ගමන් බිමන්

"මං හිතන්නෙ මොන්ටිසෝරියෙදි 'නිවැරදිව පාරේ ගමන් කරන්නේ කෙසේද' කියන පාඩම උගන්නපු දවසෙ මං හොර ලෙඩක් අරන් ගෙදර ඉන්න ඇති."

"අහා ඒකනම් ඇත්ත. ඔයා එක වසරෙදිත් ඒ පාඩම කට් කරන්න ඇති සුවර් එකටම." බස්සා නොනවත්වාම ලැපට කොටන අතරෙ කියනවා.

වෙනදානම් ඔය වගේ කතාවකට උත්තර දෙන්නෙ කොට්ට හෝ මිටිගුලි ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීමෙන් උනත් අදනම් මටත් හිතෙනවා වැඩේ ඇත්ත තමයි කියලා. පාරට බැස්සම මගේ සිහිකල්පනාව කියන එක හැංගෙනව හැංගිල්ලක් ආය මක්කරලවත් බෑ ඒක හොයාගන්න. ඔය හින්දාම  ගොඩාක් යාලුවො ටටා බායි කියනකොට "හැප්පෙන්නැතුව පල" කියන හෘදයාංගම ආශිර්වාදයත් අනිවාර්‍ යයෙන්ම එක්කාසු කරනවා.

උදේ පරක්කුවෙලා නැට්ට කරේ තියන් පාරට දුවලා නැග්ගා කියන්නකො බස් එකකට.  මෙන්න බොල වෙනදා හැව්ලොක් පැත්තෙන් යන බස් එක එකපාරටම යනවා ටොරින්ටන්, ජාවත්ත පැත්තෙ. ඇස් ගෙඩි තඩි කරන් ඉතාම  අසරණ විදියට බස් එක මාවත් අරන් අමුතු රුට් එහෙක යනවා බලන් උන්නු මම එහාපැත්තෙ සීට් එකේ හිටපු ඇන්ටිගෙ පිහිට පැතුවෙ කොන්දා ජන ගංගාව මැද්දෙ පණුවෙක් වගේ ඇඹරෙමින් එහෙට මෙහෙට යාත්‍රා කරනව මිසක බස් රූට් ගැන  ප්‍රශ්ණ පත්තරවලට මූණ දෙන්න තරම් යහපත් මූඩ් එකක නොහිටපු නිසයි.

ඇන්ටි කියාපු තොරණෙ විස්තරේට අනුව මං ඇහිල්ලක් බැලිල්ලක් නැතුව අප්ලෝඩ් වෙලා තියෙන්නෙ වැරදි බස් එකට නෙව. ඒ මදිවට ඒ බස් එක ඔෆිස් ටයිම් එකට අමුතු රූට් එකක යන ඉස්පෙසොල් බස් එකක්ලු.

දැන් මම බස් එකේ කවුලුවට ඇස්ගෙඩි දෙක තදකරගෙන අස්සය මැරිච්ච ජොකියා වගේ දහ අතේ කම්පනා කොරනව කොහොමද මගෙ නෝමල් රූට් එකට සම්බන්ධ වෙන්නෙ කියල. මෙහෙම ගිහින් මාව අතුරුදහන් උනොත් සාක්කියක්වත් තියෙන්ඩ එපැයි කියල මතක් උනේ ඒ වෙලාවෙ.

වහාම ගත්තා බස්සට කෝල් එකක්.

"බස්සුවා මාර වැඩක්නෙ උනේ බලන්නකො."

"ම්හ්. අද මොනාද අමතක වෙලා ගෙදර දාල ගියෙ? අයි.ඩී. එකද?'

අයි.ඩී. නෙමෙයි මේ අමුතු රූට්වල යන ඇක්ස්ට්‍රා ඉස්පෙසොල් අමුතු බස්වල ගිහින් මාව අතුරුදහන් උනොත්  යන්න වෙයි උන්දැට සී.අයි.ඩී. එකම සාක්කියනෙ ඉතින්.

"නෑ නෑ බස්සුවෝ මං වැරදි බස් එකක නැගලා. මොකද දැන් කරන්නෙ?"

"කොහෙ යන එකක්ද?"

"අමුතු රූට් එකක්.කොටුවට යන්නත් හෙන වෙලාවක් යයි."

ඒක අහපු ගමන් බස්සා ලවක්දෙවක් නැතුව සුපුරුදු විධි ක්‍රියාව පුනරුච්චාරණය කරන්න ගත්තා.

බහින්න.

දැන්ම බහින්න.

කියන එක අහල බහින්න.

මෝඩ තඩියෝ බැහැපිය.

කිව්වම අහල බැහැපිය යකෝ..!!

අනේ ඉතින් බස්සාගෙ අණට කීකරු වෙන මම මගින් බැහැලා පුරුදු  පරිදි ටුක් ටුක් වල පිළිසරණ පතනවා.

මම හිතන්නෙ මගේ මොලේට ඔය බස් රූට්, එදිනෙදා ගමනාගමනය වගේ සරල දේවක් සංස්කරණය කරන්න වෙන එක දිරවන්නෙ නැතුව ඇති. අන්න ඒකයි පෙරේදා උදෙත් මම නුගේගොඩින් බස් එකට නැගලා නුගේගොඩටම ටිකට් ඉල්ලුවෙ. කොන්දොස්තර ඇස් ගෙඩි දෙක ඩොගිත්තාගෙන බලන් ඉන්නකොටවත් මට වැරදුනා කියන එක ගැන අංශුමාත්‍ර අදහසක්වත් ඔලුවට එන්නෙ නැත්තෙත් ඒ නිසාමයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ.

