වඳයි? (12 +)

දිනය කවදාදැයි හරියටම මතකයක් නැහැ.  අපි  සතිඅන්තයේ ගෙදර ගිහින් ඉරිදා හවස තාත්තාගේ නිල නිවාසයට පැමිණෙමින් හිටියෙ. ඊට සති කිහිපයකට පෙර තාත්තාගේ මිතුරෙක්ගේ පුතෙක්ගේ හදිසියේ වියෝ වීම ගැන කතා කරමිනුයි අපි ආවේ.

ඔහු වෘත්තියෙන් මැවිසුරුවෙක්. මගේ වචනාර්ථයන්ට අනුව නම් “කියුට්,බ්‍රයිට්  කොල්ලෙක්.” විවාහ වී වසර දෙකක් ගතවී තිබුනත් දරුවන් නැති වීම නිසා ඔහු ගේ බිරිඳ උන්නේ මහත් කණස්සල්ලෙන්. වෛද්‍ය උපදෙස් ලබාගන්නට යා යුතු බව පවසමින් ඈ ඔහු ට දිගින් දිගටම ඇවිටිලි කලා.

නමුත් ඔහු ට ඒ සඳහා වෙලාවක් තිබුනේ නැහැ. 

අවසානයේ ඔහු ගේ බිරිඳ තනිවම වෛද්‍ය උපදෙස් සොයා යනවා. එතැනදි දැනගන්නවා ඇයට දරුවෙක් බිහි කිරීමට කිසිදු නොහැකියාවක් නොමැති බව. ඈ පර්යේෂණ වාර්තාද සමග නිවසට එනවා.

එදින සවස ඔහු නිවසට පැමිණි පසු ඈ නැවතත් ඇවිටිලි කරන්නේ වෛද්‍ය උපදෙස් ලබාගෙන අදාළ පරීක්ෂණ සඳහා යොමුවන ලෙසයි. ඔහු ගේ ප්‍රතික්ෂේප කිරීම් නිසා උණුසුම් දෙබස් හුවමාරුවක් ඇතිවෙනවා.

එදින රාත්‍රියේ ඔහු නිවසින් පිට වෙනවා. නිවසට තරමක් දුරින් පිහිටි ගඟක පාවෙමින් තිබූ ඔහු ගේ සිරුර සොයා ගන්නෙ පසුවදා උදේ. . . .

නැවත නැවතත් ඒ දුක්බර සිදුවීම ගැන කතා කරමින් පැමිණුන අපි තාත්තලාගේ කාර්යාලයට ළඟා වෙනවා. මොහොතකට කාර්යාලය අසල නවත්වන්නැයි කී අම්මා ඉක්මනින් එන බව පවසමින් ඇතුලට ගියේ අතපසු වී එහි දමාගොස් තිබූ යමක් රැගෙන ඒම පිණිසයි. එවිට අපි ඔහුව දකිනවා.

ඔහු තරමක් දුරින් පිහිටි කොරිඩෝවක් අතුගාමින් උන්නා. ඔහු තරමක් මෝඩ පහේ, විසුලු චරිතයක්. කාර්යාලයේ සුලු සේවකයෙක්. බොහෝ අවස්ථාවලදී ඔහුගේ අනුවණ හැසිරීම් සහ විසුළු ඉරියව් අපේ මුවගට හිනාවක් ගෙනාවා.

එක්වරම හිස ඔසවා බැලූ ඔහු අපේ වාහනය නවතා තිබෙනු දුටුවා. කොස්ස අසල වූ තරප්පු පේලියට හේත්තු කල ඔහු පිම්මේ අප දෙසට දුවගෙන ආව. ඒ අමුතු දිවිල්ල නිසා මමත්, නංගිත් මුහුණට මුහුණ බලා, සිනහව පිටවෙන්නට නොදී අමාරුවෙන් සිරකර ගත්තා.

