Monday, December 28, 2015

බිසිනොස් කතා, පොටෝ කතා සහ තවත් කතා






ඉතා කලබල බසු සිහින ගැන පසුවදනක් සටහන් කරන්න හිතාගෙන හිටියත් වැඩේ දවසින් දවස කල් ගියා. අන්තිමේ මටත් කලින් ෆේස්බුකේ, බ්ලොග් අවකාශයේ සහ පුවත්පත්වල ඉතා කෙටි කලබල සිහින ගැන පසුවදන් තුඩින් තුඩ විසිරෙන්න අරගෙන තිබුනා.


උත්සවය අවසන් වෙනවාත් එක්කම හැමෝම අහපු ප්‍රශ්නයක් තමයි පොත මිලදී ගන්න තියෙන්නෙ කොහෙන්ද කියන එක. ඔන්න, ඉතා කෙටි කලබල සිහින දැන් දිවයින පුරා සරසවි පොත් හල් වලින් මිලදී ගන්න පුළුවනි. ඔබේ නගරයේ සරසවි පොත් හලට ඉතා කෙටි කලබල සිහින තවමත් ඇවිත් නැත්නම්, නුගේගොඩ සරසවි ප්‍රධාන කාර්යාලයෙන් පොත ගෙන්වා දෙන්නැයි අදාල ශාඛාවේ කලමනාකාරතුමාගෙන් ඉල්ලන්න.




පොත් සාප්පු ගානේ රස්තියාදු වෙන්න කාලය හිඟ උදවිය වෙනුවෙනුයි මේ සේවාව. ඔබට පුළුවනි 1010 5323 4403 දරණ සම්පත් බැංකු ගිණුම් අංකයට රුපියල් තුන්සියයක් තැන්පත් කරලා අදාල රෙෆරන්ස් නම්බර් එක sammani.premaratne@gmail.com යන ඊමේල් ලිපිනයට හෝ බස්සිගේ ෆේස්බුක් ඉන්බොක්සුවට එවන්න. බස්සිට පුළුවනි ඔබට පොත තැපැල් කරන්න.


එහෙම එවද්දී

1. මුදල් තැන්පත් කිරීමේ කුවිතාන්සියට අදාල අංකය 
(reference number)

2. කුවිතාන්සියේ ඡායාරූපයක් (හැකිනම්)

3. ඔබේ ලිපිනය

4. බසු සමරු සටහනක් අවැසිනම්, ඔබේ මුල් නම.

සටහන් කර එවන්න අමතක කරන්න එපා.


postage ගෙවලා අත්සන් සහිතව කෙටි කලබලයක් ලබාගන්න කැමැති, සයුරෙන් එතෙර රටවල මිතුරෝ වෙත්නම්, sammani.premaratne@gmail.com යන ඊමේල් ලිපිනයට හෝ බස්සිගේ ෆේස්බුක් ඉන්බොක්සුවට මැසේජයක් තියන්න. පොත එවන ක්‍රමයක් බලමු.


(පෝස්ටුව ශෙයාර් කරන්න. නොදන්නා අයටත් දැනගන්න.)



ඉතා කෙටි කලබල දෙසුම්


උත්සවයේදී පැවැත්වුන ඉතා කෙටි කලබල දෙසුම් තුන අන්තර්ජාලයට මුදාහැරියේ එය ඔබට ප්‍රයෝජනවත් වේවියැයි හිතුන නිසයි.


හෂිත අබේවර්ධනගේ දෙසුම - මෙතැනින්





අනුරසිරි හෙට්ටිගේගේ දෙසුම - මෙතැනින්




සෞම්‍ය සඳරුවන් ලියනගේගේ දෙසුම -  මෙතැනින්







ඉතා කෙටි කලබල ෆොටෝ කෑලි




මේපල් පත්, බසු වෙස්මුහුණු සමග කලබල කතා


පොත් වෙළෙන්දෝ බසු නංගි සහ බසු මල්ලි


සභාවට ලුණු ඇඹුල් ඇතුව දෙසන ලව්පූසා


වමේ සිට; බණ්ඩිරිප්පුවේ විනීත තිස්ස හාමුදුරුවෝ, බස්සි, හෂිත අයියා,
සුනිල් මාධව ප්‍රේමතිලක සහ අනුරසිරි හෙට්ටිගේ


වසරේ හොඳම බ්ලොග්කරු බ්ලොග් මහාචාර්ය මාතලන්


 වසරේ ජනප්‍රියම බ්ලොග් අඩවිය 'හිතනලන්තය' ලියන කාංචනා අමිලානි


 කෙලවරේම ගයාන් ඉන්දුල, 
ඊට එහායින් වසරේ කොමෙන්ට්කරු ප්‍රා ජේ


දිලාගේ ලෝකය ලියන දිලිනි නිමන්තිකා
ඊට පසුපසින් ඉන්නේ shimmering thoughts ලියන ලිෂාන් පුවක්ඕවිට



ඩොමිනික් චන්ද්‍රසාලි, මාලතී කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස් සහ බසුදෙපල


 සජානි සහ බස්සි


මේපල් පත් ගෙනා රන්සිරි අංකල්


 ඉන්දික ගුණවර්ධන (හිතේ කෙටූ ටැටූ) සහ අමායා මැණික්


කැමීලියා මලක් - බස්සියෙක් - පූසෙක්





Tuesday, December 22, 2015

The බසු corner!







හැන්දෑවෙ අහස දම්පාට වේගෙන එනකොට තමයි බස්සන්ගෙ දවස පටන් ගන්නෙ. දවසට kick start එක දෙන්නෙ පාන්දරද, හැන්දෑවෙද කියල වෙනසක් නෑ බස්සන්ටත් problems එමට!


හවස tution එකට යනවද, නැත්නම් කට් පාර දාලා සෙටාර් එකත් එක්ක shopping රස්තියාදුවක් දානවද? News බලනවද නැත්නම් අලුතෙන් බාගත්තු TV series එක අදිනවද? බෝඩිමට ආව ගමන් අම්මට කෝල් කරනවද, නැත්නම් කොල්ලට කෝල් කරනවද?


දවසින් දවස choices පැටව් ගහනවා. ඉතින් අපේ ඔළුගෙඩි තම්බපු නූඩ්ල්ස් ගොඩක් වගේ complex වෙනවා.


ක්‍රිස්මස් පාටියට අඳින්නේ frock එකක්ද, glamorous කුර්තා එකක්ද, විච්චූරණ cocktail dress එකක්ද කියන එක වගේ සිම්පල් දේකදිත්, A Level ඉවරවෙලා කෙලින්ම ජොබකට යනවද, results එනකම් ගෙදරට වෙලා මාලු බානවද, ආණ්ඩුවෙ campus එකකට හොම්බ දා ගන්නවද, ප්‍රයිවෙට් කැම්පස් යනවද, එහෙමත් නැත්නම් short term course එකක් පටන් ගන්නවද කියන ජීවිතේ කඩඉම් ප්‍රශ්ණෙකට එනකම් අපිට ගෝනි ගනන් choices ලැබෙනවා.


