මග්දලේනා සොයා හැටේ වත්තට ගිය ගමන

එදාමෙදාතුර මොනතරම් පොත් පෙරලුවද පොතක් අවැසි වූ විට එය සොයා ගැනීම බස්සීට අපහසු කාරියක් වූයේ නැතිය. තාත්තා රස්සාවට යන කාලයේ නම් පොතක් අවැසි වූ විට එය කියන්නට යන මහන්සිය ඉතරය. සතියකින් තාත්තා මුලු කොළොම්පුරයම පීරා කෙසේ හෝ බස්සිට අවශ්‍ය පොත ගෙනැවිත් දෙන්නේ ය. තිබුනේ ඇඳ මුල්ලට ගුලිවී කියැවීම පමණය. තාත්තාටත් සොයා ගැනීමට අපහසු වූ එකම එක පොතක් මගේ මතකයේ තියෙනවාය. ඒ නම් ජෙරල්ඩ් ඩරල් විසින් රචිත හාස්‍යයෙන් පදම් කර, සොබා අසිරියෙන් වර්ණ ගැල්වූ My Family and other animals කෘතියේ සිංහල පරිවර්තනය වන "මගේ පවුලයි අනිත් සත්තුයි" පොත ය.

ඒ වුනත් මෑත කාලයේදී බස්සිට පොතක් අතපත් වන තුරු නොසෑහෙන කාලයක් බලා ඉන්නට සිදුවන අන්දමේ ගිරහ යෝගයක් උදා වුනේය. පොත ගැන දැනගත්තේ මීට මාස ගණනාවකට පෙර අපේ සිහිනයාගේ බ්ලොග් අඩවියේ පල වුන කවිපොත් ඔත්තු පෝස්ටුවක් නිසා ය.

බස්සි මැසිවිලි නගමින් පොත හොය හොයා කඩයෙන් කඩයට ඇවිද ගිය හැටිත්, පොතක් මිළදී ගැනීමට සිදු නොවන තැනටම ඉතා දරුණු ග්‍රහචාරයක් යෙදී තිබුන හැටිත් දන්නවානම් පොත් රචකයා හෝ ප්‍රකාශකයාම අනුකම්පා කර පොතක් එවනවාය. ඒත් "වසන්තය උදා වෙනවා සත්තයි" යනුවෙන් ගුරු ගීතයේ දුයිශේන් බිණූ වදන් සැබෑවක් කරමින් ඔන්න, පහුගිය සඳුදා හවස මට ඇය හමුවුනා ය.

ඒ හැටේ වත්තේ මග්දලේනා ය.

 http://www.cultura.lk

සිහිනගේ ලිපිය කියවීමෙන්ම මග්දලේනා කියවීමේ පිස්සුව හදාගත් මම ඉන් පසුව එළැඹි පළමු සති අන්තයේම ඈ සොයා නික්මුණා ය. ගියේ පොත් තුනක් හොයන්නටය. "වෙනස් එකෙක්", "අසම්මජ්ජාති ආදරය" සහ "හැටේ වත්තේ මග්දලේනා" ඒ පොත් තුනය. ඇවිදින අතරමගදී පිස්සුවට මෙන් මුහුණු පොතේ අහවල් පොත් තුන සොයා ඉගිලෙමි යනුවෙන් ස්ටේටසයක් කුරුටු ගෑවාය. ප්‍රතිඵලය ආවේ හැරෙන තැපෑලෙන්ය.

"මොනවද බන් මේ ෆේස්බුක් දාන කුණුහරුප?" ඒ මගේ පාසැල් වියේ මිතුරෙක්ය. මම අම්බානකට බයවුනා ය.

"ඇයි.. ඇයි මොකද වෙලා තියෙන්නෙ??"

එසමයෙහි මගේ නමින් ව්‍යාජ ගූගල් ප්ලස් ගිණුමක් ඇරඹූ අසහනකාරයෙක් බ්ලොග් අඩෙවිවල පහරා තිබූ හෙයින් මම තැතිගත්තා ය.. ගිනි පෙනෙල්ලෙන් බැට කෑ එකා කණාමැදිරි එළියටත් බයය. ෆේස්බුක් ගිණුමත් දෙවරක් හැක් වුනේ ය. බේරා ගත්තේ අමාරුවෙන් ය. යළිත් මොකෙක් හෝ හැකෙක් පිස්සු කෙළිනවා වෙන්නට හොඳටෝම ඉඩ තියෙනවාය.

"අසම්මජ්ජාතිකමේ යනවනම් පලයං. ඒක ලෝකෙට කියන්න ඕන නැහැනෙ."

"මො.. මොකක්???"

"උඹ ෆේස්බුක් දාල තියෙන්නෙ අසම්මජ්ජාති ආදරයක් වෙනස් එකෙක් මොනමොනවද මන්දා සොයා ඉගිලෙමි කියල. උඹට පිස්සුද? මිනිස්සු මොනවද හිතන්නෙ උඹ ගැන." 

ඌ කියවාගෙන යනවාය. මම පටස් ගා අදාළ ස්ටේටසය මකා දැමුවාය.

