හුදෙකලා මියැසිය (part three)

පළමු කොටස මෙතනින්

දෙවැනි කොටස මෙතනින්

 

 

ඔහු එකපාරම මගෙ දිහාට හැරුනා. මගේ වම් කම්මුල දිගේ ඉහලට දබරැගිල්ලෙන් ඉරක් අඳිමින්. ඒ ස්පර්ශය රළුයි.

ඔහු තමන්ගේ ඇඟිලි තුඩු දිහාත්, මගේ ඇස් දිහාත් මාරුවෙන් මාරුවට බලන්නට වුනා.
 

“කඳුළු?”

“වෙන්නැති.”
 

“හවස ලෙක්චර්ස් තියෙනව කිවුව.”
 

“හ්ම්ම්ම්… දැන් පරක්කු වැඩියි.” මම ඔහුට පෙන්නුව දුරකතන තිරය.
 

“මං යනව.”

ඔහු එක්වරම කිවුව
 

මං බලන් උන්නා.

හීන් වැහි පොදක් වැටෙන්න අරන් ආයෙමත්. පිට්ටනිය වටා තියෙන උද්‍යාන බංකු එකක් නෑර පිරිල තියෙන්නෙ හවස දේශණ අහවර වෙලා එලියට බහින පෙම්වතුන්ගෙන්. ඔවුන්ටත් මේ හිරිපොදය ගානක් නැහැ වගෙයි.

 

“යමු.”

ඔහු මගේ උරහිසට අතක් තබමින් කිවුව.

කලු ගල් ඇතිරූ මාවත දිගේ හෙමින් හෙමින් ඉදිරියට ඇදුනෙ මේ මොහොත ගැන හිතේ හටගත්තු අසීමාන්තික ලෝබකම නිසාමයි. මගේ ගමන් වේගය ගැන මැසිවිලි නොකිවුවත් ඔහු ඉඳ හිට පාර දෙපස කළු ගල් කැබලිති වලට පහර ගසමින් නොයිවසිලිමත් බැල්මක් හෙලුවා.

 

 

අතුපතර විහිදුන විසාල මාර ගහක් හෙවනෙ අපි නතර උනා. එයා කිවුවෙත් නෑ ඉන්න ඕනෙ බව. මම කිවුවෙත් නෑ යන්න ඕනෙ බව.

ගහට පිට දුන් ඔහු තවත් සිගරැට්ටුවක් දල්වා ගත්තා. මා දිහා බලලා හිනා උනා.

“එනවා, කියල දෙන්න.”

"මොනාද?"

"ම්ම්...." ඔහු  සිගරැට්ටුව මා වෙත පෑවා.


 

“එයත් සිගරැට් බොනවද?”
 

“කවුද?”
 

“ඇලෙක්සි?”
 

“එයා බොනව කිරි.” 

ඔහු මගේ කෙහෙරැල්ලක් ඇඟිලි තුඩු අතර 

පටලවා ගනිමින් කිවුවා.

 

“එයා කැම්පස් ද?”
 

“කවුද?”
 

“ඇලෙක්සි?”
 

“ම්හ් හුම්.”

මුහුන වටා කැරකෙන දුම් වළලු මම ආඝ්‍රාණය කලේ ආසාවෙන්. එතුලින් මට දැනුනෙ ඔහුගේම සුවඳ.

 

ඒත්…..

ඔහුට ඉන්නව හවුල්කාරියක්.
මට ඔහුව හිමි නැහැ.

පුළුන් කැටියක් වගේ….. සැහැල්ලුයි…. 

ඔහ්! ඒ වාසනාවන්ත හැතිරිය.

මගෙ සිතුවිලි ගිනියම් වෙලා දුම් රොටු ඉහල නැගෙන්න අරන්.
හදවත පිච්චෙන සැරට කම්මුල් රතු වුනා.

 

ඒත්….
මේ මොහොත මගෙයි.

