ටූත් මදින බුරුසුව සහ තවත් කතා

මේ සති දෙකතුනකට කලින් ලියපු එකක් හොඳේ....

පොසොන් පෝයත් අල්ලලා සිකුරාදත් නිවාඩුවක් හෙම දාල බස්සි බදාදා හවසම ලෑන්ඩ් කලා නෙව ගෙදරට. ඔය යන අතරමගදි අර ගාලුවාවත් සැට්උනාලු අහම්බෙන්. ඔන්න බ්ලොග් ගෙට්ටු වලට සහභාගි වීමේ ප්‍රතිපල. පිටකොටුවේ මහා ජන ගංගාවක් මැද්දෑවේ හේයි බස්සී...බස්සී... යනුවෙන් ආමන්ත්‍රණයක් ලැබීමත්, ඒ අසන ජනතාව බස්සෙකේ යන බස්සන්ව හොයන විමසිලිමත් බැල්මට හසුවීමේ විලිලැජ්ජාව අත්විඳීමේ භාග්‍යය.

අයියෝ සල්ලි.

ඔන්න ඉතින්  පොසොන් මහෝත්සවයත් සමරලා පහුවදා සිකුරාදත් ෆුල් ෆන් එකේ හිටියා කියන්නකෝ ගෙදරට වෙලා. සිකුරාදා රෑ දොයියන්නයන්නත් පමා උනා ඔය හින්දම. අපේ අම්මට ඔය නිදිවැරීම කියන එක පත්තියන් කරගන්න බොහොම අමාරුයි. ඒ නිසා ඔන්න අම්ම ඉන්නව සාලෙට වෙලා නිදිකිරමින්.

හදිස්සියේම අම්ම ඉද්ද ගැහුවා සේ  නැගිට්ටා.

"අක්කී"

"ඇයි අම්මා"

"මට අර ටූත් මදින බුරුසුව ගෙනත් දෙන්න."

අපේ අම්මා ඇස් පොඩිකර කර කියපි නැතෑ. අපිට හිනා කෝටියයි.

ඔව් ඉතින් අහන්න දෙයක් නෑනෙ. බස්සිගෙම අම්මනෙ.

ඔන්න  කමෙන්ට් වල වැටෙන්න කලින් ඒ ටික මම ම කිවුව.

හැබැයි ඉස්සර  අපේ අම්ම මට බනිද්දි කියන්නෙම මේකි නං ඉස්පිරිතාලෙදි මාරු වෙලා ගෙනත් කියලමයි. හැබැයි මේ කියන්න යන සිද්දියෙනුත්මට තහවුරු උනා එහෙම මාරුවීමක් වෙලා නැති විත්තිය.

ඔන්න එදා මං පාන්දර එක විතර වෙනකම් මලක් කඩ කඩා ඉඳල නිදාගන්න ලෑස්තිය.. තාත්තත් පහුවදා කොළඹ  වැඩ වගේකට යන්න කියලදොළහමාර විතර වෙනකම් මොනමොනාද ලියකියවිලි වගයක් හදහදා හිටියෙ. නිදාගන්න කියල ඇස් පියවුනා විතරයි කන් දෙක කඩාගන අම්මලාගෙ කාමරෙන් ෆෝන් එකක් රින්ග් වෙනව ඇහුන.

"කවුද  යකෝ මේ මහ රෑ කෝල් කොරන්නෙ. (මං ඇරෙන්න.) එහෙම හිතල මං අනිත් පැත්ත හැරිල නිදාගත්ත.

ඔන්න කුස්සියෙ ලයිට් එක වැටුන.

ටිකකින් ඇහෙනව දඩිබිඩි සද්ද.  ඔන්න තේ හදනවත් ඇහෙනව. හැන්ද වදින සද්දෙ  වොලියුම් එක වෙනදට වඩා ඉහළයි. ඒ කියන්නෙ අම්මගෙ රතු කට්ට පැනලා.

මං හරි. ඔන්න ඇහෙනව කාමරෙන් හයි පිච් එලාම් එක.

"තාත්තාආආආ..... නැගිටින්නෙ නැද්ද අද??? බලන්න වෙලාව කීයද කියල. අද කොළඹ යන්නෙ නැද්ද....???"

