ඉරයි - මමයි (3)

ඉරයි - මමයි (1)

ඉරයි - මමයි (2)

වැහි පිණිතිවල දැවටුන

හීන් හැන්දෑ හුළඟක්

කොණිති ගන්වයි හදවත

ආන් එතකොට

වාන් දමමින්

පිරී ඉතිරෙයි නෙතුයුග

ඔව්. මට උඹව මතක් වුනා එකපාරටම. එතකොට හැන්දෑවෙ හතට, නැත්නම් හතහමාරට විතර ඇති.. අහසෙ තිවුනෙ ලා අළු පාටක්. වහින්න කිට්ටුයි. වැහි වළාකුළු එක්ක නටනටා උන්නු හුළඟ පොළවට ඇවිත් මගෙ වටේ දැවටුනේ වළාකුළු වලින් හොරා ගත්තු වැහි පිණිතිවල සිහිලසත් එක්ක. ඒක සුන්දර හොරකමක්. මට මතක් වුනේ මම උඹෙන් හොරකම් කරගත්තු උණුහුම් මතක. ඇත්තටම ඒක හොරකමක්ද ? මම දන්නව, ඒකට දෙන්න උත්තරයක් උඹ ළඟත් නෑ, මං ළඟත් නෑ.

දන්නවද, මං ලිවුවා උඹ ගැන, 

මගෙ ලෝකෙට උණුහුම දෙන ආදරණීය ඉර ගැන. . .

මං දන්නව උඹ ඒව දකින්නවත් නැතුවැති කියලා. ඉර ගැන, හඳ ගැන කොයිතරම් ලිවුවත්, කොයිතරම් කිවුවත් පලක් තියේද? මමනම් හිතන්නෙ නෑ.

ම්හ් හුම්. . . තේරුමක් නැත්තෙමත් නෑ. 

හදවතේ බර සැහැල්ලු වෙලා ආයෙමත් සමනල් තටුවක සැහැල්ලුබව ලැබෙන්නෙ එතකොට. අමතකවුන තනුවකට පණ දෙන්න හිත සුසර වෙන්නෙත් එතකොට. කාලෙකට කලින් ලියාපු ගීතයක වැළලිලා ගිය වචන පේළි පොළව යට ඉඳන් හුස්ම ගන්නෙත් එතකොට.

මතකද උඹ එකෝමත් එක අන්තරාභවයක පුරහඳක් වෙලා උන්නා.

නිශා අහසේ - නැගී තරුවැල්

සිනා සැලුවත්

කොයිතරම්

වළා සළු මැද – දිලෙන පුරහඳ

කෙසේ උන් හා

සමකරම්

අනේ පුරහඳ – වනේ විල මැද

විකසිතවු කුමුදිනිය මං

ඔබේ දසුනෙන්

සැනසුනෙම්

කෙසේ ගගනත

පියමනිම්

සෙනේ සඳකැන්

විදාලන්, විල් දිය මතින්

සිහිල විඳගමි

හදවතින්

අමාවකනම් 

එපා

මොහොතක්වත් ඉතින්

කල්ප ගානක් පැරණි ඒ අන්තරාභවයේ මතකත් එක්ක මම තවමත් උඹව ලියන්න අකුරු ඇහිඳිනවා. 

මේ කතාව කොතනින් පටන් ගන්නද, කොතනින් ඉවර කරන්නද කියල තවමත් මට හිතාගන්න බෑ.