සමනල්ලු යන්නේ කොහාටද?

සමනල්ලු යන්නේ කොහාටද? ඒ ගැන දැනගන්නටනම් ඔබ ‘මේ රහස් කවුළුවෙන් එබෙන්න’ම ඕනෑය.

මෙවර පොත් ප්‍රදර්ශනයෙන් ඩැහැගෙන ආ විවිධ වර්ගයේ පොත් හැට එකක් අතුරෙන් මගේ සිත පැහැරගත් නවකතාව කෞශල්‍ය කුමාරසිංහගේ ‘මේ රහස් කවුළුවෙන් එබෙන්න’. 

කතාව ගලායන්නේ සිංහල නවකතා කලාවට ආගන්තුක ‘පක්ෂි අක්ෂි’ දෘෂ්ඨි කෝණයකින්. අපි පිටත සිට නරඹන්නන් පමණයි. එයින්ම මේ කතාව සිනමා කෘතියක ආකෘතියක් ගන්නවා. මගේ අදහසනම්, සිනමා කෘතියකටත් වඩා එය හෙලිකොප්ටර් සවාරියකට සමානයි. කෞශල්‍ය අපිව හෙලියක නංවාගෙන ‘අළුත්’ කොළඹට ඉහළින් ඉගිලෙනවා. සිත් ඇද ගන්නා සිදුවීම් මතට අපත් රැගෙන පහත් වෙනවා. විටෙක ඉතාම සමීප රූප වලිනුත්, විටෙක දුර සිට දකින අපැහැදිලි පැනොරාමා රූපවලිනුත් ඔහු කතාව ගොතාගෙන යනවා.


කෞශල්‍යගේ රචනා ශෛලියේ මම ආසා කරන අනිත් දේ තමයි, ඔහු පාඨකයා එක්ක සෙල්ලම් කරන විදිහ. කතා නායකයා පදවන කියා ජීප් රථය ගැන පමණක් නොවෙයි. එය පදවන ‘තිවංක’ගේ ෂර්ට් එක, ටයි ගැටය, එමතුද නොව ඔහුගේ පිළිවෙලට කැපූ රැවුල සහ ඊට හේතුව මිල අධික උකු ආෆ්ටර් ෂේව් දියරයක්දැයි විමසමින් ඉන්න අතරේ ඔහු එක්වනම අපිව අහකට ඇදගෙන කියා ජිප් රථය පසුපසින් එන ලෑන්ඩ් රෝවර් රථය ගැන විස්තර කරනවා.


ඒ විතරක් නොවෙයි, ඔහු දිගින් දිගටම අපේ අදහස් විමසමින් පාථකයාව කතාව ඉදිරියට ඇදගෙන යන්න සක්‍රියව සම්බන්ධ කරගන්නවා. ඔහු පෙනෙන්නට නැතත්, අපිට මදක් නැවතී ඔහුගේ තොරක් නැති ප්‍රශ්නවලට උත්තර දෙන්නම හිතෙනවා. 


‘මේ රහස් කවුළුවෙන් එබෙන්න’ වෛවර්ණ නූල් සමූහයක් ආධාරයෙන් ඉතා සකසුරුවමට වියන ලද ගෙත්තමක් වගෙයි. එහි එකිනෙකට වෙනස් පැහැයෙන් හා හැඩයෙන් යුත් චරිත රාශියක් හමුවෙනවා. මේ හැම චරිතයක්ම, දැන හෝ නොදැන විවිධ අවස්ථාවන්හිදී ඔවුනොවුන් හා ගැටෙනවා. ඒ කියන්නේ අපි ජීවත්වෙන කොළඹ බොහොම කුඩා වපසරියක පැතිරුණ, නවීකරණයකල සත්වෝද්‍යානයක් වගෙයි කියන එකද?


කතාවක් කියද්දි වචනයෙන් කියන්නට අපහසු තැන් ඕනෑතරම්. ඒ හැඟීම් ගම්‍ය කරන්න සංකේත උපයෝගී කරගෙන ඇති ආකාරය අගෙයි. නිදහස් පියාසැරියක නිග්මනව උන් කිරිල්ලියගේ රත්තරන් අත්තටු සොරා ගන්නා පිරිමියෙක්, ඒ නිසා ඔහු සමග දීග කන්නට යන කිරිල්ලිය, ලිපේ ගින්දරෙන් අඟුරු පැහැ වුන කිරිල්ලියට හැමදාම හවස කුරුළු නැටුම නටන්නැයි බල කරන බේබදු සැමියෙක්. අන්තිමේදී කිරිල්ලිය තමන්ගේ රත්තරන් අත්තටු හොයාගෙන විලට ඉහලින් නික්මීම නිසා තනිවුන දූවරු දෙන්නා. . . . දීර්ඝ කතාවක් ඔහු හංස පියාපතක් තරම් සැහැල්ලුවට ගෙනහැර පානවා.


