් එකකට එකක් පුරුද්දන්නට හිතන්නවත් බැරි, සිහින් වීදුරු පතුරු දහසක්. ඒ සිතිවිල්ලත් එක්ක වෙවුළුමක් ගත පුරා දිවයද්දි මම කර වටා ඔතාගෙන හිටි සාළුව උරහිස් වැහෙන පරිදි දවටාගත්තේ, බිඳීමෙන් ආරක්ෂා වෙන්න තතනමින්. අනපේක්ෂිත සිහින් ඉකියක්, යටි උගුර පාදන හඬක්ව, වලකා ගත නොහැකිව, පිටතට පැන්නේ එවිටයි.


"ඔයාට අපහසු නම් ඒ.සී. ඕෆ් කරන්න පුලුවනි."

එකම හැන්දෑ වරුවක, දෙවන වතාවටත් මම අහසින් පොළවට වැටුනා. බිඳක්වත් පොඩි වී නැති ලා නිල් පැහැ කමිසයකුත්, හෙයා ක්‍රීම් තවරා මනාව සැකසූ කොණ්ඩයකුත් මගේ නෙත ගැටුනා. ඔන්න ඔහු මා දිහා බලලා හිනා වෙනවා. මනාව කැපූ රැවුල් කොට අතරින් ඔහුගේ පුළුල් හකුපාඩා එකිනෙක තදව, එක්වරම සිනහව නවතිනවා.


"ඔයාට හොඳින් නේද? මෑම්, මම අහන්නේ, ඔයාට මොකක් හරි අසනීපයක්වත් ද?"


"ඇ.... ඇයි?" 


"ඔයා කරදාසියක් වගේ සුදුමැලි වෙලා." කොල එලිය වැටෙන තුරු ඔහු අංශක එකසිය හැටක්ම පිටුපසට කැරකිලා මා දිහා බලනවා. ඔන්න ඉතින් මට ආයෙමත් 'මදසිනහ-වෙස්මුහුණ' ඇඳගන්න සිද්ධවෙනවා. ඒ මුහුණත්, ඒ කටහඬත් හුරුපුරුදු බවක් දැනෙන්නේ ඇයි? මම පසු බැලුම් කන්ණාඩියට එබෙන්නේ, හුරුපුරුදු හැඟීමට සාක්කියක් හොයාගන්න.


"ඇයි හොරෙන් බලන්නේ?"


මොන ජාතියක පිස්සෙක්ද මේ මිනිහා? දෙකන්පෙති පිටුපසින් පැන නැංග ලැජ්ජාවේ රත් පැහැය දෙකොපුල් හරහා පැතිර යන අයුරු මට දැනෙන්නා වාගේ. ඔහු පසු බැලුම් කණ්නාඩිය ඇතුලේ - යටි තොලේ කෙලවරක් විකාගෙන - අඩැස් බැල්මන් දෙනවා. ඔන්න, සුළු මොහොතකට කලියෙන් බිඳෙන්නට ආසන්නව, ඇතුලතින් දිර දිරා වුන් බව මට සහමුලින්ම අමතක වෙනවා.


"ඔයා කවුද?" 


"මමද? මම ටැක්සි ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක්." ඔහු හකහකගෑවිල්ලේ කියනවා. "සැකද? ඔයාට මේ ට්‍රැෆික් එකේ රාජගිරිය හන්දිය පහුකරන්න තව පැයකට වඩා යනව වගේම ඇත්තක් ඒක."


"කෙහෙල්මල! විහිළු කරන්න විතරක් එපා මා එක්ක. මම ඔලමොට්ටල මෝඩ අලගෙඩියක් කියලද හිතාගෙන ඉන්නෙ?" මම පාවහන් මුදා හැර, එරමිණිය ගොතාගෙන, ඉදිරි අසුන වෙත නැමුනා. ඒ මත පිළිවෙලට නමන ලද ටයි පටියත්, ඒ මැද තැබූ මිල අධික, සන්නාමගත අත් ඔරලෝසුවත් මට පෙනෙනවා.


"මේ වෙලාවෙ මාව මොකෙක් විදියටද ඔයාට පේන්නෙ මෑම්? නුවරඑළියේ එළවළු ගොවියෙක් විදියටද? වෙන්නප්පුවේ මාළු බෝට්ටුවක වැඩකරන ධීවරයෙක් විදියටද? නැත්නම් කොල්ලුපිටියේ ඉඳන් රාජගිරියට යන නෝනා කෙනෙක් වෙනුවෙන් වාහනේ එලවන ටැක්සි ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක් විදියටද?"


මම ආසනය උඩ එරමිණිය ගොතාගෙන, නිකට දෙඅත්ල මත රැඳෙව්වා. සිහින් අර්මානි විලවුන් සුවඳක් මගේ නැහැයේ හැපෙනවා.


"එහෙමත් නැත්නම්..." ඔහු වාහනය මදක් වම් පසට ගනිමින්, පසුපසින් නලා හඬ නංවමින් පැමිණි ජීප් රථයට ඉස්සර වෙන්නට ඉඩ දුන්නා. "එහෙමත් නැත්නම්, ඔයාට මාව පේන්නෙ නැද්ද මේ වැස්සයි - සීතලයි - තෙතයි - කළුවරයි අමතක වෙන්නත් එක්ක, ඉස්සරහින් තියෙන උණුහුම් ෆැන්සි බාර් එකක නැවතිලා - බීම එකක් බෙදාගන්න කැමත්තෙන් ඉන්න ආගන්තුකයෙක් විදියට?"


**********





බීම හළ පුළුල්, හඬ-වරණ බිත්තිවලින් සමන්විත වූවක්. මම අහස් නිල් පැහැ බීම වීදුරුව රවුමට රවුමට කලතමින්, ආගාර බිත්තිවල එල්ලා ඇති සිතුවම් නරඹමින්, කියවමින්, ඉහිල් වීම ආරම්භ කලා.  ඉලෙක්ට්‍රොනික සංගීතයේ පවා තිබුනේ මනස නිදහස් කරවන තානයක්.


"මට එපා වෙලා හිටියෙ." ඔහු කියමින් උන්නා. "හැමදාම, හැමදේම, එකම විදියට. උදේ ස්කූල් ට්‍රැෆික් එකට කලින් පාරට පැනගන්නවා. හැන්දෑ වෙනකම් ඩිජිටල් ස්ක්‍රීන් එකක් එක්ක, එහෙමත් නැත්නම් නම්බර්ස් වලින් කතාකරන, හැඟීම් දැනීම් නැති මිනිස්සු රොත්තක් එක්ක හැප්පෙනවා. ඇවිදින ගමන් කෝපි බොනවා. කන ගමන් ඊමේල් බලනවා. අහස කළුපාට වුනාට පස්සේ එලියට බැහැලා පැය දෙකක් තිස්සේ කිලෝමීටර දහ අටක් ඩ්‍රයිව් කරනවා. ෆිල්ම් එකක් බලන ගමන් ඩිනර් ගන්නවා. නින්ද යනකම් ෆේස්බුක් වෝල් එකේ පහලට පහලට යනවා. ඇස් ඇරලා බලනකොට ආයෙමත් කළුපාට අහස අළුපාට වෙලා, ස්කූල් ටයිම් ට්‍රැෆික් එකට කලින් පාරට පනින්න කලබලේ පටන් අරගෙන."


"බොරු කියන්න එපා කේෂාන්." මම ඒ වනවිට ඔහුගේ නම දැනගෙන හිටියා. "ඔය සර්කල් එකෙන් පිට පනින එකම දවසක්වත් නැද්ද?"


"මොකෝ නැත්තෙ?" වීදුරුව තුල වූ අයිස් කැට වැරෙන් එකිනෙක හැප්පුනා. "සමහර දාට, ටීවී සීරීස් බලන්න පටන් ගත්තම ඉතින් ඒ සිස්ටම් එක සම්පූර්ණෙන් කණපිට ගැහෙනවා. එහෙම දවසට ගෙදර ආපු වෙලාවෙ ඉඳන් පාන්දර දෙකහමාර, තුන විතර වෙනකම් එක හුස්මට ටීවී සීරීස් බැලිල්ල විතරමයි. පහුවදා පාන්දරට සොම්බි කෙනෙක් වගේ ඔෆිස් යන්නෙ."


"පිස්සෙක්." මම කට ඇද කලා.


