ඉරයි මමයි (4)

ඉරයි මමයි (1)

ඉරයි මමයි (2)

ඉරයි මමයි (3)

එයා ලියන වචන හැම එකකම තියෙන්නෙ මොකක්ම හරි යටි අරුතක්. අවුරුදු ගානක් ඉඳන් එයා ගැන දන්න නිසා මට දැන් ඒක හුරුවෙලා. ඒත්, අදත්  එයා ලියපු දේ තේරුම්ගත්තු බව පිලිගන්න බැහැ කියලමයි හිතුනෙ.

"කියෙව්වද?"

වයිබර් පණිවුඩයක් දුරකථන තිරය මත පොප් අප් උනා. ඒත් එක්කම සුරංගනා මුහුණක්.

"නෑ"

මම එහෙම කියන්න හේතුව මමවත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ.

"ඇයි?"

"වැඩ තිබුන. ටිකක් කියෙව්ව, එහෙන් මෙහෙන්."

"හ්ම්ම්ම්"

දුක මූණක්.  තවත් දුක මූණක්. ඔහ්, තවත් එකක්. එයා එවන ඉමෝ අයිකන් එකයි, ඒ ඉමෝ අයිකන් එක එවන වාර ගණනයි අනුව එයාගෙ හැබෑ මූණ මගෙ හිතේ ඇඳෙන්නෙ නොදැනුවත්වමයි.

"මම කියෙව්ව. ඒත් කවුද ඉර. මොකද්ද මේ ඉර හඳක් වෙලා උන්න. හිම පියල්ලක් වෙලා කියල කියන්නෙ? පුනරුත්පත්ති කතාවක්ද?"

ඒ ගමන පුංචි හිනාවක්.

"ඔයා පුනරුත්පත්තිය විශ්වාස කරනවද?"

"ඔව්. මම බෞද්ධයෙක් නෙ."

හයියෙන් හිනාවෙන මූණු. LOL. 

"බෞද්ධයො පුනරුත්පත්තිය විශ්වාස කරන්නෙ නැහැනෙ. දන්නවද ත්‍රිලක්ෂණය ගැන?""

“මේ මේ මම දහම්පාසල් කට් කලාට ඒක දන්නව හරිද! අනිත්‍ය, දුක්ඛ, අනාත්ම නෙ.”

“ඔහෝ ඔයා දන්නව නේන්නම්. ඉතින් අනාත්ම කියන්නෙ ආත්මයක් නැහැ කියන එක. ආත්මයක් නැහැ, තියෙන්නෙ අස්ථීර සිත් පරම්පරාවක් විතරයි. සදාකාලික ආත්මයක්? එහෙම දෙයක් ගැන මම විශ්වාස නොකරන නිසයි කියන්නෙ පුනර්භවයක් ගැන.”

පණ්ඩිත කතා. එයා පුංචි කාලෙ ඉඳන් ඔහොමයි. නර්සරි ස්කූල් එකේදි පවා. මම ආදරේ කලේ ඒ වෙනසට. හ්ම්ම්ම්. . .  අන්තිමේදි අනාදරය, උදාසීනත්වය හටගත්තෙත් මේ වෙනස තුලින්මයි.

“අහා. . . පුනර්භවය කියලාම කියමුකො. ඔයා කැමති විදියට. දැන් කවුද මැරුනෙ? කවුද ආයෙ ඉපදුනේ?”

ගැලවිල්ල වෙනුවෙන් මම හැමදාම පාවිච්චි කරන උපක්‍රමය. සුපුරුදු මෝඩ ප්‍රශ්ණ. ඒත් එයා දැන් ඉවසන්නත් පුරුදු වෙලා. ඒකෙන් නොයිවසිලිමත් වෙන්නෙ මගෙ හිතයි.

"""මැරුනෙ??"""

“මැරුනෙ ඔයයි අරවින්ද. ඔයා මැරුනෙ මාත් එක්කමයි. ඉන් පස්සෙ තවත් භවයක ඉපදිලා ඔයාව මැරුවෙ මම. ආයෙමත්, ආයෙ ආයෙමත් අපි එකිනෙකාව මරාගත්ත, මේ උදාසීන අවස්ථාවට එනකල්ම.. මතකද ඔයාට?”

මට දැනුනෙ උගුරට පිහියෙන් අනින්නා වගේ වේදනාත්මක හැඟීමක්. තරහක්. නොරිස්සුමක්. පපුව හිර කරනව වගේ  හැඟීමක්.

එයා අඬනවා ඇත්ද?

“ඔයාගෙ කවි ලස්සනයි.”

