විසදෘශ | Unparalleled

නිර්මලා කෑලි හතරෙන් මහතට ගොතාපු කොණ්ඩ කරල් දෙක බෙල්ල පිටිපස්සට දාල හැඩ බැලුවා. ආයෙමත් අත් දෙක කරකවලා කෙහෙ කැරලි අවුල් නොවෙන්න සීරුවට කොණ්ඩා කරල් දෙක අරන් පපුව උඩින් පහළට වැටෙන විදියට දමාගෙන පැත්තට හැරිලා බැලුවා. නළලට වැටෙන අකීකරු කෙහෙමුදුවක් කීකරු කරපු කොණ්ඩ කටුව හෙමින් ඇදලා ගලවලා දැම්මේ කුඩා කෙහෙමුදුවක් දෙකක් හුළඟේ යනකොට ලස්සන බව ඇයට ඇහිලා තිබුන නිසා. ආයෙමත් ඈ දකුණු කොණ්ඩා කරල මද ගැස්සීමක් සහිතව පිට මැදට තල්ලු කලේ ගණන් අච්චු පොතේ තිවුනු අසමමිතික රූප, සමමිතික රූපවලට වඩා ලස්සන බව හදිසියේම මතක් වුන නිසයි.

“තේ බොන්න වරෙල්ලා ළමයිනේ…!” මද විඩාපත් ගතියක් තිබුනත් අම්මගෙ කටහඬේ ආදරේ උතුරනවා. මල්ලි කලබලේට කුස්සියට  දුවගෙන ගියේ සාලෙ තිවුන ප්ලාස්ටික් පුටු දෙකේම හැප්පීගෙන. මැටි කහ පාට පුටු හතර ගෙදර ගෙනාපු දවසෙම තාත්තා මහ උජාරුවෙන් එයින් එකක් නිර්මලාගෙ කාමරෙනුත්, අනික මල්ලිගෙ කාමරෙනුත් ගෙනිහින් තිබ්බෙ “ඔන්න දැන් මයෙ කෙල්ල අඹ ලෑලි බංකුවෙ ඉඳන් පාඩම් කරපු කාලෙ අහවරයි.” කියමින්. 

“අනේ මන්දන්නෙ නෑ මේ කොලුවට තියෙන හදිස්සිය. තාත්ත නැහිල නැහිලා ගෙනත් දෙන බඩු මූට්ටු ටික පෙරළලා කඩාදාපං පුලුවන්නම්.” අම්ම කිව්වේ බොරු තරහවක් මවාගෙන. සුදු ගවොමේ රැළි ටික නොඉහිරෙන්න අත් දෙකෙන්ම තද කරලා ඉනේ හිට පහළට දෙවරක් පිරිමැදගත්තු නිර්මලා කුස්සියෙ දොරෙන් ඇතුළු උනේ පැත්තට හැරිලා. සමහරවිට බිත්තිවල තියෙන දැලි පාට සුදු ගවුමේ ගෑවෙන්න පුලුවනි.

මේසෙ උඩ බෙලෙක් කෝප්ප දෙකක තේ කහට පුරවල තිබුන. ඊට ටිකක් එහායින් නිර්මලාට ගිය අවුරුද්දෙ සාහිත්‍ය උත්සවේදි තෑගි ලැබුනු නිල් පාට පෝසිලේන් මග් එක. මග් එක සීරුවට අතට ගන්නකොටම මල්ලි ඇවිත් දඩස් ගාල හිස් බෙලෙක් කෝප්පෙ මේසෙ උඩට අතෑරලා පිටි අල්ලෙන් කිරි රැවුල පිහදාල හිනා වුනා.

“දාංගලේ විතරක්! තව පොඩ්ඩෙන් සුදුගවුමෙත්තෙක්ක කිරි ඉහෙනව.” නිර්මලා මූණ හපුටු කරගෙන මල්ලිට එරෙව්වා.

*************

 “ආන්න බස්සෙක එනව. පරෙස්සමින් ගෙහින් එන්න මයෙ අම්ම.” සිරිදාස නිර්මලාගෙ හිස අතගාලා පිටට තට්ටුවක් දැම්මා. ප්‍රති ආචාරයක් නොලැබෙන බව දැන දැනම බස් එකට අත වැනුවා. ළමයි දෙන්නට හොඳින් උගන්නලා තැනකට ගන්න හීනෙ සිරිදාසගේ පපුව පුරාම මුල් ඇදලා තිබුන. නිර්මලා ඒ හයක් එක්ක සාමාන්‍ය පෙල පාස් වෙච්ච එකෙන් ඒ හීනෙ මල් පොකුරක්ම පිපුන නිසා සිරිදාස උන්නේ බොහොම ආඩම්බරෙන්.