"ඔව්. මේ හැම දේම එක්තරා විදියක පිස්සුවක් තමයි. නැද්ද?" ඔහු ඔලිව් ගෙඩියකට දත් ගසා කට ඇඹුල් කරගත්තා. "ඇත්තම කිව්වොත්, මම මටම තරයේ කියා හිටියා මෙහෙම. කේෂාන්, අද නම් දෙනෝදාහක් මැද තනිපංගලමේ උඹට පැය ගානක් ට්‍රැෆික් එකේ තපින්න ඉඩ දෙන්නෙ නැහැ මම. ඊට පස්සෙ මං කල්පනා කලේ වාහනේ ඔෆිස් එකේ පාර්ක් කරලා ටැක්සියක ගෙදර යන්න. ඒත් රායා, බලන්නකෝ, ඒක මේ හැම සොම්බි කෙනෙක්ම කරන බොහොම සාමාන්‍ය දෙයක්නේ. ඒකයි මට හිතුනෙ කාටහරි රයිඩ් එකක් දෙන්න. හැබැයි ඒ වෙලාවෙ මං තුංහිතකින්වත් හිතුවෙ නෑ මගෙ රයිඩ් එක මහ මුස්පේන්තු එරවිල්ලක් තියෙන, ක්‍රේල් කොණ්ඩාකාර චබී කෙල්ලෙක් වෙයි කියලා."


මං අත් ඔරලෝසු මුහුණත වටා දබරැඟිල්ල දුවවමින් ඉවත බලාගත්තා. මොනවද මම මේ කරන්නේ? නමක් ගමක් නොදන්න ආගන්තුකයෙක් එක්ක බීමකට ඇවිත්. මම අහක බලන තත්පරේට මේ මිනිහා මගෙ බීම වීදුරුවට දමාවි රොහිප්නෝල්. ඊට පස්සෙ වෙන දේවල් දෙයියෝ දනියි. 


"අන්න ආයෙමත් පටන් ගත්තා මුස්පේන්තු එරවිල්ලයි, නළල රැලි ගැස්සිල්ලයි. ඔය රැවිලි බැල්ම නැත්නං, ක්‍රේල් කොණ්ඩ තියෙන චබී කෙල්ලො තමයි මගෙ ටේස්ට් එක." ඔහු ඇහැක් පුංචි කරමින් වසාබි ඇටයක් අහුලාගෙන, දබරැඟිල්ලත් මහපටැඟිල්ලත් අතර ඒ මේ අත පෙරලන්න වුනා.


"මම මැරි කරලා අවුරුදු පහක්." මං එකපාරම කියාදැම්මා, අරමුණක් නැතිව, එක එල්ලේ බිත්තියක් දිහා බලාගෙන. මින් පස්සේ කොහෙ ගියත් වෙඩින් රිංග් එක දාගෙන යන්න ඕනෙ බවට කුංෆු ටයිග්‍රස් ලහිලහියේ මෙමෝ සටහනක් ලියාගත්තා.


"හා ඉතිං, මට පාන් ද?" ඒ වතාවේ නම් කන් රත්පැහැ ගැනීම සහ උණුසුම පෙරට වඩා දරුණුවට දැනුනා. "මං බැඳලා අවුරුදු දෙකහමාරයි. ඒ කියන්නේ මං ඔයාට පරාදයි කියන එක ද? නැත්නං ඒකත් වයස වගේ අඩු ඉලක්කම කියන කෙනා ජයග්‍රහණය කරන පරාමිතියක් ද?"


"එහෙනම් අපි මේ මොන මගුලක් ද කරන්නෙ කේෂාන්?" බීම උගුරකට පස්සෙ මම යලිත් සැහැල්ලු වෙමින් උන්නා. වෙස්මුහුණ නැතිව, හැබෑ මන්දස්මිතයක් සමග.


"මනුස්සයෙක් එක්ක ජීවත්වීම කියන එක රසවිඳිනවා. වෙන අහවල් දෙයක් නෙමෙයි." ඔහු හෙමිහිට මගේ පිටි අත්ල පිරිමදිමින් කියන්නට වුනා. "ඔය හෙයා ටයි එක ගලවලා දාන්නකො රායා, ප්ලීස්. ඔයා මේ ඉන්නෙ බිස්නස් ෆෝරම් එකක නෙමෙයිනෙ."


"මෙන්න." මම අත්ල මත ගුලිකරගත් කොණ්ඩ පටිය ඔහු වෙත පෑවා. "මේක ගෙදර අරන් ගිහින්, වයිෆ්ගෙන් ගුටි කනවා. එතකොටවත් පාර්ට් ටයිම් ඩ්‍රයිවින් රස්සාවල් කරන එක නවත්තලා දාන්න හොඳ පාඩමක් ඉගෙන ගනීවි ඔයා."


ඔහු කොණ්ඩා පටිය දිගහැර, බ්‍රේස්ලට් එකක් වගේ දකුණතේ රුවා ගත්තා. මගේ දකුණු කන් පෙත්තේ ගැටෙන නොගැටෙන තරමට ඉදිරියට නැමුණා. "Who needs tomorrow when we have got tonight?" උරහිස හරහා ලිහිල්ව එල්ලා වැටෙන හිසකේ කැරැල්ලක එතෙන ඔහුගේ දිගු අතැඟිලි ගැන තැකීමකින් තොරව මම ගෙල දිගුකර පිටත වීදිය දිහා බැලුවා. මහ වැස්ස, සිහින් හිරිපොදයක් බවට පත්වෙමින් තිබුණා.  'Who cares? who cares about tomorrow?' බීම හලේ මදඳුරත්, පහල කඩවීදියේ දැල්වෙන නියොන් එළිවල දීප්තියත්, බිඳීයාම නතරව ඇති බවට සහතික වශයෙන් හිතේ ඇතිවුන සුරක්ෂිත හැඟුමත් හේතුවෙන් ආධූලනයව මම තොල් මැතිරුවා.





**********


"මොබයිල් නම්බර් එක." මම ගිමන්හලේ කුරුමේසයක් මත වූ දෙකට නමන ලද ටිෂූ කොලයක්, පෑනක් සමග ඔහු වෙත පෑවා.


"මොකටද?" ඔහු නළල රැලි ගන්වා විමසමින්, කර වටේ අතලා මා තවද ලංකර ගත්තා. ටිෂූ කඩදාසිය ගුලිකොට, ඇඳ අසල වූ කසල බඳුනට අත හැරියා. "හැම කෙනෙක්ටම, තමන්ගෙම ගමනක් තියෙනවා. ඒත් කාලයක් ගතවෙනකොට අපිට අමතක වෙනවා ඒක අපි විසින්ම නිර්ණය කරගත්තු ගමනාන්තයකට ළඟාවෙන්න, අපි විසින්ම නිර්මාණය කරගත්තු ගමනක් බව. ශෝචනීයම දේ තමයි, අන්තිමේ අපි හිතන්න පෙළඹෙනව මේ වෙන කෙනෙක් විසින් අපේ උරහිස මත පටවාපු කුරුසියක් කියලා. අපි අපෙන්ම ගැලවෙන්න ක්‍රම හොයනවා. විකාරයි නේද?"


"විකාරයක් තමයි." මම ඇස් පියාගෙන, ඔහුගේ පපුව මත හිසකේ අතුල්ලමින්, කෙටි හිස සැලීමක් සමග එකඟ වුනා.


"ඉතින්, මේක අත්‍යාවශ්‍යව තිබුණු ඩීටොක්ස් ට්‍රීට්මන්ට් එකක්. අදින් පස්සේ අපිට බිඳෙන්නේ, විසිරෙන්නේ නැතුව, තව ටික කාලයක් ගෙවාගන්න පුලුවන් වේවි කියල හිතෙන්නෙ නැද්ද? බොහෝවිට, අනාගතේදිත් අන්තිම වෙහෙසකර දවසකට පස්සේ මට ආයෙම වතාවක් ටැක්සි ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක් වෙන්න හිතේවි. ඒක සහතිකයි."


කුංෆු ටයිග්‍රස් පොළවට සමාන්තරව, අනන්තය තෙක් පැතිර ඇති ආකාශය දෙස බලමින්, වමත ඉහලට දිගු කරගෙන ඉන්න බව මට දැනෙනවා. ඒ තවදුරටත් ආත්මාරක්ෂක සටන් ඉරියව්වක් හෝ, තමාව ඉහලට ඇදගන්නැයි කරන ඉල්ලීමක් නොවෙයි. ගැඹුරු සිපගැනීමකට පෙර එළැඹෙන සුළු විරාමයක්. තව මොහොතකින් ඇය කවුරුන් හෝ තවත් මනුෂ්‍යයෙක්ව බිඳවැටීමකින් ගලවා ගනීවි. 




