දොළොස්දාහක්! - Scifi

"දැන් නම් මගෙ ඉවසීමේ රතුකට්ට පැනලා අභී." ආලියා දෙතොල නොපිට පෙරලමින් ස්කයිප තිරය දෙස බැලීය. ඇගේ බාහුවලට කිටිකිටියේ සිරවූ ටෙඩිවළසා ඇස් ගෙඩි ඩොගිත්තාගෙන බලාගත් අත බලාගෙනය. නිල් පැහැ ඇඳ ඇතිරිල්ල තැනින් තැන රැළි නැගී ඇති හෙයින්, ලා රෝස රෑ ඇඳුමකින් සැරසුණු යුවතිය දිස්වන්නේ දියපෙතක පිපි නෙළුමක් ලෙසිනි.

"ඒ ගමන කන්න වගේ බලන් ඉන්නවා. ඇයි අනේ ඔයා විසඳුමක් ගැන නොහිතන්නේ. අපි අන්තිමට මුණගැහිලා දැන් මාස දහයකටත් වැඩියි."

අභිජිත්, නැහැය දිගේ පහලට රූටන උපැස් යුවල දබරැඟිල්ලෙන් ඔසවා, ස්කයිප තිරය වෙත හාද්දක් පා කලේය. "ඉතින් රත්තරනේ ඒකට හේතුව ඔයාගෙ තාත්තයි, අර නසරානි මස්සිනායි නෙමෙයිද? ගෙදරින් එළියට බැහැපු වෙලේ ඉඳන් ඔයාගෙ පස්සෙන් කවුරුහරි බොඩිගාඩ් කෙනෙක්. උන්ට අහුවුනොත් මාව මැස්සෙක් වගේ තලා දාවි. තේරෙනවනේ ඔයාට."

"අභී ඔයා එන්න අපේ ගෙදර. ගෙදර ඉන්නකොට කවුරුවත් මං උන්නද මලාද කියලා හොයන්න එන්නෙ නැහැ. එළියෙදි මුණගැහෙන්නනේ තහංචි. ඔයා එන්න තාප්පෙට උඩින් පියාඹලා මගෙ කාමරේ බැල්කනියට" ටෙඩිවලසාගේ නැහැය රවුමට රවුමට මිරිකමින් ආලියා තිරය වෙත ඉඟිමරයි.

"ඒ තටු තිබුණෙ රෝමියෝට. මං එදාමෙදාතුර එහෙම තටු ලැබුණ කියලා අහල තියෙන්නෙත් මිනිහ ගැන විතරමයි. අයියෝ ආලියා! උන් දෙන්නම මහා ගොං තකතීරුවෝ. ආදරේ ජයගත්තා කියන්නෙ එක ගොඩේ මැරිලා වැටෙන එකටෙයි? මට නං ඕන්නෑ එහෙම තොත්තපූල් ආලකතා."

ආලියා නළල රැලි ගන්වාගත්තාය. "එහෙනං ඉතිං හොයාගන්නවකෝ මොළේ ඇති විසඳුමක්." ඒ සමගම ස්කයිප තිරය කළු පැහැ ගැන්වී අභිජිත්ගේ මුහුණ අතුරුදන් විය. "එච්චර ඉක්මනට මලපැන්නද! කවදාවත් නැතුව!" ආලියා කල්පනා කරන්නට වූයේ ටෙඩිවළසාගේ කනක් සපමිනි.

කොට්ටා පවුර දෙදරවමින් ජංගමය කෙටිපණිවුඩයක් පැමිණ ඇතැයි හඬගෑවේය. "ෆෝන් එකේ බැටරි බැස්සා. මං විනාඩි පහකින් ආපහු ගන්නම්." ආලියා ඇස් කරකවමින් නොරිස්සුම් සුසුමක් හෙලීය. "කබල් ෆෝන් එක!" පහුගිය මාස කිහිපයක සිට අභිජිත්ගේ දුරකථනයත්, පරිගණකයත් සංවාද අතරමැද හිටිවනම නිසොල්මන් වෙයි.

හෝරා දෙකකට පසු ඊළඟ ඇමතුම පැමිණෙන විට ආලියා උන්නේ ගැඹුරු නින්දකය. ඇගේ දුඹුරු කෙස්ස කොට්ටා පුරා විසිරී තිබුණු අතර වම් දණහිසට යටින් මිරිකීගෙන හිටියේ පුළුන් පිරවූ හාවෙකි. ටෙඩි වළසා අසරණ ලීලාවෙන් ඇඳ ඉහත්තාවෙන් බිමට පතබෑවී මුනින්තලාවය. 

