Mission බෙහෙත් hiding !!

මට බේත් බොන්න වෙලා…

ආයෙමත් මට ඒ හද කිලිපොලායන, බඩවැල් ඇඹරිලායන, අති ඛේදනීය, දුක්ඛදායක, ගුජුප්සාජනක අත්දැකීමට මූණ දෙන්න වෙලා.

මැරෙන්න ඔන්න මෙන්න වගේ ඇඳේ දපලා ඉන්නකොට අම්මයි තාත්තයි දෙන්න මාරුවෙන් මාරුවට කන ළඟ ඉඳන් කෑ ගහනව බෙහෙත් ගන්න යන්න ලෑස්ති වෙන්න කියල. ඒත් මම නෙමෙයි ඔය තර්ජන ගර්ජන වලින් සැලෙන්නෙ. කොහොමත් මම ඔය ලෙඩ කියන ජාතියට පොඩ්ඩක්වත් බයක් ඇති මනුස්සයෙක් නෙමෙයි.  

පුරසාරම් කියනව කියල හිතන්න එපා. ඒ මගෙ නිර්භීතකම.

ඔය නිර්භීත කමට අමතරව මට උපතින්ම උරුම වෙලා තියන රංගන ප්‍රතිභාව මගෙ පිහිටට එන්නෙ මේ වෙලාවට තමයි. ගෙම්බ පොලේ ගැහුව වගේ පොළවට සමාන්තරව පතබෑවිලා ඉඳගෙන ස්ථිරසාර, ප්‍රබෝධමත් හඬකින් “මට පුදුම තරම් සනීපයි. බෙහෙත් උවමනා නෑ මං හිතන්නෙ.” කියලා බොහොම සංවාදශීලී විදියට අදහස් ප්‍රකාශ කරන්න ලේසි පාසු නළුවෙකුට ඇහැකිය.

ඒ වුනාට අපේ තාත්තගෙ ඉවසීමේ සීමාව මගේ නිර්භීතකමයි, රංග ප්‍රතිභාවයි දෙකම අතික්‍රමණය කරලා නැගී සිටින වෙලාවට මාව ගෙඩි පිටින් කුදලාගෙන ගිහින් වාහනේට අතෑරලා අනුකම්පා විරහිතව ඇන්න යනව දොස්තරෙක් හොයාගෙන.

හැබැයි බේත් අරන් එනකොට ලැබෙනව අල්ලස් විදියට පෝර්ටෙලෝ බෝතලයක් හරි ඔරේන්ජන් බාර්ලි බෝතලයක් හරි. (මාතලන් බොස්ගෙ ඔරෙන්ජන් බාර්ලි කතාව තාම වේටින් ලිස්ට් එකේ වෙන්ටැ නේද? :P)

හැබැයි මම නෙමෙයි ඔය ඔරෙන්ජන් බාර්ලි බෝතලේකට යටවෙලා මගෙ ප්‍රතිපත්ති පාවා දෙන්නෙ. හූහ්…! හිතුව මදි මාව අල්ලසට යට කරන්න!

“හා. කතා ඇති, දැන් ඔය බේත් පෙති ටික බීල ඉන්න.”

මෙච්චර වැදගත් අතීතාවර්ජනයකට බාධා කරන්න මේ බස්සට කොහෙන් ආපු හයියක්ද මන් අහන්නෙ! ඒ මදිවට ලොකු බේත් පෙති මගෙනුත් නාහ දෙකට කඩලා. මගෙ පෞද්ගලික බේත් පෙති එහෙම කඩන්න බිඳින්න පුලුවන්ද?!

“පැනඩෝල් පෙති ඕන නෑ.”

“දැන් ඔයාද දොස්තර? මං හිතන් උන්නෙ දොස්තර කියන්නෙ අර ස්ටෙත් එක දාගෙන ලෙඩ බලපු මනුස්සය කියල”

ආහ්…! මගේ අල්ලස් වලට නොනැමෙන නිර්භීත රණකාමීත්වය නිසාම මම ලෙඩ ඇඳේ ඉඳන්ම පටන් ගන්නවා මගේ විප්ලවය. ඔව්, ඔයා හිතන එක හරි. මම උපතින්ම අරන් ඇවිත් තියනව අසාධාරණයට එරෙහිව නැගී සිටීමේ ගුණාංගය.

අන්තිමේදි අපේ අම්මටයි තාත්තටයි සිද්ධ වෙනව මාව මැඩපවත්වන්න අවම බලය පාවිච්චි කරන්න. ඔය මිෂන් එකට මාව බලාගන්න එන පේමා නැන්දත් හෙලුප් කරන එක තමයි මට ඉවස ගන්ඩ බැරි.

