එලවේටරන් අත්භූතං - එස්කැලේටර් භයංකාරං

මේ කතාව මතක් උනේ අපේ උපේක්ෂා ලියාපු ඇඩ්වෙන්චර් පෝස්ට් එක හින්දයි.

මම සහ විදුලි සෝපාන අතර තියෙන්නෙ මේ ලෝකෙ කිසිම කෙනෙකුට හිතාගන්නවත් බැරි තරමේ හෘදයාංගම බැඳීමක්. ඔව්, ඇත්තටම ඒක සංසාරෙන් සංසාරෙට පතාගෙන ඔතාගෙන ආපු ආත්මීය ලෙංගතුකමක්ද කියලත් මට වෙලාවකට හිතෙනව.

විය යුතු පරිද්දෙන්ම මම පුංචි කාලෙ ඉඳන් බොහොම උනන්දුයි ඉහළ යන්න. ඔව් ඉතින් මම වගේ පැහැදිලි ඉදිරි දැක්මක් ඇති, දූරදර්ශී, ප්‍රඥාවන්තයෙක් එහෙම නොවුනොත් තමයි පුදුමෙ. 

හෝව්! හෝව්!! ඉහළ යන්න කිවුවෙ මේ විදුලි සෝපාන වලින් ඉහළ යන්න.

විදුලි සෝපාන කිවුවම වර්ග දෙකක් තියෙනවනෙ. එකක් මෙලෝ රහක් නැති එලවේටර් හෙවත් විදුලි සෝපාන. අනික ඇඩ් එකක් දීගෙන වට පිට සිරි නරඹමින්............. අහ් වැරදුනා, තමන්ගේ සිරිය වටාපිටාවට පෙන්වමින් ඉහල යන්න පුලුවන් එස්කැලේටර් හෙවත් විදුලි තරප්පු.

ඒත්........, ඒත්, විදුලි තරප්පුවක අඳුරු යතාර්ථය පිටින් පේන තරම් සුන්දර නෑ. ඒ වටා බැඳුනු හද කිළිපොලා ගිහින් මයිල් ඉස්මයිල් වෙන භයංකාර සිදුවීමුත් මේ ලෝකෙ තියෙනවා.

මගේ නොසැලෙන අධිෂ්ඨානයේත්, විප්ලවකාරී ඇවතුම් පැවතුම් වලත් අසහාය ප්‍රතිඵලයක් විදියට පොඩි කාලෙ දෙසැම්බර් නිවාඩුව ලැබුනම අලුත් අවුරුද්දට පොත්බෑග්, කෑම පෙට්ටි, වතුර බෝතල් සහ පැන්සල් පෙට්ටි වගේ ඒව අරන් දෙන්න අපේ තාත්තට සිද්ධ වෙනව මාව ආර්පිකෝ එකට එක්කන් යන්න. හයිඩ්පාර්ක් වල තියෙන ආර්පිකෝ එක දැන් වගේ ලොකු හයිපර්මාර්කට් එකක් නෙමෙයි ඒ කාලෙ. ඒ වුනාට වහළේ උළු දෙදරන්න තරම් විප්ලවයක් කරලා එතනට යන්න මට ඉතාම සාධාරණ හේතුවක් තිබුනා.

ඕකෙ තිබුන කියන්ඩකෝ හොඳට ඉඩපාඩු ඇති ලොකු එස්කැලේටර් එකක්.

පැන්සල් පෙට්ටි, කෑම පෙට්ටි, වතුර බෝතල් එහෙම තියෙන්නෙ එස්කැලේටර් එක පටන් ගන්න තැන පහල. සෙල්ලම් බඩු තියෙන්නෙ පළමු මහලෙ.

තකහනියක් ආර්පිකෝම යන්න මීටත් වඩා සර්ව සාධාරණ හේතුවක් ඕනෙද මං අහන්නෙ?

ඒ අඳුරු දවසෙත් මම ගත්තු ලටපට ටිකත් තුරුල් කරගෙන ගිහින් එස්කැලේටර් එකට පය තිබ්බ. අනේ............ පෙර අත් භවයක කරන ලද කර්මයක් පඩිසන් දීමෙන් මගෙ අතේ තිබුන වතුර බෝතලේ බිමට පැන්න කියන්නකො. ඒත් මගේ නොසැලෙන අධිෂ්ඨානය නිසාම මට ඕනෙ වුනේ පඩියක් පහළට බැහැලා වතුර බෝතලේ අහුලගන්න විතරමයි.