දෙමං හන්දියකදි නම් යන්න ඕනෙ පාර කාසියක් උඩ දාල decide කරන්න පුළුවනි. ඒත් මචංලා, කඩඉම් හන්දියෙදි පාර අතු දහයකට, පහළවකට බෙදෙනකොට තමයි තනි ඇහැට ඇඬෙන්නෙ.


අන්න ඒ වගේ තැනකදි හරි track එක තෝරගත්තෙ නැත්නම් life එකම totally මස්තබාල්දු වෙලා යන්නත් පුළුවන්.


මෙහෙමයි. ඒ වෙලාවට බලන්න ඕනෙ පොඩි අංජනමක්. අවුරුදු දහයක්, විස්සක්, තිහක් එහාට. කොයි පාරෙ ගියොත්ද අපිට වැඩියෙන්ම සතුටෙන් ඉන්න ලැබෙන්නෙ කියන එකනෙ අන්තිමේදි වැදගත් වෙන්නෙ. සුනාමි, ටෝනාඩෝ එන එක නවත්තන්න බෑ තමයි මචං. ඒ වුනාට අපිටත් කාලගුණේ ගැන පොඩි ඉවක් තියෙනවනෙ. නැද්ද මං අහන්නෙ?


CHOICE එක හැමවෙලාවෙම map වෙන්න ඕනෙ HAPPINESS එකත් එක්ක, ඒත් එක්කම අපේ personal values එක්ක.


අන්න එතකොට දෙමං හන්දියකදි උනත් කාසි උඩදාන්න, දාදු කැට කරකවන්න වෙන්නෙ නෑ. 


මම මේ කල්පනා කරන්නෙ, පිහාටු tint කරගන්නෙ දම් පාටින්ද, dark brown වලින්ද, නැත්නම් hot pink වලින්ද කියලා. ඒකට නම් කාසියක් උඩදාන්න වෙයි වගේ. 


Choices තුනෙන් එකක් select කරගන්න පැති තුනක් තියන කාසියක් හොයාගන්න එකනෙ මචං මොලේ  මැල්ලුං වෙන problem එක!




Monday, December 14, 2015

මේ හිටියා මේ නෑ







මට තියෙන අසහාය හැකියාවන් කීපයක්ම ගැන මම ඔයාලට පහුගිය පෝස්ට් වලින් කියල ඇතිනේ. 


අද කියන්න යන්නෙත් ඒ වගේම තවත් එක් අනුපමේය, අසහාය, සහ සියොළඟ කිළිපොලා යන සුවිශේෂී හැකියාවක් ගැන. ඒ තමයි; "මේ හිටියා මේ නෑ!"


ඔය හැකියාවට සීයට අනූපහක්ම දායක වෙන්නෙ ඕනෑම වැදගත් අවස්ථාවක සිහින කල්පනා අතරේ අතරමං වීමේ හැකියාවක් ඇති මගේ අතිවිශිෂ්ඨ චිත්ත ඒකාග්‍රතාවය. ඒ හින්දාම ඉන්නෙ කොහෙද, කරන්නෙ මොනවද කියලා මෙලෝ අදහසක් නැතුව ජීවිතේ ගෙවන සුන්දර අවස්ථා බහුලයි.


ඉස්සර ක්ලාස් යනකොට තනියම යන සිරිතක් නෑනෙ. ඕනෙම ක්ලාස් එකකට සම්පූර්ණ බැටෑලියන් එක පිටින්ම බස්සනව. හැබැයි අවාසනාවකට ඒ පොදු සමීකරණයෙන් අපගමනය වුන කෙමෙස්ට්‍රි ක්ලාස් එකකට මට තනියම යන්න සිද්ද වෙලා තිබුනා.


අවාසනාවක මහත කියන්න පින්වතුනි, ඒ වෙලාවටම අපේ සැට් එකේ අනිත් උන් අට දෙනෙක් විතරම මීගමුව ටවුන් එකේ අනිත් කෙලවරේ තිබුන ක්ලාස් එකට යනවා.


නමුත්. වාසනාවක මහත කියලත් කටපුරා කියන්න පුලුවන් වෙන්නම අරඅරයා හෙවත් මගේ ඒ කාලයේ ක්‍රස් එක (මගේ ක්‍රෂ් නිකම් ඔරේන්ජ් ක්‍රෂ් වගේ කාලෙන් කාලෙට අළුත් වෙන ජාතියක්!) ඒ ක්ලාස් එකටම එනවා.


එදත් සුපුරුදු පරිදි අපි සියල්ලෝම මීගමුව බලා ධාවනය වෙන මලකඩ කාපු ටකරං බස් එකකට අප්ලෝඩ් වුනා. දෙවියනි ඔබ මැව් ලොව පුදුමයි කියන්නැහෙ ඊගාව හෝල්ටෙකේ පිරිමි ඉස්කෝලෙ ගාවින් අරඅරයා සඳක් වගේ බස්සෙකට පෑව්වා කියහල්ලකො.


අරඅරයා සුදෝ සුදුයි. මූණ නිකම් හඳක් වගේ. තොල් රෝස පාටයි. අක්බඹරු හිසකේ. ලැජ්ජාශීලී, කුලෑටි, අනියමාර්ථයේ අසම්භාව්‍ය බැල්ම. . . . එක්ස්කියුස්මී පින්වතුනි මේ කියන්නේ ඉන්තේරුවෙන්ම පිරිමි ළමයෙක් ගැන. හැබැයි ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ මං කොච්චර අවිහිංසකද කියනවානම් අපේ උන් බලන් හිටියේ මම අරඅරයාගෙ වටේ රවුමක් කැරකිලා, දැලි පිහියකින් බෙල්ල කසන ගමන්, “ඇයි නංකී අපි කළුද?” කියලා අහන ආදරණීය, සිනමාත්මක අත්දැකීමක් ඇස් පනාපිට දැක බලාගැනීමේ භාග්‍යය උදාවෙනකම්.


හැප්පුනොත් පිටගැස්ම හැදිලා මැරෙන මලකඩ බස්සෙකේ මං හිටගෙන උන්නු තැන ආසන්නයේම තඩි හිලක්. ඉක්කෝලෙ කාලෙ සෙටාර් එකේ කුඩාම ජීවියා වෙච්ච මං මීගමුවට යන්න කලින් ඔය හිලෙන් වැටිලා අතුරුදහන් වේවියැයි කැට තියමින් අනිත් උන් අර අරයාගේ හඳ මුහුන ඉස්සරහ තියාගෙනම අසරණ මාව සිත්පිත් නැති ලෙසින් බයිට් එකට ගන්නවා. 


