අමාවක පුරහඳ (කෙටිම කෙටි කෙටිකතාව)

මම බැල්කනියෙන් පල්ලෙහාට නැමිලා පෙණහළු පිරෙන්න දිග හුස්මක් ගත්තා. පහළ පිච්ච වැලේ අලුතෙන් පිපෙන සමන්පිච්ච මල්වල සිහින් සුවඳ පෙණහළු පහු කරගෙන ගිහින් හදවතට තට්ටු කරනවා. හදවතේ දොරගුළු විවර වෙලා දෝරෙ ගලන්නෙ පිච්ච සුවඳ මුහු වුන සුවඳ මතකයක්.

අ ම් මා

අම්මා වැඩිහරියක් ඇන්දෙ ලා නිල් පාට. මේ වගේ හැන්දෑ වෙලාවට අම්ම අඳින ලා නිල් පාට කිමෝනාවෙ තිවුනෙ සුදු පාට චූටි මල් මෝස්තරයක්. අම්මගෙ ළඟින් ඉද්දි දැනුනෙම පිච්ච මල් සුවඳ. ජැස්මින් විලවුන් නිසාම නෙමෙයි, අම්මා හිනාවෙනකොටත් මට අම්මව පෙනුනෙ අහිංසක පිච්ච මලක් වගේ. 

ඒ කොයිතරම් කාලෙකර ඉස්සරද ?

මට පිච්ච වැල යට මැලවිලා, බිම වැටිල තියෙන ලා දුඹුරු පැහැයට හැරවුනු පිච්ච මල් දිහා බලන්න බෑ. ගර්භාෂයේ පිළිකාවකින් මාස එකොළහක්ම පීඩා විඳපු අම්මගෙ සුදු මූණ අන්තිම කාලෙ මැලවිච්ච සමන්පිච්ච මලක් වගේ රැලි වැටුනා. ඒත්, අර ජැස්මින් සුවඳ අම්මව බලන්න ගිය හැම වතාවකම මට දැනුනා. 

බේත් ගඳ උතුරන වාට්ටුවක කොයින්ද ජැස්මින් විලවුන් සුවඳ ! 

සමහරවිට ඒ මගෙ හිතට දැනෙන සුවඳක් වෙන්න ඇති.

අම්මගෙ මළගෙදර වැඩ බොහොම සාරෙට කෙරුන. ඒ දවස් හතරෙ අපේ ගෙදර පත්තර කාරයො, ටී.වී. කාරයො වැහි වැහැලා. අප්පච්චිගෙ මෙගා නාට්‍යවල රඟපාන රෝස පාට නළු නිළියන්ගෙන් අපේ මිදුල පිරිල ඉතිරිලා ගිහින් තිබුන. අම්ම ලෙඩ උනාට පස්සෙ ටෙලි නාට්‍යයක්වත් බලන්න ඉස්පාසුවක් නොතිබුන නිසාම මම ඒ අයගෙන් බොහොමයක්ව අඳුන ගත්තෙත් නැහැ. එයාල නම් පේලියට ඇවිදින් බොහොම සීරුවට මගේ කම්මුලට කම්මුල තියන ගමන් අහකට හරවාපු තොල් දෙක අතරින් තොත්තුවක හඬ පිටකලා. දවස ඉවරවෙනකොට ඒ කම්මුල් ඇතිල්ලිල්ලයි, තොත්තු හඬයි මට තිත්ත වෙලා තිවුනෙ.

මං පුංචි කාලෙ තාත්තව හැබැහින් දැක්කෙ සති කීපයකට සැරයක්. හැබැයි තාත්ත නිතරෝම රූප පෙට්ටිය ඇතුලෙ ඉඳන් අපිත් එක්ක හිනා වුනා. ඉස්කෝලෙදි උනත් තාත්තා නිසා මම හිටියෙ තරමක් ආඩම්බරෙන්. ඒත් තාත්ත කොයිම වෙලාවකවත් ගෙදර නැති එකයි, ඉඳහිට නන්නාඳුනන අංක වලින් කෙරෙන දුරකතන ඇමතුම් ගැනයි, ඒ දීර්ඝ දුරකතන සංවාද අවසානයේ ඔසරිපොටෙන් හංගාගන්න හදන අම්මගෙ හීන් ඉකිබිඳුමයි මගෙ පුංචි හිතට මහා බරක් වගේ දැනුනා.

“ටාරා ගර්ල් . . . . . . . මගෙ අලුත් කමර්ෂල් එක ශෙයාර් කලා යූ ටියුබ් එකේ. . . 

බලන්න හොඳද කියලා. . . .”

