අළු සහ ගිනිපුපුරු

මූසල අලුපාට දුමාරය. පිටිපස්සෙ කැබ් එකේ ඉන්න කාලකණ්ණියා හෝන් එක උඩ හිටගෙන.
පිස්සුවෙන් වගේ මගෙ වටේට දුවන වාහන.

අමාරුවෙන් නැවැත්තුව අයිනකට කරගෙන.

මම නතාෂාගෙ මූණ දිහා බැලුව.

"බ්‍රේක් අල්ලන්නෙ නෑ ටාෂි. හදාගෙන යමු."

"What is this සුරේෂ්? ලාස්ට් ෆ්‍රයිඩේත් මෙහෙමයි. I will call a taxi. You come after the repair."

නතාෂාගෙ හීනි කරපු ඇහිබැම දෙක එකට යාවෙලා.

*

*

*

*

*

 

හවස පංති ඇරිල ඔයාව බයිසිකලේ තියාන පදින කොට ඔයාගෙ අකීකරු කෙහෙරැලි මගෙ මූණෙ ඇතිල්ලෙනව.

ඔයා සැරෙන් සැරේ මගෙ මූණ බලල හිනා වෙනව.

"මාන්සිද සුදුමහත්තයෝ?"

බෙල්ල නමල, කනට කරල හොරෙන් අහනව.

බයිසිකලේ චේන් එක පැන්න වගෙයි.

"ඔයා බස්සෙකේ යන්ඩ. මන් මේක හදාන එන්නං."

කට පොඩිත්ත උල් වෙනව. තාර හොටේ. හුරතල්.

"මට්ට යන්නබ්බෑ!"

ඔයා මාත් එක්කම නැමිල බයිසිකලේ චේන් එක දාන්න උදව් වෙනව.

"කෝ මෙහෙට්ට වෙන්ඩ. ඔයාට බෑ."

"මුකෝ බැරි. මටත් පුලුවන්. සුදුමහත්තය ඉන්ටකෝ."

පිස්සු කෙල්ල. අන්තිම බස්සෙකත් ගියා. කොහෙද ඔයා මහ පණ්ඩිතයි.

මම ඔයාට කිවුවෙ පණ්ඩිත ආච්චි කියල.

ඔන්න! අත් දෙකේම මජං.

ඔයා මජං ගෑවුන අත්දෙකෙන් මගෙ මූණෙ ඉරි ඇඳල පස්සට පැන්න.

පොඩි එකෙක් වගේ ඔලුව හරව හරව හිනාවෙනව.

ඔහිටු මෝඩ කෙල්ල.

සුදු මූණෙ මජං ගාන්න ලෝබයි. අත් දෙකෙන් අල්ලල ඇදල ගත්ත ළඟට.

"ඈයියා....!!"

"තරහද?"

"ඒ මොකටෙයි තරහ? දෙහි  ලෙල්ලක් උලල හෝදල අරින එකනෙ."

නතාෂාගෙ සිහින් දිගු ඇඟිලි තුඩු ලහිලහියෙ ගැලක්සියෙ තිරය මත දුවනව.

තද නිල් පාට නිය. දම් පාට සමනලයෙක් ඇඳල. සුදු පාට ගල් තුනක් අලවල.

"පැය දෙකක් ගියා nail art එකට"

“ඒ උනාට its worth the wait සුරේෂ්." නතාෂ පරෙස්සමින් නිය හරව  හරවා බලනව.

"බඩගිනියි"

"මී ටූ. මේ හරියෙ ටක් ශොප් එකක් නෑ නේද?"

"ම්හු."

පෙට්ටි කඩයක්. ඉස්සරහ හිල්වෙච්චි බැනියමක් ඇඳගත්තු කොල්ලෙක් තේ යාරයක් දානව.

මං අයින් කරල නැවැත්තුව.

නටාෂා මා දිහා බැලුව.

මූණෙ ප්‍රශ්නාර්ථයක්.

මං යතුර අතට ගත්ත. දොර ඇරල අඩියක් එලියට තිබ්බ.

"ඇයි?"

"යං වඩයක් කාල පේන්ටියක් බීල එමු. පරිප්පු වඩේ තියනව පට්ට රහයි."

"ඈයියා!!!"

"Are you mad  Suresh?? Lets  go to Sen-Saal or  Fab!"

මූණෙ වළාකුලු.

වහින්ඩ වගේ.

