1. පහන්ගේ කතාව - [රෝස පාටට ආදරේ කරන කොල්ලෙක්. ඇයි අවුල්ද?]

ඉරට හැතැප්මයි. වෝව් !

ඉර අතන -  අපි මෙතන

එෆ්.එම් එකක නිවේදක බට්ටෙක් කෑගහනව.  මම බස් එකේ කවුලුවට මූණ තද කරගෙන ඉර දිහා බැලුවා. ඇස් නිලංකාර වේගෙන ආවා. නිල් පාට, දම් පාට රවුම් රවුම් ඇස් දෙක ඉස්සරහ නොනවත්වාම කැරකෙන්න ගත්තා.

ඉරේ ඉඳන් ගාලු පාරට දුර හැතැප්මකට වඩා අඩු ඇති. වාහනවල ලා කලු පාට දුමාරයත්, හීන් දුහුවිල්ලත්, මූදු හුළඟ එක්ක එකතු වෙලා ඇඟේ දැවටෙද්දි දැනෙන්නෙ පෝරණුවක් ඇතුලෙ පණපිටින් පිලිස්සෙනවා වාගෙ හැඟීමක්.

“බාම්බලපිටිය බාහින අය ඊස්සරහට ඒන්ඩ. . . . . .”

කොන්දොස්තර මල්ලි හයියෙන් ඇදලා පැදලා කියනවා ඇහෙනකොටම මං ලහිලහියේ බස්සෙකේ ෆුට් බෝර්ඩ් එකට බැහැ ගත්තා. අලුතෙන් ගොඩනැංවෙන පදික වේදිකාව නිසා පදිකයන්ටත් තාර පාරට බහින්න වෙලා. මම සාක්කුවෙන් ගත්ත ලොකු ලේන්සුවෙන් බෙල්ල වටේ දහදිය පිහදාන ගමන් යුනිටි ප්ලාසා එකට ගොඩවුනා.

ලෙක්චර්ස් ගිහින් ඇවිත් රෑට රෑට ෆ්‍රී ලාන්සර් කෙනෙක් විදියට ඩිසයිනින් වැඩ කරලා හොයාගත්තු තුට්ටු දෙක ඉතුරු කරගෙන . . . . . . 

තුට්ටු?

සුද්දො කවද්ද තුට්ටු වලින් ගෙවුවෙ! වැඩකට ඩොලර් පහ ගානෙ එකතු වුනේ සුදු කාසි.

සුදු කාසි ? පහන්, පිස්සුද යකෝ උඹට ? ඊ-මනී වලට පාටක් කොයින්ද ?

කාටවත් නොපෙනෙන සිතුවිලි පෙරලිය මැද්දෑවෙ මට හීන් හිනාවක් ගියා. වායුසමීකරණයට පින්සිද්ද වෙන්න මෙතෙක් වෙලා සිරුර වෙලාගත්තු වෙහෙසකාරී දාහය මදින් මද පහව යන හැටි විඳින අතරේ මම ආයෙත් මාත් එක්කම හිනා වුනා. මේ වතාවෙ හිනා වුනේ හදවතින් විතරයි. සුපුරුදු බකුසු මූණත්තහඩුවට මුවාවෙලා මේ විදියට හිත ඇතුලෙන් හිනාවෙන එක මගේ ඇබ්බැහියක්.

ඉහල මාලයට දිවෙන එස්කැලේටර් එක පටුයි. 
කැතයි.

ඒත්. . . .

ඒත්. . . . .

එස්කැලේටර් එකේ තරප්පු හතරක් ඉහලින් පේන 
දිගු දෙපා යුගලය සුදුයි. 
හැඩයි.

වෙජ් හීල් එකේ ලුමිනස් රෝසපාට පටි ඒ දෙපා වලට එක් කලේ අමුතුම එළියක්.

ඇගේ විලුඹ ලා රෝස පැහැතියි, වටකුරුයි. දැවමය පැහැති වෙජ් හීල් එකේ දේදුනු වර්ණ වලින් නොයෙක්  හැඩතල රටා සහිත නිදහස් මෝස්තරයක් ඇඳ තිවුනා.

හ්ම්ම්. . . . අපූරු තේරීමක්.

එස්කැලේටර් එකෙන් ඉහල මාලයට ගොඩවුනු සිය ගානක් සෙනග ඉස්සරහට, පස්සට, වමට, දකුණට ඇවිදගෙන ගියෙ මහා හදිස්සියකින් වගෙයි. මම තවමත් බලා උන්නෙ රෝස පාට හීනි පටි දොලහක් කහසුදු පාට දිග උඩුපතුල වටේ එතිලා ඇති අපූරුව දිහා.