හිමාෂි අක්කාගෙ කෑගැහිල්ලත් එක්ක තිගැස්සුනු මම පියවි ලෝකෙට වැටුන. දම් පාට ගොම්මන් අන්දකාර ඇතිරිය හාත්පස වසාගෙන පැතිරිලා. මම හැඟීම් දැනීම් නැති එකෙක් වාගේ ටැබ් එක ඕන් කලා.

ලා කොල පාට තණකොල පිට්ටනියක එරමිණිය ගොතාගෙන සීරුවට බොඩිලෝෂන් තවරන හිමාෂි අක්ක ඇත්තටම ලස්සනයි. එයා ඇඳන් ඉන්න සුදු පාට පුන්චි තුවාය නිසා සිරුර පුලුවන් තරම් නිරාවරණය වෙන්නෙ මේක බොඩි ලෝෂන් වෙළඳ දැන්වීමක් වීම නිසාම වෙන්නත් බෑ. ත්‍රිමාණ සජීවීකරණය කල පාට පාට සමනල්ලු ඈ වටේ කැරකෙනව.

*******

තත්පර කිහිපයක් ඇතුලේ සිත මෑත අතීතයට දිව ගියේ මටත් හොරෙන්. 



“උත්තරා. . . . . . .”

තාත්තගෙ කටහඬ අමුතුයි.

තාත්තා කෙල්ලන්ගේ සිහින කුමාරය වුන දවස්වල මිනිස්සුන්ව වශී කරගත්තු කටහඬ, ටෙලි නාට්‍ය අධ්‍යක්ෂකවරයෙක් වුනාට පස්සෙ කණ්ඩායම හසුරවා ගත්තු ගැඹුරු කටහඬ, අම්මත් එක්ක රණ්ඩු උන දාට වහලෙ උළු දෙදරන්න බැන අඬගහපු නපුරු කටහඬ, අම්මගෙ මලගෙදරදි කතාවක් පවත්වනකොට සිහින් වෙවුලුමක් රැඳුනු දුබල කටහඬ. . .

ඒත් අද තාත්තගේ කටහඬ ඒ හැම දවසකටම වඩා අමුතුයි.

“ඇයි තාත්තා ?”

“මෙහෙන් ඉඳගන්න.”

අපිට මීට කලින් ඉඳගෙන කතාකරන්න දේවල් තිබුනෙ නෑ මට මතක තරමින්. අම්මගෙ රිපෝට්ස් පොසිටිව් බව පවා මම තාත්තට දැනුම් දුන්නෙ දුරකථනයෙන්. ඒ තරමටම රටේ මිනිස්සුන්ගේ සිහින තාරුකාව පායලා තිබුනෙ අපිට ලං වෙන්න බැරි තරම් ඈතින්.

තාත්තා නිහඬවම මගෙ මූණ දිහා බලන් උන්නා. හරියට සම්මුඛ පරීක්ෂණේකට ආපු ආධුනිකයෙක් දිහා බලනවා වාගෙ. තාත්තගෙ  ඇස් ලා දුඹුරු පාටයි. පත්තර කාරයෙක් දවසක් ලියලා තිවුනා ඒ ඇස් මන මෝහනීයයි කියල. ඒත් මෙතැන, මේ මොහොතෙදි මට ඒ ඇස් දිහා බලද්දි දැනුනෙ මහ ගුප්ත බවක්.

“මම දන්නවා උත්තරා අම්මා නැතුව සාංකාවෙන් ඉන්න බව.”

දීර්ඝ නිහැඬියාව බිඳිමින් තාත්තා කඩහඬ අවදි කලා.

“හෙට ඉඳන් හිමාෂි ඒවි මෙහෙ නවතින්න.”

හිමාෂි? අහලා පුරුදු නමක්. ඒත් ඒ කොහේදිද කියන්න හරියටම මතකයක් තිබුනෙ නැහැ.

“කවුද හිමාෂි ?”

“අහල නෑ. . . ? පුදුම ළමයෙක්නෙ ! මේ පාර මිස් ශ්‍රී ලංකා වුන කෙල්ල. මතක නැද්ද? 

මගෙ අලුත් ඩ්‍රාමා එකේ මේන් කැරැක්ටර් එක කරන්නෙ එයා.”

“හ්ම්ම්. . . . හා.” 

හිස වැනීමකින් තාත්තාට පිළිතුරු දෙන අතරෙම මම ගූගල් හරහා හිමාෂිව හඳුනා ගත්තා. 