අලුපාට පාරට පෑහෙන්න අහස අලුපාට වළාකුලු වලින් බරවෙලා.

"ඔයහැටි කන්ඩ එපා ලුණුමිරිස්."

මේ පිස්සු කෙල්ල රොටි කන්ඩ ගියාම ලුණු මිරිස් තලියක්ම ගා ගන්නව.

"එතෝට තමයි ප්ලේන්ටිය රහ වැඩි."

ඔයා ඔලුව දෙපැත්තට හරෝ හරෝ කියනව. හුරතලේ.

අසෝක වීදුරු දෙහෙකට තේ යාරෙ ගානෙ.

වීදුරුව උණුයි.

ඔයා වීදුරුව බංකුව කොනකින් තියල අත් දෙක ගවුම් සායෙ පිහගන්නව.

"දැවිල්ලයි."

"සුරේශ්!!!"

නටාෂගෙ කටහඬ ඇඬුම්බරයි.

"I was so embarrassed. ඇයි දෙයියනේ ඔයාට එදත්  මං කිවුව.”

මස්කාරා දියකරගෙන කලුපාට කඳුලු බින්දුවක් කම්මුල දිගේ ගලාගෙන එනව.

"Why do you always extend ur pinkie when  holding the glass. Everyone noticed that. Everyone…”

I….I was so ashamed Suresh!!!!

ඔයා හෙමින් හෙමින් තේක බොනව.

මං විටක් ඒදන්න ගත්ත.

"මටත් ඕනෙ."

"මොනාද?"

"ඔවුවයින් ටිකක්"

"හොඳට හිටී. දූගෙ දට්ටික පැල්ලම් ගැහුනම  හාමිනා නැන්ද මට සෝලි තියයි ඉඳගන."

"ඒකෙන්  කාරි නෑ. දෙන්ටකෝ සුදු මහත්තයෝ...."

විට කාල රතු වෙච්චි  දත් ටික පෙන්නල ඔයා මා එක්ක හිනා වෙනව.

හරියට මහ ලොකු හපන්කොමක් කරල වගේ.

වැහි පොද එකින් එක වැටෙනව.

වින්ඩ්ස්කීන් එකේ වැදිල නතරවෙන  වැහි බිංදු පහලට  ඇදිල යනව.

ඔයාගෙ ඇස් දෙකෙන්  කඳුලු වැල් දෙකක් බේරෙනව.

"මගෙ සුදුමහත්තය එහෙනං ඉංජිනේරු මහතැන් කෙනෙක් වෙන්ට යනව."

"විබාගෙ පාස් වෙච්චි ඔය අත්දෙක කැවුං ගෙඩියක් පුස්සල තවන්ට ඇත්නං."

සුරේශ්!

What are you staring at??

කැන්ගරු කැබ් එකක් මට ඉස්සර කරල නවත්තනව.

"දඩස්"

නතාෂ දොර තදින් වහනව.

රතු දුඹුරු පාට කරපු කොණ්ඩෙ ගමන් තාලෙට පැද්දෙනව.

මං බලන් ඉන්නව.

ප.ලි.

මේ මම ජීවිතේටම ලියපු දෙවෙනි කෙටිකතාව. පළවෙනි කෙටිකතාවට සිද්ද උන දේ පස්සෙ දවසක කියන්නම්කෝ.

මම කෙටිකතා ලියන්න දන්නෙ නෑ. ලියන්න අදහසක් තිබුනෙම නෑ. එහෙම උන්නු මම මේ කතාව ලියපු එකට වග කියන්න ඕනෙ බ්ලොග් ලියන කෙටිකතා කාරයො දෙපලක්.

වද කර කර කෙටි කතාවක් ලියන්න කියල කියලා නොලිය හිටියොත්  මරනව වාගේ තර්ජනය කරා "වර්ණ" බ්ලොග් එක ලියන දිනේශ් උමගිලිය අයියා.
කෙටිකතාවක් ලියන්න සම්මත රාමු වලට හිරවෙන්න ඕනෙ නැති බව කියල දීල, මේ කතාව ගැන අයිඩියා එක, එහෙමත් නැත්නම් වස්තු බීජය සැපයුවේ "ඉවාන් පවුලූශා" බ්ලොග්  එක ලියන ප්‍රගීත් අනුරාධ අයියා.

කතාවෙ හොඳක් තියේනම් ඒක මේ දෙපලටත් අයිතියි.