Sunday, July 9, 2017

කුරුළු පිහාටුව




ඒකි තනිකරම විකාර කවිකාර වකාරයක්. අපාර සංසාරෙ පුරාම මගෙ පස්සෙන් පන්නගෙන පන්නගෙන ආවයි කියල හිතවන්න පුලුහං විදියෙ පුදුමාකාර සැහැල්ලු කුරුලු පිහාටුවක්. හීනියි සුදුයි ඇබිතිල්ලං කෝලමකට බෙල්ලෙන් අල්ලලා ඉසකුඩිච්චියක් දාන්න වෙන තරමේ දඟකාරකමකුත් එක්කහු උනාම කොහොමද සනීපේ? ඒ තමයි මං ඔය කියපු කුරුළු පිහාටුව. මගෙ කුරුලු පිහාටුව.


මං මෙහෙම ‘පපු කුහර කුස්තුර’ පිරෙන්න දිග හුස්මක් කාරිය අරගෙන ‘මගේ කුරුලු පිහාටුව’ කිව්වට මොකද, ඇත්තටම එයා කාගෙද කියල එයාවත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ. කාටවත් අයිති නැති වීමම එක්තරා විදියක සෞන්දර්යක් නෙව. ඇරත්, වෙන කාගෙ වුනත් මේ මගේ වේවි කියලනම් එයැයිට හීනෙක අන්තරා කොටසෙ අන්තිම තත්පර කාලෙදිවත් හැඟෙන එකක් නෑ. මං රඟපෑවෙ ඇගේ හොඳම රසිකයාගෙ චරිතෙ.


වෙන එකක් තියා ‘පපු කුහර කුස්තුර’ කියන්නෙත් මං ඔය වෙන කාගෙහරි කවියකින් කියවලා කටපාඩමේ තියාගත්තු වාක්‍යාංශයක්. මට තිබුනා සුපිරි මතකයක්. බැරිවෙලාවත් එහෙම මම මාවල් හරි ඩී.සී. හරි කොමික් එකක චරිතයක් වුනානම් මගෙ සුපර් පවර් එක විදියට කිසි ගින්නක් නැතුව මේ අසාමාන්‍ය මතක ශක්තිය පාවිච්චි කරන්න තිබුණා. ඒත් ඉතින් අවාසනාවට මම කොමික් කැරැක්ටර් එකක් නෙමෙයි. මගෙ කුරුලු පිහාටුවේ හොඳම රසිකයා.


කුරුලු පිහාටුවට තිබුනා සිල්ක් වගේ සිනිඳු, එක ගානට ට්‍රිම් කරපු කෙස්සක්. ඒ වගේම හයිය දිග නාරටියක්. නාරටිය දිගේ මහත දොළපාරක් වගේ වචන ගලාගෙන ගලාගෙන ආවා. උල්පත තිබුනෙ කොහෙද කියලනම් මම දැනගෙන හිටියෙ නෑ. හැබැයි මම ඒක දන්නව වගේ හැසිරුනා. වචන දියවෙලා හදාපු උකු තීන්තයකින් තමයි ඈ කවි ලිව්වේ. ඒ කවිවල තිබුනේ එක එක විදියේ සුවඳවල්, රසවල් සහ ස්පර්ශයන්. එක්ස්ටසි ගැහැව්වා වගේ කණිනිකාව විසාල වෙලා මුළු ලෝකෙම ඇස් දෙකෙන් උරාගෙන, රැයක් එලිවෙනකම් ඒ වචනවල රිද්මයට නටන්න හැකියාව ලැබෙන මහ පුදුමාකාර පිබිදීමක් එයින් ලැබුනා. හොඳම රසිකයා චරිතය රඟපාමින් උන්නු මම ජීවිතේ වැඩිකාලයක් ගතකලේ අඩසිහියෙන් මත්වෙලා නටමින් බව අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නැහැනෙ? ඒ කවි ආඝ්‍රාණයෙන් පස්සේ මම උද්දීපණය වෙන්නේ රොකට් එකක් වගේ. දිඩි දිඩි ගාලා රක්තාණුයි ස්වේතාණුයි ලේ නහර දිගේ රේස් දුවන්නෙ කන් අඩි පුපුරන තරම් මහ සද්දෙට. ඒ වෙලාවට මට ඕනෙ වුනේ මගේ කුරුලු පිහාටුව වෙනුවෙන් මරාගෙන මැරෙන්න.


ඔව් ඔව්. මරාගෙන මැරෙන්න තමයි. හැමෝම කුරුලු පිහාටුවට ආදරේ එක ඇත්ත තමයි මනුස්සයෝ. ඒ හින්ද තමයි මම හන්දියක් හන්දියක් ගානෙ සරම කැහැපොට ගන්නාගෙන කවුරුහරි එනකම් බලාගෙන උන්නෙ. මක් කිව්වා? හාංකවිසියක් නොදන්න අසරණයො? අනෙ මේහ් තමුෂෙගෙ මමීගෙ ඉස්කර්ට් එක තමයි. ඕකුන් සේරම කුරුමානං අල්ලන්නෙ මගෙ කුරුළු පිහාටුවට කෙලින්ඩ!


මම දැන් කියකියා උන්නෙ මගේ රසවින්දන කර්තව්‍ය ගැනනෙ. මත් ගතිය අඩුවෙනකොට මට ඕනෑ වුනේ මීයෙක් වෙලා ඈ කවි ලියන කරදාසි කපාගෙන කපාගෙන යන්න. එව්වා නූඩ්ල්ස් රැලි ගානට තීරු කරලා, උණුවතුරෙ දාල තම්බලා, වතුර බේරෙන්න ඇරල, ලූනුයි මුද්දරප්පලනුයි එක්ක තෙම්පරාදු කරල කන්න. පරණ තාලෙ මිනිස්සු පිහාටු පෑනෙන් කවි ලිව්වෙ කරදාසිවල වුනාට මගේ කුරුලු පිහාටුව මොඩර්න් පැටර්න් දන්න හැට ආච්චම්මෙක්. ඒකි ලියන තරමක් දේවල් ලිව්වෙ වලාකුළුවල. සිංදුවකුත් සිවුරුහන් කරගෙන කේතු හැඩේ පයිනස් අතු අගිසිවල හැප්පි හැප්පි, මීදුම් සේලෙ අස්සෙන් වැටෙන හිරු කිණිතිවල දැවටි දැවටි පියාඹන ගමන් ඈ කවි ලිව්වෙම වලාකුළුවල.


තව පොඩ්ඩෙන් කියන්න අමතක වෙනව. මමත් ඈට ලිව්වනෙ. ඒ කවිවලට බොහොම දෙනා පිලිතුරුත් ලිව්වා.


හද කෙමිය
වියලී මියෙන්නෙය කනාටුව
සුහදිනිය
සුළඟේ පාව යන පිහාටුව
පුබුදුවන් ඔය හිනා මුව


අපි දෙන්නා තකට තක කැපෙන කවිකාර යාළුවෝ ජෝඩුවක් කියපු සමහරුන්ට කවිකාර කරකාර බන්ධනයක් දැකබලා ගැනීමේ වුවමනාවකුත් ඇතිබවට යන්තමින් ඉඟි බිඟි පවා ලැබෙන තත්වයකුයි පැවතුනේ. ඒ වුනත් සුදෝසුදු පිහාටුවේ පරම පිවිතුරු රසිකයා විදියට මම ශෘංගාර ස්වප්න සේරම අංගාර ආගරයක අගුල්ලලා හිරකරලා මත්වීම පවත්වාගෙන ගියා. ආගාර ද්වාරය දෙදරුම්කන වෙලාවන් නොතිබුනාම නෙමෙයි. ඒ වෙලාවට “හිතූ හිතූ ගාතේ පාරක් පාරක් ගානේ ආදරේ ප්‍රකාස කරකර යන්ඩ මේක ප්‍රංසෙද?” කියලා මගෙ සාම්ප්‍රදායික සාන්තදාන්ත ලාංකික යටිහිත ලිබරල් වෙස්තට්ටුව ඇඳපු උඩුහිතෙන් බොහොම දරුණු විදියට ප්‍රස්න කලා - දෙදරීම ඒකක්ෂණයෙන් නතර කලා.


