ඉරයි - මමයි (2) & 100,000+

ඉරයි - මමයි (1)

ඇස් ඇරගන්න අමාරුයි. 

ඇයි මේ තරම් සීතල?

ඊයෙ නින්දට යනකම් මට උණුහුම දුන්නු දඟකාර හිරු රැස් කොහේ ගිහින්ද?

ඉර

ආදරණීය ඉර.

උඹ ඇයි මේ තරම් මාව රිද්දන්නෙ?

ඊයෙ රෑ මං නින්දට වැටුනෙ ඉරේ රැස් වළල්ල මැද්දෑවෙ. එතන උණුහුම අපූරුයි. කේශනාලිකා විස්තාරණය වෙලා හදවතට අලුත් උණුහුම් රුධිරය නොකඩවා ගලාගෙන එනව. කන් පෙති පවා නැවුම් රෝස පැහැයකට හැරවිලා.  රතුපාට උණුසුම් රුධිරයත් එක්ක මුහු වෙලා ගලාගෙනෙ එන්නෙ උණු උණු හීන.

ඒ හැම හීනෙකම උන්නෙ උඹ.

ඒක හීනයක්ද, හැබෑවක්ද කියන්න මම දැනගෙන උන්නෙ නෑ.  මම හිටියෙ පියවි සිහියෙන් නම් නෙමෙයි. 

ඒ කියන්නෙ ඉරේ උණුහුම මායාවක්ද? 

මේ තරම් ගැඹුරට මට මේ දැනෙන්නෙ මොනවද එතකොට?

සරත් සමය එළඹෙන්නෙ අවුරුද්දකට වතාවයිලු. 

නැහැ, 

ඒක විශ්වීය නියමයක් නෙමෙයි. 

සාමාන්‍ය පෘතුවි වැසියන්ට සොබාදහමෙන් පණවාපු නියමයක්. පෘතුවියට විතරක් අදාල නියමයක්, මං වගේ අවාසනාවන්ත පිටසක්වලයෙකුට බලපවත්වන්නෙ නෑ.

මගේ ලෝකෙ බලපවත්වන නියාම ධර්ම මහ අකාරුණිකයි. ඒකනෙ ඉර පායන්න වෙලාවක් කලාවක් නැත්තෙ. අවුරුදු ගණන් ඉර ඉන්නව මුහුදෙ ගිලිල. කලාතුරකින් දවසක මූදට එබුනම මට පේනව තැඹිලි පාට ආලෝක පුංජයක්. ඒ එළිය මං ඇස් අග්ගිස්සට එකතු කරගන්නෙ අසීමාන්තික ලෝබකමකින්.

එළි තිතක්. 

පුංචිම පුංචි ආලෝකයක්. 

මුලු සීත සෘතුවම මම පණ රැකගෙන උන්නෙ ඒ මලානික තැඹිලි පාට එළි කිණිත්තක එල්ලිලා. හරියට ගිලෙන්න යන මිනිහෙක් පිදුරු ගහක් බදාගෙන ඉන්නවා වගේ.

ඒත් අන්තිමේ උඹ ආව. දීර්ඝ සීත කාලෙකට පස්සෙ එකෝමත් එක දවසක මං ඇහැ ඇරල බලද්දි උඹ මං ගාව.

හිම දියවෙලා පොඩි දිය කඩිති හැදිලා තිබුනා. ඒවයෙ පාට පාට මල්පෙති පාවුනා.

අයිස් කුට්ටි මිදිලා හැදුන නිල්පාට දොළ පාරවල් කඩිමුඩියේ රැළි නංවමින් ගලාගෙන ගියා. තැන තැන පිපෙන පෙණ කැටිති වලට රන්වන් පාට හිරු කිරණ වැටුනාම පෙණ කැටිති දිළිසුනේ පුෂ්පරාග වගේ.

උඹ ගැන මතක රෑ තිස්සෙ ඇස් අස්සෙන් එලියට ගලාගෙන ගිහින් තිබුන, වෙනද වගේම. ඒ මතක බිංදු කොළපාට අලුත් තණ බිස්සේ විසිරිලා තිවුනෙ මුතු ඇට වගේ. හිරු රැස් වල රස්නෙ වැදිලා ඒ සීතල මතක බිංදු එක එක වේළිලා ගියා.

ඔව්, තණ බිස්සෙ මතක බිංදු වැටුන තැන්වල කහදුඹුරු පාට පැල්ලමක් දෙකක් ඉතිරි උනා තමයි. ඕව කවුද ගණන් ගන්නෙ. ඇඳුරු පැල්ලම් පේන නොපෙනෙන තරමට ඉරේ දිස්නය වැඩි උනා. ඉන් පස්සෙ තවත් ටිකක් දිස්නෙ වැඩි වෙනකොට ලා කොළ පාට තණ බිස්සෙ කහ පාටක් හොයාගන්නවත් බැරිව ගියා.

ඔන්න ආයෙමත් මං හිනා වෙනවා. 

කල්ප ගානකට පස්සෙ මං ආයෙමත් හිනාවෙනවා.

මේක මහා පුදුම ලෝකයක්. කාලය කියන මානය හැසිරෙන්නෙ උම්මත්තකාගාරයකින් පැනලා ඇවිල්ලා වගෙයි. 

දන්නවද? සීතලම සීතල සීත දවස් වලට පැයක් ගෙවෙන්න පැය හයක් විතර යනවා. උණුහුමෙන් පිරුණු ආදරණීය දවස් වලට පැයක් ගෙවෙන්න යන්නේ විනාඩි පහයි.

ඉතින් උඹත් මගෙ ළඟ උන්නෙ 

තත්පරේකින් දාහෙන් පංගුවක් විතරයිනෙ.

***********************

ඇන්ඩි-ස්ටැයිල් කතා ලියන්න ගිහින් බස්සි ස්ටැයිල් අමතක වෙලාද මන්ද. ඔන්න අද ලිවුවෙ ඔරිජිනල් බස්සි ස්ටැයිල් කතාවක්.

අහ් තව එකක්! ඔන්න හිට්ස් 100 000 ක් වැටිලා ලු. ඉතින් බස්සි එක්ක ඉන්න ඔයාලට ගොඩාක් ස්තූතියි හොඳේ...!!!