“උඹත් අක්ක වගේ විබහගෙ පාස් උනොත් ටවුමෙ ඉස්කෝලෙට ගිහුන් ලොකු මහත්තේක් උනෑකි. අපේ කොම්පැණියට අලුතෙන් ලොකු මහත්තයෙක් ආව පොඩි එකෝ, හිනාවෙනකොට උඹේ මූණ වගේම කම්බුල් පිම්බෙනව.” පොඩි පුතාගේ කුඩා අත්ල වැරෙන් අල්ලාගෙන, ඉස්කෝලෙ පාරට හැරෙන අතරෙ සිරිදාස කියවන්නට උනා.

ළමයි දෙන්නව ඉස්කෝලවලට ඇරලවලා ආපහු දුවන ගමනින් බස්ටෑන්ඩ් එකට එනකොට සිරිදාසට කොළඹ බස් එකේ එල්ලෙන්න වෙලාව හරි.

*************

“අනේයිය! මටනං බෑ.” නිර්මලා කට උල් කරගත්තා.

කසුන් නළල රැළි කලා. යටැසින් බලාගෙන ඉන්නකොට ඒ මූණ මහ නපුරු පාටයි. නිර්මලා බිම බලාගෙන උල් සපත්තුවෙන් පොළව හාරන්න වුනා. සිහින් පස් කැටිතිවලින් සුදු සපත්තුවල දුඹුරු පැහැ කුඩා පැල්ලමක් දෙකක් තැවරුනා.

“මොනාද හලෝ, මම දැන් සතියක් තිස්සෙ චාටර් වෙනවා. අනික, ඔයාමනෙ එදා කීවෙ මේ ටවුම එපා වෙලා කියල.”

“හරි ඉතින් මම කියල ආවෙ අද හවස ඉකෝන් පංති කියල.” නිර්මලා සපත්තු දෙකත් එක්ක හීනියට හිනා වෙමින් යටැසින් බැලුවා. 

“මොට්ට මෝඩි. ආව මෙතන මට බොරු කියන්න.” කසුන් නිර්මලාගෙ කන්පෙත්ත මිරිකන්න අඩියක් ඉස්සරහට පනිනකොටමයි උදේ පන්සිල් ගන්න රැස්වීමට බෙල් එක වැදුනෙ.

*************

“තමුසෙ අද සෑහෙන්න පරක්කුයි නෙව සිරිදාස.” කලමනාකාර තැන මූණ අකුලගත්ත. “අපේ කට්ටියව යවලත් ඉවරයි.”

සිරිදාස බෙල්ල වම් පැත්තට ඇල කරලා බයාදු ඇස් දෙක බිමට හරවගත්තා. වරක් දෙවරක් ඔලුව කැසුව. “බස් පරක්කුයි සර්” ඇහෙන නෑහෙන හඬින් කිව්වා.

“උදේට ටිකක් කලින් එනව අයිසේ, මොනවද තමුසෙට ඔච්චරටම තියෙන වැඩ රාජකාරි?”

“ළමයින්ව ඉස්කෝලෙට ඇරලන්. . . . .”

“අයිසේ උන්ට තනියම බස්වල ගමන පුරුදු කරනවා. ලමයි කියන ජාතිය මල්පෙති වගේ උස්මහත් කරන්න යන්න එපා ඕයි. මම තමුසෙට දවසකුත් කිව්ව මතකද? උන්ට පොඩ්ඩක් පොලවෙ පය ගහල ජීවත් වෙන්න ඉඩ අරිනවා.”

සිරිදාස මුකුත්ම නොකියා මේසෙ කෙලවටක තිබුනු ඇපල් හැඩැති වීදුරු බරණිය දිහා බලාගෙන උන්නා. ඒ ඇතුලෙ පුරවාපු ලා රෝස පාට දියරයක වෛවර්ණ සරුව පිත්තල කෑලි ඒ මේ අත පාවෙනවා.

‘මේ මිනිහගෙ ඉරිසියාව. එකත් එකටම පුතන්ඩියා විබහගෙ පේල් ඇති.’ සිරිදාස තනියම කල්පනා කලා.

“තමුසෙ පරක්කු නිසා මම රිසර්ච් ඉන්ස්ටිටියුට් එක සුද්ද කරන වැඩේට පියසේනව යැව්වා. අද ඉතින් තමුසෙට තමයි පියසේනගේ තැනට යන්න වෙන්නෙ.”