කොරිඩෝව ඉස්සරහට ඇදෙනවද? නැත්නම් ඒ මගෙ ඇහැ කොනට පෙනුන මායාවක්ද? හෙහ් ! කෙල්ලෙක්ගෙ සපත්තුවක් දිහා බලන් ඉඳල මට කැරකිල්ලක්වත් හැදිලද.

අන්න ඈ යනව දකුණට !

වහවහා ඒ පසුපස ඇදෙනවා මිසක් මම ඒ ගැන දෙපාරක් හිතහිතා ඉන්න කාලය වැය කලේ නෑ.

‘රෝස සපත්තු දෙකක් පස්සෙ ඇවිදින බූරු කොල්ලෙක්.’  

දිග කොණ්ඩය බෙල්ල පිටිපස්සට එක්කහු කරන අතරෙ මට එක තප්පරේකට එහෙම හිතුන. කොණ්ඩෙ වවාගත්තු බූරු කොල්ලෙක්. රස්තියාදුකාරයෙක්.

රෝස සපත්තුකාරියගේ මූණ බලාගන්න ඇත්නම්.

දණහිසින් අඟල් එකහමාරක් විතර උඩින් දෙපා වටේ දැවටෙන ලා රෝසපාට ලේස් පටියක්. ඩිස්නි කාර්ටුන් මුද්‍රිත ගවොම හුරතල් පාටයි. ඈ ඇවිදින්නෙ ලතාවකට. උරහිසින් පහලට වැටෙන ලේයර් කරපු කොණ්ඩෙ ඒ ගමන් තාලෙට යාන්තමට එහෙට මෙහෙට පැද්දෙනවා. කොණ්ඩෙ තැනින් තැන අපිලිවෙලට රඳවාපු හෙයාර් ක්ලිප්.

පිස්සු කොණ්ඩයක්. කාක් කූඩයක්.

තුන්වෙනි තට්ටුවෙ දකුණු කෙළවරේ තියෙන අන්තිම සාප්පුවත් පහු කරල ඈ තවත් ඉස්සරහට යනවා. 

මේ කෙල්ලට පිස්සුද?

නෑ එයා ජංගමයා එක්ක හිනාවෙවී ඉස්සරහට යන්නෙ. පාරක් බලාගෙන ඇවිදගෙන යන්නෙ නෑ, කවුරුහරි උස්සන් යනකම් දන්නෙ නෑ.   

ඒ ගමන මෙන්න මේකි ෆෝන් එකට රවනව. පිස්සු කෝලමක්නෙ,

ඒත් . . . . . .

අන්න ඈ දොරක් ඇරගෙන ඇතුලට යනවා.

“WORK  YOUR  MAGIC”

මම මේ සාප්පුව මීට කලින් කවදාවත් දැකලා නැහැනෙ ! මම හිතුවෙ ලැප්ටොප් වර්ල්ඩ් ෂෝ රූම් එකෙන් මේ සාප්පු පේලිය ඉවරයි කියලා.

ඇතුලට යමු.

ඔහ් ! වැරදුනා. මම හරිනම් ‘යමි’ කියලයි කියන්න ඕනා. ඒකට මක් වෙනවද. මමයි, එයයි. ඒ කියන්නෙ අපි. මම තනියෙන් යමි උනාට දැන් අපි දෙන්නම යමු.

අලුත් ෂොප් එකක්. මම හිතන්නෙ මේ දැනෙන්නෙ තීන්ත සුවඳ.

කෝ මාත් එක්ක ඇතුලට ආපු රෝස සපත්තුකාරි? අහා. . . . . අර සුකුරුත්තන් ෆෝන් රාක්කෙට එහාපැත්තෙන් පේන්නෙ කාක් කූඩු පිස්සු කොණ්ඩෙ. 

අමුතුම මොඩ්ල් ගණනාවක ලැප්ටොප්, පරිඝණක උපාංග මහ ගොඩක්. රෝස සපත්තු හෙවිල්ල මදකට නවත්තාපු මම ලැප්ටොප් එකින් එක පිරික්සන්න පටන් ගත්ත. ඔව් නේන්නම්. මම අද තකහනියෙ යුනිටි එකට ආවෙ ලැප්ටොප් එකක් ගන්න කියලනෙ.

ප්‍රදර්ශණයට තබා ඇති ලැප්ටොප් පරිඝණක පේලියක කෙලවර මම මෙතෙක් දැක නැති අලුත්ම මොඩලයක් එක්වනම මගේ ඇස ගැටුනා. අලුත්ම මොඩලයක් – වෙනස්ම මොඩලයක්. මැගසින් එකකවත් දැකල නැහැ.