අන්තිමේදී මව් කිරිල්ලිය නැති නිසා පියා ඉදිරියේ කුරුළු නැටුම නටන්නේ ලොකු දූ. පුංචි දූ මුල්ලක ගුලිවී ඒ දිහා බයෙන් බලාගෙන ඉන්නවා. කෞශල්‍ය අර සැහැල්ලු හංස පියාපතේ තියුණු නාරටියෙන් අපේ පපුව මැදට අනිනවා.


ඇත්තටම සමනල්ලු යන්නේ කොහාටද? කූඩු කල කොළඹ සමනල්ලු හොයා යන්නේ එක් සිහිවිකල් මැහැල්ලක් පමණයි. විශ්වවිද්‍යාල පෙම්වත්තු පවා එකිනෙකාගෙන් සමනල්ලු යන්නේ කොහාටදැයි අහනවා පමණයි. සමනල්ලු හඹා යන්නට අපිට කොයින්ද වෙලාවක්?


ඉතින් අපි අපේ සමනල්ලු හිර කරනවා යතුරු රඳවනයක, නැත්නම් වීදුරු ගෝලිකාවක. ගමේ ඇත්තටම සමනල්ලු ඉන්නවා. ගමේදි සමනල්ලු අපිව හොයාගෙන එනවා. ඒත් ගමේදි පවා ඒ සමනල්ලු හඹා යන්නෙ සිහිවිකල් තරුණියක් පමණයි. ඒ හැරුණුකොට සමනල්ලු පියාඹන්නේ ජයන්තගේත්, නිර්මලීගේත් කවිවල විතරමද?


කතාවේ අකුරු පේළි ඇතුලෙ නැවත නැවතත්, බෝල්ඩ් අකුරෙන් ලියැවෙන ප්‍රධාන කාරණා දෙකක් තියෙනවා.


1. අපි ජීවත්වෙන මේ කෘත්‍රිම මානව උද්‍යානය එන්න එන්නම පුංචි වෙනවා. අපි හැමෝම, හැමවෙලේම, දැන හෝ නොදැන මුනගැහෙන තරමට ඒ වපසරිය කුඩා වෙලා.


2. ඒ නිසාම අපේ මානව සම්බන්ධතා, තම්බපු නූඩ්ල්ස් ගොඩක් වගේ පැටලිලි සහගත වෙලා. හිතාගන්න බැරි තරම් සංකීර්ණ වෙලා. තවදුරටත් ඒවාට ආදරය, විවාහය, මිත්‍රත්වය වගේ සරල ලේබල් ඇලවීමක් කරලා අත පිහදා ගන්න අමාරුයි.


අන්න ඒ වෙලාවෙ මට මතක් වුනේ මේ චාර්ට් එක.

සෙක්ස් කියන දේ නවකතාව ඇතුලෙ බොහොම විවෘතව සංවාදයට බඳුන් වෙනවා. ඒ නිසාම ‘නෙළුම් මලෙන් උපන් අය’ මේ කතාව කියවීමෙන් මානසික අවපාතයකට ලක්විය හැකි නිසා නොකියවා ඉන්න එක හොඳවෙයි කියලත් හිතෙනවා. ග්‍රවුන්ඩ් හොස්ටෙස් කේෂුගෙන්, ඩාන්සින් ටීචර් උවනිගෙන්, කැම්පස් කෙල්ල පද්මිගෙන්, එච්.ආර්. කන්සල්ටන්ට් තිවංකගෙන්, ගිටාර් ප්ලේයර් අසීගෙන්, කැරොකේ ක්ලබ් එක ඇතුලෙදි, එහෙමත් නැත්නම් හයිලෙවල් පාරෙදි තමන්ට තමන්වම මුණගැහෙන එක ලොකු ශොක් එකක්. නොකිව්වයි කියන්න එපා! මේ රහස් කවුළුවෙන් එබෙනකොට තමන්ට තමන්වම පේන එක දරාගන්න බැරි අයත් මේ පොත කියවිය යුත්තෙ අවදානමක් අරගෙන.