අහෝ ඛේදයකි! ඉරකි! තිතකි! කියලා මගේ පංචස්කන්ධයම වාරු නැතුව එතන පතබෑවෙන්න ගියේ සුලු මොහොතයි. ඒත් මම සැලුනෙ නෑ. නොසැලෙන වීර්යයෙන් යුක්තව දෙනෙත් තදින් පියාගෙන බිම පතිත වූ සිංහ සෙයියාවෙන්ම මම ඉහළට ගමන් කරනවා.

මේ විලිලැජ්ජාව අවසානයට ළඟා වෙන්න ඇති කියලා හිතාගෙන ඇස් ඇරලා නැගිටින්න හදන තත්පරේ තමයි ඒ භයානක මොහොත උදා වුනේ.

ඉහළ පඩියේ තිබුන මගේ ගවොම් සාය තරප්පුව ඇතුලට ඇදිල යනවා. දැන් ඉතින් මාවත් ඒ එක්ක ඇතුලට ඇදිල යයි. පහළ තට්ටුවෙ මේ මොකුත් නොදැන භාජන වගයක් තෝරන මගෙ අසරණ තාත්තට ගෙදර ගෙනියන්න වෙන්නෙ දුවෙක් වෙනුවට ඉස්ටිකර් එකක්. අපේ නංගි අප්පුඩියක් ගහල මාව පොතක අලෝලා කවරයක් දායි. ඒත් එක්කම කලින් තිබුන නොසැලෙන අධිෂ්ඨානයෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම විනිර්මුක්ත වුන මම උපරිම තාරතාවයෙන් මගේ සයිරන් එක නාද කලා.

විදුලි සෝපානය නැවතුනා. ඇන්ටිලා දෙන්නෙක් චටපට ගාලා දුවගෙන ආවා මාව නැගිට්ටවාගන්න.

මොන නැගිටිනවද! මගෙ ගවොම් සාය ඉතාම අකාරුණික ලෙස මම එතනින් නැගිටිනවට විරුද්ධ වුනා.

ඉතින් මට සිද්ද වුනා විදුලි තරප්පු ආපස්සට අරගෙන මගේ දුෂ්ඨ ගවුම එතනින් බලහත්කාරයෙන් මුදවා ගන්නකම් මහා ජන ගංගාවකගේ ඇල්ම බැල්මට ලක්වෙමින් එතන වැඩ වාසය කරන්න.

කොහොමද දැනෙන සනීපෙ. හැබැයි ඉන් පස්සෙ මම පුරුදු වුනා පුලුවන් හැම වෙලාවෙම විදුලි තරප්පු මග අරින්න. ඒ වෙනුවට බොහෝ තැන්වලදි මගේ පිහිටට ආවෙ විදුලි සෝපාන. එක අඳුරු දවසක තවත් පූර්ව භවයක සිදුකල දරුණු අකුසල කර්මයක් විපාක දෙනකම්. . . . .

කැම්පස් එකෙන් එලියට විසුක්කා උනාට පස්සෙ මම මුලින්ම ජොබක් කරන්නෙ විලාසිතා නිර්මාණ ආයතනයක. සිංහලෙන් කිවුවොත් ෆැෂන් ඩිසයිනින් කොරන තැනක. ඔතන පස්වෙනි මහලෙ තමයි ඔෆිස් එක. පහළ තියෙන්නෙ ශෝ රූම් එක. ඉහලට එන්න ක්‍රම තුනක් තිබුනා.

පළවෙනි එක තමයි වන වංකගිරිය අරණේ කියලා කවියක් සීපදයක් කියාගෙන තරණය කරන්න ඇහැකි තරප්පු පේළිය. කොහොමත් මම මේ බතල ශරීරය මේන්ටේන් කරන්නෙ අමාරුවෙන් නිසා තරප්පු නගින අදහස අමතකම කරලා දැම්ම.

දෙවෙනි එක තමයි හද කිලිපොලා යන විදුලි තරප්පු. හැබැයි මේ වෙනකොට අර පළමු සිදුවීමට වසර ගණනාවක් ගතවෙලා තිබුන නිසා විදුලි තරප්පු ගැන බය තුනී වෙලා තිබුනෙ. ඒ නිසා වරින් වර අතීත අඳුරු මතකයන්ගේ බිහිසුණු සෙවණැලි හිතේ කොනක හොල්මන් කරද්දිත් මම වැඩිහරියක් ගමන් කලේ එස්කැලේටර් එකේ.