“අනේ සර් ඔපිස් වල මුකුත් වැඩ නැද්ද?”

“පිස්සුද අයිසේ, තමුසෙට සෙනග ඉන්න තැන්වලට යන්නත් බෑ. උදේ පාන්දරින් එන්නත් බෑ. තමුසෙ හිතුවෙ හැමෝම කියන කියන විදියට වැඩකරන්න දෙන්න මේක මොන්ටිසෝරියක් කියලද!”

“ගමේ කවුරුවත්, බැරිවෙලාවත්” සිරිදාස බෙල්ල පිටුපස කහමින් තාවර වුනා.

“යනව යනව ඕයි. තවත් මෙතන කාලෙ කන්නෙ නැතුව. තමුසෙට මම බුරුල දෙනව වැඩියි. හා, හා අදට යනවකො. හෙට උදෙන්ම එනව. හෙට ඉඳන් පරණ තැනටම යවන්නම්.”

*************

“මේ ෆිල්ම් එක ඇවිත් දැන් අවුරුදු තුනකටත් වැඩියිනෙ අනේ.” නිර්මලා තොඳොල් වෙවී ඇහුවා. “මට මතකයි මේක ගමේ හෝල් එකේ පෙන්නුව අපි නමයෙ පන්තියෙ ඉන්න කාලෙ.”

“ෆිල්ම් එක මොකක් උනාම මොකෝ. මම නම් ආවෙ ෆිල්ම් බලන්න නෙවි.” කසුන් නිර්මලාගේ නිකටින් අල්ලලා තමා දෙසට ඇදගනිමින් කිවුවා. නුහුරු සීතලක් දැනෙන්න උන නිසා ඈ තවත් තදින් කසුන්ගේ පපුවට තුරුලු උනා. කොල පාට ටයි පටිය පොත් බෑග් එක ගාව බිම වැටිල තිබුනා.

සුදු ගවුමේ බුරුලට අල්ලාපු බොත්තමක් ගැලවිලා බිම වැටෙන සද්දෙ නිර්මලාට ඇහුනෙ නෑ. තිරය මත එක එක ගෑනු මිනිස්සු නොතේරෙන භාෂාවකින් මොනවාදෝ කියනව කරනවා ඈට හීනෙන් වගේ වරින් වර ඇසී නෑසී ගියා විතරයි.

*************

“අපේ කෙල්ල මේ ලඟදි ගායනා තරඟෙකිනුත් පළවෙනියා උනා ඔන්න.” සිරිදාස ගොඩනැගිල්ලේ පිටුපසට වෙන්න ඇනතියාගෙන හතරවැනි වතාවටත් කියවනකොට අනුර වෙනසක් නොපෙන්වාම අහගෙන උන්නා.

“මෙතෙන්ට එන එවුන්ට සල්ලි වැඩිවෙලාද කොහෙද! දැක දැකම ඇස් කන් පියාගෙන ඇති අම්මල අප්පලත්.” සිරිදාස තමන්ටම කොඳුරගත්තා.

“යමන් සුද්ධයක් දාල එන්න. බැල් එක වැදුනා.” අනුර බිත්ති කණ්ඩිය උඩින් ටකස් ගාල බිමට පනින අතරේ සිරිදාස තුනටියට අත තියාගෙන හෙමින් කෙලින් වුනා.

*************

“එනවකෝ ඉක්මනට ටැග් ගැහෙන්නෙ නැතුව.” කසුන් නොයිවසිලිමත් ‘චක්’ හඬක් නැගුවා.

“පොඩ්ඩක් ඉන්න අනේ. හැම එකටම හදිස්සියනෙ ඉතින් මෙයාට. මෙහෙම යතෑකිද බස්සෙකේ?” නිර්මලා කොණ්ඩේ අවුල් හරිමින් ටයි පටිය ගැටගහගත්තා.

“දැන්වත් ඉවරද හැඩවෙලා.”

“හරි හරි යමු ඉතින්.” නිර්මලා කුඩා ලෑලි කුටියෙන් පිටත කොරිඩෝවට පය තිබ්බා.

කොස්සකුත්, කසල බඳුනත් අතින් ගත්තු සිරිදාස එතැන එහෙමම ගල් ගැහිලා බලාගෙන උන්නා.  කසුන්ගේ පයේ හැපී ඉදිරියට විසිවුනු සුදු පැහැති බොත්තමක් සිරිදාසගේ දෙපා ලඟ නතර වී කැරකි කැරකී තිබුනා.