වීරයා මැරුනේ පෑන හිරවීමෙන්ද?

කාලෙකින් මොකුත් නොලියවෙනකොට (දැන් මට වෙලා තියෙනව වගේ) අදාල පුද්ගලයට වැළඳිලා ඇති කියල සැක කරන්න පුලුවන් ප්‍රධාන රෝග දෙකක් තියෙනව මුලින්ම මතකෙට එන.

1. රයිටර්ස්  බ්ලොක්

2. බිසීවීමේනියාව

ඔය කියන බිසීවීමේනියාවෙන් පෙලෙන දවස් වලත් මම අඩුම තරමේ දවසකට කවි දෙක තුනක්වත් ලියනව ඔෆිස් යන එන අතරෙ පාරට රස්තියාදු වෙන කාලය ඇතුලතදි. ඒත්, පහුගිය ටිකේ එහෙමවත් නොලියවුනු නිසා මම හොයා බැලුව මොකක්ද මේ රයිටර්ස් බ්ලොක් කියන්නෙ කියලා.

රයිටර්ස් බ්ලොක් කියන්නේ තනි සාධකයක් නෙමෙයි. එක් එක් රචකයන්ට අනන්‍ය වූ පොබ්ලම් කිහිපයක් පත අට එකට සිඳුවලා එක ගෝනියකට දාලා කට මහලා ඒකට “රයිටර්ස් බ්ලොක්” කියන ලේබලය ඇලවීමයි සිදුවෙලා තියෙන්නෙ.

1. පටන්ගැන්මට කලින්ම නතර වීම

මේ තත්වය ‘හිස් පිටු සින්ඩ්‍රෝමය” (Blank page syndrome) නමිනුත් හඳුන්වනවා. රචකයා  හිරවෙන්නේ ලියන්න පටන් ගන්නත් කලින්. හිස් පිටුවක් දිහා ඔරවාගෙන ඉන්නවා මිසක අලුත් අදහස් එකක්වත් ඔලුවට එන්නේ නැහැ. 

වෘත්තීය රචකයෙක් නම් මෙතැනදී ලිවීම් අභ්‍යාස කිහිපයක් කරලා පරණ පුරුදු තත්වයට පත් වෙන්න පුලුවනි. කෙටිකතා සඳහා සුදුසු ආරම්භක, ‘නොගැලපෙන වචන තුනක් දීලා ඒව එකතු කරල ප්ලොට් එකක් ලියන්න’ වගේ අභ්‍යාස අන්තර්ජාලයේ ඕනෑ තරම්.

එහෙමත් නැත්නම්, “ලියන්න දෙයක් නෑ, මොලේ හිස් වෙලා මචං.” කිවුවාම ටොන් ගණන් අයිඩියා දෙන යාලුවෝ ඉන්නවනම් ඒකත් ලොකුම වාසනාවක්.

2. ලියන්නට දේවල් බොහොමයක් තිබුනත් ලියන්නට හිතක් නැතිවීම

හිතේ අයිඩියා ටොන් ගානක් තියෙන්නත්, ඡේද කිහිපයක් ලියා සියල්ලම එක කී බෝර්ඩ් ෂෝර්ට්කට් එකකින් ඩිලීට් කර දමන්නත් සිදුවීමයි මේ තත්වය. එක් මාතෘකාවකින් තවත් මාතෘකාවකට පැන පැන යනවා මිසක අන්තිමේදි කිසිවක් ලියවෙලා නැහැ.

ඒ ලියන දේවල් එක්වරම මකා දමන්න තරම් අකීකරු වෙන්න එපා. ඩ්‍රාෆ්ට් විදියට සේව් කර තියෙන කුඩා ඡේද කැබලි දවසක ඔබේ හොඳම ලියැවිල්ල බවට පත්වන කුඩා නිධාන වෙන්නටත් පුලුවන්.

3. ඒ සීන් එක පන්නා ගන්නට නොහැකි වීම

ප්ලොට් එකත් සුපිරිය. දැන් කතාවේ හතරෙන් එකක් ලියා අහවරය. නමුත් වීරයා මියයන අවස්ථාව/ කෙල්ල ඇමතියාගේ කනට ගහන සීන් එක/ පොලීසියෙන් පිකට් එකට කඳුළු ගෑස් ගහන කොටස වැනි එක කොටසක් ලියා ගන්නට බැරුව හිරවෙලාය. කිසිම කික් එකක් නැත. කතාවම එතැන හිරවෙලාය.

මෙහෙම වෙන්න හේතු දෙකක් තිබෙන්නට පුලුවනි.

එක්කෝ ඔබ පට්ට සුපිරියට ලියාගෙන ආවායැයි හිතන කතාවේ චරිත ගොඩනැගීම ඉතා දුර්වල වෙන්නට පුලුවන්නි. පට්ට සිරා ප්ලොට් එකේ ඔබට නොපෙනී මගහැරුන ලොකු හිලක් ඇති නිසා අර ‘වැදගත් සීන් එක’ ඒ සිදුරෙන් පහලට වැටී කුඩු වී යනවා වෙන්නටත් පුලුවනි.

