ඒඩ්ස් සහ ඉසකුඩිච්චි

ඉස්කෝල ලෙඩ්ඩුන්ගේ අතට පත්වෙන්න දෙන්නට බැරිය.

උදාහරණෙකට එච්.අයි.වී. ඒඩ්ස් ගනිමු. ඒඩ්ස් ඇඟේ තියෙනවාදැයි බැලූ බැල්මට කියන්නට බැරිය. ඉහෙන් බහින ලෙඩක් නැති එකේ පන්තියේ කොලුගැටයෙකුගේ ඇඟේ පවා එච්.අයි.වී. වෛරසය හැංගී ඉන්නවා විය හැකිය. ඒ නිසා අපි හැමවෙලේම සැකයේ වාසියට ඉඩ දෙන්නට ඕනෑය.

පාරම්පරික හෙල වෙද පරම්පරාවල්වලින් පැවත එන සිරිලංකාවාසී ජනතාවට බොහෝ වෙලාවට ලෙඩෙක් අඳුනාගන්ට ඔය සංකර රුධිර පරීක්ෂාවල්, ස්කෑන්, එක්ස් රේ අරවා මෙව්වා උවමනා නැත. වෙනකක් තබා නාඩි අල්ලන්නට වුවමනා වෙන්නේද නැත. පරම්පරා විස්තර ගැන ගම් තුලානේ ඇවිදින අබිලිං කෙනෙක්ගෙන් අසා දැනගත්තානම් හොඳටම ඇතිය.

රතගායේ සිට සීකා වෛරසය දක්වාත්, ගලපටලයේ සිට මුඛ පිලිකා දක්වාත්, මද සරුභාවයේ සිට එච්.අයි.වී. දක්වාත් සියලුම රෝග විනිශ්චයන් ටක්කෙටම තහවුරුකරගන්නට ලැබෙන්නේ එතකොටය.

ප්‍රතිකර්ම හරි සරලය. මූණ ඉස්සරහට සම්මුඛ වූ විට කාරා කෙළ ගැසීම, ගේ ඉස්සරහ පාරේ යනවිට හඬ නගා ඇනුම්පද කීම,  ප්‍රසිද්ධ ස්ථානවලින් කොන් කිරීම  වැනි සරල කෙම් ක්‍රම ඉන් සමහරකි. තත්වය වඩාත් දරුණු නම් හවස් ජාමේ ගෙදර වහළයට ගල් ගැසීම වැනි සංකීර්ණ ප්‍රතිකාර වෙනුවෙන් එක මවකගේ දරුකැලතක් මෙන් නොපමාව රොදබඳින්නට මෙකී වෙද ඇදුරෝ පසුබට වෙන්නේ නැත.

බටහිර කුමන්ත්‍රණකාරයෝ කොහොම කිව්වත් බොහොමයක් ලෙඩරෝග කිවිසීමෙන්, කැස්සෙන්, ස්පර්ශයෙන් පමණක් නොව ළඟින් ඉඳගෙන සිටීමෙන් පවා බෝවෙන්නට පුළුවන් ය. චිත්ත ක්වොන්ටම් හුවමාරුවෙන් පවා ලෙඩ එහෙ මෙහෙ පනින්නට, හුවමාරුවෙන්නට පුළුවන් ය. 

වෙන එකක් තබා කුලියාපිටිය කලාප අධ්‍යාපන කාර්යාලයේ නියෝජ්‍ය අධ්‍යක්ෂක සමන් විජේසේකර මහත්තයා පවා කැට තියා කියන්නේ තමන්ගේ අධ්‍යාපන කලාපයේ ලෙඩ්ඩු තියාගන්නට බැරි බවය. ඒ කලාපයේ පාසැල් දහයකට අධික සංඛ්‍යාවක ප්‍රින්සිපල් සෑර්ලා/මැඩම්ලාත් ඒ ගැන සාක්කි තියා ඇත.

ඉතින්, එකේ පන්තියට ඇතුලත් වෙන්නට පුල පුලා බලා උන් පොඩි එකෙක්ට තමන්ගේ පියා මියගියේ එච්.අයි.වී. ඒඩ්ස් ආසාදනයෙන්යැයි ගමේ පැතිරගිය කටකතාවක් නිසා පාසැලක් ලැබෙන තුරු ගස් යට උපවාස කරන්නට සිදුවෙනවාය.

නිවීහැනහිල්ලේ කල්පනා කර බලනකොට, මේ කතාව ඇත්තය. ලෙඩ්ඩුන්ට නිසි ප්‍රතිකාර දිය යුතුය.

ප්‍රින්සිපල් පට්ටම්, අධ්‍යාපන අධ්‍යක්ෂක පට්ටම් කියන්නේ මොලේ අමාරුකාරයන්ට දාන ඉසකුඩිච්චි නෙමේය. ලකේට ඇඳපැළඳගෙන ඉස්කෝලවලට ආවත් මේ වගේ ලෙඩ්ඩුන්ගේ මොළවල තියෙන මෙහෙව් විසබීජ රටේ අනාගතය බාරගන්න ඉන්න දරු පරම්පරාව වෙත නිරාවරණය වීම ඉතා අවදානම්ය.

ඉස්කෝල ලෙඩ්ඩුන්ගේ අතට පත්වෙන්න 

දෙන්නට බැරිය.

ලෙඩ්ඩුන්ට නිසි ප්‍රතිකාර දිය යුතුය!