“මේ අලුත් රිලීස් එකක්ද?” මම අසල ගැවසුන අලෙවි සහායකයෙක්ගෙන් විමසුවා.

“ඔව් සර්. මේක මේ අවුරුද්දට ආපු අලුත්ම මොඩ්ල් එක. MGC 77. ස්ටොක් නම් ඉවරයි. මේ ඩිස්ප්ලේ දාපු දෙක විතරයි තියෙන්නෙ. . . .”

ඔහෝ. . . . ! ඒ ජාතියෙන් තවත් එකක්. මෙතෙක් පිරික්සමින් සිටි දිලිසෙන දම් පැහැති ලැප්ටොප් එකට වඩා අලෙවි සහායකයා පෙන්වූ තද නිල් පැහැති පරිඝණකය මගේ සිත ගත්තා.

“කොහොමද මේකෙ ප්‍රොසෙසර් එක?

“හාර්ඩ් එක?”

“රැම් එක?”

මම සුපුරුදු ප්‍රශ්ණාවලිය දිගඇරියා.

“අලුත්ම මොඩ්ල් එක බොස්. 

Core i 7, 16 GB රැම්, 1 TB හාර්ඩ්, 2 GB සෙපරේට් VGA, 15.6 LED ස්ක්‍රීන්” 

අලෙවි සහායකයා පුහුණු කරපු ගිරවෙක් වගේ කටපාඩමින් කියාගෙන කියාගෙන ගියා.

“ප්‍රයිස් එක කීයක් වගේ වෙයිද?”

“මේක අනූ අටක් වෙනව සර්. 

අලුත් කම්පනි එකක්නෙ. ගාන බොහොම අඩුයි.”

ගන්නද? එපාද?  -  ගන්නද? එපාද?  -  ගන්නද? එපාද?

මගෙ හිත දෝලන අවලම්භයක් වාගේ ඒ අතට මේ අතට දෝලනය වෙන්න ගත්තේ නිරායාසයෙන්.

අනූඅටදාහක් කියන්නේ සාක්කුවට දැනෙන ගානක්. ආවෙ හැට පහකට විතර පරණ ලැපක් අරන් යන්න. ඒත් දැන් මොකද කරන්නෙ !

එක්කෝ කමක් නෑ. මේ තරම් හොඳ ෆීචර්ස් තියන වෙන ලැපක් අඩුම තරමේ ලක්ෂ තුනක්වත් වේවි. ඔන්නොහේ ගන්නවා.

බිල ගෙවන්න කවුන්ටරයට යන අතරෙදි මට ආයෙමත් මතක් උනේ රෝස සපත්තුකාරියව. සාප්පුව සිසාරා ඇස් දිවෙවුවත් ඇගේ ඡායා මාත්‍රයක්වත් දෑසට අසු වුනේ නැහැ.

මුදල් ගෙවූ පසු රෝස පැහැ ෂොපින් කාර්ඩ්පත වොලට්ටුවට ඔබා ගන්නා අතරේ මට යලිත් වරක් ඒ රෝස පාට සපත්තු දෙක මතක් උනා. ඔව්, මම ආසම පාට රෝස පාට. ඇයි කොල්ලෙක්ට රෝස පාටට ආදරේ කරන්න තහනම්ද?

මම රෝස පාටට ආදරේ කරන කොල්ලෙක්. 
ඇයි අවුල්ද?

මම සාප්පුවෙන් එළියට බැහැලා තුන්වෙනි මහලේ ඒ මේ අත ඇවිද්දේ රෝස සපත්තුකාරියව තවත් වරක් දැකබලා ගන්න ආසාවෙන්. ඒත් අවට සාප්පු එකකවත් ඈ හිටියේ නෑ. එළියට යන්න ඇති සමහරවිට. 

අනේ ඉතින් මට පාන් ද?

ලැපක් ගන්න ආපු මම කෙල්ලෙක් නිසා කට්ට කන්නෙ මොකටද ! දැන් කරන්න තියෙන්නෙ ඉක්මනටම බෝඩිමට ගිහින් මගේ අලුත් ලැපී ආදරිය එක්ක තුරුළු වෙන එකයි.

කොල්ලො කියන කතාව ඇත්ත.

මට නම් දවසක කසාද බැඳගන්න වෙන්නෙත් ලැපක්ම තමයි.

මම රෝස පාටට ආදරේ කරන කොල්ලෙක්. ඇයි අවුල්ද?

~ ~ මතු සබැඳි ~ ~