“ප්‍රේමා…. මෙන්න මේ කෙල්ලගෙ අත් දෙක අල්ලගන්න” අපේ අම්මගෙ ඕඩර් එක ලැබුන ගමන් බැටෑලියන් එකම මගෙ ඇඳ වටේට. ඔන්න අල්ලගත්තා අත් දෙකෙන්. ඌයි යකෝ…. නිකම් හතරවෙනි තට්ටුවට ගෙනිච්ච වගේ. හැබැයි මම සැලෙන්නෙ නෑ. මගෙ කට අගුලු දාල යතුර හංගල තියෙන්නෙ.

“තාත්තා අල්ලගන්න ඔය ලමයගෙ කටෙන්.

බේත් ගඳ ආපු ගමන් ඔය ළමය වමනෙ කරනව ඒ නිසා නහයත් වහන්න.”

අසරණ මම. හැත්තැ එකේ කැරැල්ලෙ විත්තිකාරයෙක් වගේ දස අතේ දෙපා ගසනවා. ටික ටික කටෙන් විතරක් හුස්ම ගන්න අමාරු වේගෙන එනකොටම;

අම්මගෙ විසාල පිත්තල හැන්ද කට කපලා පුරවාපු අප්පිරිය හිතෙන බේත් මිශ්‍රණයක් එක්ක වේගයෙන් මගේ මුව වෙත ළඟා වෙනව.

පිත්තල හැන්ද උගුරෙ ඇනෙනව. ඒ එක්කම අඬු දඬුවක් වගේ අතකින් මගෙ කට වැහෙනව.

ඇස් නිලංකාර වෙලා කලු පාට, රතු පාට බෝල බෝල පාවෙන්න ගන්නව. ඇන්න එතකොට මට ඇහෙනව වටේ ඉන්න බැටෑලියන් එකේ රණකාහල නාදය;

“ගිලින්න”

“ගිලින්න”

“ගිලින්න”

“ගිලින්න”

“මේ කරල් බොන්න බෑ බස්සෝ… ඔය ප්ලාස්ටික් කවර දිරවන්නැතුව බඩේ එකතු උනොත් එහෙම මොකද කරන්නෙ?”

මොන. බස්ස නෙමෙයි කනකටවත් ගන්නෙ.

“ආ… ඉස්සරවෙලා මේ චූටි පෙති ටික ගිලින්න.” චූටි පෙති හැටහුටහමාරක් අත උඩ. ඔව් හතරයි තමයි, ඒත් හතර කිවුවම මොකද හැටහුටහමාර කිවුවම මොකද! බේත් පෙති වලට ප්‍රමාණය වැදගත් කිවුවෙ කවුද?

මට සුපුරුදු ඇනිමල් ප්‍රෝටීන් ඇලජික් එක ආවම නම් මං කැමැත්තෙන්ම දොස්තර ගාවට යන්න ඉදිරිපත් වෙනව. මොකද මගේ දේහ පරිමාව සීග්‍රයෙන් ඉහළ යාම පාලනය කරන්න පෙති වලට බැරි බවත්, ඉන්ජෙස්සොන් එකක්ම විදින්න ඕන බවත් දොස්තර කියල තිබුන නිසා. ඔව් මම බය නෑ ඉන්ජෙස්සොන් වලට.  

දහසක් උල් ඉන්ජෙස්සොන්  හී තුඩු වලින් මගේ සම සිදුරු කරාපල්ලා,  

ඒත් බේත් වලට මගේ අසරණ උගුර තෙමන්න ඉඩදෙන්න එපා!

එදා කරුමෙට මගේ දේහ පරිමාව ඉහළ යන්න ගත්තෙ රෑ කෑමෙන් පස්සෙ. යනකොට සුපුරුදු දොස්තර මාමා දොයි. වෙන ආධුනික දොස්තර කෙනෙක් ඉන්නවා දොස්තරාසනාරූඪ වෙලා. 

“මේ මේ මේ…. එකපාරම ඉන්ජෙක්සන් එකට යන්නෙ නැතුව අපි පෙති දෙකක් බීල බලමුද?”

“බෑ ඩොක්ටර් මට අනිත් ඩොක්ටර් මේකට දෙන්නෙ ඉන්ජෙක්සන් එක.”