අනේ ඉතින් අපේ කලාස් එකට යන්ට සෝට්කට් පාරක් සහ දිග පාරක් තියෙනවා. වෙනදා අපි යන්නේ සෝට් කට් පාරෙන් උනත් මෙන්න අර අරයා දිග පාර පටන් ගන්න තැනින් බහිනවා. පොරගෙ අතේ මම සෙනසුරාදා ක්ලාස් එකේ දාල ආපු කුඩේ තියනවා මම දැක්කෙ ඒ වෙලාවෙයි.


ඇත්තටම මම ඒ චංචලා ස්ටැයිල් කුඩේට හිත පුරෝල ආදරෙයි. ඔව් ඒක අනාදිමත් කාලයක සිට පවතින සාංසාරික, ආත්මීය බැඳීමක්. අන්න ඒ එකම එක හේතුව නිසා මම අනිත් එකෙක්වත් දකින්ඩ කලින් වහවහා බස්සෙකෙන් ඩවුන්ලෝඩ් උනා.

(හා! දැන් තොපි බලන් ඉන්නේ කුඩේ ඉල්ලගත්තු කතාව අහන්ටනේ. එව්වා හඳේ හරිද පින්වතුනි!)





ඉතින් මම අර අරයාට අතිශය රොමෑන්තික, බඩවැල් ඇඹරිලායන මරණ තර්ජන කරමින්, යලියලිත් කුඩේ ඉල්ලා පිංසෙණ්ඩු වෙමින් සහ හිත යටින් හිටිපිණුම් ගහමින් ක්ලාස් එකට සම්ප්‍රාප්ත වුන අතරේ. . . .මගේ අතිජාත සමාන සුඛ දුක්ඛ මිත්තරයෝ බස් එක පීරමින් මාව සෙවීමේ මෙහෙයුමක් අඹරලා.


අන්තිමේදී සවස හතර දක්වා මීගමුව නගරය පීර පීරා මාව සොයනා අතර අතිසාර්ථක ලෙස තමන්ගේ කෙමෙස්ට්‍රි ක්ලාස් එකද කට් කරපු සෙටාර් එකට අන්තිමේදී අපේ ටියුෂන් ක්ලාස් එකෙ ඇතුලේ මම බැරිවෙලාවත් ඉන්නවාදැයි සෙවීමට තරම් ප්‍රඥාවක් හදිසියේම පහලවෙලා. 


"ඔයාගෙ යාලුවො පහල බලන් ඉන්නවා. මොනවද කියනවා අපිට තේරෙන්නෙ නෑ."


ඒ පණිවුඩය එන්නේ අතින් ඉරපු, පොඩිවෙච්ච තනිරූල් කොලයක කැතම කැත අකුරුවලින්. ඉබ්බා දියේ දැම්මට ඇන්නෑවේ කියන්නැහේ මම දණිපණි ගාලා බෑග් එක කරට අරන් වහවහා පල්ලම් බැස්සා.


එතැන් සිට මීගමුව බස්ටෑන්ඩ් එක ගාවට යනකං තියපු අඩියක් අඩියක් පාසා කන් දෙක පිරෙන්න ටකරමකට වැහි වැටෙන්නැහේ බැනුං අතරෙ සෑම වචන දහයකට වරක්ම මලියා අතිශය උදාර ලීලාවෙන් “ආයෙ තෝ යාපනේ ගිහින් අතුරුදහන් උනත්, අපි ඇහැක් ඇරලා බලන්නෑ” කියන්න අමතක කලේ නෑ. 



*****************





එදායින් පස්සෙ මම මොන තූත්තුකුඩියක ගියත් අරුන් මාව හොයන්නෙ නෑ කියන ස්ථාවරයේ තදින් ඇලිලා ගැලිලා හිටියෙ සීනි සිරප් එක්ක ඇඹරිච්ච ඇඹලයො වගේ. 


දැන් ඒ ලෙවල් විභාගය කිට්ටුයි. ක්‍රෂ් එකක් පවා තදබල හිත් රිදවීම් ඇති කරන්න හැකි තරමට සමීපයි. නරක වයස කියන්නේ කට කහනවටම නෙමෙයි.


(හා! දැන් තොපි ආයෙම බලන් ඉන්නේ රොමැන්ටික් නොම්මරයක් ඩයල් වෙනකම් නෙ. එව්වා හඳේ බව මතක තියාගෙන හයියෙන් සාදු කියන්න පින්වතුනි!)


අපේ කෙමෙස්ට්‍රි ක්ලාස් එක ඇරෙන්නේ මගේ බැටෑලියන් එක යන ක්ලාස් එක ඇරුනට පැය එකහමාරකට පස්සේ. මගේ සිලිටි මල් සිත (සහන්ගෙන් ඉස්සූ වචනයකි.) තැලී පොඩිවී ගිය දවසක අපේ එවුන් ටික ආයෙම මම ක්ලාස් ඇරිලා එනකම් ඉන්න පොරොන්දු වෙනවා.


ඔන්න හවස හයට හයහමාරට ක්ලාස් ඇරෙනවාත් එක්කම මම අත් දෙක සතර අතේ වීසි කරමින් තනියෙන් බස්ටෑන්ඩ් එකට යන්න පිටත් වෙනවා. අරඅරයා මයෙ පස්සෙන් එන්නේ මිහිකත නළවාලා තාලෙට සුලලිත ගමනින්. මම ශෙල් ගෑස් සිලින්ඩරයක් බවට රූපාන්තරණය වෙමින් පසු නොබලා ගමන් ගන්නවා.


පාර පනින්න හදනකොටම මට පේනවා බස් එකක්. ඒක ඇතුලේ අපේ සැටාර් එක ඉඳගෙන ඉන්නවා. මම වාහන ගංගාව තරණය කරමින් වහ වහා දුවගෙන ගිහින් බස්සෙකේ ඉස්සරහ දොරේ එල්ලෙනව. ඉන් පස්සෙ ජන සන්නිපාතය අතරෙන් ගැඩවිල් පණුවෙක් වගේ ඇඹරෙමින් බස් එක මැද්දෑව බලා යාත්‍රා කරනවා.


මලකෙලියයි. අපේ උන් එකෙක්වත් ඒ බස්සෙකේ නෑ.


මම බහින්න හිතාගෙන දොර ගාවට දුවනවා. බස් එක හුලං කපාගෙන අද්දනවා. බස් එක දෙදරවන දමිත් අසංකගේ විරහ ගීයක් හින්දා ඕං මගෙ හිත බරවෙනවා. ඒත් එක්කම ළඟ සීට් එහෙක ඉඳන් උන්න අංකල් කෙනෙක් නැගිටිනවා.


"මේ ලෝකෙ හැමදේම දෘෂ්ඨි මායාවල් විතරයි සහෝදරයා. දෘෂ්ඨි මායාවල් විතරයි." මං හිතිවිල්ලේ පස්ස සීට්ටෙකට බර කරනවා. මනෝ පාරක් ගහගෙන ගෙදර යනවා.


