ඉරයි - මමයි (1)

හැමදාම ඉර පායන්නෙ නෑ.  අතරින් පතර අත්විඳින්නට ලැබෙන මහ මූසල අඳුරු දවස් නැතුවාම නෙමෙයි.

ඒක එහෙම කිව්වාම හරිද? නැත්නම් මම මෙහෙමද කියන්න ඕන? 

“මූසල අඳුරු දවස් අතරෙ කලාතුරකින් අත්විඳින උණුහුමෙන් පිරුණු දවස්.”

මූසල අඳුරු දවසක උනත් හිටි හැටියේ ඉර පායන්න පුලුවනි. හිටිහැටියේම! හීනෙකින්වත් නොහිතපු විදියට.

හවස හයට, 

නැත්නම් රෑ දහයට, 

නින්දෙන් ඇහැරවල පාන්දර එකහමාරට දෙකට වගේ…..

හිතුවක්කාර ඉරට කොයින්ද වෙලාවක් කලාවක්.

හිතේ හැටියට හිරු රැස්වල කිමිදිලා සතුටු උනත් අන්තිමේ ඉරුවාරදය හැදිල දුක් විඳින්න වෙන්නත් පුලුවන්. ඔව් ඉතින් දවසින් බාගයක් ඉරත් එක්ක දැවටි දැවටි හුරතල් උනාම ඉසේ කැක්කුම හැදෙන එක අහන්නත් දෙයක්යැ.

ඉරුවාරදේ කියල අර මූසල අන්ධකාරයට ගුලි වෙන්න හිත හදාගන්න පුලුවන්ද? ආයෙමත් මුරණ්ඩු හිත ඉල්ලන්නෙ ඉරෙන් එන එළි කිණිත්තක්මයි. 

උඹ නම් මහා ඇණයක්, අකීකරු හිත.

ඉරේ රස්නෙට හම පිච්චෙනවා. ඉරේ දිස්නෙට ඇස් නිලංකාර වෙනවා.

අන්තිමේ විඩාබර සිරුර ඔහේ බලන් ඉන්නව.

ඉර උඹ නටාගනිං. මට මහන්සියි.

ඒත් ඉරට මහන්සි නෑ… ජවයෙන් පිරුණු දඟකාර හිරු රැස් මුළු සිරුරම නහවනවා.

ජීවිත කාලෙ පුරාවට ඉර රැස් පොදක් ඇහේ නොවැදිච්ච, සීතලම සීතල සීත රටක ජීවත් උනානම් සමහර විට මේ දේවල් මෙහෙම නොවෙන්න ඉඩ තිබුනා.  ඒත් දැන් පරක්කු වැඩියි.

ඉරට හිතක් පපුවක් නෑ. බොහෝවිට මේ ආලිංගනය නිමවේවි චර්ම පිළිකාවකින්. තත්පරයක් ගානෙ සෛලයෙන් සෛලය ආක්‍රමණය කරන්නෙ හදවතට ජීවය කවාපු උණුහුමේ සංඝටකමයි නේද?

ඉර නිසා පණ ලබපු හදවත ඉර නිසාම මියැදුනාවේ.

මීටත් වඩා උණුහුම් මරණයක් තවත් ඇත්ද? 

මීටත් වඩා සුන්දර මරණයක් තවත් ඇත්ද?

මරණය පහු කරගෙන දීර්ඝ කාල තරණයකින් පස්සෙ මම ඉර වටේ දැවටෙන ධූලි අංශුවක් වෙලා උපදිනවා.

ඒත් කෝ ඉර? 

මේ මම ආදරය කළ ඉර එළිය නොවෙයි. 

කෝ ඒ පරණ, රළු, ජවසම්පන්න ඉර?

ඉර මියගිහින්!

මේ අන්තරාභවයේ ඇන්ටාටිකාවේ හිම පියල්ලක් වෙලා ඉපදිලා…..!

ඒ කියන්නෙ මේ අවසානය නෙමෙයි.

අවසානයට ගොඩාක් කලින් ආපු තාවකාලික විරාමයක්.