රන් මාළු

රන් මාළු පීනන්න පටන් ගත්තෙ කොයි වෙලාවෙද කියන එක ගැන මට පැහැදිලි ගනිච්චියක් තිබුනෙ නැහැ. කොහොමත් මම ඒ කාලෙ ඇහැ කන පියාගෙන පාඩුවේ ජීවත් වුන, කුසීත ළමේක්. ඉස්කෝලෙදි, සටහන් පිටපත් කිරිල්ලයි, ද්‍රව්‍ය බලා ඇඳීමයි, අසා ලිවීමයි ඇරෙන්න කිසිම ප්‍රබෝධයක් දැනෙන දෙයක් කෙරුනේ නැහැ.  ඒකෙන් වෙන්නේ ඕනෙම ළමේක් අනුන් තමන්ගෙ කර උඩ බලෙන් පටවන රාමුවකට හිරවෙච්ච බිත්ති සැරසිල්ලක්, එහෙමත් නැතිනම් මැටි මල් පෝච්චියක් වෙන එක.

පෞද්ගලිකව මගේ වැඩි කැමැත්ත තිබුනේ බිත්ති සැරසිල්ලක් වෙන්න. එකම ඇණයක එල්ලිලා, තනි පාට බිත්තියක් උඩ වැතිරිලා ඉන්න එක හිතට වගේම ගතටත් සැනසිල්ලාවයි. මල් පෝච්චියක් වුනාම එහෙම බෑ. බර උහුලන්න පුරුදු වෙන්න ඕනෙ. බූව තියෙන මල් නටු, නහය හකුළුවන තණකොළ, මාරු කරන්න අමතක වෙච්ච පල් වතුර වගේ කාරණාවලින් හිත නොරිද්දාගෙන සීරුවට, විනීතව, තනි කෙලින් හිටගෙන ඉන්න ඕනෙ. සේරටමත් වඩා අමාරු දරාගන්නට බැරි තරම් බරක් පැටවුනාම, එහෙමත් නැත්නම් දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව පා පහරක් වැදුනම ඇතිවෙන ඉරිතැලුම්. සමහර ඉරිතැලුම් කවදාවත් පිටට පේන්නෙත් නෑ. ඒවා මල්කම් ලියකම් කැටයමක කොටසක් වගේ පෙනිලා ඇහැ රවටන සුළුයි. ඒ ගැන හිතද්දිත් කොන්ද දිගේ සීතලක් ඇදීගෙන එනවා වගේ හැඟීමක් දැනෙන්න ගන්නවා.

ගෙදරදි වුනත් මට කරන්න එහෙමකට වැඩක් තිබුනෙ නෑ. ඒ නිසා මුළු වෙලාවෙම මම කලේ කෝඩීලියා ආර්යාවගේ දිග කොණ්ඩෙ මාරුවෙන් මාරුවට, තනි කරලට සහ කරල් දෙකට ගොතන එකයි, ලිහන එකයි. කෝඩිලියා ආර්යාවගෙ අතපය රෙදි. කොණ්ඩෙ තද කළුපාට කැටිනූල්. ඇස් දෙක අහස් නිල් පාට බොත්තම් දෙකක්. රතු ප්ලැනල් රෙදි කෑල්ලකින් චූටි කටක් මහල තිබුනා. කොයිවෙලාවෙත් හිනාවෙන චූටි කටක්.

කෝඩිලියා ආර්යාව ඇස් ඇරියේ පුදුම තරම් සාමාන්ය දවසක. එයා බොත්තම් ඇස් දෙක ඉහලට උස්සනකොට ෆ්ලැනල් රෙදි නළලේ හරස් අතට ඉරි හතරක් ඇඳුනා. ඉන් පස්සේ එයා අර චූටි කට පොඩිත්ත පළල් කරලා අපූරුවට හිනා වුනා.

ලස්සන වසිලිස්සා බෝනික්කාගෙන් උදව් ගත්තේ පාන් කවලා, වතුර බොන්න දීලා බව මට මතක් වුනේ ඒ වෙලාවෙ. බෝනික්කෙක් වුනත් නිකම් උදව් කරන්න කැමති නැහැ. නිකම් උදව් කරනවා කියල හැමතැනම කියකියා යන අය තමයි භයානක. එයාලට ඕනෙ අතපත ගෑමක්, හාද්දක්, අඩුම තරමේ තුරුල් වෙලා කම්මුලට කම්මුල තියාපු සෙල්ෆියක්. ඉතින් මම තීරණය කලා කෝඩිලියා ආර්යාවට ඉස්ඉස්සෙල්ලාම කේක් කෑල්ලක් දෙන්න. පස්සෙ ඕනෙමයි කිව්වොත් සෙල්ෆියක් ගන්න උනත් බැරිකමක් නෑ.