පහුවදා උදේ ආහාර ගන්නා අතරෙ නිකමට අතට ගත්තු ටැබලොයිඩ් පත්තරේක මුල් පිටුවෙ හිටපු හිමාෂිව දුටු සැනෙන් හඳුනාගන්න මට හැකිවුනා.. එයා අඟල් දෙක තුනක ලෙදර් සායකුයි, ඒකට ගැලපෙන ලෙදර් ජැකට් එකකුයි ඇඳලා අහසට වෙඩි තියන්න වගේ අභිනයක් දක්වමින් යටි තොල යාන්තමට හපාගෙන දිලිසෙන ඇස් වලින් බලන් උන්නා. විවර වුනු ජැකට්ටුව අතරින් පේන තද රත් පැහැ තනපටය නිසා ඇගේ පිරුණු ලැම පෙදෙසේ රෝස සුදු පැහැය වඩාත් ඉස්මතු වී පෙනුනා. තද රතු උස බූට්ස් යුගලය ඇගේ හැඩැති දිගු දෙපයට මනාව ගැලපුනා. සැබැවින්ම ඇගේ රුව නෙත් ඇදගන්නා සුළුයි.

‘අවුරුදු විසි එකක් වගේ පොඩි වයසකදි මම ආ ගමන ගැන ඇත්තෙන්ම මම තෘප්තිමත්.’

ඇගේ රූපයට පහලින් විශාල ඝන අකුරෙන් මුද්රණය වී තිවුනා.

“හායි හිමාෂි අක්කා.” 

මම ඇගේ රූපය දෙස බලාගෙන මිමිණුවා.

හිමාෂි අපේ ගෙදර නැවතුනා. අමුත්තන් වෙනුවෙන් වෙන් කල කාමර දෙකක්ම තියෙද්දිත් ඇය අම්මාගෙ කාමරේ නවාතැන් ගැනීම ගැන මගෙ හිතේ කොනක පුංචි කහට පැල්ලමක් තැවරිලා තිවුනා. නමුත් වචනෙකින්වත් ඊට එරෙහි නොවුනු තාත්ත ගැන නම් හිතේ ඇතිවුනේ අපුලක්.

හැමදාමත් උදේට තාත්තත් එක්කම ගෙදරින් පිටත් වෙලා දවස් ගණන් අතුරුදහන් වෙන හිමාෂිව ආශ්‍රය කරන්න වෙලාවක් ලැබුනේම නැති තරම්. කොහොමත් මම කැමති වුනේ ගල් පරයකට ඇලුන කාවාටියෙක් වාගෙ කාමරේ ඇතුලට වැදිලා කල්පනා කරකර ඉන්න. විභාග ප්‍රතිඵල නිකුත් වෙනකම් ගොඩක් අය එක එක විදියේ පාඨමාලා හදාරන්න ගියත් ඒ ගැන මට කිසිම උනන්දුවක් තිබුනේ නැහැ. උනන්දු කරවන්න කෙනෙක් හිටියෙත් නැහැ.

ඇමතුමක් ආ බව දන්වමින් ජංගමය නිකුත් කරන කම්පනයන් ඇඳේ හාන්සි වෙලා හිමාෂි අක්කා රඟපාන අලුත් වෙළඳ දැන්වීම නරඹන මගෙ මුලු සිරුරටම සම්ප්‍රේශණය වෙන්න ගත්තා. මම ඉක්මනින්ම ඇමතුමට පිළිතුරු දුන්නේ ජංගමයේ කම්පනයන් සිරුරේ ඇදෙන එක දරාගෙන ඉන්න අපහසු වූ නිසයි.

“හායි ටාරා,”

ජානුගේ කිංකිණි ස්වරය ඇහුනේ කාලෙකින්.

“ඔන්න රිසාල්ට්ස් එනවලු. උඹ හෙට කීයටද එන්නෙ?”

“ඕක එස්.එම්.එස්. එකකින් ගෙන්න ගත්තැකිනේ ජානු. පිස්සුවටද නිකම් පෙට්රෝල් පුච්චගෙන කොලේජ් යන්නෙ?”

“මොට්ට මෝඩි ! උඹව බලන්නත් ආසයි කෙල්ලේ ඒකයි එන්න කිවුවෙ. ඔන්න අනිවා වරෙන් හොඳද!” ජානුගේ උච්ච ස්වරය සීනුවක් වගේ.

“බලන්නම්කෝ.”

“බලල බෑ. උඹ කොයිවෙලාවකවත් ඔන්ලයින් ඇත්තෙත් නෑ. මැට්ටි. අපි තිබ්බා එහෙනම්. ටේක් කෙයාර්. බායියා. . . .!”