රෑ නමයට විතර, සිංදුවක් කනේ ගහගෙන ශෝකභරිත මනෝ පාරක කිමිදෙන්න මම තඩි ෆිසික්ස් පොතක් ඉස්සරහ වාඩි වෙනවා. ඔව් ඉතින්, නිකම්ම මේසෙට ඉඳගත්තහම පිළිකුල් භාවනාව වඩන්න බැහැ නෙව, ඒකට නිමිත්තක් එපැයි.


ඔන්න සන්ටෙල් සී.ඩී.එම්.ඒ. තෙලබනුව නාද වෙනවා.


"හෙලෝ!"

"#$%@ %^#@ &^#!!"

"මොකද යකෝ?"

"#$%@ %^#@ &^#!! 7#$%@ %^#@ &^#!!"


මල හත්තිලව්වට ගහපු කලාබරේ කියන්නැහේ මට එතකොට මතක් වෙනවා මුන් මට උන් එනකම් ක්ලාස් එක ගාව බලන් ඉන්න කියපු බව.


"අපි බස් එකේ එනකොට දැක්කා තෝ අස්පයා මැරිච්ච කව්බෝයි වගේ ඔලුව බාගෙන අතපය විසික් කොරගෙන ඇවිදං එනවා. අපි ටක් ගාලා පිටිපස්සෙ දොරෙන් බැස්සා."


"ඉත්තින්!"


"බැහැලා අරූගෙන් ඇහැව්වා උඹ කොයි කියලා. ඌ කිව්වා එකපාරට සෙනග අතරෙ අතුරුදහන් උනා කියලා. ඊගාවට අපි මීගමුව පීරලා තෝව හෙව්වා. රෑ අට වෙනකම් හෙව්වා."


"මලකෙලියයි ඉත්තින්!"


"ඊට පස්සේ අපිට ගෙදර යන්ඩ බස් නෑ. උඹලගෙ ගෙදරට කෝල් කරන්නත් බයයි. හොඳ වෙලාවට අරයගෙ යාලුවො කට්ටියත් ආව උඹව හොයන මිෂන් එකට. අන්තිමේ කොල්ලො ටික මාරවිලට යන බස් එකකට වැඳලා වගේ මාදම්පෙට යන්න කතා කරව ගත්තා. මේ දැන් ගෙදර ඇවිත් පණ බයේ උඹලගෙ ගෙදරට ගත්තේ!"


"???"


"මට හොඳටම සුවර් උඹව තමයි අපි ඒ බස් එකේ ඉන්නකොට දැක්කෙ! අපි හිතුවෙ උඹව මොකෙක් හරි පැහැරගෙන ගිහින් කියලා. සිරාවටම උඹට මොකද උනේ?"


"තොපි කියන්නෙ අර කහපාට තොරොම්බල් බස්සෙකද?"


"ඔව් යකෝ ඔව්."


"අඩේ! එහෙනම් ඒක දෘෂ්ඨි මායාවක් නෙමෙයි!"


"මොකක්ද?"


"මම දැක්කා උඹලා බස් එකේ ඉන්නව. ඉතින් මම ටක් ගාල පාර පැනල ඉස්සරහ දොරෙන් නැග්ගා. නැගල බලද්දි උඹල නෑ."


"ඉතින් ඇයි තෝ බැස්සෙ නැත්තෙ හිවලො?"


"මං ඉතින් හිතුවා ඒක දෘෂ්ඨි මායාවක් වෙන්න ඇති කියල බං. මේ ලෝකෙ හැමදේම දෘෂ්ඨි මායාවල් නෙව. මම එහෙම හිතලා එන්න ආව."


"#$%@ %^#@ &^#!!" 





Monday, December 7, 2015

පුලුවන්ද මතකයෙන් පහරන්න???


බූන්දියේ සබැඳිය : කවි කරන්ට්ස් - පුලුවන්ද ඔබට?


Saudi Arabia sentences Sri Lankan maid to death by stoning for adultery - but the man she slept with will escape with 100 lashes.




වැරහැලිවු අත්තටුය,
පලින් පල ඉරී ගිය සිහින ය,
මුහුදු තීරෙන් එපිට,
හිතේ ගින්දර එන්.ආර්.එෆ්.සී. කර,
අවුළුවන ගෙයි ලිපේ ගින්දර,
අළු බැඳුනු සමනලියන් ය.


හෙට අනිද්දට,
අණ්ඩ ලූ අත්තටු මත,
ගල් බොරළු වැස්සක් වසින'තර,
පුළුවන්ද ඔබට,
අගනුවර මල් වැස්සක සිහිල විඳගන්න?
සෝෆාව මත ගුලිව,
තුරුණු ආදර කතා කියවන්න?


හිස තැලී - ලය පැලී,
ඈ සුස්ම අදිනතර,
පුලුවන්ද ඔබට,
හින්දි තනුවක් සිවුරුහන් කරකර,
ටයි ගැටය සකසන්න?
කර පාන් පෙති උඩින්,
ඉඳි ජෑම් තවරන්න?


පුළුවන්ද ගැහැණියක් - අම්මෙක්,
බිඳුණු මැසි තටුවකට,
වේලිච්ච කොළයකට,
පිළුණු බත් සුඹුලකට සමවෙන්න?
නිය පිටින් පහරක් ගසා,
වීසිකර මතකයෙන් පහරන්න?




Monday, November 30, 2015

සිහිනයක පියාසැරියට පෙර - බ්ලොග් සභාවෙන් අවසර !



බත ඉදෙන තුරු හනික
වර්ණ ගැන්වෙන සිහින
ගවොම් කොලරය මදින අතරෙත්
සෙමින් මිමිණෙයි
අමුතු තනුවක සිහින






මම කුඩා කාලෙ ඉඳන් බොහොම කැමතියි සිහින දකින්න. සිහින දැකීම ගැනත්, කාලෙන් කාලෙට මම දැකපු විවිධාකාරයේ සිහින ගැනත් මම වරින් වර බ්ලොග් පෝස්ටු කිහිපයක්ම ලියලත් තියෙනවා.


මගේ අමුතු සිහිනමය සටහන්, බසු ස්ටයිල් එකෙන් ලියලා “බස්සිගේ විස්මලන්තය” ලේබලය අලවලයි බ්ලොග් එකේ එල්ලන්නෙ. ඒ වගේම, “අමුතු කවි” කැටගරියෙත්, “කවි ලොසින්ජර” පිටුවෙත් බසු සිහින කවි විදියට ලියැවෙනවා.


මම ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ කවි ලියනවා, ඒවා පත්තරවලට යවනවා. ඒත් ඉඳහිට ‘රිවිර අරුණැල්ලේ’ පලවුන කවියක් දෙකක් හැර වෙන කිසිම කවියක් හෝ කෙටිකතාවක් කවමදාවත් පළවෙන්නේ නැහැ.