දිවිල්ල නතර වුනේ තාත්තා අසලදියි.

“මහත්තයල කොහේ යන ගමන්ද?”

“අහ්. . . අපි මේ ගමේ ඉඳල එන ගමන නේ.”

“මහත්තය අපි ‘තැම්පත් කලා’ මහත්තය.”

“තැම්පත් කලා? ඒ කියන්නෙ?”

තාත්තා ළඟට තවද ලං වූ ඔහු රහසින් මෙන් මොන මොනවාදෝ කිවුවත් මට එය ඇසුනේ නැහැ. හැබැයි ඔහුගේ දෑස් දිලිසුනා.

පසුව තාත්තා පැවසූ පරිදි ඔහු සැලකිය යුතු කාලයක් මදසරු භාවයට බෙහෙත් ගත්තත් පලක් වී නැහැ. දරු සුරතල් බලන්නට ආසාවෙන් ඔවුන් තීරණය කරන්නේ කෘතිමව ශුක්‍රාණු තැන්පත් කිරීමක් සිදු කරන්නයි.

මදින් මද ඔහුගේ හඬ උස් වෙයි.

“ටිකක් වියදම් ගියා මහත්තෙය. ඒ උනාට සල්ලි වගේද දරු පැටියෙක් කියන්නෙ නේද? දරුවෙක් නැත්නම් සල්ලි ඉතුරු කලාට වැඩක් නෑ මහත්තෙය.”

කඩිනම් ගමනින් පැමිණෙන අම්මා වාහනයට ගොඩවෙයි.

“අපි ගිහින් එන්නම් එහෙනම්.” තාත්තා පවසයි.

“හොඳයි මහත්තය. මම නම් අද හවසත් වැඩ.”

“අරක හරි යයි නේද මහත්තෙය?” 

ඔහුගේ දෑස් දැල්වෙයි. සැහැල්ලු සිනහවකින් ඔහුගේ උරහිසට තට්ටුවක් දමන තාත්තා රිය පණගන්වයි.

මේ සිදුවීමට දැන් වසර කිහිපයක් ගතවෙලා. හදිසියේම මට මේක මතක් වුනේ අහම්බෙන් අතපත් වූ පවුල් ප්‍රතිසංවිධාන සමීක්ෂණයක දත්ත පත්‍රිකා කිහිපයක් නිසයි.

එතැනදී මගේ අවධානය යොමු වුන එක පුංචි කාරණාවක් කියන්නම්. දරුඵල නොමැති වීමට පිළියම් වශයෙන් මූලික ප්‍රතිකාර සඳහා යොමුවී ඇති සිංහල පවුල් සංඛ්‍යාව සාපේක්ෂව අතලොස්සක්. හෝර්මෝනමය නික්ෂේපණ පතිකාර සඳහා යොමුවෙන ගණන ඊටත් අඩුයි. කෘතිම සිංචනය සහ වෙනත් කෘතිම පිළිසිඳීම් සඳහා යොමුවී තිවුනේ ඉතාම සීමිත පිරිසක්.

අනිත් කාරණය තමයි එම ප්‍රතිකාර සඳහා යොමුවෙන සිංහල දෙමාපියන්ගේ වයසත් සාපේක්ෂව ඉතා වැඩියි. 

නමුත්, අනිත් ජාතීන් මේ සඳහා යොමුවීම් ප්‍රමාණාත්මකව ඉතා සාධනීය මට්ටමක පවතිනවායැයි හිතුනා, ඒ දත්ත වලට අනුව.

මේ ගැන තව හොයන්න හිතුනා. කියවන්න හිතුනා. වැදගත් දේ වෙතොත් විස්තරාත්මක ලිපියක් ලියන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා.

එතකන් මට කියන්න තියෙන්නේ එක දෙයයි.

සිංහලයිනි, පය බරවායට පිටිකර බේත් බැඳලා පලක් නැහැ.