මත්වීම් දෙකක් අතර කාල අන්තරය ගෙවාදමන එක කොයිතරම් සීරු මාරුවට කලමනාකරණය කරගන්න උත්සාහ කලත් එන්න එන්නම අසීරු වුනා. බලන බලන අත පෙනුනේ කුරුලු පිහාටුව විතරමයි. සංසාර චක්කරේකට එකක් බැගින් හටගන්න මේ වගේ විරල බැඳීමක් සරලව හිතලා අමතක කරල දාන්න පුලුවන්යැ. ආයෙමත් ආයෙමත් වචන ඇබින්දක් ඉල්ලලා කෙඳිරිගාන එක විතරමයි කරන්න ඉතිරිවෙලා තිබුනෙ. අසමසම හොඳම රසිකයා කියන පට්ටම නිසා ඒ ඉල්ලීම කරන්න නිසඟ අයිතියක් ලැබීම උරුමයක්. නිදහසේ මගේ මාවතක හමායන්න ඉඩ ඇති කුඩා විවර සියල්ලම අහුරන මේ හඹායාම, කරුමයක් කියලා එක මොහොතකටවත් නොහිතුනේ ඒ උරුමය නිසාම වෙන්නැති.


ඇබ්බැහිය උත්සන්න වෙච්ච පාන්දරක මම බොහොම තනුක කවි ද්‍රාවණවල ගිලෙමින්, යලි යලිත් ඉල්පෙමින් වෙව්ලීම නවත්වාගන්න යත්න දරමින් උන්නා. බොලේ! ඒ ද්‍රාවණ හැමෙකකම පුරවලා තිබුණේ ඇගේ පියාසැරිය අතරමැද්දේ බිම හැළුණු පිච්කාංග. නොදෝමකින්! ඇල්කොහොල් සැර ඇල්වතුර ගානට තනුක වේගෙන යනකොට ඒවා මගේ ඇඟේ ඇනෙන්න ගත්තේ ඇල්පෙනෙත්ති මිටියක් වගේ.


“දුෂ්ඨ පාහර කොල්ලකාරයා!” මං පාන්දර දෙකයි හතලිස්පහට හිස් අවකාශය පුරා කුරුටුගාමින් උන්නා. 

“පාපිෂ්ඨ අසම්මජ්ජාතියා!” ඇත්තම කිව්වොත් ඇගේ පිච්කාංග කොල්ලකාපු කල්ලතෝනියෙක් අමතන්න මං පාවිච්චි කරපු වචන හොඳ වැඩියි.


“අපි දෙන්නා හිතන්නේ පතන්නේ එකම විදියට.” පහුවෙනිදා උදේ පාන්දරම කුරුලු පිහාටුව මට ලියමනක් එවලා තිබුනා. කිව්වට විශ්වාස කරන එකකුත් නෑ, ඒ වචන ටික දැකලා මට ඉගිල්ලෙන්න හිතුනා. ප්‍රංසෙට යංද අහන්නත් හිතුනා.


“අපි දෙන්නා හිතන්නේ පතන්නේ එකම විදියට.” ඈ ආයෙමත් කියනවා. “ඔයා මගේ හොඳම රසිකයා වගේම විශ්වාසවන්තම යාලුවා. දන්නවද? එයාටයි මටයි තියෙන්නේ එකම අදහස්, එකම රිද්මය, එකම තානය, තාලය. මං හුඟ දවසක ඉඳන් එයාට යටි හිතෙන් පෙම් කරමින් හිටියේ. ඔයා දන්නවද දන්නෙ නෑ කිටිකිටියෙ සරීරෙම වෙලාගෙන පෙලාගෙන හිටිහැටියෙ යටිහිතෙන් පැනනඟින අප්‍රකාශිත ප්‍රේමයන් ගැන. ජාති ජාතිත්, හතුරෙක්ටවත් වෙන්න එපා ඒ වගේ පජාති විඳවිල්ලක්.”


“මොකක්?” සර්පිලාකාර කළු කුහරයක කල්ල කටුක අන්ධකාරෙට ඇදීගෙන යන අතරෙ මං අමාරුවෙන් අකුරු තුනක් ගැටගහගත්තා.


“මීටපස්සෙ එහෙම එයාට බනින්න ලෑස්තිවෙන්න එපා, තේරුණාද? අද මහ පාන්දර සමයමේ ඔයාගෙ පරුස වචන ඇඟේ වැදිල ඇහැරිච්ච වෙලාවේ තමයි අපි දෙන්නට දෙන්නා එකට වලාකුළුවලට නගින්න තීරණේ කලේ. ඔයා වගේ රසිකයෝ ලේසියෙන් කාටවත් මුණගැහෙන්නෙ නෑ රත්තරනේ! ඒකනෙ මං ඔයාට මෙච්චර ලෙන්ගතු.”


හෝස් ගාල හිත හිස්වෙන්න තත්පර දෙකක්වත් ගියෙ නෑ. වඩා ඉක්මන් කෝච්චියට බෙල්ල තියන එකද, කුරේටර් කන එකද කියලා කල්පනා කරලා කරලා බැරිම තැන මම කාසියක් උඩ දැම්මා. පුල් හන්තර් වෙලා ලෙල්ලටම සාටර් වෙලා හිටපු මගෙන් සම්භාවිතාවයත් ආතල් ගන්න හිතපු නිසා වෙන්නැති කාසිය පෙරලෙන්නෙ නැතුව කෙලින් හිටගත්තේ. ඒ ගමන මම තීරණය කලා ආකාසෙන් බිමට පනින්න.


මම අත්දෙක මිටිකරගෙන තුං හතර වතාවක් දෙපැත්තට පද්දලා පද්දලා පහලට පැන්න. වළාකුළුවල හැප්පෙනකොට සිඟිති මල්වැහි බිංදු චිරි චිරිස් සද්දෙට මගේ කම්මුල් උඩ හැප්පිලා පහල බේරුණා. හුලං රැල්ලකට අහුවෙලා හතර අතේ විසික්කා වෙවී සෑහෙන දුරක් තිරස් අතට ගමන් ගත්තට පස්සෙයි එකපාරටම මට ඒක තේරුං ගියේ.


මමත් කුරුළු පිහාටුවක් වෙලා!



Tuesday, June 20, 2017

විද්‍යා ප්‍රබන්ධ කතා අංක එක්දහස් අටසිය අසූ පහ




රොමානා අත් පරිගණක තිරයෙන් දෑස මෑත්කර හිස වමට, දකුණට, යලි වමට කැරකෙව්වාය. පුවත්පත් කාර්යාලය, ‘පුවත්සල’ බවට රූපාන්තරණය වූයේ දශක දෙකතුනකට පෙර වුවද, රාජකාරියේ වෙහෙස පෙර පරිදිමය. දැන් සෝදුපත් යන්ත්‍ර ද, පිටු සැකසුම් රොබෝවරු ද සුළු බීප් නාද කිහිපයකින් පසු පුවත් සකසා, සංසරණයට සුදුසු තත්වයට නිමවා දෙන බැව් සැබැවි. නමුත් දවසින් බාගයක් අහවර වෙන්නටත් පෙර උරහිස් දෙපසින් ඇරඹී කොඳු ඇට පේලිය දිගේ පහල බසින වේදනාවත්, හෙඩිමකට වචන ගලපා ගන්නට පවා පැය ගනන් හිස කළඹවන තැනට පත් කරවන දැඩි මානසික වෙහෙසත් දිනෙන් දිනම තම නූස් කෙසඟ සිරුර වෙලා ගන්නා බැව් රොමානා සිහි කලේ කළකිරීමෙනි.


“වයසට වෙන්නැති.” දන්නා හඳුනන කවුරුත් කීවේ එහෙමය. යාන්තම් විසි විය ඉක්මවන්නටද පෙරාතුව දිවයිනේ විශාලතම පුවත්පත් සමාගමක රැකියාවට බැඳුන ඕ දැන් අදාල සමාගමේ ප්‍රධාන කතෲවරියකි. පසුගිය දශක දෙක තුල සිදුවූ තාක්ශණික පෙරලියත් සමග ‘පුවත්පත්’ ඉතිහාසයට අයත් වදනක් බවට පත්වෙද්දී ‘ඩිජිටල් පුවත් හලක්’ බවට පෙරැලුණු පුවත් කාර්යාලය ව්‍යාපාරික සමුද්‍රය කළම්බමින් ඉහළ නැගෙන රළ පහරවල් හමුවේ එහෙ මෙහෙ පෙරැලී, සුමට වී, මටසිලිටි වී හඳුනාගන්නට නොහැකි තරමට වෙනස් වී තිබුණි. විසි වියැති තරුණියක්ව, කාර්යාලයේ පටු කොරිඩෝර දිගේ කෝලිත්තම් කරමින් ඇවිද ගිය හැටි, සමවයස් සගයන්ගේ කෑ කොක්සන් නදින් දැවමය පොළොව සහ උස් කුළුණු වෙව්ලුම් කෑ හැටි එකිනෙක කැලතී නොස්ටැල්ජීය රිදුමකින් ඇගේ ඇස් කෙවන්නට වී. පුටුව මත වට දෙකතුනක් කරකැවුණු රොමානා උපැස් යුවල පිස දමමින් පුටු ඇන්දට හිස බර කරගෙන කල්පනාවේ නිමග්නව උන්නාය.