"හෙලෝව්" ආලියා ඈනුමක් අතරෙන් ජංගමය කනේ ඔබාගත්තාය.

"ඔන්ලයින් එන්න පැටියෝ ඔන්ලයින් එන්න!" 

"ගුඩ්නයිට්. උදේට හොඳේ."

"අහන්න! කට් කරන්න එපා මේක අහන්න. මං මොළේ ඇති විසඳුමක් හොයාගත්තා."

"ම්හ්" ආලියා නිදිමතෙන් රත් පෑ ගැනුණු දෑස් අත්ලෙන් පොඩිකරමින් ලැප්ටොප් තිරය දිගහැරියාය. කනත් උරහිසත් අතරට වාරු වී උන් ජංගමය 'දඩස්' හඬින් කළාලය මත පතිත වුනි.

"මේක අහන්න. ඔන්න මාස දහයක මහන්සියෙන් පස්සෙ මම විසඳුමක් හොයාගත්තා. මං අපිට අළුත් චැට් ගේට්ටුවක් හැදුවා. මේ ඇප් එක ඉන්ස්ටෝල් කරගන්න. දැන්ම!" එකෙණෙහිම ජනේල අයිකනයක් සහිත ඇප් එකක් සල්ලාප පෙට්ටියෙන් මතුවිය. ආලියා එය විවර කලේ නොරිස්සුම් "චඃ" හඬක් නඟමිනි.

තිරය මත දිගහැරුනේ විවර වූ ජනෙල් කවුළුවකි. ඒ තුලින් එබී බලන කල්හි තිරයේ ඈත කෙළවරේ වූ එවැනිම තවත් කවුළුවකින් මෙපිටට රිංගා එන කුඩා රුවක් දැකගන්නට ලැබිණි.

"අභි!" ආලියාගේ ඇස් මවිතයෙන් විසල්ව මුව මදක් විවර විණි. 

"ඒ ගමන මොකක්ද ඔයා කරන්න හදන විජ්ජාව?" 

"ඇතුලට එන්න ආලියා. ඇතුලට එන්න!" අභිජිත්ගේ කුහුඹු රුව ජනෙල් කවුළුව අසලට විත් අතවනන්නට විය. "දැන් ඉතිං අර නසරානි මස්සිනාකාරයාට බයේ හැංගිමුත්තන් කරපු කාලේ ඉවරයි." ඔහු උදාරම් ලීලාවෙන් බර අඩි තබා ඔබමොබ ඇවිදිනත'ර කීවේය.

"ඒත්... කොහොමද?"

"ඔය ජනෙල් ගැට්ටට පය තියලා මේ පැත්තට බර වෙන්න ළමයෝ. මං ඔයාව පුළුන් රොදක් වගේ උස්සලා අරගෙන, රිතික් රෝෂන් වගේ රවුම් දෙකක් කැරකිලා බිමින් තියන්නම්."

ආලියා තොල්පට හපාගෙන ඇස් කැරකෙව්වාය. බාගදා මේ තමන් දකින ත්‍රාසජනකම සිහිනය වෙන්නට පුළුවන. ඉතින් ඈ හිතට එඩි ගෙන පයක් ලැප්ටොප් තිරය මත තබා ඉදිරියට බර වුනාය. පැන්නාය!

අභිජිත් 'සාවනිකා මෙහිනා' තාලයට සිවුරුහන් කරමින් ඈ වටා රවුම් කැරකෙන්නට විය. "දැන් කියන්න රත්තරනේ, හොඳම ආදරවන්තයා අර මැරී වැටුන අත්තටුකාර රෝමියෝද, නැත්නම් මමද?" ඔහු සිය නළලට දබරැඟිල්ලෙන් දෙවතාවක් තට්ටු කර උදාරම් සිනහවක් පෑය. "සම්පූර්ණ සෙල්ලම තියෙන්නෙ මෙන්න මෙතන. මොළේ ඇතුලේ. මං පුරා මාස දහයක් මාන්සි වුනා මේ චැට් ගේට්ටුව හදන්න. දැන් අපිට ඉස්සර වගේම හැබෑවටම ලං වෙලා කතා කරන්න පුළුවනි."

ආලියා සෙමින් සිය කන්පෙත්ත කොනිත්තා ගත්තාය. එහෙනම් එය සිහිනයක් නොවෙයි. විස්මයෙන් විසල් වූ ඇගේ දෙනෙත බබලන්නට විය. "ඒ කියන්නේ දැන් අපිට හැමදාම මේ විදියට හමුවෙන්න පුළුවන් නේද අභී?"