කතුවරයා අපිව කිසිම චරිතයක් ඇතුලේ කොටු කරලා තියාගන්නෙ නැහැ. අපි චරිතයෙන් චරිතයට පැන පැන යනවා. හැම චරිතයකම කවචය නිරීක්ෂණය කරනවා. හැසිරීමත්, වචනත් නිරීක්ෂණය කරනවා. චරිතවලට රහසෙ අපි ඔවුන්ගේ හැම ක්ෂුද්‍ර චලනයක්ම නරඹනවා. හැබැයි එක දෙයක් අඩුයි. ඒ තමයි අපිට නොපෙනෙන, ඔවුන්ගේ සිතිවිලි. වෙනත් නවකතාවල වගේ මෙතනදි කතුවරයා අපිට ඔවුන් හිතන දේ හැන්දකට අරන් කවන්නෙ නෑ. පාඨක අභ්‍යාසය තමයි අර රහසේ නරඹපු දේවල් මත අපි දැකපු කවච වල ඇතුල, අපිට වඩාත්ම සාධාරණයැයි හැඟෙන විදියට පුරවන එක.


අන්න ඒ ක්‍රියාවලිය නිසා අන්තිමේ බාහිර නරඹන්නන් වෙච්ච අපි, චරිත ඇතුලට ගමන් කරනවා. අපිට ඒ චරිත ඇතුලට රිංගලා හුස්මක් දෙකක් අරන් බලන්න හිතෙනවා. අන්න එතැනිනුයි මේ කතාවෙ 'සහකම්පනය' ඉපදෙන්නේ.


කතාව අවසානයේ සුවිශාල පටලැවිල්ලක් ලිහල දාලා තිවංක – කේෂු – අසී – උවනි සෝෆාව මත වැතිරී ඉන්න දසුනෙදි අපි ඉබේම සැනසුම් සුසුමක් හෙලනවා. මේ චරිත හතර ඊගාවට ගන්නා පියවර අපැහැදිලියි. හැබැයි අපි එක දෙයක් දන්නවා.මින් ඉදිරියට ඔවුන් හතරදෙනා නිවෙස් බලා විසිර ගියත්, එතැන ෆෝසම් එකක් සිදු උනත් ඒ රූප රාමු දෙකෙන් කොයි එක වුනත් දරාගන්න පුලුවන් විදියට අපේ මනස සැහැල්ලු වී ඇති බව. ආගම කුමක්දැයි අල්පමාත්‍ර අදහසක් හෝ නොදැන, ඒ වෙලාවේ කවුළුවෙන් පිටත ඇහෙනවායැයි කියන යාතිකාව හිතට ගෙන එන ක්ෂාන්තියට සමාන හැඟීමක් ඒක.


ඒ සැනසිලිදායක අවසානය මට දැනෙන්නේ මහා පිපිරුම් මාලාවක අවසානයේ ඉතුරුවෙන ශූන්‍යත්වය වගේ. එහෙමත් නැත්නම්, මම කලින් කියාපු හෙලිකොප්ටර් රයිඩ් එක අවසානයේ හිස බමන ගතියෙන් යුතුව හෙමිහෙමින් ඉදිරියට ඇවිද යන්නා වගේ. 


හැබැයි මම මේ නවකතාවේ කැමතිම දේ තමයි, කෞශල්‍ය අපිට දෙන්නේ 'ඉනික්බිති සියල්ලෝම සතුටින් විසිර ගියහ' පන්නයේ අවසානයක් නොවෙන එක. මම කලිනුත් කිව්වා වගේ වෛවර්ණ නූල් සමූහයක් ඉතා විශිෂ්ඨ ලෙස මුහු කරපු මේ ගෙත්තම අන්තිමේ නූල් කෙලවරවල් ගැටගහල අපිට 'පිටවීමේ දොර' පෙන්වන්න ඔහුට උවමනාවක් නෑ. ඒ වෙනුවට ඔහු ගොතා අවසන් නොකල නූල් පොටවල් රැසක් අපි අතට දීලා රහසේම නික්ම යනවා.


මම වැඩියෙන්ම කැමති අන්න ඒ නික්මනට!


ඉතින් ඇත්තටම සමනල්ලු යන්නේ කොහාටද? මම හිතන්නේ සමනල්ලු අපි ළඟට එන එකක් නැහැ. අපි සමනල්ලු හඹා යා යුතුයි. ලෝක වෙළඳ මධ්‍යස්ථානයේ ඉහලම මහලෙන් පහලට, නැත්නම් නෙළුම් කුළුණ දිගේ ඉහළට, විජේරාම හන්දියේ ඒ අතට - මේ අතට, ක්‍රෙස්කැට් එකේ එස්කැලේටර් දුවන දිශාවට විරුද්ධ අතට, අපි සමනලුන් හඹා යා යුතුයි.