ඉන් පස්සෙ එළඹෙන්නේ සම්පූර්ණයෙන්ම විද්‍යාවේදී උපාධියක් සහ කළමණාකරණ පාඨමාලාවක් සමග සමෝසමේ ඔට්ටුවෙමින් ගතකල, කිසිවක්ම නොලියවෙන තරමේ පට්ට බිසී අවුරුදු හතරක්.


ඒ අවුරුදු හතර ඉවරවෙන්න කිට්ටුව ආයෙමත් මම පොඩි පොඩි දේවල් ලියන්න ගන්නවා. ඒ වෙනකොට “ආයෙනම් පත්තරවලට මුකුත් යවන්නෙ නැහැ!” කියන තරමට මම මුරණ්ඩුයි. ඉතින් මම පටන් ගන්නවා ‘බස්සිගේ නවාතැන’ බ්ලොග් අඩවිය.


දැන් මගේ බ්ලොග් කෙරුවාවට අවුරුදු දෙකක් පහුවෙලා. අවුරුදු දෙකක් අනවරතව ලියන එක අසීරු කාරියක්. ඒ වුනත් අන්තිමේ මේ ලියැවිල්ල සොඳුරු ඇබ්බැහියක් බවට පත්වුනේ මටත් නොදැනීම.


එදාමෙදාතුර බ්ලොග් වියුණුව හරහා මට මුණගැහුණු සොඳුරු හදවත් ඇත්තෝ බොහොමයි. මම කියන්නම ඕන, කුඩා කාලයේ පාසැල් තරඟවලට යමක් ලිව්වාම “මේක ලිව්වේ ඔයා නෙමෙයි!” කියන තරවටුව සහ ප්‍රතික්ෂේපයට වඩා වැඩි යමක් දෙන්න සමත්වුන ගුරුවරු හිටියේ අතලොස්සයි. ඉතින්, මම ලියන්න ඉගෙනගත්තෙ තාත්තා ලියන දේ බලාගෙන සහ පොත් ගුල්ලියක්බවට පත්වීමෙන්.


ඒ ලියැවිලි ඔපවැටුනේ බ්ලොග් වියුණුවෙන් හමුවුණ ආදරණීය මිනිස්සුන්ගේ සොඳුරු ගුරුගරුකම්වලින්. ඔව්, නම් කියන්නට අවැසි නෑ ඒ ඔයාල තමයි.


ඒ හා සමාන්තරවම, ලියැවිලි උඩට ගල් බොරළු විසුරවපු අකල් වැහි, දෙනෙත් රතු කල දුහුවිලි කුණාටු නිසා සිදුවුනේ මට වඩා යහපත් අතට අනුවර්තනය වෙන්නට පන්නරය ලැබුන එකයි.





අන්තිමේදී, මම මේ සිහින පොතකට එකතු කලා. ඒ සිහින නිකම් ‘කවි වගේ’.

ඉතා කෙටි කලබල සිහින ඒ තමයි පොතේ නම.


පොත දොරට වැඩුමක් දෙසැම්බර් දොළොස්වැනි සෙනසුරාදා, පස්වරු 3.00 සිට 5.00 දක්වා කොළඹ මහවැලි කේන්ද්‍ර ශ්‍රවණාගාරයේ පැවැත්වෙනවා.


එන්න! වෙනස්ම විදියේ වැඩ කිහිපයක් දැකගන්න ලැබේවි එදාට. කුතුහලයට පුංචි ඉඩක් තියල වැඩි විස්තර ඊගාව පෝස්ටුවෙන් කියන්නම්.



මෙන්න උත්සවය පැවැත්වෙන තැනට යන පාර.



ශ්‍රවණාගාරය තියෙන්නේ මහවැලි කේන්ද්‍රයේ දෙවන මහලේ




Friday, November 27, 2015

වැල්ල දැනගෙන - රැල්ල පාගමු



මේ දවස්වල බස්සිගේ ජීවිතේ තවත් බරපතල අවස්ථාවකට පිඹුරුපත් සැකසෙමින් තියෙන්නේ. හා හා සබන් පවුඩර් ගන්න එපා දැන්ම. අපේ කට්ටිය වැදගත් දෙයක් කිව්ව ගමන් හිතන්නෙ ඔය වගේ දේවල් නෙ. එහෙම දෙයක් නෙමෙයි. මේක බස්සිව කියවන්න කැමති අයට වැදගත් දෙයක්.


ඉතින් ඒ වැඩේට කාර්යබහුල වීමත් එක්ක අලුත් කතා ලියන්න ලැබෙන කාලය ටිකක් අඩුයි. ඒ නිසා සමාව බාජනේකට දාලා අදට මේ ලිපිය කියවන්නකෝ.


අර වැඩේ ගැන දැනටමත් දන්න අයත් කීපදෙනෙක් ඉන්නවා ඉතින්. ඊගාව බසු ලිපියෙන් ඒ ගැන මුලු සිංහල බ්ලොග් අවකාශයටම කියන්නම්.



*************************


වැල්ල දැනගෙන - රැල්ල පාගමු
________________________







ලක්බිම
නොවැම්බර් 09 වැනි සඳුදා. - පිටුව 14



අද කාලෙ හැමදේම යන්නෙ රැල්ලට. රැල්ලට යන්න එපා කියල නවකයන්ට බැණීමත් එක්තරා විදියක රැල්ලක්. ඒ කියන්නෙ මුළු ලෝකෙම යන්නෙ රැල්ලට.


අපිට වැඩක් කරන්න ඕනෙනම් රැල්ල ස්පර්ශ නොකර බැහැ. වැල්ලෙ ඉඳගෙන රැල්ල නරඹන උදවිය වෙනුවෙන් රැල්ලට බහින්නම වෙනව.මේක කවියට, සංගීතයට, රංගනයට, චිත්‍ර මූර්තිවලට විතරක් නෙමෙයි, සකලවිධ කලාවන්ටම පොදුයි. සකලවිධ කලාවන්ටම කිව්වම ඉවුම්පිහුම් ඉගැන්වීමත්, ඒ ලෙවල් විභාගෙට ටියුෂන් දීමත්, සෙනසුරු මාරුව ගැන සන්නිවේදනය කිරීමත් කලාවක්.


රැල්ලට යන උන් අසාර්ථකයි කියන කතාව විශ්වීය නියමයක් තරමටම මිනිස්සුන්ගෙ හිත්වලට කාවැදිල. අපි සාර්ථකයි කියන්නෙත් රැල්ලෙ රඟදක්වන උදවියටමයි. නමුත්, අපි හිතනව එයාල ඉන්නෙ රැල්ලට ඉහළින් කියල.


රැල්ල ස්පර්ශකරලා මුහුදට පැනපු උදවියගෙන් සමහරු දක්ෂ යාත්‍රිකයො වෙද්දි, සමහරු අඩි දහයක් යන්න කලින් ගිලෙනවා. තවත් සමහරු එකපාරට බර්මියුඩාවට කඩා වැටෙනවා. දක්ෂ යාත්‍රිකයෙක්, එහෙමත් නැත්නම් රැල්ලට ඉහළින් ඇවිදිනව වගේ පේන කෙනෙක් වෙන්න ලේසි නෑ.


