උලලේනාගේ පරපුරේ අපි - බකමූණාගේ පරපුරේ අපි

බ්‍රහස්පතින්දා හවස්වරුව වෙන් කරගෙන තිබුනේ ෆිල්ම් එකකට. ඒත් අනපේක්ෂිත රාජකාරියක් හරියටම හවස පහට විනාඩි හයක් තියෙනකොට හිස මතට කඩාපාත්කරවීම නිසා ඒක මිස් උනා. සිකුරාදාත් හවස්වරුව ඒ විදියටම විසඳෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙනකොට ලැප් එකත් අකුලගෙන පහමාර වෙද්දි එලියට පැනගන්න තරමට ලක් එකක් වැඩකරපු නිසාත්, හයිලෙවල් එකේ මහරගම පැත්තට පහලවෙන කුජීත ට්‍රැෆික් එක අස්සෙන් රිංග රිංගා යාත්‍රා කරන්න බස්සට පුලුවන් වීම නිසාත්, හවස හත වෙනකොට අපි පොඩි වඩේ කවරෙකුත්, බීම කෝප්ප දෙකකුත් එක්ක මහරගම ඇමිටි ලයිට් එකේ ඉඳගෙන හිටියා.

වැඩේ පටන් ගත්තෙ සින්දුවකින්. රොක් අජිත්ගෙ සින්දුවකින්. නිල්ල නිලන කඳු යායක්, පේන තෙක්මානෙ වෙනකම් නො එක් පාට මල්වලින් වැහිච්ච උද්‍යානයක්, අඩුම තරමේ 'ගලගල' සද්දෙන් බැහැගෙන යන දියපාරක්, එක්කො ඇස් හීන් කරලා හිනාවෙන කෙල්ලෙක්. එහෙම නෙමෙයිද චිත්‍රපටියක් උනාම පටන් ගන්න ඕනා? ෆිල්ම් හෝල් එකට එනකම් අපි පහුකරගෙන ආපු කර්කශ ටවුන් එකේ අපූරු කැප්චර්ස් ටිකක් එක දිගටම තිරය මත්තේ දිගහැරෙන්න ගත්තා. 'යකෝ! මාත් මෙතන ඉන්නවද දන්නෑ' වගේ හැඟීමක් එක්ක උනන්දුවෙන් ඇස් පුංචි කරලා තිරය දිහා බලන් ඉන්න හිතවන විෂුවල් එකක් ඒක. ඒ කැමරාවිජ්ජාකාරයා විශ්වජිත් කරුණාරත්න.

ගීතය අවසාන වෙන්නෙ අපිට කතානායකයාව; රංගනව (දසුන්) හඳුන්වාදීලා. ෆිල්ම් එකේ ගලායෑම හැම අතින්ම ඒකෙ කතානායකයගෙ ජීවිතේට සමානයි. අවිධිමත්. හැබැයි ඒ අවිධිමත්කම ඇතුලෙ තියෙන්නෙත් හැම තත්පරේකදිම අපිව තදින්ම චිත්‍රපටියට බැඳලා තියාගන්න තරම් බුහුටිකමක්.

රංගන කියන්නෙත් අපිට ෆිල්ම්වල මුණහැගෙන ටිපිකල් කතානායකයෙක් නෙමෙයි. ආදරේ වෙනුවෙන් මරාගෙන මැරෙන, කෙල්ලගෙ ගෙදරට පැනලා දුෂ්ඨ තාත්තගෙන් ගේම ඉල්ලන, බුලත්විට තට්ටුවකින් පටන් අරගෙන අන්තිමේ ලොකු ෂොපින් මෝල් එකක අයිතිකාරයෙක් වෙන 'ඩයල්' එකක් නෙමෙයි. අපිට හැමදාම මගතොටේදි මුණගැහෙන, බොහොම සාමාන්‍ය කොල්ලෙක්. අඩුම තරමේ සිංග් කරන්න පුළුවන් උනාට, සුපර්ස්ටාර් හීනයක් තිබුනට, ෆිල්ම් එක ඉවරවෙනකල්ම ඌ ටැලන්ට් ෂෝ එකක පලවෙනි වටෙට යන්නෙවත් නෑ.