තුන්වෙනි එක තමයි ඒ බිල්ඩිමේ තිබුන දෙවැනි පැරකුම් රජ සමයේ නිෂ්පාදිත පෞරාණික විදුලි සෝපානය හෙවත් එලවේටර් එක. ඕක කස්ටමර්ලට යන්න හදාපු එකක් නෙමෙයි. ඕක තියෙන්නෙ ඇඳුම් රාක්ක එවුවා මෙවුවා ලටපට ඉහල පහල ගෙනියන්න. මේ ලිෆ්ට් එක ඉහලපහළ ගෙනියන්න ඉන්නවා ඔපරේටර් කෙනෙක්. ලිෆ්ට් එකේ බොත්තම් වල ක්‍රියාකාරිත්වය එහෙම කොයිතරම් අපූරුද කියනවානම් අර ඔපරේටර් කොලුවා නැතුව ලිෆ්ට් එකේ යන්න නිර්භීත වුනේ එතන වැඩකරපු පරණම සේවකයා විතරයි.

නැවතත් මගේ ජීවිතයේ අඳුරු දිනයක් උදාවුනා. එදා අර ඔපරේටර්වරයත් ඇතුලුව බහුතරයක් උන් නිවාඩු. තවත් පිරිසක් ගාර්මන්ට් ෆැක්ටරියක තිබුන මීටිමකට යන්න පිටත් වුනේ දවල් ආහාරයෙන් පස්සෙ. හැබැයි රස්සාවට ඇවිත් මාස දෙකක්වත් ගත නොවුනු මම ආතල් එකේ රිපෝට් එකක් හදාගෙන, ප්‍රස්තාරයක් ඇඳගෙන හිටියා.

හවස හතරට විතර ෆෝන් එක මරහඬ තලන්න ගත්තා. ගොඩක් වෙලාවට මෙහෙම එන්නෙ එච්. ආර්. හරි, ෆයිනෑන්ස් හරි, කස්ටමර් සපෝට් හරි යන්න ඕනෙ මරාලයක්.

අහා. . . සතුටුදායක ආරංචියක්! හවස තේ වෙලාවට දෙන ස්නැක් එක ඇවිල්ල.

මොකෙක්වත් නෑ. ඒ කියන්නෙ ඉතින් මමනෙ ලොක්කා. ටී රූම් එකේ ඇන්ටි කෙනෙක්ට කිවුවා අංකල් කෙනෙක් එක්ක ගිහින් ස්නැක්ස් ටික අරන් එන්න කියල. මෙන්න ටික වෙලාවකින් ඒ මනුස්සය මගෙ ළඟට ඇවිත් පිටිමෝලිය වගේ ඇබරෙනවා.

“ඇයි මොකද්ද ප්‍රශ්නෙ?”

“අනේ මිස් මට තනියෙන් යන්න බයයි. අංකල්ටත් තනියම යන්න බයයිලු.”

“ඒක හරි කතාවක්නෙ. ඉතින් ඔය දෙන්නම යන්න.”

“අපි දෙන්නම එන්නං. මිස්ටත් එන්න බැරිද?”

මලසමයං පයිං යනව කිවුවලු. මට කටට හොඳ ආදරණීය ඇමතුම් ටිකක් ගලාගෙන ආවත් ඒ මිනිස්සු දෙන්න අසරණ විදියට බලාගෙන ඉන්න හැටි දැක්කම මගෙ බඩ පපුව හෝස් ගාල ගියා. දෙන්නම ගොඩාක් වයස, ආච්චි, සීයා කියන්න පුලුවන් වයසෙ දෙන්නෙක්.

මොනව කොරන්නද ඉතින්. මම ඉතින් පත්තු වෙච්චි හදවත වතුර ටිකක් ඉහල නිමාගෙන අර ඩබලත් එක්ක එලවේටර් එකට නැග්ග.

නැග්ග නැග්ගාම තමයි.  සාමාන්‍ය එලවේටර් එකක වගේ නෙමෙයි මේකෙ බොත්තම් හාරලක්ෂ අසූහත්දාස් දෙසිය හතළිහක් විතර තිබුන. මට මතක් වුනේ චාලි ඇන්ඩ් ද ග්‍රේට් ග්ලාස් එලවේටර් කතාව. කොහොමහරි මට පහළට යන බොත්තම හොයාගන්නම සෑහෙන වෙලාවක් ගියා.

අනේ එලවේටර් එක යන්තම් හෙල්ලුනා. ඒත් දොර වැහුනෙ නෑ. ඒ එක්කම අර තේ ඇන්ටි අනේ මට බයායි කියාගෙන බඩ පිනුමක් ගහල එලියට පැන්න. ඒ සැනෙන් දොර වැහුනෙ ඇන්ටිගේ පතරංග සරීරය සැන්ඩ්විච් කරමින්. ඒත් එහා පැත්තෙ හිටපු එකෙක් ඇන්ටිව එලියට ඇදල ගන්නව පහළ බහිමින් හිටපු මට යාන්තමට වගේ පෙනුන.

