දුකාගේ දුක

බස්සි ඉක්කෝලෙ යන කාලෙ බස්සිට හිටියා අපූරු යාලුවො අටදෙනෙක්.

කිරිහාමි
රඟ සොබා
නෝ ලිමිට්
බැටිස්ටා
ඩිලූ
මලියා
දුකා
හංසි

 

ඔය යාලුවො සෙට් එක අතරෙ තමයි බස්සි කොට හාමිනේ, එහෙමත් නැත්නම් රේ මිස්ටීරියෝ වුනේ.

ඔතන ඉන්න එවුන්ගෙන් දුකා කියන්නෙ අමුතුම තාලෙක ඩයල් එකක්.  පොර බොහෝම කැමතියි අනුන්ගෙ දුක් තමන්ගෙ කරගෙන දුකින් බරව කාලෙ ගතකරන්න. පංතියෙ ඉන්න යාලුවන්ට කිසිම දුකක් නැත්නම් මූ යනවා අල්ලපු පංතියෙ එකෙක්ගෙ දුකකට කර ගහන්න. මුලු සයන්ස් සෙක්ශන් එකේම කිසිම එකෙකුට දුකක් නැත්නම් මූ දුකකට කර ගහන්න පීරියඩ් කට් කරගෙන ආර්ට් සෙක්ශන් එකට හරි රිංගනවා.

ඒ කාලෙ අපි දොළහ වසරෙ. අපේ පංතිය තිවුනෙ එකොළහ වසරෙ පංතියකට එහා පැත්තෙ.

ඕන් ඔය කියන එකොළහ වසරෙ පංතියේ හිටිය බොහොම මැර ඩයල් එකක්. පොඩි එකා උනාට කට විතරක් නෙමෙයි අතපයත් බොහොම සැරයි. බලාගෙන ගියාම පොඩි මැර ඩයල් එකට ඉන්නවාලු වෙන්නප්පුවේ වැල්ල පැත්තෙ චන්ඩි විදියට නම් දරාපු සහෝදරයො දෙපලක්. මූ කෙල්ලෙක් උනාට ඒ පවර් එක පෙන්නලා පංතිය හොල්ලගෙනලු ඉන්නෙ.

ඔන්න දවසක් උදේම කිරිහාමියා එනවා මූණ හතරැස් කොරගෙන, නිකම් සතපහ වගේ.

"මොකෝ බන් සීන් එක?" අපි පුදුම උනේ කිරිහාමියා ඌත් හිනාවෙලා අපිවත් නිතරම හිනා නහර පුපුරන මට්ටමට ගේන පොරක් නිසයි.

"අරකි බැන්නා බං."

"කෝ කවුද?"

"අර අල්ලපු පංතියෙ ඉන්න මැර බඩ්ඩ." මූ හොටේ උල් කරගෙන කියනවා.

අල්ලපු පංතිය කිවුවාම අපි හිතුවෙ වෙන සයන්ස් ක්ලාස් එකක් කියලයි. මූ මේ කන පිරෙන්න අහගෙන ඇවිත් තියෙන්නෙ අර පොඩි එකීගෙන් කියලා මීටර් වෙන්නම විනාඩි විස්සක් වත් යන්න ඇති.

"චී උඹ නම්. පොඩි එකෙක් නෙ යකෝ. ලැජ්ජාවයි අපිටත් එක්ක."

"ඉතින් බං මම ආවෙ අපි කට්ටියම යමු කියලා කියන්න. ගිහින් දෙකක් කියලා එමු. යමුකො...." මෙන්න හොට දික් කොරන් හිටපු කිරිහාමියාටත් ගට ඇවිල්ලා.

 

ඉතින් ඔන්න අපි නවදෙනාම කල්යල් බලා එකොළහ වසරෙ පංතියේ ටීචර් කෙනෙක් නැති අවස්ථාවක් එනකම් පස් මහ බැලුම් බලලා ගැන්සිය බැස්සුවා එකොළහට.

පෙරමුණ ගත්තේ මලියා.

"You" ඌ නිකම් ඩයල් එක වගේ ඇඟිල්ලක් දික් කරා අර පොඩි එකා දිහාට. "හ්ම්ම්... come." ආංගික අභිනයෙන් තමයි වැඩි හරිය යන්නෙ.

මොනවා කරන්නද අක්කලාම නවදෙනෙක්නෙ. අර නංගිත් කිරිහාමියා දිහාවට දවා හළු කරන බැල්මක් හෙළමින් හෙමින් හෙමින් නැගිට්ටා.

එතන ඉඳන් ඌට උන දේවල් කියන්න ඕනෙ නෑනෙ. අපි සද්දෙ දාලා අරූව අඬන්න ඔන්න මෙන්න තත්වෙට පත් කරලා බැස්සා පංතියෙන් එලියට.

ඔන්න ඉතින් ගැන්සිය පිටින්ම පොරවල් නවය වගේ කෙලින්ම ගියා කැන්ටිමට.

එකයි. දෙකයි. තුනයි. හතරයි. පහයි. හයයි. හතයි. අටයි.

"කෝ බං දුකා?"

"සද්දෙ දානකොට හිටියෙ මට එහාපැත්තෙ."