දවසක් මං ඔපිස් ඇරිලා ටුක්ටුක්කෙක්ගේ නැගලා එන්ට පිටත් වුනා. රතු පාට සෝයි ටුක්ටුක්කා. මගේ බුද්ධි ප්‍රභාව නිසාම මම වාහන විතරක් නෙමේ මිනිස්සුන්ව පවා මතක තියාගන්නෙ පාටෙන්. ඕන් පළවෙනි දවසෙ මුණ ගැහුන එකා දෙවෙනි දවසෙ වෙන ඇඳුමක් ඇඳන් ආවට එහෙම මලාට අඳුරගන්න බෑ.

ටුක්ටුක් අයියගෙ කොණ්ඩෙ තමා කොණ්ඩෙ! මල්කම් ලියකම් කැටයම් ගොඩායි. පින්තූරු ඇඳපු පුට්බෝලයක් වගේ. ඔව් වොව් පාරෙ යද්දි මගේ අතිවිශේෂ තීක්ෂණ දෘෂ්ඨිය මත නාභිගත වෙන්නෙ ඕවගේ වර්ණනාවිෂයාතික්‍රාන්ත දසුන් තමයි. නෑ නෑ දසුන් කියන්නෙ එයෑගෙ නම නෙමෙයි. මං මේ කිව්වෙ ඔලුගෙඩිය ගැන.

කොහොමින් කොහොම හරි පෙරේරගෙයි පුත්තුන්ගෙයි කඩේ පහුකරගෙන ඉදිරියට ඇදෙනකොට අර ස්කූබි ඩූ එකේ වගේ පේස්ට්‍රි හැඩේ සුවඳක් පාවෙලා ඇවිත් මගේ නහයට තට්ටු කොරන්න ගත්තා.

"ඔහොම චුට්ටක් නවත්තන්න" කියලා වහාම ටුක්ටුක් අයියාට කියපු මම එලියට උද්‍යෝගිමත් අස්ස පිම්මක් පැනලා කහඉර තරණය කරගෙන පේස්ට්‍රියක් එලාගන්ට ගියා. කඩේ මල්ලිට කියල පේස්ට්‍රියක් මරාගෙන ආපහු පිම්මේ ඇවිත් "යං" කියාගෙන කඩේ ඉස්සරහ තිවුන රතු පාට ටුක් ටුක් එකට ගොඩ වුනා.

ටුක්ටුක් අයියා පොඩ්ඩක් ලත වෙවී ඉඳලා ඔන්න හෙමීට පාරට දැම්මා. 

අන්න එතකොටයි මම ඒ උද්වේගතර, හිත තිගැස්සෙන දර්ශණය දැක්කේ. 

ටුක් ටුක් අයියගෙ ඔලුගෙඩියෙ තිවුන මල් කැටයම් ටික සේරම අතුරුදහන් වෙලා!!

ඒ වෙනුවට දැන් තියෙන්නෙ කොලපාට බූල් බෑන්ඩ් එකක් දාපු දිගු වරලසක්.

මම නැවතිල්ලේ ටිකක් වෙලා කල්පනා කලා. ඇත්තටම මනුස්සයෙක්ට මේ තරම් ඉක්මනින් හෙයා ස්ටයිල් එක මාරු කරගන්න හැකියාවක් තියෙනවද! මූ අර රොස්වෙල් ටී.වී. සීරීස් එකේ මැක්ස්ගෙ ඒලියන් බාප්පොච්චෙක් වෙන්ට බැරිද!

අන්න එතකොට තමයි මම ඒ හද කම්පා කරවන දර්ශනය දැක්කේ.

මල් කැටයම් කපාපු ඔලුගෙඩියක් පාර එහාපැත්තෙ තියෙන රතුපාට ටුක් ටුක් එකෙන් බෙල්ල දික්කරගෙන කටත් බාගෙට ඇරගෙන වික්ෂිප්ත බැල්මෙන් බලාගෙන ඉන්නවා. 

හදවත කීං ගාපු පාර මම කොණ්ඩාකාර ඩෑල් එකට වහාම නවත්තන ලෙස අණ කොලා. පව් අහිංසකයා පාර එහාපැත්තට අමාරුවෙන් රිංගගත්තා විතරයි. ආං ඒ නිසා දෙකට නැමිලා සොරියක් කියලා පිම්මේ ගිහින් කැටයම් ඔලුගෙඩි අයියගෙ ටුක්ටුක්කට ගොඩ වුනා.

කිවුවට විස්වාස කරහල්ලා ඒ මනුස්සයා හැක හැක ගාල හිනාවෙන්ඩ ගත්තෙ අපේ ගේ ඉස්සරහ නැවැත්තුවටත් පස්සෙ. 

දැන් මම මිනිස්සුන්ව මතක තියාගද්දි පාටට අමතරව කොණ්ඩා මෝස්තරේ ගැනත් බලනව. 

අහ්! කියන්ඩ අමතක උනානෙ. මම තාම එදා බැහැපු හෝල්ට් එකෙන් බැස්සෙවත්, අර පේස්ට්‍රි කඩේට මංගැච්චුවෙවත් නෑ.

ලැජ්ජාවකට හෙම නෙමෙයි. අහඹු සිදුවීම් නෙව.

බස්සිගේ ඇන්ඩි කතා


1. Mission බෙහෙත් Hiding
2. ඉවුම් පිහුම්
3. එලවේටරන් අත්භූතං - එස්කැලේටර් භයංකාරං
2. සොඳුරු කොට ජීවිතේ