*******

පහුවදා ඉස්කෝලෙ ගිහින් එනකොට මගෙ හිත බරවෙලා තිවුනෙ ප්‍රතිඵල සටහනේ තිවුන සී එකයි, එස් දෙක දැකලා නෙමෙයි. අල්ලපු පන්තියේ මාධවීයි, දේදුනුයි ළඟට ඇවිත් අහපු උත්තර නැති ප්‍රශ්ණයක් නිසා;

“ඇත්තද මචන් උඹලගෙ තාත්තයි අර මිස් ශ්‍රී ලංකා වෙච්ච හිමාෂියි ලිවින් ටුගෙදර් කියන්නෙ? පෙරේදා ගොසිප් සයිට් එකක තියෙනව දැක්ක.” දේදුනුගෙ කට කොනක ඇඳුනෙ උපහාසය මුසු වුන සිනහවක්.

“වට්?? හව් ඩෙයාර් යූ?” 

මට කියාගන්න දෙයක් මතක් වුනේ නෑ. 

“වරෙන් උත්තරා අපි යමු. මම උඹව ගේ ගාවින් ඩ්‍රොප් කරන්නම්.” 

ජානු හැමදාමත් වගේ මගෙ හිත කියෙවුව. කෙල්ලන් රංචුව අතරින් හිනාවක් පුපුරා යන හඬ ඇහිලා මාව ගේට්ටුව ගාවට ඇදගෙන යන අතරෙ ජානු පසුපස හැරී ඔරවලා බැලුවා.

*******

ගේට්ටුවෙන් ඇතුල්වෙනකොටම බැල්කනියට රැස්වෙලා උන්නු තාත්තගෙ මිතුරු මිතුරියන්ගේ සිනා හඬ මුහුවෙච්ච කතා බහ ඇසෙන්නට වුනා. විසිතුරු රිබන් සැරසිල්ලකින් අලංකාර කර තිවුනු තරප්පු පෙල දිගේ මම ලහිලහියේ ඉහළ මාලයට දිව ගියේ කුතුහලයෙන්.

“මෙන්න එනවා මගෙ ලිට්ල් ඒන්ජල් !” 

තාත්තා වම් අතෙහි වූ අයිස් දියවීගෙන යන බීර වීදුරුව ඉහලට ඔසවමින් කිවුවා. සිය දකුණත හිමාෂිගේ බඳ වටා යැවූ ඔහු සැනෙන් ඇයව තමා දෙසට ඇද ගත්තා.

 තාත්තා මගේ විභාග ප්‍රතිඵල වෙනුවෙන් සාදයක් සූදානම් කරලා. ඒත් තාත්තට ආඩම්බර වෙන්න පුලුවන් විදියෙ විභාග ප්‍රතිඵලයක් මට නැහැ නේද කියල හිතෙනකොට මගෙ උගුර හිරවෙනවා වගේ දැනුනා.මට කියාගන්න දෙයක් හිතාගන්න බැරි වුනා.

“අ. . . අ සර්ප්‍රයිස් පාර්ටි ?”

වදන් පටලැවුනේ නොදැනුවත්වම.

“ම්හ් හ්ම්ම්. . . . අ බිග් සර්ප්‍රයිස් ෆෝ යූ ඩාලිං”

තාත්තා මගේ පිටට තට්ටුවක් දමමින් මිතුරන් දෙදෙනෙකුට මාව හඳුන්වා දුන්නා.

තාත්තා. . .

“උත්තරා, වයි ඩෝන්ට් යූ කෝල් අන්ඩ් ආස්ක් යුවර් කියුට් ෆ්‍රෙන්ඩ් ටු ජොයින්. මොකද්ද එයාගෙ නම. . . . චානු. . . නෑ නෑ ජානු නේද?” තාත්තා ඉදිරියට බරවෙලා දෙදණ මත අත් තබාගෙන කතා කලේ කවදාවත් නැති සැහැල්ලුවකින්.

තාත්ත මට මෙච්චර ආදරෙයි කියලා මම කවදාවත් හිතුවෙ නැහැ.
. ඒත්. . . ......................

“වී ගොට් එන්ගේජ්ඩ් ඩාලිං. හිමාෂි ඇන්ඩ් ඩැඩී ගොට් එන්ගේජ්ඩ්.”  සිය දකුණත හිමාෂිගේ බඳ වටා යැවූ ඔහු සැනෙන් ඇයව තමා දෙසට ඇදගනිමින් කිව්වා .

දෙවියනේ ...අම්මගේ රූපේ ඇස දෙකේ ඇඳිලා බොඳ වෙද්දී , මගේ ඇස් ඉදිරියේ අසෙනි අකුණු එළි දිවයනකොට ඇස් දෙකෙන් වැස්ස කඩාහැලෙන්න කලින් මම කාමරේට දිවුවා.

 

බස්සි ලියූ වෙනත් කතා :


1. අළු සහ ගිනිපුපුරු

2. යුනිකෝඩ් සිහින

3. හුදෙකලා මියැසිය

4. ඉරයි - මමයි