"ඉතින් උඹත් එක්ක නෙමෙයිද එළියට බැස්සෙ?"

"නෑ මචං. මට මල පැනල හිටියෙ ඌ පිටිපස්සට වෙලා ඉඳන් කෙඳිරිම ගානවා අරකි පව්.... අනේ පව්... කියකියා. බැරිම තැන මම ඇන්නා එකක් වැලමිටෙන්."

"උඹේ පාරට ඌ තාම එතන වැටිලද දන්නෙ නෑ."

අපි කඩා බිඳගෙන පංතිය පැත්තට ආවෙ දුකා කොහෙ ගියාද කියන බයට.

අහෝ ඛේදයකි. ඉරකි. තිතකි. මෙන්න මූ අර මැර බඩ්ඩගෙ කරේ අතක් දාගෙන ඒකිගෙ දුක අහනවා....!!!

**********************************************

 
 

අපි දොළහ වසරෙ කණ්ඩායම් ව්‍යාපෘතියට කලේ Chemistry Lab එක අලුත්වැඩියා කරන එක. තීන්ත ගෙනල්ලා ගාලා, තීන්ත නාලා මාර ෆන් එකක් ගත්තා ඒ දවස්වල. ඔන්න ඔය කාලෙ දවසක් අපේ දුකාට බාර දුන්නා කබඩ් වගේක තීන්ත ගාන්න.

ටිකකින් බලනකොට මූ කෝටුවකින් තීන්ත එක කුරුටු ගගා ඉන්නව කම්මුලේ අත ගහගෙන.

"මොකද බං උඹට වෙලා තියෙන්නෙ?"

නෑ නෑ. අපි කවදාවත් දුකාගෙන් එහෙම අහන්නෙ නෑ. අපි හැමදාමත් උගෙන් අහන්නෙ;

"මොකද්ද බං උඹට  ආපු දුක?" කියලයි.

"තීන්ත." දුකා කියපි.

"ඉතිං?"

"පවු බං. අපි ගානවා. මූ බිත්තියෙ ඇලෙනවා."

**********************************************

 

දුකා අනිත් හැමෝටම වගේම අපේ ෆිසික්ස් ටීචර්ගෙත් දුකට පිහිට වෙන්න ඉදිරිපත් වුනා එක දවසක්. අපිට ෆිසික්ස් උගන්නන්න හිටපු ටීචර්ට තිබුනා විශාල සබකෝලය වගේ මෙවුවා එකක්. අපි පංතියේදි ප්‍රශ්නයක් හෙම ඇහුවොත් ටීචර් අවුල් යනවා ආයෙ දවසටම යථා තත්වෙට පත් වෙන්නෙ නෑ. මුල් දවස් වල ටීචර්ගෙන් ප්‍රශ්න අහලා ටීචර් නිරුත්තර වෙනවා දැකීම විනෝදෙට කලත් පහු වෙනකොට අපි නව දෙනා සාමුහිකව පසු පෙලට ගිහින් පාඩුවේ අපේ වැඩක් බලාගෙන ඉන්න පුරුදු උනා. ඒ කිවුවේ ටීචර් ටීචර්ගෙ වැඩ. අපි අපේ වැඩ.

 

මේ සීන් එක වෙන දවසෙ අපේ ෆිසික්ස් ටීචර් මාර ප්‍රස්නෙකට මුහුණ දීලා. අලුතෙන් පටන් ගන්නෙ "තාපය ද?" නැත්නම් "විද්‍යුතය ද?". දැන් ටීචර් පොදුවේ කස්ටියගෙන්ම අහනවා වැඩියෙ කැමති කොයි එකටද කියලා.

මොන එකෙක්වත් කට හොල්ලන්නෙ නෑ ලු. වෙනදට ඉස්සහරම ඉඳගෙන ටීචර් අහන අහන එකට පැනලා උත්තර දෙන සැට් එකෙත් කටවල් අගුලු දාලා යතුරු වලදාලද කොහෙද!

දුකා බලි කුරුට්ටක් ඇඳ ඇඳ ඉඳලා එකපාරටම ඔලුව උස්සලා බැලුවා.

"අනේ බන් අර ටීචර් මොකද්ද අහනවා. පවු බන් දැන් හෙන වෙලාවක් තිස්සෙ. පොඩ්ඩක් බලලා උත්තරයක් දීපල්ලාකො." දුකා ටීචර්ගේ දුක කරට ගන්න ලෑස්ති උනා.

"කොටර්. බලලා කියපන්කො."

"මට බෑ. උඹට ඕනෙනම් අහගනින්."

"බැටියෝ.... පොඩ්ඩක් බලපන්. උඹ නේද මොනිටර්."

"නටපං දුකා. මට බෑ."

 

ටික වෙලාවක් බලා ඉඳපු ෆිසික්ස් මිස් හිතට දහිරිය අරන් ආපහු ප්‍රස්නෙ ඇහුවා.

 

"කියන්නකො ළමයි. වැඩියෙ වැදගත් වෙයි කියලා හිතෙන්නෙ මුලින් තාපය කරන එකද? විද්‍යුතය කරන එකද?"
 

දුකා කඳ කෙලින් කරන් ඉස්සරහ බැලුවා.

"මිස් අපි මුලින්ම තාප්පෙ කඩමු."