“රොම්සී”

එක්වරම ඈ ඉදිරිපස අවකාශයේ දිගහැරුණු සල්ලාප තිරයෙන් එබී උන්නේ විද්‍යා සඟරා සංස්කාරකවරයා ය. දිගැටි නිකටක්ද, විචක්ෂණශීලී දෙනෙතක්ද හිමි ඔහුගේ මුහුණ දකින රොමානාට සිහිපත් වූයේ රාජාලි කුරුල්ලෙකි.


“අමතනවා මන්දිල්. මොකක්ද ප්‍රශ්ණෙ?’ 

ඈ තිරය වෙත නැමී එහි ආලෝක සහ විශාලන සැකසුම් සීරුමාරු කලාය. රාජාලි තරුණයා සිය වැඩ මේසයෙහි වූ ලිපියක්, දබරැඟිල්ලෙන් ගෙන තිරය මතට ප්‍රක්ෂේපණය කරන්නට යෙදුණි.


‘අකාලික යෞවනයා’; ඒ විද්‍යා ප්‍රබන්ධයක් බව වටහා ගැනීමට රොමානාට තත්පර කිහිපයක් ගතවිණි. “ඔව් දැන් මොකක්ද ප්‍රශ්ණෙ?”


“මේ විද්‍යා ප්‍රබන්ධය තමයි ප්‍රශ්ණෙ.” 

මන්දිල් මද සැකයකින් මෙන් වදන් ගැලපීය. “ඇත්තටම තව සුළු මොහොතකින් මේක පාඨක අවකාශයට සංසරණය කරන්නයි නියමිතව තිබුනෙ. කතාවේ මතුපිටින් පේන කිසිම අවුලක් නැහැ. ඒත්, ඒත්, මොකක්දෝ වාසනාවකට මට ආසා හිතුනා සංසරණයට අනුමැතිය දෙන්න කලින් කතාව කියවලා බලන්න. ඇත්තම කිව්වොත් මම මලපාලුවෙන් උන්නෙ රොමානා.”


“අපි හැමෝම එහෙමයි. නැද්ද?” 
රොමානා මුවගට සිනහවක් නගා ගනිමින් තෙපලාය.


“මුළු කතාවම පදනම් වෙලා තියෙන්නේ සෛල වයස්ගත වීම පිළිබඳ ජානමය සම්බන්ධතාවය මත. අපි ඒ කල්පිතයේ බිඳවැටීමත් මුක්ත ඛණ්ඩක සම්බන්ධ කල්පිතය තහවුරු වීමත් ගැන වෙනමම විශේෂ විද්‍යා කලාපයක් නිකුත් කරලා දැන් මාස තුනක් වෙනවා. එහෙම තත්වයක් යටතේ මේ විද්‍යා ප්‍රබන්ධය පල කරන්න පුළුවන්ද? මේක ප්‍රබන්ධයක් විතරක් තමයි. ඒත් ඔයා දන්නවනේ පුවත් නියාමන කොමිසම බලාගෙන ඉන්නෙම අපි වංගුවක් ගහනකම්, කර මුලින් අල්ලා ගන්න.” මන්දිල්ගේ කටහඬ වෙහෙසකරය.


“එවන්න.” රොමානා උපැසට උඩින් බලමින් කීවාය. “මම පුලුවන් දෙයක් කරන්නම්”


“තැන්ක් යූ රොමානා! ඔයා නම් අපිව ගලවා ගන්න ආපු සුරදූතිකාවක්!” තිරය මත බොඳවෙමින් පැවතුන මන්දිල්ගේ මුහුණේ දෙතොල් චලන පෙනෙන නොපෙනෙන තරමට අපැහැදිලි විය.


ඕ විද්‍යා ප්‍රබන්ධය දිගහැරියාය. 

"විද්‍යා ප්‍රබන්ධ කතා අංක එක්දහස් අටසිය අසූ පහ
ආචාර්ය තියඩෝර් කලංසූරිය විසින් රචනා කරන ලදී"

ලිපිය ඉහලින්ම තද කළු පැහැ ඇල අකුරෙන් සටහන්ව තිබිණි.


රොමානාට කොටට කැපූ කූරු කෙස්සක් සහිත, දුහුවිලි වැකුණු කැන්වස් සපත්තු අඳින කෙල්ලක් වූ තම විසි හැවිරිදි රුව සිහිපත් විය. ඈ පුවත් සංස්කාරකවරයාගේ කාර්යාලය අසල එකෙල මෙකෙල වෙමින් උන්නේ තමන්ට පැවරෙන්නට යන නුහුරු රාජකාරිය ගැන තැවිල්ලෙනි.


“ටිලිං ටිලිං”

විසල් දැවමුවා මේසය මත වූ පැරණි මාදිලියේ අත්-සීනුව නාද කිරීම සඟරා සංස්කාරකවරයාගේ විනෝදාංශයක් වූ අතර ඒ හේතුවෙන් ඔහුව ‘ඇන්ටික් බෙල්මෑන්’ නමින් අභිෂේක ගැන්වීමට කාර්යාලයේ ගැටවර කල්ලිය තීරණය කර තිබිණි. සීනු නාදය තේ කොල්ලාගේ සිට සහය සංස්කාරක දක්වා සියල්ලන්ටම පොදු වූ කැඳවීම් නාදය විය. ඉතින් රොමානා කුඩා අශ්ව පැටවෙක් මෙන් කෙටි පිමි මතින් ‘බෙල්මෑන්’ වෙත පිවිසුණාය.


“විද්‍යා සඟරාවක් පටන් ගන්නයි යන්නෙ.” ‘බෙල්මෑන්’ කරදාසි ගොන්නක් මත වූ ගෝලාකාර වීදුරු බරුව එහා මෙහා පෙරලමින් කීය. 

“මේ මිත්‍යා සඟරා රැල්ලයි, හදි හූනියම්, වශි ගුරුකම් රැල්ලයි එක්ක අපිට ඉහ ගහන්න තියෙන හොඳම ක්‍රමය ඒක.”


රොමානා හිස සැලුවාය. මැණික් කටුව වටා බැඳ ඇති මහත අත් පළඳනා පටි කරකවමින් මදක් ඉදිරිය්ට නැමීගෙන අසා උන්නාය. 


“ලොකු පිටුවක විද්‍යා ප්‍රබන්ධයක් දාන්න ඕනෙ. සතිපතා අලුත් දෙයක්. ඒක ඔයාට ලෑස්ති කරන්න පුලුවන්ද? හොඳ අලුත් විද්‍යා ලේඛකයෙක් අල්ලාගන්න ඕන.”


‘ආචාර්ය තියඩෝර් කලංසූරිය’; දශක ගනනාවක් මුලුල්ලේ නොබිඳුන බැම්මකින් විද්‍යා සඟරාවත්, එහි පාඨක ප්‍රජාවත් බැඳ තැබීමට සමත් විස්ම විද්‍යා ප්‍රබන්ධ රචකයා ඈට මුණගැහෙන්නේ ඉන් පසුව ය.
එකල ආචාර්ය තියඩෝර්ගේ පුස්තකාල ආගාරය මධ්‍යයේ ගෙවී ගිය කෝපි සුවඳැති සන්ධ්‍යාවන් අඩුම තරමේ දෙසතියකට එක බැගින්වත් තිබූ බව රොමානාට මතකය. වසරින් වසර ගෙවෙන්නාහාම අධික කාර්යබහුලත්වයත්, දිනෙන් දින පුළුල් වුණ වගකීම් සම්භාරයත් හේතුවෙන් අලස සැඳෑවන් නැත්තටම නැති වී ගිය වග සිහිපත් කල රොමානා, දැන් ඒ සුන්දර, වයස්ගත මිනිසා මොනවා කරමින් ඉන්නවා ඇත්දැයි සිතුවාය.



