දොස්තර කානේෂන් සහ අභ්‍යන්තර මල් ගහණ

හිසරදේ. යාන්තම් කරකැවිල්ලකුත් එක්ක. ඒක කරකැවිල්ලක්මත් නෙමෙයි. අභ්‍යන්තර පද්ධතිවල පොඩි සෙලවීමක් වගේ. ඇඳුම් අල්මාරිය ගාව ඉඳන් අයන් බෝඩ් එක ගාවට යන අතරේ ලා රෝස පාට බිත්ති, භූමිදර්ශන සහිත බිත්ති සැරසිලිත් එක්කම අංශක දෙකතුනක් එහාට මෙහාට පැද්දුනා.

රත් වෙච්ච අයන් එක ගවුම් කොලරයට තියනකොටම ආවෙ උඳුනක කරවෙන ඉඟුරු පාන් සුවඳක්. වෙන වෙලාවකනම් ඒ සුවඳ කටට කෙල උණන තරම් ප්‍රණීත වෙන්න ඉඩ තිබුනා. ඒත් හිසරදයත්, කරකැවිල්ලත් එක්ක මුහු උනාම ඒ සුවඳට පුලුවනි බඩ ඇතුලේ ලොකු පෙරලියක් කරන්න.

ඉතින් මම පිම්මේ දුවගෙන ගියේ නානකාමරයට.

“ඔවෑක්! ඕක්!”

සාමාන්‍යෙන් ඊළඟට එළඹෙන්නේ අප්පිරියාවෙන් නහය හකුළුවා ගන්නා වෙලාව. ඒත් මේ වෙලාවෙ නානකාමරය පුරාම හමා යන්නට වුනේ අපූරු මල් සුවඳක්. ඒ මල් සුවඳ තත්පර කාලක් ඇතුලත මුලු නානකාමරයම වහ ගත්තා. එයාර් ෆ්‍රෙශ්නර් එකේ මින්ට් සුවඳ වේගයෙන් තුනී වේගෙන යනකොට මම ඇස් ඇරලා සින්ක් එක දිහා බැලුවා.

හත් දෙයියනේ! තද කහ තැඹිලි පාට දාස්පෙතියා මලක්!

ඇත්තටම මම දාස්පෙතියා මල්වලට ආස නෑ. කොටින්ම කිව්වොත් මට පේන්න බැරි තරමයි. මම කොහොමත් මල් වැවිල්ලට මනාපයක් පෙන්නුවෙ නෑ කොයියම්ම කාලෙකවත්. ඉතින් මම කලේ දාස්පෙතියා මලේ පෙති කෙලවරක් ඇඟිලි දෙකෙන් අල්ලලා කොමඩ් එකට දාලා ෆ්ලෂ් කරපු එක.

කහ තැඹිලි රවුමක් කැරකි කැරකි කොමඩ් එක ඇතුලට සර්පිලාකාර ගමනක යෙදෙන හැටි බලන් උන්නු මම දිග හුස්මක් පහලට හෙලුවා. හුස්මත් එක්ක නහයෙන් එළියට පැනපු තැඹිලි පාට රේණු අංශු සුදු ටයිල් කැට උඩ රටාවක් ඇන්දා.

මේක කොහොමත්ම ඔෆිස් යන්න සුදුසු තත්වයක් නෙමෙයි. ඒත් මල් වමනේ යාම? සමහරවිට බොස් කියාවි එයාගෙ ගෙදරට ඇවිත් මල් ටිකක් පැල කරල දෙන්න කියල. නොදන්වා නිවාඩු ගන්න එක කරන්න පුලුවන් දේකුත් නෙමෙයි. ලියමනක් යවන එක කෝල් කරනවට වඩා පහසුයි.

