මං ඔෆිස් ඇරිලා ගෙදර යන ගමන්.
ඔෆිස් ඇරිලා ගෙදර යනවා කිව්වට ඇයි දන්නෑ ගෙදර ඇරිලා ඔෆිස් යනවා කියන්නෙ නැත්තෙ. ගෙදර ඇරිලා ඉස්කෝලෙ යනවා. ගෙදර ඇරිලා ක්ලාස් යනවා. නැත්නම් බෝඩිම ඇරිලා කැම්පස් යනවා. අපි භාෂාවේ වටිනාකම අවප්‍රමාණය කරනව කියන්නෙ ඔන්න ඕකනේ.
කොහොමහරි මම මේ ඔපිස් ඇරිලා ගෙදර යන ගමන්.
මේ දවස්වල වැඩ වැඩියි. 'වැඩ වැඩියි' කියන වචන දෙක ආංශික අනුකලනය කලාම 'මහන්සියි' කියන ප්‍රකාශනය ව්‍යුත්පන්න කරන්න පුලුවනි. ඒ කියන්නෙ මට දැන් මහන්සියි.
මහන්සිය කියන්නෙ මස්තිෂ්කයේ පාර්ශ්වික අනුඛණ්ඩිකාවල වැවෙන පාසි වර්ගයක්. ඒවා දීප්තිමත් ලුමිනස් කොල පාටයි. මහම මහ පල් ගඳක් තියෙන්නෙ. අන්න ඒ හින්දයි අපි මහන්සි වෙලා ආවම ඇඟපත සෝදන්නෙ. ඔය සංසිද්ධිය ආශ්‍රයෙන් හැදුන ප්‍රස්තා පිරුලක් තමයි
"පෙරලෙන ගලේ පාසි නොබැඳේ."
අන්න ඒ නිසා මං තීරණය කලා මගදිම නාගෙන යන්න.
හරියටම ඒ සිතුවිල්ලට මයික්‍රො තත්පර දශම අටයි එකකට පස්සෙ කොන්දොස්තර කෑ ගැහැව්වා "නෙළුම් පොකුණ බහින්න" කියල. මං දඩිබිඩියේ බස් එකෙන් බිමට පැන්න.
කලබල වැඩිකමට පැන්නෙ දකුණු පැත්තෙ කෙලවරේ තිවුන බාගෙට වහපු කවුලුවෙන්. නරක වෙලාව කියන්නෙ මගෙ හදිස්සියට නාන බාල්දිය එතන ඉඳගෙන උන්න පණ්ඩිත පෙනුමක් තිබුන රැවුල්කාර පිරිමි ළමයගේ කොණ්ඩ කැරැල්ලක පැටලුනා.
එයා මට ඇහැක් ගහල නාන බාල්දිය උදුරලා අරන් දබරැඟිල්ල උඩ කරකවමින් බස් එකත් එක්ක ඈතට ඈතට, තව තවත් ඈතට යන්න ගියා.
මං ඇස් පුංචි කරන් ඒ දිහා බලන් උන්න.
මට තේරුනා මම ලොකු ඇබැද්දියක වැටිලා විත්තිය. නාන බාල්දිය බස් එකේ. බාල්දියක් අතේ නැතුව ගෙදර යන්න විදියක් නැහැ. මම කොයිකටත් කියලා වෙදැඟිල්ල කෙලවරේ රතු කොඩියක් ගැටගහගෙන බස් එකකට දෙහෙකට කතාකලා. ඩ්‍රයිවර්ලා බස් එක නවත්තන්න හැදුවත් කොන්දොස්තර බැලුවෙ ඔලොක්කුවට වගේ. මං හිතුවා හරි. නාන බාල්දිය අතේ නැති මනුස්සයෙක්ව කවුද බස් එකට නග්ගා ගන්නෙ!
කරන්න ඉතුරු වෙලා තිවුනෙ එක දෙයයි. මම මේ කතාව මූණුපොතේ ඇලෙව්වා. ඊට පස්සෙ අතට අහුවෙන තරම් මූණු අහුරු අහුරු අරන් ඒ කතාව පහළින් එල්ලුවා.
මට හොඳටම විශ්වාසයි ඒක කියවාපු කොල්ලො නෙළුම් පොකුණට එන්න රොකට් හදන්න ජරබර ගෑවිල්ලේ ඩබල් රූල් පොත්වල මැදපිටු ඉරාගන්න හැටි මට යාන්තමට ඇහුන බව. තනිරූල් පොත් විතරක් තිබුන අය හූල්ල හූල්ලා ඇඬුවා. මොනව කරන්නද, ඩබල් දාල යන්න රොකට් එකක් හදාගන්නනම් ඩබල් රූල් පොතක්ම ඕනෙ නෙව.