ඔන්න පොත් කඩ කිහිපයක් පසු කොට මම නුගේගොඩ පිහිටි එක් "මහා පොත්හලකට" ඇතුල් වුනාය. පොත්හල සිසාරා ඒ ටු ඉසෙඩ් පිරික්සුවත් හමුවූයේ "වෙනස් එකෙක්" පමණය. "අසම්මජ්ජාති ආදරය" ගැන විමසන්නට ගොස් "පොත් අලෙවිකරුවන්ගේ" කින්ඩිය මුසු වූ මන්දස්මිතයට ලක්වීම එපා වෙලා ය. ඒ හින්දාම රාක්කයක් අසල කවිපොත් අහුරමින් සිටි නිල් පැහැ සාරියක් හැඳ සිටි යුවතියක් වෙත කිට්ටු කලා ය.

"එක්ස්කියුස් මී මිස්. හැටේ වත්තේ මග්දලේනා පොත කොතනද තියෙන්නෙ?"

ඇගේ මුවින් "බකස්" ගා හිනාවක් පුපුරා ගියේය.

"මොන.... මොන ලේනා?? ඒ කවුද ඒ? හිහිහි.... පොතේ නම කියන්නකො..."

ඇයි හත්දෙයියනේ මේ පොත් කඩවල සේවකයෝ ය. මුන්ට අලෙවිකරණය ගැන අබැටක තරමවත් දැනුමක් නැත්දැයි මට හිතෙන්නේ ය. එහෙම තිබුනා නම් මේ විදියට පාරිභෝගිකයාට කෝලිත්තම් කරන්නේද නැත්තේ ය.

තවත් රවුමක් යනවිට හමුවූ පිරිමි සේවකයෙක්ගෙන් පොත ගැන විමසූවාය. පිටපත් විකිණී අහවරය. ඔහු නම් පොත් ගැනත්, අලෙවිකරණය ගැනත් හදාරා ඇත්තෙක්ම ය. කවි පොත් අතර සරමින් අලුත් පොත් කිහිපයක්ම ම' අත පත් කලේය. මාර්කටිං කියන්නේ ඒකය.

මගේ කමකට නැති පට්ට බිසී ජීවන රටාව නිසාම පොත් රස්තියාදුවලට ඉසිඹුවක් ලැබෙන්නේ අහම්බෙන්ය. පසුගිය කාලය තුල මග්දලේනා සොයා කඩවලට ගොඩවැදුනු වාර ගණනින් හතරක්ය. ඒ හැම වතාවේම ඇය මට හොරා අතුරුදන් වී තිබුනා ය.

අන්තිමේ ඔන්න අපි බුක් ෆෙයාර් ගියෝය. එදා කවි පොත් සල්පිලෙත් ඈ සිටියේ නැත්තේය. සුපුරුදු පිළිතුර ය. පිටපත් විකිණී අහවරය.

මම ඈ සිතෙන් අතහැරියා ය.

ඒත් පොත් රස්තියාදුව අහවර කරන්නට ඉඩ නොලැබුනේ 'පොත් ප්‍රදර්ශණයෙන් සොයා ගත නොහැකි වූ සන්නස්ගලගේ "අම්මා" කොහෙන් හෝ අරන් වර!' යනුවෙන් අපේ නංගී විධානයක් පැණවූ හින්දාය. පහුවදා පාරට බැස්සේ "අම්මා" හොයන්න ය.

මේ නම් මගේ දරුණුම අපල සමයකි. දැන් "අම්මා" පිටපත් සියල්ල විකිණී අහවරය.

ඒත් හදිසියේම මම කල්පයක් විතර සොයමින් හිටි ඇයව දුටුවාය. මෙන්න රාක්කයක් අසල, අහුරන්නට මොහොතකට පෙර බිම ගොඩගැසූ පොත් කන්දක මුදුනේම ඉන්නවා ඇය. ඒ හැටේ වත්තේ මග්දලේනාය.

විශ්වාස කරන්න. මම එතැන් සිට පොත දෑතින් බදා අල්ලාගෙන හිටියේ කොයි මොහොතක හෝ ඈ මගෙන් මිදී පැන දුවතැයි බයෙන් වාගේමය.

දැන් මම බිල් කවුන්ටරය අසල පෝළිමේය. මට ඉදිරියෙන් උන්නේ මැදිවියේ මවක් සහ ලයිසියම් ජාත්‍යන්තර පාසැලේ නිල ඇඳුමෙන් සැරසුනු ඇගේ දරු දෙදෙනාය. අම්මා මගේ අත රැඳි එකම එක පොත දෙස හොරෙන් බැලුවාය.

"දුව මට ඔය පොත චුට්ටක් පෙන්නන්න." ඇය ඉල්ලා සිටියා ය. මමත් පොත් ඇයට දෙන අතර දැරියන් අත වූ පොත් දෙස විමසුම් බැල්මක් හෙලුවා ය.

Half of the Yellow sun, Host, Deception point ඒ පොත් මිටියෙන් සමහරක් ය. සියල්ලම මා කියවා ඇති පොත් ය. මට අපේ නංගීව සිහිවුනේය. ඇයත් මේ වාගේමය.