මුලින් යන්න ඕනෙ වැල්ලට. වැල්ලෙ ඇවිද ඇවිද බලන්න රැල්ලට ඉහළින් ඉන්න අයගෙ විශේෂත්වය. පැහැදිලිව නොපෙනුණොත් දුරදක්නයක් අරගන්න. නිරීක්ෂණයයි වැදගත්.


රැල්ලට ඉහළින් දර්ශනයවෙන සාර්ථක නාවිකයො හැමෝටම තියෙනව තමන්ගෙම පිරිසැලසුමකට අනුව නිර්මාණය කරගත්ත යාත්‍රාවක්. ඒ යාත්‍රාව සැලසුම් කරල තියෙන්නෙ එයා යාත්‍රාකරන මුහුදට ගැලපෙන්න. මෙහෙම කියමු, කිමිදුම්කරුවෙක්ගේ යාත්‍රා පිරිසැකසුම දූපත් ගවේෂකයෙකුගෙ යාත්‍රා පිරිසැකසුමට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස්. තේරෙන භාෂාවෙන්ම කිව්වොත්, කවියෙකුගේ ශක්තතාවය කෙටිකතාකරුවෙක්ගේ ශක්තතාවයට වඩා වෙනස්.


හැබැයි එක මුහුදක දිනන්නෙ එක්කෙනයි. ජයග්‍රාහකයෙක් වෙන්නම ඕනෙනම් ඔයාට සිද්දවෙනව වෙනස් මුහුදක් හොයාගන්න.


මුහුදක් හොයාගත්ත කියමු, මගේම ආරක යාත්‍රාවකුත් හදාගත්ත කියමු, ඒත් කෝ අර පරණ මුහුදුවල වෙරළෙ පිරිල උන්නු මිනිස්සු?


අන්න ඒක දරාගන්න වෙනව. මුලදි වෙරළ මලපාළුයි. හැබැයි ඔයාගෙම ක්‍රමේකට ඉස්සරහට යනකොට ඈත වැල්ලෙ නරඹන්නො එකාදෙන්නා එක්කාසු වේවි. ඔයාගෙ යාත්‍රා ශෛලිය ඒකාකාරියිනම් එයාල මුහුදටම ඇහෙන්න හූ කියාවි. කරන්න තියෙන්නෙ අලුත් යාත්‍රා විලාසයන් අත්හදා බලන එකයි.


ඔහොම කාලයක් ගතවුණාට පස්සේ බොහොම පිරිසක් ඔයා දිහා බලාගෙන ඔල්වරසන් දේවි. කුණාටුවට යාත්‍රාව හෙලවුණොත් හූ කියාවි.


ඔය අතරෙ, ඔයා දිහා වැල්ලෙ ඉඳන් බලන් උන්න සමහරු ලෑලි කෑල්ලක්වත් නැතුව නිකම්ම මූදට පනින හැටි දැකගන්න ලැබෙයි.‍ යාත්‍රාවක් හදාගන්න කියල කොච්චර කෑගැහුවත් පෙළක් කොලු කුරුට්ටො ගල් පරයක වැදිල කුඩුපට්ටම් වෙනකම් රැල්ලටම යාවි. ඔවුන්ගෙ සුන්බුන් වැල්ලට ගහගෙන එද්දි වැල්ලෙ ඉන්න මිනිස්සු කම්මුලේ අත තියාගෙන, “රැල්ලට යන්න ගියොත් නිකම් නහින්නයි වෙන්නෙ.” කියල සුපුරුදු විදියට කියාවි


සමහර කොලු කුරුට්ටො ඔයාගෙ යාත්‍රාවෙන් ගැලවුණ ලෑලි කෑල්ලක් බදාගෙන ඈත මුහුදට පාවෙන්න යාවි. ඒ විතරක්යැ, සමහරු ඔයාගෙ යාත්‍රාවෙ කොටස් මංකොල්ලකන්නත් හදාවි. එහෙම හොරකම්කරගත්තු ලෑල්ලක් උඩ ඉඳන් පිනුමක් ගහද්දි වැල්ලෙ නරඹන්නෝ ඔවුන්ටත් ඔල්වරසන් දේවි.


ඔයාගෙ යාත්‍රාවෙ, ඔයා මහන්සියෙන් මල්කම් ලියකම් කැටයම් කරපු ලෑල්ලක් වෙනකෙනෙක් මංකොල්ලකාපු හැටි දැක්කම හිත රිදෙනවා තමයි. 'මගෙන් හොරකම් කරපු එකක් නේද' කියල ඇහුවොත් සමහරු ඔයා එක්ක සණ්ඩුවටත් ඒවි. අපහාස උපහාස කරාවි. තමන්ගේ කුණුගඳ හංගාගන්න හිතාගෙන ඔයා එයාව අනුකරණය කරා කියල වුණත් කියාවි.


ඒ අපරිණත මිනිස්සුන්ගේ හැටි. ඒවට කම්පා වෙන්න එපා. කාලයත් එක්ක වැල්ලේ ඉන්න පරිණත මිනිස්සු අඳුනාගනීවි ඒ ඔයාගෙන්හොරකම්කල කැටයමක් කියල.


ඔහොම ටික කාලයක් ගතවෙනකොට ඔයාට හමුවේවි වෙනස් වෙරළවලින් වෙනස් මුහුදු හොයාගෙන යාත්‍රාකරන සහෘද යාත්‍රිකයෝ. ඔවුන් ඔයාට අතවනාවි. මුලදි පෙනෙන නොපෙනෙන මානයේ ඉඳන් ඔවුන් මෙහෙම කෑගහවි;


“ඔහෝ අතදරුවා! සාදරයෙන් පිළිගන්නවා උඹව මහ මුහුදට!!”


ඔයා අතදරුවෙක් නොවෙනබව හගිස්සන්න යාමෙන් වෙන්නේ ඔයා අතදරුවෙක්ම බව තහවුරු වීමයි. ඒ නිසා කළයුතු හොඳම දේ ප්‍රවීණ යාත්‍රිකයන් සමග සුහද සිතින් තමන්ගේ ගමන යන එකයි.


අන්තිමේදි ඔයාට පෙනේවි ප්‍රවීණ යාත්‍රිකයොත්, නවක යාත්‍රිකයොත් හැමෝම වෙනස් යැයි කියමින් යාත්‍රාකරන්නෙ එකම මුහුදක බව. වෙනස් වෙන්නේ වැල්ල මිසක්, මුහුදවත්, රැල්ලවත් නොවෙන බව.


නමුත් අමතක කරන්න එපා, ටයිටැනික් නැවත් මුහුදෙ ගිලුනෙ නොහිතූ විදියට!