ඔය අල්ල පනල්ලේ මට ඇහුනා මගෙ ෆෝන් එක බක බක ගානවා. කොල්ලෙක් මූණුපොතේ අලවපු පණිවිඩේට උත්තරයක් එවලා. බලද්දි ඒ අපේ නාඩියා.
රැවුල්කාර පිරිමි ළමය ඈතට යනවා වගේ පෙනුනෙ මම ඊට සාපේක්ෂව නිශ්චලව උන්නු නිසාය කියලා නාඩියා කාටිසීය ඛංඩාංක තලයක ඇඳපු අක්වක් හැඩයේ ශ්‍රිතයකින් ඔප්පු කරලා පෙන්නලා තිවුනා.
මම නාඩියගෙ ප්‍රස්තාරෙ සීරුවට රෝල් කලා. පහන් තිරයක් තරමට දිගැටි සහ කුඩා වෙනකම් රෝල් කලා.
ඊට පස්සෙ සීරුවට ඒක දකුණු කනෙන් රිංගවල අපර මස්තිෂ්ක අර්ධගෝලයේ මැද කොටසට ඇතුලු කලා.
අන්න එතකොට මට සාපේක්ෂතාවාදය හෙමින් හෙමින් අවබෝධ වෙන්න පටන් ගත්තා. අන්තිමේදි මං හොයාගත්තා නාඩියා ඇඳපු අක්වක් හැඩයේ ශ්‍රිතය උඩ ඉඳන් උන්නු වයි අකුරක්. ඒ වයි අකුරට බොහොම මහන්සි බව පෙනුනා. ඒ ඇයි කියලා බලන්න තව නැනෝ මීටක් දශම අටක් ලං උනාම මට තේරුනා ඒ වයි අකුරටත් නාන බාල්දියක් නැති වග.
මං එයාගෙ, ඒ කිවුවෙ වයි අකුරෙ එහාපැත්තෙන් වාඩි වෙලා කකුල් පද්ද පද්දා මූණට මූණ බලාගෙන උන්නා. මං හිතන්නෙ මුලු දවසක්ම අපි දෙන්නා එහෙම බලන් ඉන්න ඇති.
අන්තිමේ මට ඒ දිගම දිග නිශ්ශබ්දතාව තවත් උහුලගෙන ඉන්න අමාරු උනා.
"කෝ ඔහෙගෙ නාන බාල්දිය?"
මං ඇහුවෙ එච්චරයි. හායි කියන්නෙවත්, සුභ පතන්නෙවත් නැතුවම. අඩුම ගානෙ ආරම්භයක් විදියට මම එයාගෙන් වෙලාව කීයද කියලවත් ඇහුවෙ නෑ. ඒ ප්‍රශ්ණෙ පළවෙනි දෙබස විදියට ටිකක් රළුයි තමයි. විශේෂයෙන්ම මටත් නාන බාල්දියක් නැති හින්ද ඒ ප්‍රශ්ණෙ තවත් අසාධාරණයි.
වයි අකුර ඇස් පුංචි කරලා මගෙ දිහා බැලුවා.
"ඒක අයින්ස්ටයින් ඇන්න ගියා."
අයින්ස්ටයින් කිසිම සිහිකල්පනාවක් නැති කුරුල්ලෙක්. එයා නෙළුම් පොකුණෙ ගැට්ට උඩ වාඩි වෙලා නිල්පාට වතුරෙ දණක් ගැඹුරට කකුල් දෙක ඔබාගෙන උන්නා. ඔලුව වටේට ඇලුනු කැරලි පිහාටු එහා මෙහා පද්දමින් එයා නාන බාල්දියට සාපේක්ෂතාවාදය ගැන නැලවිලි ගීයක් ගායනා කරනවා.
"වරෙන්. ගිහින් නාන බාල්දිය ඉල්ලගමු."
වයි අකුර ඇස් දෙක කරකවමින් මා දිහා බලන් උන්නා.
"උඹට පිස්සුද?" වයි අකුර ඔලොක්කුවට වගේ ඇහැව්වා.
"ඇයි?"
"නෙළුම් පොකුණෙ නාන්න පුලුවන් අයින්ස්ටයින්ලාට විතරයි. මොනවද ඔට්ටු උඹට ඔය වැටෙන් ඇතුලට පනින්නවත් බෑ...!!!"
~ මොළේ cRaCk උන පිස්සු බස්සි ~