කන් පෙත්තෙන් පටන් අරන් සිරුර දිගේ දුවන මේ විදුලි රේඛා මට පුරුදු නෑ.

පොත් මල්ල අතෙන් ගිලිහුනේ නොදැනුවත්වම.

ජීවිත කාලයකට වඩා දිග මිනිත්තු දොළහක්.

මම ඇස් ඇරියා.

ඔහු බිම වැටිල තිවුන හිස්වැසුම ගසා දමා මගේ හිසට දැම්මෙ ඕනෑවට එපාවට වගේ.

 

“ඔයා එන්න.”
 

“කොහේද?”
 

“අපේ ඇනෙක්සියට.”
 

“ඔයාගෙ හවුල්කාරි මාව මරයි.”
 

“ඔව්. සමහරවිට.” 
ඔහු අහස දිහා බලාගෙන කියන්නට උනා.
 

“ඒකි කෑ ගහයි. සූරයි. හපයි. මහ දරුණු කේන්තිකාරියක්!” 
මගෙ මුහුනේ ඇඳුනු විස්මය දුටු ඔහු යටිතොල විකාගෙන දඟකාර හිනාවක් නැගුවා.

 

"බයවෙන්න එපා. එයා හොඳයි. ලෙන්ගතුයි." ඔහු ආයෙම කිවුවා.

 

"අපි යමු."  

එහෙම කරන්නට හිතිවිල්ලක් නැතිවම මං ඔහුගේ අතින් අල්ලා ගත්තා.

 

"සිනිඳුයි." ඔහු මගේ අත්ල පරෙස්සමින් පිරිමැද්දා. 
ඒ අත් රළුයි. රේඛා බහුලයි.

 

ඔහුගේ හුස්ම වැදිලා මගෙ නළලෙ කෙස්  රොදවල් සෙමෙන් ඈත් මෑත් උනා. නළල් තලයෙන් ඇරඹිලා ඇස් පියන් තෙමාගෙන දෙකොපුල් කරා ඇදෙන ඔහුනේ දඟකාර දෙතොලේ ස්පර්ශය මම ආසාවෙන් විඳගත්තා.

 

 

එතැන ඒ ඇසිල්ලේ හදගැස්ම දෙතොල් වල රිද්මයත් සමග අනුනාද වුනා.

ක්‍රමික, රිද්මයානුකූල හදගැස්ම. 
හිටි ගමන් රිද්මය අඩු වැඩි වෙන දඟකාර හදගැස්ම.
ඉන්පස්සෙ දෙසවන් පුපුරා යන තරමේ ජවයකින්,  වේගවත් වුන හදගැස්ම......
 
පොත්මල්ල උඩට වැටුන  ජර්සියත්, හිස්වැසුමත් දුන්නු උණුහුම හොයාගෙන මම තව තවත් ඔහුගේ පපුවට තුරුලු උනා.


තත්පර කටුව නැවතුනා. පෘතුවිය ආපස්සට කැරකෙන්න ගත්තෙ හිතාගන්නවත් බැරි තරම් වේගයෙන්.......

දීර්ඝ කාලතරණයකින් පස්සෙ මං හීන්සීරුවේ ඇස් ඇරලා වට පිට බැලුවා.

හාත්පස අඳුරුයි.

මම කළුවරට වෛර කලා…. පැය ගානකට කලින්.

ඒත් මේ මොහොතේ ඒ කළුවර ගැන හිතේ හටගත්තෙ අමුතුම බැඳීමක්. හීගඩු නංවන සීතල, පොඩිවුන තණබිස්සෙන් නැගෙන නැවුම් සුවඳ, සිහින් මදනළක ගමන් තාලයට නැළැවෙන තුරුපත්….

ජර්සියේ බොත්තම් පියවන ඔහුගේ ඇඟිලි තුඩු කලබලයි.

මම හොරෙන්ම ඔහුගේ පුළුල් හිස්වැසුම දාගෙන බැලුවෙ ආසාවට. මගෙ නහය වෙනකම් ඒ ඇතුලෙ. මොහොතකට කලින් විඳපු ඔහුගෙ හිසකේ වල සුවඳ මට දැනෙනව.