*********************************



 “රොම්සී, දරුවෝ” ඒ දුරකතන ඇමතුම ලැබුනේ මීට වසර දොළහකට පෙරද, නැතිනම් දහසයකට පෙරදැයි රොමානාට හරි ගනිච්චියක් තිබුණේ නැත. මතකයේ පැහැදිලිව සටහන්ව තිබුනේ ඒ ශීතල නොවැම්බර් සවස්වරුවක් බවත්, එය තියඩෝර්ගෙන් ඈ ලද අවසන් ඇමතුම බවත් පමණි.


“හායි තියෝ! ඉතින් ඉතින් කොහොමද වාසදේස?” ප්‍රීතියෙන් මඬනා ලද හඬින් යුතු රොමානා පාවහනින් මිදුන දෙපා පරිගණක මේසය මත තබාගෙන පුටුව ඉදිරියටත් පිටුපසටත් පද්දමින් උන්නාය.


“මම ඔයාට කතා කලේ ලොකු උදව්වක් ඉල්ලන්නයි පුංචි යාලුවේ!” තියඩෝර්ගේ කටහඬ වෙවුලනසුළු විය. “ඔයාලගෙ පත්තරේ ඈයොන්ගෙන් මට පුදුමාකාර කරදරයක් නෙව තියෙන්නේ. මම ගිවිසුමේ හැටියට සතියකට වතාවක් විද්‍යා ප්‍රබන්ධයක් නොවරද්දාම එවද්දිත්!” අවධානය රඳවා ගන්නට මෙන් ඔහු මදක් කැස්සේය. “මම ලොකු පර්යේෂණ කටයුත්තකට අතගහලයි ඉන්නේ. ඒ කියන්නේ, තව දශක දෙකතුනක් යනකම් මම ඔයාට ගන්න අවසාන ඇමතුම මේක වෙන්නත් පුළුවනි.”


“මොන ඇන්නෑවක්ද ඒ?” 
රොමානාට කියවුණි. “ඔය වයසට ඔහොම බොන්න හොඳ නෑ තියෝ! මම දවසකුත් කිව්වා ඔයාට.”


“පිස්සු කෙල්ල. මම විද්‍යාඥයෙක්. අපේ ජීවිත මෙහෙම තමයි.” තියෝ සුසුමක් හෙලනු අනිත් පසින් ඇසුණි. “බාගවිට, තව ටිකක් ලොකු වෙනකොට ඔයාට මීට වඩා හොඳට දේවල් තේරුම් ගන්න පුලුවන් වේවි.”


එය ඈ ආචාර්ය තියඩෝර් කලංසූරිය සමග කල සංවාදවල අවසානය විය. සතිපතා ලැබෙන විද්‍යා ප්‍රබන්ධය, අවුරුදු නිවාඩු, නත්තල් නිවාඩු සමයන්හිදී පවා ඊමේල් පණිවුඩ ඇමුණුමක් ලෙස නොකඩවා පුවත් කාර්යාලය වෙත ලඟාවූයෙන් යලි යලිත් ඔහු අමතා කරදර කරන්නට කිසිවෙකුටත් උවමනා වූයේද නැත. මේ මොහොත වන තෙක්ම!


රොමානා සිය පැරණි දුර ඇමතුම් අංක ගොනුව පෙරලන්නට වූවාය. තියඩෝගේ අංකයට ඇමතුම යොමු කර මද නොඉවසිල්ලෙන් මෙන් යතුරු පුවරුවට නිය තුඩින් තට්ටු කරමින් උන්නාය.


“කණගාටුයි. ඔබ ඇමතූ දුරකතන අංකය ක්‍රියා විරහිත කර ඇත.
කරුණාකර පසුව යළිත් අමතන්න.”


සුකොමළ ගැහැණු හඬකින් පටිගත කරන ලද පණිවුඩය සිංහල, දමිල සහ ඉංග්‍රීසි භාෂා තුනෙන්ම වැයෙමින් පැවතුණි. රොමානා කැරකෙන පුටුව පසුපසට තල්ලු කරමින් නැගී ගත්තාය. පුටු ඇන්ද මත වූ කාඩිගන් කමිසය වමතටත්, ලීයෙන් කල ලෝක ගෝලයක අනුරුවක් සහිත යතුරු කැරැල්ල දකුණතටත් ගත් ඕ විදුලි සෝපානය වෙත ඇවිද ගියේ කඩිනම් ගමනිනි.


‘තියෝට මොනවා වෙලාද?’ තියඩෝර්ගේ නිවස බලා වාහනය පදවන අතර ඇයට මැවී පෙනුනේ තනිකමෙන් පීඩිතව, මිත්‍ර සම්භාෂණයක්, සමාගමයක උණුහුමක් බලාපොරොත්තුවෙන් දෑස් අයා මග බලා ඉන්නා සෑහෙන්න වයස්ගත, දුබල මිනිසෙකි. සිය පැරණි මිතුරාව සහපිටින්ම අමතක කර දැමීම පිළිබඳ වූ මහා පශ්චත්තාපයක් සියොළඟම වෙලාගන්නා’යුරු ඇයට දැනෙන්නට විය.


විද්‍යාඥයාගේ ගෙමිදුල වියලි තුරු පත් තට්ටු කිහිපයකින් වැසීගත්තේ මූසල පාළුවක් දැනවීය. රොමානා කාරයෙන් බැස, සපත්තු ලේස් තද කර ගැටගසා ගෙන, අගුළු ලා තිබූ ගේට්ටු පියනට උඩින් පැන ගෙවත්තට ඇතුළු වූයේ වටපිටාවේ මිනිස් පුළුටක්වත් පෙනෙන්නට නොවූ හෙයිනි. “මේ තමයි මගේ පුංචි බලකොටුව” තියෝ තම නිවස හඳුන්වන්නට යෙදුනු හැටි ඇයට සිහිපත් විය. නිවසෙහි දකුණු අන්තයේ වූ ගෙරේනියම් පඳුරු ගොන්නකට ඉහළින් කැඩුණු ජනෙල් පියනක් පණුදතක් මෙන් ලිහිල්ව ඔබමොබ පැද්දෙන අයුරු ඇගේ නෙත ගැටිනි. මිනිත්තු කිහිපයක පමාවෙන් ජනෙල් පඩිය මතට නැගගත් ඕ ඊළඟ මොහොතේ නිවස තුලට පැන්නාය.


විශබීජ නාශක ද්‍රවයක කටුක ගන්ධය ඇගේ නාස්පුඩු කිටිකිටියේ සිරකරගත්තාක් මෙනි. ඔක්කාරයද, සුළු ක්ලාන්ත ගතියක්ද සමඟ ඕ කිරි පැහැති උස් බිත්තියට වත්තම් වෙමින් කොරිඩෝරය දිගේ තියඩෝර්ගේ පර්යේෂණාගාරය වෙත පියමැන්නාය. සිවිලිම දිගේ එකා පසුපස එකා දිවගිය කුඩා සූනන් දෙදෙනෙක්, පර්යේෂණාගාර දොරටුව අසල නතරව ආපසු හැරී බිත්ති කෙලවරක වූ කුඩා බිලයක් තුලට රිංගා අතුරුදන් වූහ.


මද කෙඳිරිල්ලක් සමග පර්යේෂණාගාරයේ දොරටුව විවර විය. කාමරයේ හරි මැද එල්ලා තිබූ ප්‍රතිදීප්ත පහනේ දැඩි ආලෝකය රොමානාගේ නෙත් මොහොතකට නිලංකාර කරවීය. ඒ හාම නෙත ගැටුණු දසුන් පෙල විසින් ඈව බිත්ති මුල්ලකට හේත්තු කර, හෙමි හෙමින් පහළට රූටා වැටෙන්නට සලස්වා තිබුණි.


කාමරය මධ්‍යයේ දිගු මේසයක් මත වූ බේසමක, ගිල්වා තිබුණේ මිනිස් මොළයකි. වෛවර්ණ උරගයන් සමූහයක් බඳු වයර රොත්තක් මිනිස් මොළයේ තැන් තැන් වලින් ඇමිණී, පරිපථ පුවරුවක් හා සම්බන්ධ විය. මහත දුඹුරු කේබලයකින් මිනිස් මොළයට බැඳී ගුරුගුරු නදින් ක්‍රියාත්මක වූ පරණ මාදිලියේ පරිගණක තිරයක් මත අනවරත වේගයකින් අකුරෙන් අකුර ලියවෙමින් පැවතුණි.


“විද්‍යා ප්‍රබන්ධ කතා අංක එක්දහස් අටසිය අසූ හය 
ආචාර්ය තියඩෝර් කලංසූරිය විසින් රචනා කරන ලදී.”