"අක්කී. .... නැගිටිනවා. ක්ලාස් යන්නැද්ද අද??? තේත් නිවෙනවා!!"

"චූටී. . . ඇහැරෙනවා ළමයෝ....... ඉස්කෝලෙ යන්න."

"ඇහැරෙන්නෙ නැද්ද. මං තනියම සේරම කරන්නෝන. හුම්ම්හ්!!"

අනේ ඉතින් මට ටිකකින් ඇහෙනව තාත්තගෙ තෙහෙට්ටු කටහඬ.

"දැන්මම එළි වෙලාද? මං ඇඳට වැටුන ඉතරයි අනිත් අතට ඇහැරුනා."

මටත් මේ වෙන්නෙ මොකද්ද කියල එලෝ මෙලෝ නෑ. නිදිමරගාතෙ වැනි වැනි කුස්සියට සම්ප්‍රාප්ත වෙනකොට මගෙ අතටත් වැටුන කෝපි මග් එකක්.

නගාත් පෙරළි පෙරළි බාත් රූම් එක දිහාට යනව නිදිමරගාතෙ.

අම්ම දේශනාව දෙනව නොකඩවාම.

"මේ වෙලාව කීයද ඕයි අක්කියා." තාත්ත හොරෙන් වගේ ඇහුව.

"දෙකට විතර ඇති තාත්තා. මොකද මෙතන වෙන්නෙ?"

"බලන්න ෆෝන් එකක් අරන් එනව."

මන් කාමරේට යද්දි අපේ නගාත් ඇවිත් කිරි එක අරන් පුටුවකට සැපත් උනා.

වෙන්ඩ බෑ!

මගෙ ෆෝන් එකේ වෙලාව පාන්දර එකහමාරයි.

වෙන්නම බෑ

තාත්තගෙ ෆෝන් එකේ වෙලාවත් එකහමාරයි.

හම්මේ...!!

අම්මගෙ ෆෝන් එකේ වෙලාව පහමාරයි. ඒක බලන් අපිට දෝස්මුරේ දාන එකත් අසාධාරණ නෑ එක අතකට.

ඔව් ඉතින් ඊට පස්සෙ අපි අර හදපු තේ කෝපි බීලා ආය පාන්දර පහමාර වෙනකම් දොයියගත්තා.

*****************

අපේ අම්මලාගෙ ඔෆීසියෙ ඇන්ටියෙක් හිටියා ඩොක්ටර්.අර්ස්ලා කියල. එයා ජොබෙන් අස් වෙලා ගියා රට. ඔන්න දවසක් මට හෙම්බ හැදිලා තාත්තයි මායි ගියා බේයියන් ගන්න. බේයි අරන් එනගමන් මාරකැට්ටුවට ගොඩවුන වෙලාවෙ අපිට මුනගැහුනා ඔය අර්ස්ලා ඇන්ටිව, නිවාඩුවකට ලංකාවට ඇවිල්ලා.

ඉතින් අපි හිතුවා ගෙදර ගියාම ඔය විස්තරෙත් අම්මට වාර්තා කොරන එක අපේ පරම යුතුකමක් මෙන්ම අනුපමේය වගකීමක් කියල. ඔන්න ඉතින් තාත්ත ගෙදර ඇවිල්ලා කියනවා,

“අපිට මීගමුවෙදි ඩොක්ටර්.අර්ස්ලා හම්බුනානෙ.”

“ඉතින් බෙහෙත් ගත්තද?”

“බෙහෙත් ගන්න නේන්නම් ගියෙ, එ විස්තරෙ කිව්වෙ ආපු ගමන්.”

“එහෙනම් ඔය කියන්නෙ?”

“ඩොක්ටර්.අර්ස්ලා හම්බුනා.”

“ඉතින් ඩොක්ටර්ස්ලා තමයි මාත් අහන්නෙ. 

බෙහෙත් දුන්නද?”

“එහෙ හිටියෙ, ඩොක්ටර්.අර්ස්ලා”

“එහෙ කොහෙද ඩොක්ටර්ස්ලා”

අම්මයි බස්සියි