මං මේසෙ උඩ තිවුනු පබළු පෑන අරන් කුරුමිණි අකුරෙන් ලිව්වා “අසනීපයි, කරුණාකර නිවාඩු ලබා දෙන්න!” කියල. ඔව්, මං විස්මයාර්ථ ලකුණක් තිබ්බා. මොකද මේක සාමාන්‍ය තත්වයක් නෙමෙයි නෙ.  ලියුම අරන් ගිහින් බැල්කනියෙ වහල උන්නු අටු බකමූණගෙ දකුණු අණ්ඩෙ ගෝණි නූලකින් ගැටගැහැව්වා. වම් කකුලෙ ගැටගහන්නෙ පාර්සල් තැපැල් විතරයි. කොහොමත් උගේ වම් කකුල යකඩ වගේ හයියයි.

ඉන් පස්සෙ මම ජනෙල් කවුළු එකක් නෑර ඇරලා දැම්ම. මේ වගේ අවස්ථාවක හොඳම බෙහෙත වෙන්නෙ වාතාශ්‍රය. හොඳ පිරිසිදු වාතාශ්‍රය ආඝ්‍රාණය කරපු පැය කිහිපයකින් පස්සෙ මේ ලෙඩේ සලකුණක්වත් නොතියා අතුරුදහන් වෙන්න පුලුවන්.

මම මෙට්ටෙ උඩ බද්ධ පර්යංකයෙන් වාඩිවෙලා හොඳ ගැඹුරට හුස්ම ඉහළ පහළ යවන්න පටන් ගත්තා. මද උණුහුමක් එක්ක කහපාට ඉර එළිය මගේ ඉහට උඩින් වැටිලා තිවුනා. කණ්නාඩි මේසයෙ බිත්තර හැඩේ වීදුරුව ඇතුලෙන් මට මගේ ඡායාව පේනව.

මානෙල් පාට අත්තටුවල කළු පාට ඉරි වැටුනු ලොකු සමනල්ලු තුන්දෙනෙක් ජනේලෙන් කාමරේට රිංගගත්තෙ ඔය වෙලාවෙයි. උන්ගේ බෙලි දිගයි. හීනියි. සපත්තු පොලිෂ් දාලා මැදලා වගේ ඉර අවුව වැටිලා කළු පාට දිලිසෙනවා. ඔලුව වටේ කැරකි කැරකි උන්නු සමනල්ලු තුන්දෙනා පෝලිමක් හැදුනෙ හිතාගන්න බැරි තරම් ඉක්මනින්. ඉන් පස්සෙ උන් එකා පස්සෙ එකා සීරිවට මගේ දකුණු කනෙන් ඇතුලට රිංගුවා!

සමනල්ලු පියෑඹුවේ පහළට. නහය යටින් උන් තටු ගහද්දි ආපු කිතියට ලොකු කිඹුහුමක් එක්ක මල් පෙති දාහතක් එලියට පැන්නා. මේක තවදුරටත් බලාගෙන ඉන්න සුදුසු තත්වයක් නෙමෙයි. මම වහාම ඩිස්පැන්සරියට කෝල් කරලා ගුප්ත විද්‍යා ශාකවේදිනී දොස්තර බාබන්ඩේසි කානේෂන්ව මුණගැහෙන්න වෙලාවක් වෙන්කරගත්තා.

හෙල්මට් දාගෙන කාර් එකේ යන මනුස්සයෙක් දිහා හැමෝම තම තමන්ගේ පියාසැරිය නවත්තලා හොට දික් කරන් බලා ඉඳිල්ල බලාපොරොත්තු වෙන්න පුලුවන් දෙයක්. ඒ නිසා මම ඒක සත පහකටවත් ගනන් ගත්තෙ නෑ. ඒත් ලොකුම ප්‍රශ්ණය උනේ ඩිස්පැන්සරියට ඇතුලුවෙලා හෙල්මට් එක ගලවාපු ගමන් කොහේදෝ යන මී මැස්සෙක් නහය ඇතුලට රිංගා ගත්තු එක. උගේ කුඩා කවාකාර තටුවල කම්පනයත් එක්ක නහයේ කාටිලේජ අනුනාද වෙන්න පටන් ගන්නකොට මම උන්නේ තනිකකුලෙන් උඩ පැන පැන.