"ඇයි මේ පොතම ගත්තෙ?" ඈ වමත රැඳි රහස් පරීක්ෂණ කතා ගොන්න දකුණතට මාරු කරනතර මගෙන් විමසනවාය.

"මේ හොඳ කවි පොතක්. රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මානය ලැබුන පොත." මම පොතේ කතාව සැකෙවින් ඇයට කිවුවා ය.

"ඔයා කැම්පස් නේද?" ඈ අසන්නීය. 'නේද?' කියා අසන පැනයකට කැම්පස් අවුට් වී ජොබක් කරන වැල්වටාරම් අවැසි නැත්තේය. ඉතින් මම හිස සැලුවා ය.

"අම්මා කොහොමද කිවුවෙ ඒ අක්ක කැම්පස් බව?" එක් දැරියක් මවගෙන් සෙමින් අසන්නීය. හැබැයි ඉංගිරිසියෙන් ය.

"එයා අතේ තිබුනෙ පොඩි කවි පොතක් විතරනෙ. මෙච්චර ඩිස්කවුන්ට් තියෙද්දි අරන් තියෙන්නෙ එක පොතයි.  ඔහොම 'අමුතු' පොත් ගන්නෙ කැම්පස් ළමයි. අනිවාර්යයෙන්ම ආර්ට් ෆැකල්ටියක ළමයෙක් වෙන්නම ඕන. සිංහල සාහිත්‍යය වගේ විෂයයක් කරන ළමයෙක් වෙන්න ඇති. " අම්මා සෑහෙන බර තබමින් රහසින් කියනවාය. ඒත් මට නොතේරේයැයි හිතන කඩුවෙන්ම ය. අනේ මට කට කොනින් හිනාය.

එතකොට කැම්පස් යන ළමයි සේරම පොතක් ගන්න අතේ සතේ නැති හිඟන්නො ද? අනික සිංහල උපාධි කරන උන්ට ඒ අම්මාගේ කඩු හරඹ තේරෙන්නේ නැති ද? කොටින්ම විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයා යනු උපහාසයට ලක්විය යුතු අයෙක් ද?

මම සාමාන්‍ය පෙළින් පසු සිංහල හදාරා නැත්තේය. දහතුන වසරෙන් පසු කිසිවක් සිංහල මාධ්‍යයෙන් උගෙන නැත්තේ ය. ඉතින් එහෙව් මම කියවිය යුත්තේ අණුක ජීව විද්‍යාව ගැන ලියැවුන බරසාර කඩු පොත් විතරද? නැත්නම් මිල න්‍යාය, කලමනාකරණය අනම් මනම් ගැන ලියවුන ඉලක්කම් හරඹ විතරද මට කැප?  අනේ කලා-උපාධියක් නැති අපිට කවි අකැපද? 

ඒ දරු දෙපලට කියවන්න දෙවන මහලේ ඇති මේ අපූරු කවි පොත ගෙනයන්නැයි කී මම අතේ පිච්චියක් නැතිව එක පොතක් ගෙදර ගෙනියන, බරසාර ඉංගිරිසි පොත් අකැප, ඔවුන්ගේ සරල කතා-කඩු ද නොතේරෙන එකෙක් ලෙස නිගමනය වී හමාර ය. සිනා වෙන්නද, අඬන්න ද කියා නොතේරේය.

මම සිනාසීමට තීරණය කෙරුවා ය. කාර්ඩ් එකෙන් නොගෙවා. පසුම්බිය දෙස සෝ බර බැල්මක් හෙලා, අත් බෑගයේ සාක්කු අතගා බස් එකට දෙන්නට තිබූ මාරු සල්ලි කොල එකතු කර, රැලි නවා දිගහැර කවුන්ටරයට දිගු කලාය. වුවමනා වෙලාවට මටත් රඟපාන්නට බැරිකමක් නැතිය.

මදැයි. ලියන්නට හිතුවේ පොත ගැනය. ලියැවුනේ අතුරු කතාය. දැන් පොත ගැන නොකියමි ය. ඔබම අරන් කියවන එක වඩා හොඳ ය.

මගේ ප්‍රියතම කවි පොත "හිතේ කෙටූ ටැටූ" ය. "මග්දලේනා" ට ෆේවරිට් රැඩිකල් ලැයිස්තුවේ දෙවැනි තැන හිමි වුනේ නිතරඟයෙන්ය. එහි මගේ ප්‍රියතම කවිය 'සුපින්වත් දේශය' (පිටුව 36) ය. 'දියමැටියෝ' (පිටුව 23) කවියටත් ඒ තරමටම ආසා ය.

සෞම්‍ය සඳරුවන් ලියනගේ, ඉන්දික ගුණවර්ධනලාගේ පරම්පරාවේ පට්ට කවියෙකි. මට උඹ පොරක් ය. අපිට වුවමනා, රටට වුවමනා උඹලා වගේ නිර්මාණකරුවන්ව ය. ඒ නිසා මග නොවරද්දාගෙන ඉස්සරහටම පලයන් ය.