පරිණත යාත්‍රිකයෝ සහ නුපුරුදු පිහිනුම්කරුවෝ

අද කාලෙ හැමදේම යන්නෙ රැල්ලට. රැල්ලට යන්න එපා කියල නවකයන්ට බනින එකත් එක්තරා විදියක රැල්ලක් වෙලා. ඒ කියන්නෙ මුලු ලෝකෙම යන්නෙ රැල්ලට.

මම හිතන විදියටනම් දෙයක් කරන්න රැල්ල ස්පර්ශ  නොකර බැහැ. වැල්ලෙ ඉඳගෙන රැල්ල නරඹන උදවිය වෙනුවෙන් රැල්ලට බහින්නම වෙනව. මේක කවියට, සංගීතයට, නර්තනයට, රංගනයට, චිත්‍ර මූර්ති වලට විතරක් නෙමෙයි, සකලවිධ කලාවන්ටම පොදුයි. සකලවිධ කලාවන්ටම පොදුයි කියන ප්‍රකාශයේ ඉඳන් බලනකොට ඉවුම් – පිහුම් ඉගැන්වීමත් කලාවක්, ඒ ලෙවල් විභාගෙට ටියුෂන් දීමත් කලාවක්, ජ්‍යෝතිෂ්‍යවේදියෙක් සෙනසුරු මාරුව ගැන සන්නිවේදනය කිරීමත් කලාවක්.

හැමෝම යන්නෙ රැල්ලටනම් අපි වැල්ලෙ ඉඳගෙන මොන වන්නම් නැටුවත් වැඩක් නැහැ. අපිත් රැල්ලට බහින්නම ඕනෙ.

ඒත්, රැල්ලට යන උන් අසාර්ථකයි කියන කතාව විශ්වීය නියමයක් තරමටම මිනිස්සුන්ගෙ හිත්වලට කා වැදිල තියෙන්නෙ ඇයි? අපි සාර්ථකයි කියන්නෙත් රැල්ලෙ රඟදක්වාපු උදවියටමයි. හැබැයි, එයාලගෙ සාර්ථකත්වය නිසාම අපි හිතනව එයාල ඉන්නෙ රැල්ලට ඉහළින් කියල.

රැල්ල ස්පර්ශ කරපු, එහෙමත් නැත්නම් මුහුදට පැනපු උදවියගෙන් සමහරක් දක්ෂ යාත්‍රිකයො වෙන්නෙත්, සමහරක් අඩි දහයක් යනකොට ගිලෙන්නෙත්, සමහරක් අය රැල්ලට ඉහළින් උන්නා වාගෙම පෙනිල එකපාරට බර්මියුඩාවට ඉහළින් ගියා වගේ අතුරුදහන් වෙන්නෙත් ඇයි?

දක්ෂ යාත්‍රිකයෙක්, එහෙමත් නැත්නම් රැල්ලට ඉහළින් ඇවිදිනව වගේ පේන කෙනෙක් වෙන්න ලේසි නෑ. මුලින් ඔයා යන්න ඕනෙ වැල්ලට. වැල්ලෙ ඇවිද ඇවිද බලන්න රැල්ලට ඉහළින් ඉන්න අයගෙ විශේෂත්වය.

එකපාරම පේන එකක් නෑ. එහෙනම් ඉතින් දුරදක්නයක් අරගන්න. මොකද නිරීක්ෂණයයි වැදගත්.

ඔය රැල්ලට ඉහළින් යනව වගේ පේන සාර්ථක නාවිකයො හැමෝටම තියෙනව තමන්ගෙම පිරිසැලසුමකට අනුව නිර්මාණය කරගත්ත යාත්‍රාවක්. ඒ යාත්‍රාව සැලසුම් කරල තියෙන්නෙ එයා යාත්‍රා කරන මුහුදට ගැලපෙන්න. මෙහෙම කියමු, කිමිදුම්කරුවෙක්ගේ යාත්‍රා පිරිසැකසුම දූපත් ගවේෂකයෙකුගෙ යාත්‍රා පිරිසැකසුමට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස්. තේරෙන භාෂාවෙන්ම කියන්නම්කො, කවියෙකුගේ ශක්තතාවය කෙටිකතා කරුවෙක්ගේ ශක්තතාවයට වඩා වෙනස්.