දොස්තර කානේෂන් කණ්නාඩි කුට්ටමට උඩින් මගේ දිහා බැලුවා.

“හෝ හෝ හෝ….! අභ්‍යන්තර මල් ගහණයක්?”

වෙද නළාව දකුණු පෙණහැල්ලට තියල තද කල ගමන් දොස්තරාගෙ ඇස් දෙක නළල දක්වා ඉහළ ගියා. 

“මෙන්න මේ ටෝච් එක අල්ලන්න ළමයා!” ළඟ උන්නු නර්ස් යුනිෆොර්ම් ඇඳපු චින්චැට් කිරිල්ලියෙක්ට කියපු දොස්තරා සීරුවට කට ඇතුලට රිංගලා අන්නසෝත්‍රය දිගේ පහළට ඇවිදගෙන යන හැටි මට දැනුනා.

ටිකකින් ඔහු එළියට ආවෙ පාට පාට සීනියාස් මල් පොකුරක් කබා සාක්කුවෙ දමාගෙන. මල් පෙති විතරක් නෙමෙයි සමනල තටු කැබලිත්, විවිධ හැඩයේ තෘණ කොටසුත් කබායේ තැනින් තැන ඇලවිලා තිබුනා. දොස්තරා මේසෙ උඩ තිවුනු තෙත ටිෂූ කොලයකින් කණ්නාඩිය පිහදාන ගමන් මගෙ දිහා බලමින් ඇස් කැරකෙවුවා.

“මේක ලේසි පාසු ලෙඩක් නෙමේ. පෙණහලු පුරාම මල් පිපිලා!” දොස්තරා ඇහි බැම දෙක ඉහළ එසෙවුවා. “හිතනවා වැඩියි. දවල් හීන! ඒක තමයි මූලිකම හේතුව.”

“මේකට අපිට වල්නාශක මාත්‍රාවක් නිර්දේශ කරන්න පුලුවනි. නැත්නම් ඔයාට පුලුවන් හැමදාම ඔය මල් ගාල සුද්ද කර කර කොළවල ඔතලා පාරෙ යන මිනිස්සුන්ට බෙදා දෙන්න.”

නර්ස් කිරිල්ලිය පවුම් එකසිය දොළහක බිලක් මගෙ අතේ තිබ්බා. 

මල් පොකුරු බෙදා දීම ලේසි පාසු වැඩක් වුනේ නැහැ. “පිස්සෙක්!” කියලා තමයි බහුතරයක් දෙනා කිව්වෙ. බොහොම කලාතුරකින් එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් මල් අතට අරන් හැඩරුව වර්ණනා කලා. ඒ අයගෙනුත් සමහරු කියලා තිවුනේ “මල් බෙදන්නෝ එක්කෝ මත් කුඩු ගන්න අය නැත්නම් විකෘති මානසික තත්ව ඇති අය” කියලයි.

ඊට වඩා බලන්න වටින්නේ මල් බෙදන්නන් අතර තිවුනු තරඟේ! හොරකම, කකුල් පූට්ටු, මඩ ගැසීම් අඩුවක් නැතුව තිබුනා. උහුලගන්නම බැරි වුනේ මේ දේවල් ගැන හාංකවිසියක් නැතුව තව තවත් මල් පිපෙමින් හුස්ම හිරකරවන එක.

ඉතින් මම තීරණය කලා ග්ලයිපොසේට් බෝතලයක් බීලා මල් යාය එක පාරම මරා දාන්න. දොස්තරා නියම කරන ශේෂ මාත්‍රා මට පත්තියම් නොවන බව ස්ථීරයි. කොහොමත් හිත ඇතුලේ මල් පිපෙන එක සාමාන්‍ය තත්වයක් නෙමෙයි.

~ මොලේ Crack උනු piKsu බස්සියෙක් ~