“හෙර! මගෙ හැට් එක උස්සලා” 
ආයෙමත් කන් පෙත්තෙන් පටන් අරන් සිරුර දිගේ දුවන කෙටි විදුලි රේඛාවක්.

ඔහුගේ රළු අත්ලෙන් වටවුනු ඇඟිලි තුඩු වලට වෙනදා වගේ හීතල කාන්දු වෙන්න ඉඩක් තිවුනෙ නෑ.

අඳුරත්, නිහඬතාවයත් එක්ක තනියෙන් සංවාදයක නියැලෙමින් උන්නු මම අවදි වුනේ ඔහුගේ ඇනෙක්සියේ ගේට්ටුව ඇරෙන හඬින්.

“මට බයයි! මාව ආපහු ඇරලවන්න.”

“ඇයි?”

“ඇලෙක්සැන්ඩ්‍රියා ඉන්නෙ මෙහෙ නෙමෙයිද?”

ඔහු මගේ කරවටේ අතක් දමා ගත්තා. හෙමෙන් උරහිසට තට්ටුවක් දැම්මේ හැමදෙයක්ම හරියාවි කියන්නා වාගේ…

“ඇලෙක්සී….” ඔහු හඬනගා කතාකලා.

කවුරුත් ආවේ නැහැ.

“කොහෙහරි රස්තියාදුවක ගිහින් ඇති..”

“ම්හ්…”

“සාදරයෙන් පිළිගන්නවා මගෙ දුප්පත් රජදහනට”

පටු පියගැටපෙළ නැගලා නවාතැනේ දොර විවර කල ඔහු විසුලු ලීලාවක් පාමින් කියද්දි මට තවදුරටත් බයේ ගැහෙන්න අමතක වුනා.

“උයන්න වෙනව.”

“කඩෙන් කමු”

“කමක් නැද්ද?”

මං හිනා උනා. “මං උයන්න දන්නෑ…”

“මං දන්නවනෙ.”

“කොත්තුමී අරන් එන්නා……ම්”

ඔහු එහෙමම දොර වහගෙන පියගැට පෙළ දිගේ පහළට දුවන ගමන් කෑ ගැහුව. ඉදිරිපස දොර වැහෙන හඬට මගෙ හිත ගැස්සුනා.

ආයෙමත් අඳුර. මම අඳුරට ඇස් හුරුවෙනකම් බලා උන්නා.

ජනේලයක් විවරවෙන සිහින්  කිරිකිරි හඬක් එක්ක මගේ දෙපතුල් සීතල වෙලා ගියා. මම ළඟම තිවුනු සෝෆාවේ වාඩිවුනේ නොදැනුවත්වම. එක්වරම කුස්සියෙන් ඇහුනෙ ඇලුමිනියම්  භාජන කිහිපයක් පෙරැලෙන හඬ. තිගැස්සුන හිතත් එක්ක හුස්ම වැටෙන වේගය ඉහල යද්දි වේගයෙන් ගැහෙන හදවතේ ලබ්ඩබ් ලබ්ඩබ් හඬ දෙසවන් තුල නින්නාද වුනා.

මට බයයි.
ඉක්මනට එන්න.
අනේ ඉක්මනට එන්න.

මං ඇස් වහගෙන මිමිණුවා.

හදවත ගැහෙන වේගය ටිකෙන් ටික ටිකෙන් ටික අඩු උනා. මම  හෙමින් ඇස් ඇරලා අවට බැලුවා.

 

කුස්සියේ දඟලාපු හොල්මන සාලයට ඇවිත් නැහැ. එහෙනම් මං යන්නෝන කුස්සියට, ඌව හොයාගෙන.

 ~ මතු සබැඳි ~



අවසාන කොටස ලබන සතියේ බලාපොරොත්තුවන්න.