Tuesday, April 25, 2017

චරපුරුෂයෝ




හාත්පස වසාගත් අළු අඳුරය. රෑසියන්ගේ ගුරුගුරුවත්, නින්දට වැටෙන්නට පමා වූ ගෙම්බෙකුගේ  සිහින් බකබකයත් හැරුණුකොට නිහඬතාවය ඝනකම වූල් පොරෝණාවක් බඳුව පරිසරය වෙලාගෙනය. ලැරීගේ සුපැහැදිලි නීල වර්ණ දෙඇස මත කළු ඉංගිරියා පිපී එමින් තිබුණි. ඇය ඉතා උපේක්ෂා සහගතව සුදු පැහැ තාප්පය මත වාඩිගෙන දකුණුදිග අහස දෙස ඇහිපිය නොහෙලා බලා ඉන්නට විය.

එක්වනම දුඹුරු පැහැ ලොම් ගුලි දෙකක් තාප්පය මත ප්‍රාදුර්භූත වූහ. ලැරී තිගැස්මෙන් අට ඉස්බක් උඩ පැන යලිදු තාප්පය මතටම පතිත වූවේ, කුලෑටි මුහුණක් මවාගෙන වටපිට බලා ලහිලහියේ සිය පාද කොට්ටා පිරිසිදු කරන්නට විය.


“අපි ක්ලියෝපැට්‍රාට හාද්දක් දීලා එන්නයි ගියේ. අනික අපි හරිම මිනිත්තුවට ආපහු දෙදාස් දාහතට ආව නෙව. මොකද මේ කලබල වෙලා?”

ග්ලැඩ්ස්ටෝන් දුඹුරු පැහැ කන්පෙති නටවමින් ඇසූයේ සමච්චල් හඬිනි. ලැරී බුම්මාගත්වනම වම් පාදයෙන් දකුණු පාදයට මාරු වූවාය.

===============================
===============================


Palmerstone; the resident Chief Mouser of the Foreign & Commonwealth Office (FCO) at Whitehall, London

Larry; the Chief Mouser to the Cabinet Office.

Gladstone; the resident Chief Mouser of HM Treasury at Whitehall, London.

Grumpy; media personality and actress

===============================
===============================



“ගණං ගන්න එපා” පැල්මර්ස්ටෝන් සිය වල්ගා කෙලවරෙන් ලැරීගේ පිටට තට්ටු කරමින් කීවේය. “ඇරත්, මෙහෙයුමේ අවසාන භාගයට ඇවිත් ඉන්න වෙලාවෙ, පොඩි විහිළුතහළුවක් කලාය කියලා ඇඟේ වදින්නෙ නැහැ නෙවද? අනික, ක්ලියෝපැට්‍රා වගේ බළල්ලුන්ට නිසි සැලකිලි දෙන රාජ්‍ය නායකයො බෙහෙතකටවත් හොයාගන්න නැති කාලෙක පැයක් දෙකක් ඉන්න එකත් වස කම්මැලි වැඩක්.”


“මේ තමයි අන්තිම බිංදුව වෙනකම් අවධානෙ යොදවන්න ඕනෙ වෙලාව!” ලැරී සිහින් බළල් ගෙරවිල්ලක් (ඔව් එය පුරුපුරුවකට සමානයි, නමුත් භයංකාරයි.) නඟමින් පුපුරාහැලුනාය. “කාලතරණ යන්ත්‍රය අවභාවිතා කිරීමට දඬුවම විදියට මම උඹලාගෙ කන්ගැටියි, රැවුල් කෙඳියි වැහෙන්න හෙල්මෙට් අන්දලා පිට්ටනිය වටේ රවුං පන්සිය අසූ හතරහමාරක් ඇවිද්දවනවා, සත්තකින්ම!”


පැල්මර්ස්ටෝන් ලැරීගේ වචන ගණනකට නොගන්නා බවක් අඟවමින් සිය ත්රිකෝණාකාර කන්පෙති ඔසවා තාප්පය මත වූ මල් පෙත්තකට කුරුමාණම් අල්ලන්නට වූවේය. ඔහු ඉතා කඩිසර, බුහුටි බළල් නාම්බෙකි. කොහොමටත් බකිංහැම් මාලිගාවෙන් අවශ්ය තොරතුරු සියල්ල එකතු කරගන්නට ලැරීටත් අනෙක් බුද්ධි අංශ නිලධාරීන්ටත් අවකාශ ලැබුනේ තමන්ගේ හැකියාව නිසා බැව් ඔහු හොඳාකාරවම දැන උන්නේය.


ලැරී ස්වභාවයෙන්ම උඩඟු ගති ඇත්තියකි. ඈට මීයන් පෙන්නන්නට බැරිය. “අපිට පෘථිවි වාසීන්ගේ විශ්වාසය දිනාගන්නට ප්‍රගුණ කලයුත්තේ ප්රධාන හැකියාවන් දෙකක් පමණයි. එක; මීයන්, කැරපොත්තන්, හූනන් ආදී කරදරකාර සත්තු අල්ලා මරා දැමීම. දෙක; හුරතලය ප්‍රගුණ කිරීම.” සාධ්යතා අධ්යයන කණ්ඩායම පෘථිවියට මුදාහැරීමට පළමුව පැවති සැසියත්, එහිදී මීයන්ගේ නම කියැවුණු සැණින් ලැරී සිය මුව ඇඹුල් කරගෙන රැවුල් කෙඳි පවා හකුළුවාගත් හැටිත් පැල්මර්ස්ටෝන්ට මතකය. හෝමෝ සේපියන්ලා අහලක නොගැවසෙන හැම අවස්ථාවකදීම ලැරී මීයන් මරා දැම්මේ සිය ධූලක විෂ පිස්තෝලයෙනි. ප්‍රධාන මූසික ඝාතකයා ලෙස සේවා පත්වීම ලැබීමෙන් පසුව වුව මීයන් කෙරෙහි ලැරී තුල වූ අපුල පහව ගොස් තිබුනේ නැත. අන්තිමේදි බ්රිතාන්ය අග්රාමාත්යවරයා ගෑරුප්පුවක් අතැතිව මීයන් පස්සේ පන්නන්නට වෙන තැනට තත්වය දරුණු වූවාට පසුවයි ලැරී ඇඟමැලි කඩා පැරණි බළල් කුරුමාණම් ඉගෙනගනිමින් හිත කරදරයෙන් සිටි මාලිගයේ කාර්ය මණ්ඩලය සනසන්නට පටන් ගත්තේ.


“ඇයි ග්‍රම්පි ප්‍රමාද?” හැකි වැර යොදා කන කසමින් හුන් ග්ලැඩිස්ටෝන්ගෙන් වචන පිටවූයේ කඩින් කඩය. “මිනිහා ලෝක සවාරිය ඉවරවෙලා ඊයේ මෙහෙ එනවා කියල නේද කීවෙ?”


“මට තවමත් හිතාගන්න බැරි, ග්රම්පිගේ ලොරි-මූණට මේ තරම් මිනිස්සු වහ වැටුනෙ කොහොමද කියන එකයි.” ලැරී සමච්චල් සහගත හඬකින් කියන අතර, වරින් වර බළල් කැස්සක් කැස්සාය. “මිනිහා ඉන්නෙ හෝමෝ සේපියන්ලාව දිරවාගන්න බැරුව. හැබැයි පෘථිවියේ මෝඩ ඇට්ටිම්බන්ට ග්‍රම්පි කියන්නේ ලෝක ප්රසිද්ධ සෙලිබ්රිටි කෙනෙක්!


“ඔන්න ඉතින් මැඩම්ටත් හෝමෝ සේපියන්ස්ලාගෙන් ඉරිසියාව පුරුදු වෙලා.” පැල්මර්ස්ටෝන් එක් ඇසක් ඉඟිමරමින් ලැරී දෙසට විසුළු බැල්මක් හෙලීය. “බළල්ලු අතරෙන් බිහිවෙච්ච සෙලිබ්රිටිලා නිසා තමයි අපිට මේ තරම් ඉක්මනින් සාධ්යතා අධ්යයනය සම්පූර්ණ කරගන්න පුළුවන් උනේ. නැත්නම් අපි තව අවුරුදු කීයක් එක එක නම්වලින්, වෙස්මාරු කරගනිමින්, මවිල් කෙලින්වෙනතුරා කාලය හරහා අතීතයටයි, අනාගතයටයි මාරුවෙමින්, දහජරා මීයො පස්සෙ පන්නමින් මේ ලෝකෙට වෙලා නාකි වෙන්නද? ඒ මදිවට බල්ලො!”