“අමාරු උනොත් අපි ඉන්ජෙක්සන් එකකට යමු. දැනට බේත් පෙති දෙකක්…..බ්ලාහ් බ්ලාහ් බ්ලාහ්”

මගෙ ස්ට්‍රෝබෙරි ගෙඩියක පාටට රතු වෙලා තිබිච්ච කන් දෙක තව රතු පාට වෙන්න ඉඩක් තිබුනෙ නෑ, නැත්නම් ඔය දොස්තරය දැන ගන්නව මගෙ හැටි.

“ඩොක්ටර් ඔයා එක්කො මට අර ඉන්ජෙක්සන් එක ගහන්න, නැත්නම් අම්මෙ අපි යමු ගෙදර, මාව ඉදිමෙච්චාවෙ.”

දොස්තර ටිකකින් පරාජය බාර අරගෙන, මගෙ නිර්භීත භාවයට හිස නමලා (බෙහෙත් පෙති සහ මම ගැන අපේ අම්ම ඩොකාට කටුකුටු ගාල මුකුත් කිවුවෙ එහෙම නෑ හරිද!) මට විජයග්‍රාහී ඉන්ජෙක්සන් එක ලබාදුන්නා.

 

“සුදු අයියෙ අප්පිරියයි.”

“අර වමනෙ පෙත්ත ඉස්සෙල්ලම බිවුවනෙ?  ඒක බිව්වනම් බය වෙන්න දෙයක් නෑ. ඔය ටික සේරම බොන්න හොඳ ළමය වගේ. ”

ඇයි දෙවියනේ බස්ස මේ බේත් පෙති ටිකටම ඇස් දෙක අලෝගෙන ඉන්නෙ? මේ මනුස්සයට බලන්න මොන තරම් සුන්දර දර්ශණ තියනවද වටපිටාවෙ!

වමනෙ පෙත්ත?  

මම හිතන්නෙ ඒකට ඒ නම කියන්නෙ ඒ පෙත්ත දැක්කම වමනෙට එන හින්දා වෙන්ට ඕනෙ. ඒක සුරක්ෂිතව මගෙ ටී-ෂර්ට් එකයි බඩයි අතරෙ තැන්පත් වෙලා තියෙනව. දැන් බස්සට වෙනසක් නොදැනෙන්න පරෙස්සමට වොෂ් රූම් එකට රිංග ගත්තනම් පෙත්ත ගුවන්ගත කරන්න පුලුවන්.

අපේ නංගි පොඩි කාලෙ මහ ඇම්බැට්ට කේලමා. ඕක මම අසනීප උන දාට ස්ව-කැමැත්තෙන්ම මගෙ කාමරේ අතුගාන්න බාරගන්නව විතරක් නෙමෙයි, පට්ට උනන්දුවකින් ඇඳන් යට, කබඩ් යට අතුගාන්නෙ. පෙති කෑලි අහුවුනොත් ආය කතා දෙකක් නෑ කෙලින්ම ඉහළ උසාවියට නඩු භාණ්ඩ විදියට බාර දීලම තමයි පස්ස බලන්නෙ.

අන්න ඒකයි මං ඕගොල්ලන්ටත් කියන්නෙ. සාක්කි අතුරුදහන් කරන්න කොමඩ් එක තරම් හොඳ උපකරණයක් ලොවෙත් නෑ!!!

“බීල ඉවරද?”

“ඉවරයි. මට අර චොකලට් එක දෙනවද?”

“පෙන්නන්න බලන්න සාක්කු.”

යකූ මුන් සේරම නායකත්ව පුහුණුව ලබලද! මම  බය නැතුව සාක්කු කණපිට හරෝල පෙන්නනව. බේත් සාක්කු වල හංගන්න! හැක්! ඒ හරක් විකුණලා ගොඩක් කල්!

මම වොෂ් රූම් එකට දුවලා බේත් ටික ගුවන්ගත කරන්න සූදානම් වෙනවා. කෝ අර වමනෙ පෙත්ත?

ඒක බඩට ඇලිලා….!

කුඩුවෙලා…..!!

චුරුචප්පන් වෙලා…..!!!

මගෙ බඩ ඇතුලෙ බුල්ඩෝසරයක් යනවා….

බුල්ඩෝසරේ ගලනාලෙ දිගේ ඇවිත්…. උගුර ගාවදි ඇංජිම රේස් කරලා….;

“ඕක් !!!”

“අනේ පැටියෝ ඔයා බේත් ටික වමනෙ කලාද?! අපි තව පැය බාගයක් විතර ඉඳලා ආයෙ වමනෙ පෙත්තක් බීල බේත් වේල බොමු.” බස්සා වොෂ් රූම්  එකේ දොරට එපිටින් ඉඳන් කියනවා.