කළ නොහැක්කක් නොමැත මේ සුජාතාවන්ට

බස්සි පහුගිය දවස් ටිකේ වැඩ ඇරිලා කෙලින්ම දුවන්නෙ බස්සි ඩැඩාව බලන්න හොප්පිටල් එකට.  අපේ බස්සත් ඒ හැමදාකම මාත් එක්ක ආවා විතරක් නෙමෙයි තාත්තගෙ තනි රකින්න බස්සිත් එක්ක රෑ එලිවෙනකම් තාත්තාගෙ ළඟටම වෙලා උන්නා. බස්සි ඩැඩා පුතෙක් නැති නිසා දුකින් නෙව හිටියෙ. ඔන්න පිනට ලැබෙන පුත්තු.

පහුගිය බදාද රෑත් තාත්ත ගාව ඉඳලා බස්සයි බස්සියි බ්‍රහස්පතින්දා උදේම සූදානම් උනා ජොබට යන්ට. උදේට තේ එකක් බොන්න කියලා දෙන්නත් එක්ක යමින් ගමන්ම සම්ප්‍රාප්ත උනේ දෙවනි මහලේ තිවුන කැන්ටිමට.

 

එතනට කෙලින්ම පේනවා පහලින් තියෙන සුජාතා බාලිකා විද්‍යාලය. මේ ඉක්කෝලෙ තියෙන්නෙ නාරාහේන්පිට, කිරිමණ්ඩල මාවතේ.

උදේ රැස්වීමට පොඩ්ඩො කස්ටිය පෙළ හැදිලා ඉන්නව කිරි කොක්කු රෑන වාගෙ. ඔන්න ටිකකින් ආවා විදුහල්පතිතුමිය.

එතුමියගෙ කතා විලාශය හරිම ලගන්නා සුලුයි. කොන්වන්ට් එකක දැඩි විනය නීති මැද්දෙ හැදුනු බස්සිට ඒ වෙලාවෙ නම් හිතුනා අනේ මටත් මෙහෙම ඉක්කෝලෙකට යන්න තිවුනානම් කියලා. විදුහල්පති තුමියත්, ගුරුවරුනුත් ළමයින්ට පුදුම ආදරේකින් කතා කලේ. ඒකට සමහර ඉස්කෝලවල විදුහල්පතිවරු, මයික් එකෙන් ගමටම ඇහෙන්න ළමයින්ට බනින එක මහා හපන්කමක් කියල නෙව උන්දැල හිතාන ඉන්නෙ.

එදා සුජාතා විද්‍යාලයෙ අපූරු පින්කමක් සිද්ද උනා. ඒක බලන් හිටපු අපේ ඇස් වලට කඳුලු ආවා. ඒ තරමටම සංවේදියි ඒ මොහොත.

කැන්ටිමේ ඉඳපු අපි දෙන්නා විතරක් නෙමෙයි. ගිලන් ඇඳේ හිටපු තාත්තත් අටවෙනි මහලේ බැල්කනියෙන් ඒ දසුන බලාගෙන ඉඳලා තිවුනා. හවස තාත්තා මට කීවෙ, ඒ දැකලා එයාට අසනීපෙත් අමතක උනා කියලයි.

බස්සයි බස්සියි ඉන් පස්සෙ හදිසියෙන් ඔෆිස් දිවුවට, බස්සි ඩැඩා කලේ ඇඳේ ඉඳන්ම පෑනකුයි කොලේකුයි අරගෙන අර විදුහල්පති තුමියටත්, ඇදුරු මඬුල්ලටත්, චුට්ටි බට්ටො ටිකටත් ප්‍රශංසා කරමින් කවි පෙළක් පබැඳුව එකයි.

බස්සිගේ අතට කවි පෙළ ලැබුනා, ටයිප් කරලා කෙටි ලිපියක් සමග සුජාතා විද්‍යාලයෙ විදුහල්පති තුමිය නමට තැපැල් කරන්නය කියලා.

ඒ පින්කම අපේ තාත්තාගෙ ඇසින් දැකපු විදිය බලන්නකෝ ඔයාලත්......

ගිලන් ඇඳ මත අවදි විය උදෑසන හතට

සවන් යොමු විය සැණින් නැගෙන දෙසුමක හඬට

“දරුවනේ හරිම වැදගත් දිනක් අද අපට”

පනින්නට හදනවද සිතුනි චෝගම් වලට

“අමුත්තන් දෙදෙනෙකුත් අද අපේ විදුහලට

ඇවිත් ඇත දුවේ ඔබගේ මුහුණු දැක ගන්ට”

මා සිටියෙ ඉදිරිපස රෝහලේ මහලෙ අට

මටත් නොදැනිම දෙපා ඇදුනි එහි සඳැල්ලට

පිබිදිලා සුදුපාට මල් පිටියෙ පේලියට

බුදු පුතුන් ගුරු මවුන් වෙති පහන් ටැඹ ලෙසට

ඇත්තමයි සිත නිවෙයි නැගෙන පින් බර හඬට

අමතකව ගියා මට දෙනෙත් පිය හෙලන්නට

තවත් සුළු මොහොතකින් සිසුවියන්  ඉදිරියට

කැඳවීය අමුත්තන් දෙපල සන්සුන් ලෙසට

පුංචි අත්වලින් අත්පුඩි හඬක් නැගෙන විට

මවක් සහ පුතෙක් දැක පිරුණි නෙත කඳුළු කැට

සත පනහ රුපියල ද පුංචි කැටයට දමා

ඒ මුදල බැති සිතින් විදුහලට පිරි නමා

මවක සහ පුතෙකු මරණින් මුදා ඔබ සැමා

සුජාතාවගෙ සැබෑ දියණියන් ඔබ තමා

විජාතික සැකිළි රූ නොවටිනා තුටිටුවට

“සුජාත - දියණි” වරු ලෙස හදති පුම්බන්ට

අපේ දූ පුතුන් නොපෙනෙති එවන් ගෙම්බන්ට

දුවේ ඔබ යා යුතුය දිනෙන් දින ඉදිරියට

හිස නමමි හිත් හදන උතුම් ගුරු පරපුරට

තුති පුදමි උතුම් පින්කමක් කළ දරුවන්ට

තිළිණයකි මෙය ඔබට ඔබේ විදුහල් මවට

කළ නොහැක්කක් නොමැත මේ සුජාතාවන්ට

මේ කවි පෙළ දැකපු ගමන බස්සි කිවුවෙ මේක අපි තාත්තාගෙ බ්ලොග් එකෙත් අලවමු කියලයි. ඒත් තාත්තාට කවි පෙළ ගැන විස්තරයක් ලියන්න අමාරුයි මේ දවස්වල. ඒ නිසයි කවිය බස්සිගේ නවාතැනේ පල කලේ.

ඔය පේන්නෙ හොප්පිටල් එකයි ඉක්කෝලෙයි මූණට මූණ බලාන ඉන්න හැටි. රතු පාටින් පේන්නෙ ඉක්කෝලෙ.