කොල්ල වෙනුවෙන් ජීවිතේ දෙන්න ලෑස්ති, ලුණුයි බතුයි කාල ඉන්නම් කියලා බයිසිකල් කටුවෙ නැගලා පැනල යන්න යෝජනා කරන ටිපිකල් පෙම්වතියකුත් මේ කතාවෙ නෑ. පෙම්වතියගේ (සමනලී) එකම අරමුණ එදා දවස ඉවරවෙන්න කලින් තමන්ට මේ සම්බන්ධය නවත්තන්න වෙන බව කොහොමහරි රංගනට කියාගන්න එක.

කොටින්ම කිව්වොත් මේ ෆිල්ම් එකේ කපල් එක 'සෙක්සි' නෑ. අඩුම තරමේ උන් දෙන්නගේ සිපගැනීමේ ජවනිකාවකවත් 'සෙක්සි' ගතියක් නෑ. හැබැයි ඒ ආදරේ පට්ට කියුට්. කියුට්නස් ඕවර්ලෝඩඩ්. ගඳගහන, කළුපාට කුණු වතුර පිරිච්ච කොළඹ පාරවල්වල, තෙමිච්ච බයිසිකල් කට්ටක නැගලා උන් දෙන්න ලව් කරන එක 'කියුට්' ද? ඔව්. එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද කියල දැනගන්නනම්, ඔබට ෆිල්ම් එක බලන්නම වෙනවා.

ෆයිට් නෑ. අර අපිට පුරුදු 'බහුවා බහුවා බුකා බුකා' බැක්ග්‍රවුන්ඩ් සද්දෙ එක්ක දුෂ්ඨයා එකපාර පහළොවකට ගහලා කෙල්ලව උස්සගෙන යන ෆයිට් නෑ. සොරි මචං මේකෙ ලේබල් කරපු එක දුෂ්ඨයෙකුත් නෑ. මුළු සමාජයම එකම එක දුෂ්ඨයෙක්. අතින් පයින් ෆයිට් කරලා පරද්දන්න බැරි දුෂ්ඨයෙක්. ඉතුරුවෙලා තියන එකම විසඳුම දුෂ්ඨයා මතුවෙන තැන්වලින් 'අනේ අපි යමු' කියලා ඇඟ බේරගෙන ශේප්වෙන එක.

අන්න ඒ නිසා 'මෝටර් බයිසිකල්' කියන්නේ මම කාලෙකින් බලපු පට්ට ප්‍රායෝගික ෆිල්ම් එකක්.

මෝටර් බයිසිකල් එකේ අපිව නංවගෙන යන සමීර රංගන නාඔටුන්න අපිට එදිනෙදා මුණගැහෙන චරිත ගාවදි බයික් එක ස්ලෝ කරලා ඒ චරිතවල අපි නොදැකපු, දැක්කත් නොදැක්කා වගේ හිටපු පැතිකඩවල් හරිම අපූරුවට පෙන්නනවා. පාර අයිනෙ කරන වෙඩින් ෆොටෝ ෂූට් එක, පගාව ඉල්ලන පොලිස්කාරයා, පිහිය පෙන්නලා ගාන කඩාගන්න තැඹිලි වෙළෙන්දා, පේව්මන්ට් එකේ කුකුල්ලු විකුණන මනුස්සයා, වික්ටොරියා පාක් එකේ සික්කා වගේ කර්කශ තැන් බොහොමයක් සමීර අපූරුවට ටච් කරනවා.

තව දිගට කියන්න ගිහින්, ප්ලොට් එකේ තියන සංවේදී තැන් හෙලිදරව් කරලා තවම ෆිල්ම් එක නොබලපු අයගේ ආතල් කඩන්න මම සූදානම් නැහැ. ඔබට බලන්න ඕනෑ 'වෙනස්' චිත්‍රපටියක් නම්; මේ චාන්ස් එක මගහැරෙන්න දෙන්න එපා!