ඉනික්බිති ඔවුන් අර කවුළු දෙකට මැදිවූ කුඩා ගැලරිය ඇතුලේ ගිම්හාන උද්‍යානයක් මවාගත්හ. උද්‍යාන බංකුවක තුරුළුව ඇතිපදම් පෙම්බස් දෙඩූහ. උයනේ වම් අන්තයට වන්නට වූ සිඟිති විලක හංස බෝට්ටු පැද්දහ. අන්තිමේ විලේ උන් රන්මාළුන්ට පොරි ඇට අහුරු අහුරු විසිකලහ.

"දැන් පාන්දර වෙන්නත් කිට්ටු ඇති." ආලියා නින්දෙන් අවදිවූවක මෙන් එක්වනම හිස ගස්සා අවට බැලුවාය. 

"අභී! අර බලන්න ඔයාගෙ ජනේලය!!"

"රෑ වෙනවා - එළි වෙනවා. ඕක කාටවත් නවත්තන්න බෑනෙ ළමයෝ. මං මේ චැට් ඇප් එක 'ඇප් ස්ටෝර්' දැම්මා. බලන්නකෝ දැනටම ඩවුන්ලෝඩ්ස් දොළොස්දාස් ගානක්. මං එකපාර ජනප්‍රිය වෙන්නයි, පෝසත් වෙන්නයි යන්නෙ." 

"කෙහෙල්මල් ඇප් ඉස්ටෝරුවක් නෙමෙයි මනුස්සයෝ! බලනව අර කවුළුව. ඒක වැහිලා. දැන් ඔයා කොහොමද ගෙදර යන්නෙ?"

"ආ ඒකද? ඒක මට..." 

අභිජිත් වැසීගිය කවුළුව දුටුවේ එවිටය. 

"ඒක මට අරින්න බෑ ආලියා." ඔහු හිස කසමින් කල්පනා කරන්නට විය. "මං හිතන්නෙ ෆෝන් එකේ බැටරි බැහැලා!"

"කබල් ෆෝන් එක" ආලියා හඬ වඩවඩා සිහින් විය. "පැය ගාණක් මේක අස්සේ ඉන්නවානං අඩුම තරමේ ෆෝන් එක චාජරේට ගහන්න ඕනෙ බව ඔය අතිවිශිෂ්ඨ මොළගෙඩියට මතක්වුනේ නැද්ද? දැං ඉතිං මොකද අපි කරන්නේ?"

"එක විසඳුමයි තියෙන්නේ. පනින්න. ඔයාගෙ කවුළුවෙන් එලියට පනින්න." අභිජිත් ආලියාව ජනෙල් පඩිය මත ඔසොවා තබමින් කීය. "කෝ ඔය අත දෙන්න. මටත් මේ අපායෙන් එලියට පැනගන්න!"

ලැප්ටොප් කවුළුවෙන් පිටතට පිනූ යුවල කළාලය මත හිඳ හතිඅරින්නට වූහ. "පුදුම බේරිල්ලක් නෙව බේරුණේ! හත්වලාමයි ආලියා මෙච්චර පුළුං සත්තු තොගයක් එක්ක ඔයාට මේ ඇඳේ නිදාගන්න ඉඩ ඇතිද?"

ආලියා නිකටේ අත රුවාගෙන කල්පනා කරන්නට වූවාය. "දැන් ඒක නෙමෙයි මෙතන ප්‍රධාන ප්‍රශ්ණෙ. ඔයාව තාත්තටයි අයියටයි නොපෙනෙන්න මෙතනින් එළියට යවන එකයි."

"මෙහෙම! පිජාමා කලිසමකුත් ඇඳගෙන?" අභිජිත් උස් කණ්නාඩි මේසය ඉදිරියේ හිටගෙන හිස වනන්නට විය. "මිනිස්සු හිතයි මං පිස්සෙක් කියලා. ඇයි දෙයියනේ ඔයාට අමතකද! මං මේ චැට් ඇප්ලිකේෂන් එක විකුණලා පෝසතෙක් වෙන්න ඉන්නේ. ඒ මදිවාට ප්‍රසිද්ධිය. මං හිතන් ඉන්නෙ වාහනේ පැති වීදුරු හොඳටම කළු කරන්න."

- ටොක් ටොක් ටොක් -

"ඒයි කවුද එනවා!"