හැබැයි එක මුහුදක දිනන්නෙ එක්කෙනයි. ජයග්‍රාහකයෙක් වෙන්නම ඕනෙනම් ඔයාට සිද්ධවෙනව වෙනස් මුහුදක් හොයාගන්න.

මුහුදක් හොයාගත්ත කියමු, මගේම ආරක යාත්‍රාවකුත් හදාගත්ත කියමු, ඒත් කෝ අර පරණ මුහුදුවල වෙරළෙ පිරිල උන්නු මිනිස්සු?

අන්න ඒක දරාගන්න වෙනව. මුලදි වෙරළ මලපාලුයි. පවුලෙ කෙනෙක්වත් නෑ, එයාලත් අර පරණ මුහුදක් ගාව ඔල්වරසන් දෙනව. හැබැයි ඔයාගෙම ක්‍රමේකට ඉස්සරහට යනකොට ඔන්න ඈත වැල්ලෙ නරඹන්නො එකා දෙන්නා එක්කාසුවෙන විදිය ඔයාටම පෙනේවි.

එහෙම ඉන්න අතරෙ ඔයාගෙ යාත්‍රා ශෛලිය ඒකාකාරියිනම් එයාල මුහුදටම ඇහෙන්න හූ කියාවි. එතකොට තියෙන්නෙ අලුත් යාත්‍රා විලාසයන් අත්හදා බලන එකයි.

ඔන්න ඔහොම කාලයක් යද්දි එකා දෙන්නා ඔයාගෙ මුහුදු වෙරළට ඇවිත් අන්තිමේ බොහොම පිරිසක් ඔයා දිහා බලන් ඉඳීවි. ඔල්වරසන් දේවි. කුණාටුවට යාත්‍රාව හෙලවුනොත් හූ කියාවි. කීපදෙනෙක් කෑගහල ඔයාව දිරිමත් කරාවි.

ඔය අතරෙ හොඳට වෙරළ දිහා බලන් උන්නොත් තව දෙයක් දැකගන්න ලැබේවි. ඒ තමයි ඔයා දිහා වැල්ලෙ ඉඳන් බලන් උන්න සමහරු ලෑලි කෑල්ලක්වත් නැතුව නිකම්ම මූදට පනින හැටි. ‍යාත්‍රාවක් හදාගෙන මුහුදට පනින්නයි කියල කොච්චර කෑගැහුවත් සමහර කොලු කුරුට්ටො ගල් පරයක වැදිල කුඩුපට්ටම් වෙනකම් කියන දේ නාහ රැල්ලටම යාවි. ඔවුන්ගෙ සුන්බුන් වැල්ලට ගහගෙන එද්දි වැල්ලෙ ඉන්න මිනිස්සු කම්මුලේ අත තියාගෙන පුරුදු විදියට කියාවි “රැල්ලට යන්න ගියොත් නිකම් නහින්නයි වෙන්නෙ.” කියල.

සමහර කොලු කුරුට්ටො ඊටත් වඩා මෝඩ වේවි. ඔයාගෙ යාත්‍රාවෙන් ගැලවුන ලෑලි කෑල්ලක් බදාගෙන ඈත මුහුදට පාවෙන්න යාවි. ඒ විතරක්යැ, සමහරු ඔයාගෙ යාත්‍රාවෙ කොටස් මංකොල්ල කන්නත් හදාවි. එහෙම හොරකම්කරගත්තු ලෑල්ලක් උඩ ඉඳන් පිනුමක් ගහද්දි වැල්ලෙ ඉන්න මිනිස්සු ඔවුන්ටත් ඔල්වරසන් දේවි.

ඔයාගෙ යාත්‍රාවෙන් කොල්ලකාපු ලෑල්ලක්, ඔයා මහන්සියෙන් මල්කම් ලියකම් කැටයම් කරපු ලෑල්ලක් වෙන කෙනෙක් මංකොල්ලකාපු හැටි දැක්කම ඔයාගෙ හිතත් රිදේවි. සමහරවිට ඔයා ඒ ගැන දන්නෙවත් නැතිවෙන්නත් පුලුවනි.