“ස්.. ස්..” ලැරී විසුළු සහගත ලෙස හිස දෙපසට පද්දන්නට වූවාය.

“දඩාවතේ යන බල්ලෙක්වත් එනවද?” ග්ලැඩිස්ටෝන් ලේසර් ප්‍රහාරකය එකලස් කරන්නට වී.

“එහෙම නැතිනම් කැලෑ නරියෙක්?” ඒ පැල්මර්ස්ටෝන් ය.

“සංඥාව මෝඩයිනේ! සංඥාව!”

ලැරීගේ කරපටියේ ගැටගසා තිබූ වෘත්තාකාර ගැජට්ටුව මාරුවෙන් මාරුවට රතු සහ කොල එළි දල්වන්නට පටන් ගෙන ඇති බව බළලුන් දෙපල දුටුවේ එවිටය. දකුණුදිග අහසේ පායා එමින් තිබුණේ බළල් කන් යුගලයක හැඩය ගත් තාරකා රාශියකි. එය තරු අහුරක් බඳුව මොහොතකට ඇස රවටා අභ්‍යාවකාශ යානා සමූහයක් බවට වියෝජනය වී වඩාත් පහළට එමින්, රවුමෙන් රවුමට කරකැවෙමින්, පෘථිවිය වෙත ලඟාවෙමින් පැවතුණි.


ග්ලැඩ්ස්ටෝන් සිය කරපටිය අතට ගෙන ස්විච්චි කිහිපයක් ඔබා එක්සත් රාජධානියේ සිතියම හොලොග්රැෆික තිරයක් මතට ප්රක්ෂේපණය කලේය. ඉනික්බිති සිය වල්ගා කෙලවරින් තිරයට ඇන ඇන සිතියමේ විශේෂ ස්ථාන මත කෙටි සටහන් (ඔහුගේ රැලි ගැන්වුණු නළල කියාපෑවේ ඒ සටහන් බොහොම වැදගත් ඒවා බවයි.) කුරුටු ගාන්නට පටන් ගත්තේය. ඉබාගාතේ පියාඹන හෝහපුටුවෙක් දෙන්නෙක් ඔහුගේ මුහුණේ වැදී නොවැදී ගමන් ගත්තද ග්ලැඩ්ස්ටෝන්ගේ අචල අවධානය තිරය වෙතටම යොමුව තිබිණි.


අභ්යවකාශ යානය තාප්පය අසලට පහත් වූයේ කිසිදු හඬක් නොනඟා, බොහොම සීරුමාරුවට ය. පෘථිවි වාසීන්ගේ අවධානයෙන් මගහැරෙනු පිණිස එහි වූ සියළුම විදුලි බල්බ නිවා දමා තිබූ අතර, බළල් කොට්ටා පාදයක ලාංඡනයක් පමණක්, යානයේ ඉදිරි දොර මත්තේ කණාමැදිරියෙකුගේ ලා කහ පැහැයෙන් නිවිනිවී දැල්විණි.


ලැරී සිහින් ඤාව් හඬක් නගමින් කරපටියේ වූ බොත්තමක් තද කරන්නාහාම, යානයේ ඉදිරි දොර පියන ඉහලට එසැවෙන්නට විය. එතුලින් පිටතට ආවේ අළු පැහැ නිලඇඳුම් හැඳ, දීප්තිමත් කොල පැහැ තරුපටි පැළැඳි කැලෑ බළලුන් දෙපලකි.


“ප්‍රධාන අණ දෙන නිලධාරීතුමිය සමග බුද්ධි අංශ නිලධාරීන් දෙපළක් මෙතන ඉන්නවා.” ග්ලැඩ්ස්ටෝන් සිය ඉදිරි පාදය කැලෑ බළලුන් දෙදෙනාගෙන් එකෙකු අත වූ පරිලෝකණ මැසිම මත තබමින් කීය.


“ඔහ්! මේ බකිංහැම් මාලිගාවේ කණ්ඩායම නේද?” තරමක් කළු පැහැයට හුරු කැලෑ බළලා ආදරබර පුරුපුරුවක් නැංවීය. “ඔබලා මේ අවුරුදු කිහිපයේ කල කැපවීම විස්මිතයි! ධවල මන්දිරයේ හිටපු බළල්ලුමදැයි හිතාගන්නවත් බැරි විදියට අති සූක්ෂම වෙස් මාරුවක් කරගනිමින් කාලතරණය කිරීම ඔක්කෝටම හපන්, අමෙරිකානු ජනාධිපතිවරයා බකිංහැම් මාලිගයේ සංචාරයකට ආ වෙලාවේ ඔහුට ඔබලාගේ එක මවිල් ගහක්වත් හඳුනාගන්න බැරිවුනා නොවැ.”




“හෝමෝ සේපියන් සේපියන්ස්ලා පුතා. මේ ග්‍රහලෝකෙ ඉන්න ප්‍රධානම සත්ව විශේෂය හෝමෝ සේපියන් සේපියන්ස්ලා.” පැල්මර්ස්ටෝන් විසුළු සිනහවක් පෑවේය. “උන් කවම කවරදාකවත් බළලෙක්ගේ මූණක් දිහා උනන්දුවෙන් බලන ජාතියක් නෙමෙයි. කලු පුල්ලි එකා, තනි සුදු එකා, දොඩං පාට එකා, අළු වයිරම් එකා. . . උන්දැලා දන්න තරම එච්චරයි. අපේ කාල යන්ත්‍රය නිසා පාට වෙනස් කරගනිමින් අවුරුදු සීයක් වුනත් එක එක නම්වලින් පෘතිවිය වටේ සවාරි යන්න පුළුවනි. ඒ අතින් බැලුවාම මිනිස්සුන්ට මතක හිටින මූණක් තියෙන්නේ ග්‍රම්පි කැට්ට විතරක්ම වෙන්න ඕනෑ.”


“ඔහ්! තව පොඩ්ඩෙන් අමතක වෙනවා. කෝ ග්‍රම්පි?” ග්ලැඩ්ස්ටෝන් ඇසීය.


“අවසාන මොහොතේ සැලසුම වෙනස් වුනා. ග්‍රම්පි ප්‍රංශ සංචාරය ඉවරවෙලා ආපහු අමෙරිකාවට යන්න තීරණය කලා. කොහොමටත්, වැඩේ අහවර වෙන්න ඕනෑ කාටවත්, බළල් මවිලකවත් සැකයක් ඉතිරි නොවෙන විදියටයි.” ඒ මොහොතේ යානයෙන් එළියට පිනූ හුරුබුහුටි පර්සියන් බළල් නාම්බෙක් යටි උගුරෙන් මතුලේය.


හිසට හිස හප්පාගනිමින් පැවැත්වූ රහස් ආචාර විධියකින් අනතුරුව, බකිංහැම් මාලිගයේ මූසික ඝාතකයන් තිදෙනා වල්ගා සහ රැවුල් කෙඳිති ගස්සමින් එකා පසුපස එකා බැගින් යානය තුලට ඇතුළු වූහ. සිහින් ‘තඩ්’ හඬක් නගමින් යානයේ දොර වැසී ගියේය. පොල් කුරුමිණියෙකුගේ බඳු ‘කරකර’ හඬක් සමඟ පණගැන්වුණු අභ්‍යවකාශ යානය කෙමෙන් කෙමෙන් ඉහල නැගෙන්නට වූයේ, මුලින් තුරුපෙලද, දෙවනුව උස් මැදුරුද, තෙවනුව වලාකුළුද පසුකරගෙන තවද ඉහලට ගොස්, තාරුකා අතර නොපෙනී ගියේය.


*********************************


“ලැරී… ලැරී…”
සිඟිති චාලට් කුමරිය රෑ මැද අවදිව හඬන්නට වූවාය.


කේට් මිඩ්ල්ටන් කුමරිය ඈ ඔසවා තදින් තුරුළු කර ගත්තාය. “ලැරී හොඳ පූසා. අපි හෙට එයාව බලන්න යමු.”


“ලැරී නරක පූසා. නරක පූසා තරු අරන් ආපහු එයි. අපිව අල්ලං යුද්ද සෙල්ලං කරයි” මවගේ ලැම මත ගුලිවී යලිත් නින්දට වැටුණු චාලට් කුමරිය සිහිනයෙන් මෙන් තොල් මතුරන්නට වූවාය.