“කියෙවුවද?”

“නැතුව. හරිම ලස්සනයි, මං කිවුවෙ, ඔයාගෙ වචන. ඒත් මට තේරුමක් නැහැ ඒ ගැන. දන්නවනෙ. මගෙ සාහිත්‍ය දැනුම.”

ආයෙමත් හිනා මූනු. එයා හිනා වෙනකොටත් මේ වගේ. ඇස් පුංචි වෙලා මහත කම්මුල් දෙක පිම්බෙනව.

“ඉතින්”

“ඉතින් මොනවද?”

“මට කියල දෙන්නෙ නැද්ද තේරුම.”

“අහන් ඉන්නකෝ එහෙනම්;

නිශා අහසේ - නැගී තරුවැල්

සිනා සැලුවත්

කොයිතරම්

වලා සළු මැද – දිලෙන පුරහඳ

කෙසේ උන් හා

සමකරම්

දැන් මගෙ ලෝකෙට දවාලක් නැති තරම් අරවින්ද. තියෙන්නෙ සදාකාලික නිශාවක්. හැබැයි නිශා යාමයත් සුන්දරයි, සෞම්‍යයි. මටසිලිටියි.  දන්නවද? නිශා අහසට තරුකැටවල ඉඟිබිඟි වලින් අඩුවක් නෑ. පොළවට කඩාවැටෙන්න උනත් අකැමැත්තක් නැති තරු. මගෙන් ආදරේ ඉල්ලපු  තරු. ඒ සමහරු ඔයාගෙම යාලුවො. . .

ඒත් මම කොහොමද අරවින්ද පුරහඳේ එළියෙන් ඇස් නිලංකාර වෙලා තියෙද්දි තරුවල ආරාධනා දකින්නෙ. ඒ පුරහඳ ඔයා. 

අනේ පුරහඳ – වනේ විල මැද

විකසිතවු කුමුදිනිය මං

ඔබේ දසුනෙන්

සැනසුනෙම්

මම හැඩකාර නෙළුමක්වත්, මානෙල් මලක්වත්, ඕලු මලක්වත් නෙමෙයි. නිකම්ම නිකම් කුමුදු මලක්. මම පිපුනෙ ඔයා වගේ අහසෙ නෙමෙයි අරවින්ද. මම පිපුනෙ කැලෑවක පුංචි දිය කඩිත්තක. මට ඔයාව දැක්කත් ඇති කියල මම අපි පහුකරගෙන ආපු හැම භවයකදිම ඔයාට කිවුව නේද?

කෙසේ ගගනත

පියමනිම්

සෙනේ සඳකැන්

විදාලන්, විල් දිය මතින්

සිහිල විඳගමි

හදවතින්

අමාවකනම් 

එපා

මොහොතක්වත් ඉතින්

විලේ පිපුණු කුමුදු මලකට අහසට නගින්න අවසර නෑ අරවින්ද. අහසට නැගල කුමුදු මලකට පණ ගැටගහ ගන්නත් බෑ. හඳක් එක්ක පෑහෙන්නත් බෑ.

පුරහඳට පොළවට එන්නත් බෑ. තරු කඩා වැටුනට, හඳ කඩාවැටෙන්නෙ නෑනෙ. හැබැයි හඳට පුලුවනි එක දෙයක්. කුමුදු මලට සැනහෙන්න සහන් එළියක් වෙන්න. ඒ එලියෙන් හදවත පුරවගත්තම සීතල නිශායාමය උනත් උණුහුම් වේවි.

ඒත් දවසක අමාවක උදා උනොත්. . . . 

මම ඒ ගැන හිතන්නවත් කැමති නෑ අරවින්ද."

“ඕ ලෙවල් කාලෙ ඇහුවට පස්සෙ මම මේ කාව්‍ය විචාරයක් ඇහුවමයි. ඒක අහල මට නිකං පිස්සු වගේ. මාරයිනෙ.”

මට අමතක නෑ. ෆිසික්ස් ක්ලාස් ඇරිලා ගෙදර යන අතරෙ ඔයා මට හෙමි හෙමින් කවි කීයකට විචාර කියලා දුන්නද. මතකද නුයෙන් වෑන් ටෝයි වෙනුවෙන්, පනාගෝලිස් වෙනුවෙන් ලියපු කවි. මට ඒ හැම එකක්ම මතකයි. හැබැයි, මට ඕනෙ අමතක කරන්න.

ඔයාට රිදෙන බව මම දන්නව. 

ඒත් මක් කරන්නද දෙවියනේ. . . මගෙ හිත ගලක් !