“මිස් ඔයා ඔබල තියෙන්නෙ ග්‍රවුන්ඩ් ෆ්ලෝ එකට යන බොත්තම. අපි යන්න ඕනැ බේස්මන්ට් එකට.”

අංකල් කාරයගේ ඒ විද්වත් වදන් ඇහිච්ච ගමන් මම ඕනෑම සාමාන්‍ය මනුස්සයෙක් කරන විදියට බේස්මන්ට් බොත්තම එබුවා.

අන්න ඒ වෙලාවෙ තමයි පහළට යමින් තිබුන එලවේටර් එක ඉතාම මුරණ්ඩු විදියට මග නතර වුනේ!

“මාශා අල්ලාහ් අපි මෙතන හිරවෙලා. . . .!” 

අංකල් තම අසහාය නිරීක්ෂණ හැකියාව විදහා දක්වමින් ප්‍රකාශයක් නිකුත් කලා.

මම දස අතේ කැරකි කැරකි කල්පනා කලේ මේකට පිලියමක්. මගේ තීක්ෂණ බුද්ධියට මේකට විසඳුමක් කල්පනා වෙන්නම ඕනෙ. දෙතුන් වතාවක්ම බෙල් එකට අත ගියත් මම තීරණය කලා අනිත් මිනිස්සුන්ට කරදර නොකර මමම මේක විසඳනව කියල.

එතකොට තමයි අංකල් තවත් තීරණාත්මක වාක්‍යයක් ප්‍රකාශ කලේ.

“ඕක එක තට්ටුවකට යන අතරෙ ඒක කැන්සල් නොකර තව තට්ටුවක අංකෙ එබුවොත් මග හිටිනව මිස්. දැක්කනෙ දැන් වෙච්ච දේ!” යකෝ මේ මනුස්සය පිස්සු හැදිල වගේ මට නෝක්කඩු කියනව.

මම අර බෙල් එක වදින බොත්තම හොයන අතරෙ කලබලේට මගෙ අත වැඩිලා තවත් බොත්තම් කිහිපයක් එබුන. සීනුව හොයාගන්නකොටම මෙන්න එලවේටර් එක ආපහු ඉහළ යන්න ගත්ත.

ඩිස්ප්ලේ එකක් නැති නිසා ඉන්නෙ කොහෙද කියල හොයන්නත් බෑ. ඒ වෙලාවෙ තමයි මම තීරණය කලේ සීනුව ගහන්න.

ඔන්න මම දැන් නොනවත්වා සීනුව නාද කරනව. ඒ එක්කම මට ඇහෙනවා පහළ බේස්මන්ට් එකේ සික්කෙක් ආන්සර් කරනව.

“ඔව්. කියන්න.”

“අපි මේ එලවේටර් එක ඇතුලෙ හිරවෙලා. උදව් ඕනෙ”

“ආ. . . ඒකද? මොන ෆ්ලෝ එකේද ඉන්නෙ?”

“ෆ්ලෝ එකක් මම දන්නෙ නෑ මනුස්සයෝ. ඔතන ඉන්න වගකිවයුත්තෙකුට කියන්න කරුණාකරල.”

“අහා. . .  වගකිවයුත්තා ඉතින් මම තමයි, හැක හැක හැක.”

මගේ කටට ඉතා සුන්දර වදන් වැලක් ගලාගෙන ආවත් ඒව පිටවෙන්න කලින් මම දැක්කෙ තවත් සීනුවක් තියෙනව. මම මාරුවෙන් මාරුවට සීනු දෙකම නාද කරන්න ගත්තා. ඔය අතරෙ තමයි අර අංකල් කාරය කරන තකතීරු වැඩේ මගෙ ඇහැ ගැහුනෙ. මේ මනුස්සය සම්පූර්ණ වීරිය දාල අර වැහුන දොරවල් දෙක අරින්න හදනව.

“අල්ලා. . . . මට හුස්ම ගන්න අමාරුයි. . . අල්ලා. . . “ ඉතුරු ටික කියන්නෙ දෙමලෙන්. මට ඉතින් දෙමල තේරෙන එකක්යැ. හැබැයි මූ කරන්න යන වැඩේ දැක්කම මම එකසිය ගානට බය වුනා.

“මොකද්ද මනුස්සයො ඔය කරන්න හදන්නෙ?”