ලස්සන වැඩේ කියන්නෙ, ඔය මගෙන් හොරකම් කරපු එකක් නේද කියල ඇහුවොත් සමහරු ඔයා එක්ක සණ්ඩුවටත් ඒවි. අපහාස උපහාස කරාවි. ඊගාවට තමන්ගේ කුණු ගඳ හංගාගන්න හිතාගෙන ඔයා එයාගෙන් කොපි කලා කියල වුනත් කියාවි.

ඒ තමයි අපරිණත මිනිස්සුන්ගේ හැටි. ඒවට කම්පා වෙන්න එපා. බොහෝවිට කාලයත් එක්ක වැල්ලේ ඉන්න මිනිස්සු අඳුනාගනීවි ඒ ඔයාගෙන් හොරකම් කල කැටයමක් කියල.

ඔහොම ටික කාලයක් ගතවෙනකොට ඔයාට හමුවේවි වෙනස් වෙරළවල් වලින් වෙනස් මුහුදු හොයාගෙන යාත්‍රා කරන සහෘද යාත්‍රිකයෝ. ඔවුන් ඔයාට අතවනාවි. මුලදි  ඔයා පෙනෙන නොපෙනෙන මානයේ ඉඳන් අතවනද්දි ඔවුන් මෙහෙම කෑගහවි;

“ඔහෝ අතදරුවා! සාදරයෙන් පිළිගන්නවා උඹව මහ මුහුදට!!”

ඔයා අතදරුවෙක් නොවෙන බව හගිස්සන්න යාමෙන් වෙන්නේ ඔයා අතදරුවෙක් බව තහවුරු වීමමයි. ඒ නිසා කලයුත්තේ ඔයා අතදරුවෙක් බව පිළි අරගෙන ප්‍රවීන යාත්‍රිකයන් සමග සුහද සිතින් තමන්ගේ ගමන යන එකයි.

අන්තිමේදි ඔයාට පෙනේවි ප්‍රවීණ යාත්‍රිකයොත්, නවක යාත්‍රිකයොත් හැමෝම වෙනස් යැයි කියාගෙන යාත්‍රා කරන්නෙ එකම මුහුදක බව. වෙනස් වෙන්නේ වැල්ල මිසක්, මුහුදවත්, රැල්ලවත් නොවෙන බව.

නමුත් අමතක කරන්න එපා, ටයිටැනික් නැවත් නොහිතූ විදියට මුහුදෙ ගිලුන බව.

මේ සයුරු තරණය කාලයත් එක්ක ඔබට එපාවෙන්න පුලුවනි. බොහෝ යාත්‍රිකයො කරන්නේ තමන්ට එපා වුනත් වැල්ලේ ඉන්න නරඹන්නන්ගේ ආකර්ශණය හින්දම දිගටම රැල්ලත් එක්ක යනවා. වැල්ලේ ඔල්වරසන් දෙන්නන්ගේ අවසාන අත්පොළසන් හඬත් නෑසී ගියාම තමයි ඔවුන් මහා කම්මැලිකමකින් ආපහු වැල්ලට එන්න හැරෙන්නේ.

මම පෞද්ගලිකව හිතන්නේ සයුරු තරණය රඳා පැවතිය යුත්තේ ඔබේ ප්‍රීතිය උදෙසාමයි කියලයි.

ඇයි මම මේක ලිවුවෙ? මම කැටයම් කරපු ලෑලි කෑලි දෙකතුනක් මංකොල්ල කාපු නුපුරුදු පිහිනුම්කරුවො දෙන්නෙක් නිසා. නුපුරුදු පිහිනුම්කරුවෙක් වුනත් අන්තිමේ පළපුරුදු යාත්‍රිකයෙක් වෙනවනම් කොයිතරම් වටිනවද නේද……

ප.ලි.

Inspired by ;

කුරුලු නිස්කලංකගේ ෆේස්බුක් ස්ටේටස් එකක තිබුනා “රැල්ලට නොලියන්න – වැල්ලට ලියන්න” කියලා. එතැනින් තමයි රැල්ලයි, වැල්ලයි ගැන කියැවීම පටන් ගත්තේ. ලින්ක් එක හොයාගන්න බෑනෙ ඒක හොයාගන්න පුලුවන් පින්වතෙක් හිටියොත් එවන්න. එතන කමෙන්ට්ස් විදියටත් වටින අදහස් ගොඩක් තිබුනා.