එකයි බාගයයි

ඔය පවුලෙ බාලයො කියන එවුවො ඉන්නවා නේද? හැමතිස්සෙම හරිම අවදානෙන් ඉන්නෙ තමන්ට කොයියම්ම මොහොතක හරි අසාධාරණයක් වෙනවද කියලා. කේක් කෑලි දෙකක් කපලා තිවුනානම් බලනව වැඩිමලා අත ගහපු එක තමන්ගෙ කොටහට වඩා ලොකුයිද කියල. ලොකුයි නම් එහෙම එතන තුන්වෙනි ලෝක මහා යුද්දෙ තමයි. බැරිවෙලාවත් කුඩා නම්? කතාවක් නැතුව කටට දෙකට වළඳනව තමන්ගෙ පංගුව.

බස්සිගෙ ගෙදරත් ඉන්නව නෙව ඔහොම සමාජ අසාධාරණේට විරුද්ධව නැගී සිටින බඩපිස්සෙක්. වෙන එකක් තියා ගෙදරදි බස්සි අම්මා තාත්තා එක්ක පොඩ්ඩක් හුරතල් වුනත් ආදරේ ලොකු පංගුව තමන්ට ලැබෙන්න ඕනෙ කියලා උන්දෑ වහාම යුද්ධ ප්‍රකාශ කරනව. ගෙදර බල්ලත්, පූසො සේරමත් උන්දෑගෙ තනි බුක්තියට වෙන් කොරගෙන තමයි ඉන්නෙ, ඉඳලා හිටලා හැඩ වැඩ නැති පූස් නැට්ටෙක් ඉපදුනොත් එහෙම ඔන්න අපිටත් අවස්ථාවක් ලැබෙනව 'පෙට් කැට්' කෙනෙක්ට උරුමකම් කියන්ට.

 

හුරතලේ වැඩි කමට මුන්දැගෙ බස් වල ගමන බොහොම සීමා සහිතයි. කොහේ යතත් තාත්තා හරි අම්මා හරි පස්සෙන් වැටී ගෙන එන එක තමයි පුරුද්ද.

මං එතකොට ඕ.ලෙවල් පංතියෙ. දන්නවෙනෙ ඉතින් ඒක ජීවිතේ සුන්දරම කාලෙ නෙව. පංති ඉවරවෙලා ටවුන් එකේ පොඩි රස්තියාදුවක් ගහලා බස් එකේ යාලුවො එක්ක කයියක් දාගෙන ගෙදර යන එක තරම් ආතල් එකක් නෑනෙ ඒ කාලෙ.

එදා අපේ බඩපිස්සා හෙවත් එකම සහෝදරීට ශිෂ්‍යත්ව පංති.  බස්සිගේම කරුමෙකට තාත්තට එදා දුර ගමනක් යන්න වෙලා, අරුන්දැට ට්‍රාන්ස්පෝට් දෙන්න විදියක් නෑ. ඉතින් බස්සිට සිද්ද වුනාලු අකමැත්තෙන් හරි ක්ලාස් ඉවරවෙලා පුංචි සුරතල් සහෝදරීවත් බස් එකේ එක්කාගෙන ගෙදරට දක්කාගෙන එන්න.

කිවුවට මොකද පුංචි හුරතලා ඒ වෙනකොට බස් වල ගිහින් තිබුනෙම නැද්ද කොහෙද....

ඕන් ඉතින් ක්ලාස් ඇරුනු ගමන් බස්සි බොහොම දුකෙන් යාලුවො සෙට් එකෙන් වෙන් වෙලා නගාගෙ පංතිය ගාවට ආවා. යාලුවො පස්සෙන් සපෝට් එකට ආවෙ නැත්තෙ ඇයි අහන්න එපා, උන්ටත් ලොකු ලොකු වැඩ තියෙනවනෙ.

ශිෂ්‍යත්ව පංතිය ඇරුනා. ළමයි භාගයක් විතර එලියට ආවට පස්සෙ මේං එනවා අපේ පොර වැනි වැනි. පොඩි එකාගෙ මූණත් මැලවිලා නිසා කඩේකට ගිහින් දෙන්නත් එක්ක අයිස්ක්‍රීම් දෙකකටත් වැඩේ දීලා ඇද්දුවා බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට.