“අනේ මිස් මගෙ පපුව රිදෙනව හුළං නැතුව.” පොර කෙඳිරි ගානව. “මම මැරෙන්නයි යන්නෙ මිස්! මම අසරණ දරු පවුල් කාරය මිස්.”

මේ මනුස්සයගෙ කෙඳිරිය අහල අහලම මගෙත් අතපය සීතල වෙන්න ගත්ත. අර නසරානි සික්ක නිසා මාත් මේක අස්සෙ මැරෙයිද? අනේ දෙයියනේ එතකොට පහල තියෙන මගෙ කප් කේක් එක කන්න වෙන්නෙත් නැද්ද මට? ඒ ඔක්කොමත් හරි, මං මලොත් අර අසරණ බස්සට යන කලදසාව මොකද්ද?

ඔව්ව හිතමින් මම නොනවත්වාම අර සීනුව නාද කලා. එහෙම කල්ප ගානක් ගතවෙන්න ඇති.

එකපාරම එලවේටර් එකේ දොරට එපිටින්, ඉහළින් කතා කරන සද්දයක් ඇහුනා.

“බය නොවී ඉන්න.” කොල්ලෙක් හිනා වෙවී කියනව.

ඒත් එක්කම ඩබලක් ඇවිත් එලවේටර් එකේ දොර ඇරියා. අපි හිරවෙලා ඉඳල තියෙන්නෙ පස්වෙනි මහලයි, හයවෙනි මහළයි අතර.

දොර ඇරපු ගමන් චිම්පන්සියා වගේ හයවෙනි මහලෙ පොළවේ එල්ලුව අංකල් දන්න සිල්ප ක්‍රම හැටක් විතර දාලා එලියට පැන්නෙ මම උන්නද මලාද කියලවත් හොයන්නෙ නැතුව.

ඒත් එක්කම නිකම් හින්දි ෆිල්ම් එකක ප්‍රධාන නළුව වගේ එලවේටර් එක ඇතුලට පැන්නෙ පහළ ඉන්න මැලේ ජාතික, සුදු, උස ෆ්ලෝර් මැනේජර්. පොර පැන්න පැනිල්ල දැක්කම නම් කප් කේක් එකත් අමතකවෙලා මගෙ කට කන්දෙක ගාවට ගියා.

“ඔයාට නගින්න පුලුවන්ද?” වගේ දෙයක් තමයි පොර ඇහැවුවෙ. උත්තරයක් බලා ඉන්නෙ නැතුව පොර ෂර්ට් එකේ අත් දෙක නමාගෙන එලියෙ හිටපු එකෙක්ට කතා කලා. ඉනිමගක් ගෙන්නගෙන මගේ කොට ජීවිතේ පරෙස්සමට පරෙස්සමට උඩට නැග්ගුව. අහෝ. . . මොන තරම් සුන්දරද!

අර සික්කා ගැන ෆ්ලෝර් මැනේජර් අපේ ආයතනයේ ලොක්කාටම කම්ප්ලේන් කරල තිබුන නිසා සික්කා දින තුනක් ඇතුලත සබ්බ සකලමනාවම අකුලගෙන ගෙදර ගියා. මනුස්සයෙක්ට රස්සාවක් නැතිවෙන එක පව් වැඩක් වුනත්, මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිතත් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න යනවට හොඳ වැඩේ. බැරිවෙලාවත් අර අංකල් පපුවෙ අමාරුව හැදිල මලානම් එහෙම? නැද්ද මං අහන්නෙ?

අන්න ඒකයි මම ඔයාල හැමෝටම කියන්නෙ. එලවේටර්, එස්කැලේටර් වල අඳුරු යතාර්ථය අපි හිතනවට වඩා සිය දහස් ගුණයකින් භයානකයි. ත්‍රාසජනකයි. අත්භූතයි.

මම දැන් කිසිම තැනකදි තනියෙන් එලවේටර් වලට නගින්නෙ නෑ. බයකට එහෙම නෙමෙයි. අර අංකල් වගේ එලවේටර් එක ඇතුලෙ පපුවෙ අමාරුව හදාගන්න මිනිස්සු හිටියොත් මට පුළුවනිනේ උදව්කරන්න. අන්න ඒකයි එකම හේතුව!

~~~~@~~~~

තවත් ලේඩි-ඇන්ඩි සීන් :

1. Mission බෙහෙත් hiding

2. ඉවුම් පිහුම්

අපේ ඩූඩ්ගේ ඇන්ඩි පරිවර්තන කියවන්න මෙතනින් යන්න.