සයුරු තරණය කාලයත් එක්ක නීරස වෙන්න පුළුවනි. බොහෝ යාත්‍රිකයො තමන්ට එපා වුණත් වැල්ලේ ඉන්න නරඹන්නන්ගේ ආකර්ෂණය වෙනුවෙන් දිගටම යාත්‍රා කරනවා. ඔල්වරසන් දෙන්නන්ගේ අවසාන අත්පොලසන් හඬත් නෑසී ගියාමයි ඔවුන් මහා කම්මැලිකමකින් ආපහු වැල්ලට එන්න හැරෙන්නේ. සයුරු තරණය රඳා පැවතිය යුත්තේ තමන්ගේ ප්‍රීතිය උදෙසාම බවයි මගේ පෞද්ගලික හැඟීම.



- යශෝධා සම්මානි ප්‍රේමරත්න -




Friday, November 20, 2015

මරිමෝඩ වැහි!






මම ඒ වෙලාවෙ හිටියෙ කුස්සියේ. තීරු කපපු කවියක් හෝද හෝද. එයා සාලෙ සෝපාව උඩ, රතු සිමෙන්ති පොළවට සමාන්තරව. 


මගෙ අතේ ඉස්පිල්ලක් මුවාත තියල හදාගත්තු පිහිය. එයාගෙ අතේ ටීවී රිමෝට් එක.


එක පාරටම අකුණක් පිපිරුවා, අනපේක්ෂිතව. අතේ තිබුන  ඉස්පිල්ලත් අට ඉස්බක් උඩ වීසි උනා, අනපේක්ෂිතව.


ඊගාවට පළවෙනි හුළං රැල්ල ඇවිත් ගේ වටේ කැරකෙන්න ගත්තා. දෙවෙනි හුළං රැල්ල කොන්ද නමාගෙන යතුරු හිල අස්සෙන් රිංගුවේ ගේ ඇතුලට.


“මට සීතලයි.” මං කිව්වා.

“ම්හ්!” 


කොණ්ඩෙ දිග කොරියන් කොල්ලෙක් ඇඳන් උන්න ස්වෙටරය ගලවලා හා මූණක් තියෙන කොරියන් කෙල්ලෙක්ට පෙරෙව්වා.  එයා උරහිස් අකුලගෙන තටු පොරවගත්තා.


තුන්වෙනි හුලං රැල්ල ආවේ වැහි ඇල්ලක් වඩාගෙන. ‘සට සට’ ගාල වහළෙට වැහි ඇට වැටෙනකොට මං වට්ටියක් අරන් එලියට පැන්නෙ හොඳ වටකුරු වැහි බිංදු ටිකක් අල්ලගන්න. පට්ට කරුවලයි. එයා කැමති නෑ තෙමි තෙමි ටෝච් එක අල්ලන්න. කකුල ලිස්සලා ගියොත් උළු වහල දිගේ පෙරළිලා බිමට පත බෑවීමේ අවදානම ඉහටත් උඩින්.


ඒ වෙලාවෙයි මට ඇහුනෙ එයාටෙල් අක්ක කියනව 'ගට් එක තියෙන යූත් එකට ඕනෙ දෙයක් කරන්න පුළුවන්ය' කියලා.


"මේ ඇහුනද? ඔයාට කරන්න බැරි දෙයක් නෑ."


"ඔව්. ඔව්." 
එයා ටී වී එකට ඇස් දෙක අලෝගෙන කිව්වා.


"හැබැයි ඔහේට ගට් එක නෑ."


"ම්හ්?"


මම එක අතකින් ගට් එකයි, අනිත් අතෙන් වැහි පීල්ලයි අල්ලගෙන, වළාකුල මිරික මිරික හොඳ රවුං වැහි වෙන් කරන්න උනා.. දුකක් වගේ මොකද්දෝ එකක් දැනිල වළාකුළු රෝස පාට වෙන්න ගත්තා තමයි. ඒ උනාට වැහි එක්ක කලාමැදිරි එළි තිත් දෙකක් කලවං කරගත්තනම් තේ මේසෙට තියන්න තිබුනා. මොකද එයාගෙ ආහාරජීරණ පද්ධතියෙ 'ගට්' එක තවම කිසිම අවහිරයක් නැතුව වැඩ කරනවා.


ආපහු කුස්සියට එනකොට වට්ටිය කට මට්ටමට පිරිලා. ඇස් දෙකත් පිරිලා. හිතත් තෙතබරියං වෙලා. ඒත් මම පතුල් දෙකේ ගෑවිලා තිබ්බ මඩ තට්ටු පරෙස්සමෙන් දොරකඩ කොහු පාපිස්සෙ පිහදැම්මා. පිටත ගිනි ඇතුලට ගන්න හොඳ නැති තරමටම පිටත මඩ තට්ටු ඇතුලට ගන්නත් හොඳ නෑ. 


එයා ඔළුව උස්සල බැළුවෙ ඇස් දෙක පීරිසි තරමට ලොකු කරගෙන. 


“පිස්සුද ගෑනියේ වැස්සෙ තෙමෙන්නෙ?” ඒ සද්දෙට වහළෙ උළු දෙදරුංකාලා සාලෙ මැද්දට පිණි බෑවා. වැහිවලට තෙමෙනව වගේ නෙමෙයි පිණි කුඩුවලට තෙමෙන එක. මං ගස්සගෙන කුස්සියට යන්න හැරුනා. 


“දිගටම ඔය ගවුම අඳින්ඩකෝ.” එයා ඇදලා පැදලා කියනවා. 


ඒ කියන්නෙ තවම ඇස් පේනව! ඒකත් මදැයි.






Tuesday, November 17, 2015

ඔහොම වෙලා මදි ඔයාට!



නිමිත්ත :
ඉල් මහ විරු සමරු තුනක් - පුවතක්





උගුරු දණ්ඩ කකියනකං
මූණ කට්ට කළුවෙනකං 
කඳුළු පැනල ඇස්ගෙඩි ලොවිගෙඩි වෙනකං
වටරවුමේ වටේට විප්ලව කලාට
ඔහොම වෙලා මදි ඔයාට!


හඳ එළියෙන් පාප්ප කලවං කරද්දි
හඳට යන්න රතු ඉනිමංපෙති බඳිද්දි
ෆයිනල් එක ඇණ ගනිද්දි
ඉර නැත්තං හඳට වැලේවැල් නැතිබව
මං කිව්වා.
(මාස දෙකක් අහක බලං උන්නෙ ඔයා)


හැම අකුරම එක සමාන රතුපාටට
පේන්නෙ ඇස් දෙක රවටන හඳ එළියට
පනස් අටක් ප්‍රභේද තියෙනව ඔයාගෙ 'තනිපාට'ට
(වෙනස් වෙනස් නම් එක්කම)
ඔයා දන්නෙ නැතිවුනාට


පාටක් නැති ඉල් වැස්සට
රතු තීන්ත හේදෙනකොට
කාටත් හුරු උණු කඳුලක
අත් අල්ලං දියවෙමු අපි
පාට පාට හීන එක්ක
හැමදාටම!