ඉස්කෝලෙ නොයන නිසා බෝනික්කන්ගේ ආහාර පුරුදු ගැන එයාලට චෝදනා කරන එක නරකයි. චොකලට් කේක් කුඩු මූණ පුරාම තැවරිලා බටර් පාට ෆ්ලැනල් රෙදි ලා දුඹුරු පාටක් ගහලා තිබුනා.

“රඩ්මාළු පීඩඩ්ඩයි යඩ්ඩෙ”

කෝඩිලියා හකු අතරේ එහාමෙහාවෙන විසාල කේක් කෑල්ලක් අතරෙන් කිව්වා. මට මුකුත් කියන්ට එපා. මෙහෙම හැසිරෙනවද ආර්යාවො? කට පියාගෙන ඉන්නකම් කෝඩිලියා කියන්නෙත් ආර්යාවක් තමයි. ඒත් දැන් ඈ කතා කරන්න පටන් අරගෙන!

ඊළඟ සතියේ සඳුදා ඉස්කෝලෙ පරණ ළිඳ ගාවදි මට රන් මාළු මුණගැහුනා. ජ්‍යෙෂ්ඨ පංතියේ ඇලෙක්ස් විකාර විදියට වම් ඇහැ පුංචි කරලා මගේ උරහිසෙන් ඇද්දා. හරියටම ඒ මොහොතේ රන්මාළු අහිනක් මගේ බඩ ඇතුලේ එහාට මෙහාට දඟලන්න වුනා. ඔක්කාරෙට ආවත් ඒක දරාගන්න සිද්ධවුනේ පරණ ළිඳක් කියන්නේ ප්‍රේමණීය තැනක් නිසයි. ඇරත් මම හිටගෙන උන්නේ විනිවිද පේන කිරිකවඩි වගාව උඩ!

එදායින් පස්සේ චිත්‍ර පාඩමේ ද්‍රව්‍ය බලා ඇඳීමට හැමදාම තිබුනේ රෝස මල්. ඉඳහිට තේ පෝච්චි තරම් විසාල සූරියකාන්ත මලුත් නොතිබුනා නෙමෙයි. රතු පෑනෙං හරි දාලා ලකුණු දුන්නේ ඇලෙක්ස්. මුලදි මුලදි මම ලකුණු එකතුකරලා ගණන් තියාගන්න පුරුදු වෙලා උන්නත් කාලයක් යද්දි මට ගණන් වැරදෙන්න පටන් ගත්තා.

"ගඬන් වරඩ්ඩඬ එක ගෑඬුළමයෙකුට ජීවිත අවදාඩමක්!" කෝඩිලියා කට දෙපැත්තෙන් බටර් විස්කෝත්තු කුඩු විසුරුවමින් කිව්වා.

අසා ලිවීමේ තිබුනෙම සමනල්ලු ගැන. පිටපත් ලියද්දි අකුරු වෙනුවට සංඥා භාෂාවල් පාවිච්චි වුනා නිතරම. හැම පිටුවක්ම පටන් ගත්තේ ‘සදාකල් ආදරෙනි’ කියන හෙඩිමත් එක්ක. කලාකාමී ගතියක් පේන්න මම අමාරුවෙන් වැල් අකුරු ලියන්නත් පුරුදු උනා. කප්පරක් වැඩ රාජකාරි මැද්දෑවෙ කෝඩිලියාගෙ කොණ්ඩෙ පීරන එක අමතකම වෙලා ගියා. හැඩපළු ගෙතුන කොණ්ඩෙකුත් එක්ක ඈ දවසින් දවස මහත් වෙන්න පටන් ගත්තා. මම 'මාළු සහ සලාද කොල සමග පළතුරු යුෂ' ඩයට් එකට මාරු වුනා. ඉක්මනින්ම ග්‍රීවාස්ථි ඉල්පිලා බෙල්ල දෙපැත්තෙ නොගැඹුරු පොකුණු දෙකක් හැදුනා. දිලිසෙන රන් මාළු කීපදෙනෙක් පොකුණුවල පදිංචි වෙන්න කැමැත්ත පලකලා, කුලී ගෙවීමේ පදනමට.

දැන් හඳ පායන්නෙ රෝස පාටට. ඒක නියමයක්. නියමයක් බිඳෙනව කියන්නෙ බය වෙන්න ඕනෙ දෙයක්. ඒ නිසා මම බය වෙනවා. අත්ල සීතල කරගෙන ටිකක් ගොතගහනවා. රන්මාළු පීනන්න ගත්තට පස්සේ හැමතිස්සේම ජීවත් වෙන්න වෙලා තියෙන්නෙ අවදානමක් අතේ දරාගෙන.

මාළු මැරෙන්නත් බෑ, ටැංකිය බිඳෙන්නත් බෑ, පොකුණු ගොඩවෙන්නත් බෑ. අඩුම තරමෙ වතුර බිංදුවක් හැලෙන්නවත් බෑ. අලි කෙලියක්නෙ යකෝ මේක!