මල හත්තිලවුවයි. යන යන හැම බස් එකකම කට කපලා සෙනග. අපේ පොර බස් එක දකිනකොට සෙනග වැඩී කියලා කෙඳිරි ගානවා. බස් එක ගියාට පස්සෙ කකුල් දෙක කකියනවා කියලා කෙඳිරි ගානවා. ඕනැ එකක් වෙද්දෙන් කියලා මං ඊගාව බස් එකට උන්දෑවත් ඇදගෙන නැග්ගාලු.

සෙනග කියලා ඉන්නෙ ඉතින් ඔක්කොම ක්ලාස් යන අපේ වයසෙ සෙට් එක තමයි. පුරුදු යාලුවො ගැන්සිය නැති අඩුව තදින්ම දැනෙනවා ඒ වාගෙ වෙලාවට.

"ආ... අද අම්මා ළමයවත් ගෙදර එක්කන් යනවා වගේ." බස් එකට නැගලා සුලු මොහොතකින් පිටිපස්සෙ සීට් එකක හිටපු එකෙක්ගෙන් සාදර පිළිගැනීමක් ලැබුනා. බස්සි අමාරුවෙන් කට පියාගෙන හිටියෙ දැන් කටින් වැටෙන හැම වචනයක්ම නගා පොඩ්ඩ ගෙදරට වාර්තා කිරීමේ අවදානමක් තිවුන නිසයි.

කොන්දා ආවා ටිකට් දෙන්න.

"එකයි බාගයයි." මං කිවුවා.

"කෝ බාගෙ?" කොන්දා ඇහුව. මං නිකට දික්කරලා නගා පොඩ්ඩව පෙන්නුවා.

අපේ එකා ඔරවලා මා දිහා බලාගෙන හිටියා. කට තාරා හොටයක් වාගෙ උල් වෙලා. "ඒක අසාධාරණයි." නගා පොඩ්ඩ ෆුල් වොලියුම් දාලා කියපි.

 

දෙයියන්ටම පෙනිච්චාවයි. මූ බස් එක මැද්දෙ අසාදාරනේකට විරුද්ධව නැගී හිටින්නයි යන්නෙ!

"මොකද්ද චුටික්කො අසාධාරණ?" වටේ පිටේ හිටපු කට්ටියම කන් දික් කරන් අහන් ඉන්නව උත්තරේ පිටවෙනකම්.

"මට බාගයයි. ඔයාට එකයි. ඔයා එකක් ගත්තනම් මටත් එකක් ඕනෙ. මාව බාගයක් විදියටද පේන්නෙ?"

දෙයියනේ පොළව දෙබෑ වෙලා මාව නොපෙනි ගියානම් ඒ වෙලාවෙ.

"මටත් එකක් අරන් දෙන්නකෝ. මට ඕනෙ. නැත්තම් මම අම්මට කියනවා......." පොර මගේ ගවුමෙ බෙල්ට් එකෙන් ඇද ඇද යුද්ධ ප්‍රකාශ කරනවා.

"කෝ ඉන්න නංගි මම ටිකට් දෙකක්ම දෙන්නම්." හොඳ වෙලාවට සීන් එක අවබෝධ කරගත්තු කොන්දොස්තර පිහිටට ඉදිරිපත් වෙලා එකයි බාගෙ ටිකට් එක මට දුන්නෙ අපේ නගාට ඇහෙන්න එහෙම කියාගෙන.

පොර ගමනෙ ඉතුරු ටික ගියෙ මට රව රවා. ඒකෙන් ලැබුන තෑග්ග තමයි මාසයක් විතර යනකම් අල්ලපු ඉස්කෝලෙ කොල්ලො බස්සිව දකිනකොට "අනේ මටත් භාගයක් අරන් දෙන්නකෝ" නැත්නම් "කෝ මගෙ භාගෙ" කියලා අහමින් බඩපුරා චාටර් කොරපු එක.