Thursday, November 12, 2015

තේ





සුසීමා කලබලෙන් ඉරි බ්ලවුස් අත් වැලමිටි ගාවට එනකම් නවා ගත්තා. කිරි සුදට මැදපු කෝප්පවලට උණු ඉඟුරු තේ, කිරි තේ, කිරි කෝපි පිරෙව්වා. නවයහමාර කියන්නෙ මුලු ඔෆීසියම මීයට පිම්බා වගේ නිස්සද්දෙන් කොම්පියුටර් ඇතුලට ගිලෙන වෙලාව. ආකාශ් මහත්තය උනත් ලැප්ටොප් එකට බෙල්ල දික්කරගෙන ඇති.


කට කොනට ආපු හිනාවක් නිසා සුසීමගෙ දෙතොල් මෑත් වුනා. කිරිපාට හා දත් දෙකක් මතුවුනා. පීරිසිය උඩ කිරි කෝපි ඇබින්දක් ඉහිරුනා. තෙත සර්වියට් එක පීරිසිය උඩ වැතිරිලා කෑදරකමෙන් කෝපි බිංදු ටික ලෙවකෑව.


කණ්නාඩි කෑල්ල සුසීමට විරිත්තුවා. ලා රෝසපාට ලිප් ග්ලොස් කූර තොල් දෙක වටේ දෙපාරක් එහෙමෙහෙ ගියා. උඩ පැනපු කොණ්ඩ කැරලි කන්පෙති පිටිපස්සෙ හැංගුනා.


තේ බන්දේසිය වඩාගන්නකොට යාන්තම් තේ කෝපි එහෙමෙහෙට කැලැත්තුනාට බිඳක්වත් නොඉහිරවාගන්න තරමට සුසීමා පරෙස්සම් සහගතයි. කෝපි සුවඳට වඩා සැරට දැනෙන්නෙ තේ සුවඳ. ඉස්සරහට ඇවිදන් යනකොට ඉහල ඇදෙන උණුහුම් දුමාරය පිටිපස්සට නැමෙනවා. මී මැස්සියෙක් වගේ කොරිඩෝව දිගේ කලබලෙන් දිවිල්ලේ අතරමැද දැනෙන ඒ උණුහුමට සුසීමා කැමතියි.


‘අද තේ පරක්කුයි’ භාෂිනී මිස් පුරුදු විදියට හීනි ඇහිබැම දෙක එකට යාකරගෙන නොරිස්සුම් හඬින් කියද්දි ආකාශ් මහත්තය රතුපාට ලැප්ටොප් එක උඩින් ඔළුව උස්සල බලනව. “භාෂිනී අක්කි මනුස්සයෙක්ට කම්ප්ලිමෙන්ට් එකක් දුන්න දවසට ඉර බටහිරින් පායයි.”. ඒක අහල හැමෝම හිනාවෙනව. දබරැඟිල්ල උරුක්කරල රැවුම් මූණක් හදන්න යන අතරෙ භාෂිනී මිස්ටත් හිනා යනව.


සුසීමා ආකාශ්ගෙ මේසෙ වම් පැත්තෙන් තේ කෝප්පෙ තියල පීරිසියෙන් වහනව. ආකාශ් පුරුදු විදියට වම් අත කරකවල සුසීමගෙ ඇඟිලි දෙකක් අල්ලට හිර කරගන්නෙ ස්ක්‍රීන් එකෙන් ඇස් දෙක තත්පරේකටවත් එහාමෙහා කරන්නෙ නැතුවයි. ඊට පස්සෙ රතු පාට බාග රාමුවක් දාපු කණ්නාඩිය දකුණු අතින් චුට්ටක් පාත් කරල ඇහැක් ගහනවා. 


“ම්ම්ම්හ්” මේසෙ අයිනක ගොඩගහල තිබුන ටොෆි චොකලට් කෝප්පෙකින් කිරි පාට රවුම් චොකලට් දෙකක් සුසීමගෙ අත ගාවට තල්ලු වෙනව. 


‘ආ… සුසීමා, මෙයා අද අලුතෙන් ආවෙ.’

ආකාශ් අකුරකවත් ගස්සන්නෙ නැතිව රොබෝ කටහඬකින් කියනවා. තඹ කොණ්ඩාකාරියක් සුසීමා දිහා බලලා කට කොණක් ඇදකලා. පණ කළඳක් නැති බළල් ඇස් දෙකක්.


“මිස්ට මොන්වද ගේන්නෙ?”


“ග්‍රීන් ටී තියනවද?” 


“අරං එන්නම්.” 

සුසීමා හිස් බන්දේසිය අරගෙන, කොරිඩෝව දිගේ තාලෙට අඩි තියනකොට සාක්කුව පතුලෙ තියෙන චොකලට්ටු දෙක උඩ පනිනවා.


අවුරුද්දකට විතර කලින් හිටියා මින්ට් සුවඳ තේ බොන, කූරු කරාබු දාන මිස් කෙනෙක්. සුසීමාට මින්ට් සුවඳ අපුලයි. කොල පාට කියන්නෙ තේවලට ගැලපෙන්නෙම නැති පාටක්.


සුසීමා තේ බොන්නෙ ලා දුඹුරුපාට මග් එකක. ආකාශ්ගෙ මේසෙ දිගේ තල්ලු වෙලා ආපු හතරැස් කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටියක් ඇතුලෙන් එලියට ආපු මග් එකක. ඉක්මනින් තේ උගුරක් බීපු සුසීමා බන්දේසියේ හරි මැදින් ග්‍රීන් ටී එක තියාගෙන තාලයක් නැති කලබල පියවරවලින් ඉස්සරහට දුවගෙන යනවා.


ආකාශ් තඹ කොණ්ඩාකාරියගෙ පුටුව ඉහළින් නැමිලා කතාකරමින් ඉන්නේ පරිඝණක තිරේට එබීගෙන. සුසීමා තේ කෝප්පෙ මේසෙ උඩින් තියනකොට පීරිසිය කෝප්පෙ ගැටිලා ‘ක්ලන්-ක්ලන්ක්’ හඬක් නික්මුනා. ආකාශ් පරිඝනක තිරේ දිහා බලාගෙනම, සුළු ගැස්සීමක්වත් නැතිව අල්ලාගෙන උන්නු අහස් නිල් පාට නියපොතු ඇති සිහින් දිගු ඇඟිලි දෙක මුදාහැරියා.


සුසීමා හිස් කෝප්ප පුරවාපු බන්දේසිය වඩාගෙන කොරිඩෝවට පාවුනා. හිස් කෝප්ප, තේ, කෝපි පුරවාපු කෝප්පවලට වඩා බරට දැනුනා. 


සුසීමා ලා දුඹුරුපාට මග් එක අතට ගන්නකොට තේ එක ඇල් වතුර තරමටම හීතල වෙලා. ඉඟුරු සුවඳක් දැනුනෙත් නෑ.