ආලියා යතුර අතට ගෙන, අභිජිත් විසාල පණුවෙක් මෙන් ඇඳ යටට බඩගාන තුරු මදක් ලත වුනාය. ඉන් පසු වෙව්ලමින් දොර හැර, එලියට හිස පොවා බැලුවාය. කවුරුත්ම නැත. 

"එලියට එනවා බයගුල්ලෝ. කවුරුත් නෑ!" මකුළු දැල් වැකි හිසෙන් යුතු අභිජිත්ට දිවදික්කර ඇදකරමින් ඈ දොර අගුළු දමන්නට විය.

"ඉක්මනට පැනපං එලියට. කෝ අත දීපං මෙහාට!" ඊළඟ මොහොතේ ලැප්ටොප් තිරය ඇතුලෙන් කාමරයට පැනගත්තේ පිරිමි ළමුන් තිදෙනෙකි. 

"කොරේ පිටට මරේ කිව්වලු! යකෝ මේක කෙල්ලෙක්ගේ කාමරයක්!" එකෙක් චටස් ගා නළලට අත්ල පහරක් ගසාගනිමින් කීය.

"කවුද ඔහෙලා!!"

අභිජිත් පුරුෂ ධෛර්යය නංවාගනිමින් පපුව ඉදිරියට දමා සැර හඬක් මවාගත්තේය. 

"අපි කෙහෙල්මල් චැට් ගේට්ටුවක් දමාගත්තා ෆෝන්වලට. ඒක ජනේලයක් වගේ විකාරයක්. ඔහේ කිව්වට විස්වාස කරන එකක් නෑ, ඒ ජනේලෙන් පැනලා අපිට ඕනෙ තරං වෙලාවක් සෙට් වෙලා කියවකියවා ඉන්න පුළුවං. කොහොමත් ඉස්කෝලෙ හෙඩ්මාස්ටර්ගේ වත්තට අහස්කූරු යවලා මාට්ටුවෙලා අපි පහුගිය සතියෙම හිටියෙ නිවාස අඩස්සියේ."

තරමක් මිටි, මහත කොලුවෙක් ඊළඟට හඬ අවදි කරන්නට විය. "අපි ආපහු යන්න බලනකොට ජනෙල් සේරම වැහිලා. හොඳ ගඩොල් බාගෙකිනුත් පතබාලා බැලුවා ඒත්  ජනේලෙ කඩාගන්න බැරිවුනා. එවුවා යකඩ වගේ හයියයි!"

ඒ කියන්නේ තමන්ගේ සොයාගැනීමෙන් ප්‍රයෝජන ගෙන ඇත්තේ ආදරවන්තයන් විතරක්ම නොවෙයි! අභිජිත්ට ආඩම්බර හිතුනි. ඒත් සමඟම ලැප්ටොප් තිරයට එපිටින් ඇසෙන්නට වූයේ සිහින් ඉකිබිඳුමකි. දැරියකගේ කඳුළු වැකි දෙනෙතද, ජම්බලක් මෙන් රත් පෑ ගැනුණු මුහුණද කාමරය තුලට එබෙන්නට විය.

"අනේ කවුරුහරි ඉන්නවද මට උදව් කරන්න?" පිරිමි ළමුන් තිදෙනා එකිනෙකා පරයමින් ඉදිරියට පිනූහ. ගැහැණු ළමයාගේ හිසකේවලින්, උරබාහුවලින් සහ ඉඟටියෙන් අල්ලාගෙන කාමරය ඇතුලට ගන්නට ඔවුන් තිදෙනාම සමෝසමේ උනන්දු වෙන බව පෙනුණි.

"එයා කිව්වෙ නම් පණ වුනත් දෙනවා කියලා. ඒ වුනාට කවුළුව වැහිලා ගෙදර යාගන්න බැරිවුනාම මට එයාගෙ කාමරේ ඇතුලට එන්න දෙන්න බෑ කියලා දොර වහළ දැම්මා." ඈ අනුනාසික හඬකින් තෙපලාය.

"අභි!" 

ආලියා තමා ද මේ මොහොතේ, මේ කාමරයේ හුස්ම ගන්නා ගෑණු ළමයෙක් බව පෙන්වා දෙමින් දත් කූරු සපන්නට වූවාය. "ඇප් එකට ඩවුන්ලෝඩ් කීයක් තිබුනා කියලද ඔහේ කිව්වේ?"

අභිජිත් දුබල කෙඳිරියක් පිටකලේය.

"දොළොස්දාහක්!"