එහෙමත් නැත්නම්, ඔබ හිතනවා වැඩි ඇති. ඕනෑවට වඩා වෙහෙසී ක්‍රෑම දාන සමහරු එක්සෑම් අනාගන්නේ සබ්ජෙක්ට් එක එපා වී වහකදුරු මෙන් තිත්ත වීම නිසයි. ඒ නිසා අදාල කොටස ලිවීම ගැන ඔබ ඔබවම පීඩාවට පත්කර ගැනීමෙන් වලකින්න.

4. ඊට පස්සෙ මොකද ඕයි වෙන්නෙ?

මෙහෙම වෙන්නේ මම වගේ සැකිල්ලක් නැතිව ලියන උදවියටයි. බොහෝවිට ලිවීම තුලින් මම ෆැන්ටසිමය තත්වයකට පත්වෙනවා. ඉන් පස්සේ කතාවක චරිත හැසිරෙන්නේ උන්ට ඕනෑ විදියට මිසක් මට වුවමනා විදියට නොවෙයි. 

ඔන්න හිටිගමන් ඔබ පෙරකී මත් ගතියෙන් යුත් ෆැන්ටසියෙන් අවදි වෙනවා. ලැප්ටොප් එක වහලා උයන්න/ කන්න/ රෙදි සෝදන්න/ ආයතනික රැස්වීමකට සහභාගි වෙන්න දුවනවා. ඉන් පස්සෙ ආයෙමත් අර ෆැන්ටසියට ඇතුලු වෙන්න අමාරු බව දකිනවා.

සිහින තුලට, ෆැන්ටසි තුලට බලෙන් කඩාවදින්න බැරි නිසා ඒක අමතක කරලා දාන්න. දවසකින් දෙකකින් ඔබ ආපහු සුපුරුදු ගංජා මූඩ් එකට නිරායාසයෙන්ම පත් වේවි.

5. වීරයෝ ඔක්කොම මලා

මේකත් අර මම කලින් කියපු ගංජා මූඩ් එකේම ප්‍රතිඵලයක් වෙන්න පුලුවනි. ඔබේ මුරණ්ඩු චරිත අර සිහිනමය තත්වයේදී පිස්සු කෙලීම නිසා ඔබ හීනෙන්වත් නොහිතූ දෙයක් ලියැවී තියෙන්න පුලුවනි.

මම නම් කියන්නේ කලබල වෙන්න එපා. උන්ට උන් ඉල්ලන නිදහස දෙන්න. මම “හුදෙකලා මියැසිය” ලියන්න ගන්නේ මෙලෝ රහක් නැති නපුරු කොල්ලෙක් සහ ඒ කොල්ලගෙ පස්සෙන් යන පිස්සු කෙල්ලෙක් ගැන. අන්තිමේදි මම ‘ඇහැරෙනකොට’ මෙන්න මේ බූරුවො දෙන්න අත අල්ලගෙන හාදු දෙනවා! ඉතින් ඔබ ලියන්නේ ඒ සිහිනමය තත්වයේදි දැනෙන සැහැල්ලුව විඳින්න නම්, කලබල නොවී ඒ හාදුව රසවිඳීම තමයි නුවණට හුරු.

6. කුසීත චරිත

ඔබේ චරිත කරන්නේ කොණ්ඩෙ ගොතන එකයි, බල්ලො නාවන එකයි, රස්සාවට යන එකයි විතරයිද? පිටු පහළොවකට පසුවත්? 

බොහෝවිට ඔවුන් ඔබේ කියවන්නනුත් අකැමති කුසීතයෝ වෙන්න පුලුවන්. නරකද අලුතෙන්ම පටන්ගත්තොත්?

7. කතාවේ අතරමැදදී හොල්මන් කරන විචාරකයෝ

මුද්‍රිත මාධ්‍යකදිනම් විචාරකයෝ, සයිබර් අවකාශයේදීනම් ඇනෝලා හෝ අතිපණ්ඩිත කුණු අහුලන්නෝ ඔබේ ලියැවිලි අපමණ පීඩාවට පත් කරනවා වෙන්නට පුලුවන්.

නමුත් ඔවුන්ට බැහැනේ ඔබව නවත්වන්න. සමහරවිට ඒ අසීමිත ඉරිසියාවක් වෙන්නත් පුලුවනි. ඒ නිසා අර විචාරකයන්ගේ සහ අතිපණ්ඩිත කුණු අහුලන්නන්ගේ සමාජමට්ටමේ, අධ්‍යාපන මට්ටමේ ඉන්න වෙනත් රසිකයෝ ඔබට යහපත් ප්‍රතිචාර ලබාදෙනවාදැයි විමසා බලන්න. එහෙමනම්, අරුන්ට කුද ගහගන්නැයි කියා, ඔබ ඔබේ කතාව ලියන්න.

ඉතින්, මාව පෙලන්නේ හිස් පිටු සින්ඩ්‍රෝමය. මම ආයෙමත් කියන්නේ, “ලියන්න දෙයක් නෑ, මොලේ හිස් වෙලා මචං.” කිවුවාම ටොන් ගණන් අයිඩියා දෙන යාලුවෝ ඉන්නවනම් ඒක ලොකුම වාසනාවක්. 

එහෙම නේද මචං?