චූටි සුරතලාගේ සත්ව කරුණාව

ගොඩක් කුරුලු යාලුවො දන්නවත් ඇති බස්සිට ඉන්නවා චූටි හුරතල් නංගි කෙනෙක්. චූටි හුරතල් කිවුවම මට මතක් උනේ අපේ කැම්පස් එකේ සමහර බැචාලට කාර්ඩ් දාල තිවුනු විදිය. අපේ ෆැකල්ටියෙ හිටපු උස…..ම බැචාගෙ කාර්ඩ් එක තමයි “කොටා”. විසාලම ගෑල්ලමයගෙ කාර්ඩ් එක “සිඟිති”. ඇයි බස්සගෙ බැචෙක් හිටිය ඒ අයියා කලුම කලු, දැකුම්කලු උනාට නම “සුදු පුතා”.

තව දිගට මේ නම් ලිස්ට් එක ලියන්න ගියොත් මට ඇටෑක් කරන්න අපේ නගාට අමතරව කැම්පස් එකෙනුත් බැටෑලියන් එකක් සෙට් වෙයි. ඒ හින්දා ආපහු චූටි හුරතල් නංගියා ගැන කතාවට එමුකෝ.

අපේ නංගිගේ රතු මල් කුඩේ ගැන මම කලින් පෝස්ට් එකකත් කියල තියනව නෙව. ඔන්නොය රතු මල් කුඩේ ගැන උන්දෑ බොහොම ආඩම්බරෙන් උන්නු බවත් මම එදා කිවුව නෙව. ඉතින් ඕකෙ පොලිස් විසිල් එක ගලවාපු දවසෙ ඉඳන් මාසයක් විතරම අපේ තංගච්චි මාත් එක්ක ඔරොප්පුවෙන් තමයි උන්නෙ. 

මම ඉස්සර උදේට නැගිටින්න හොරයි. දැන් කියලත් මහලොකු වෙනසක් නෑ තමයි ඉතින්. එකම වෙනස අම්මාගේ චිරප්‍රසිද්ධ වතුර ප්‍රහාරය එල්ල කරල ඇහැරවන්න කෙනෙක් නැති එක විතරයි. ඉතින් ඔහොම පරක්කු වෙලා ඇහැරෙද්දි අපේ නංගියා ආදර්ශමත් දියණියගේ භූමිකාව අති සාර්තක ලෙස රඟදක්වමින් මේස් සපත්තු පළඳිනවා බොහෝම පිළිවෙලට.

ඉන් පස්සෙ උස ස්ටූල් එකට නැගලා, කකුල් පද්ද පද්ද අර “ඇගෙ මාමණ්ඩී මාමණ්ඩී පාර කපනවා” ට්‍රැක් එක නොකඩවා ගායනා කරමින් පොර අම්මට කියලා කොණ්ඩෙ පීරවා ගන්න සුලු කාලය ඇතුලත මං ආලෝකයේ වේගයෙන් දඩිබිඩියේ ලකලෑස්ති වෙනවා. මොකද වෙලාවට කලාවට වැඩ කරන “සිරිමත් මගෙ සකි”ගෙ ආච්චි අම්ම වගේ උන්නු අපේ නගාට හරිම අමාරුයි ඔය ප්‍රමාද වීම් වලට මුහුණ දෙන්න. අනික පරක්කු වෙලා ස්කූල් බස් එකේ උන්දැගෙ ප්‍රියතම ආසනය අහිමි උනොත් ආය ලෝක විනාසෙයි මහා පිපිරුමයි එකට සිද්ද උනා වගේ සීන් එකක් ෂුවර් ඇන්ඩ් ෂොට්.

ඉතින් ඔන්න මේ කියන දවසෙ මං ටිකක් වැඩිපුර හැඩවැඩ වෙන්න ගිහින් පරක්කු උනා. මං පරක්කු වෙන බව දැක්ක නගා පොඩ්ඩගෙ ඉවසීමෙ රතු කට්ට පැනපි. මුන්දැ කොරපු වැඩේ “අක්කා එනකම් පොඩ්ඩක් ඉන්න” කියලා ඉහල තැන් වලින් ලැබුනු අණපණත් තුට්ටුවකට මායිම් නොකර ගාල කඩාගත්තු අස්පය වගේ අර රතු මල් කුඩෙත් කිහිලි ගන්නාගෙන මගට බැහැපි.

මක් කොරන්නෙයි ඉතින්, ගිය යකා ගියාවෙ කියල මාත් නිවාඩු පාඩුවෙ ලකලෑස්ති වෙලා එලියට බැස්සෙ ස්කූල් බස් එක රවුම ගිහින් ළමයි එකතු කරන් ආපහු අපේ ගෙවල් පාරෙන් අනිත් පැත්තට යන්න අඩුම තරමේ පැය කාලක්වත් ගතවෙන හින්දයි.

කල් යල් බලා පාරට බැහැලා ටික දුරක් උඩහට ඇවිදගෙන යද්දි මට ඇහෙනවා හයි පිච් ළමා වොයිස් එකක්;

“දුප්! දුප්! දූඌඌඌප්!!!”

ඒත් එක්කම මගේ පින්බර නෙත් ඉදිරියේ විද්‍යාමාන උනේ මේ ලෝකෙ පහලවෙන පින්වන්තයන් ඉතාම අතළොස්සකට පමණක් තම තමන්ගේ පුණ්‍ය මහිමය නිසාම කණ කැස්බෑවෙක් විය සිදුරෙන් අහස දකින්නාසේ ඉතාම කලාතුරකින් දකින්නට ලැබෙන දර්ශනයක්.

අපේ නංගි අර රතු මල් කුඩේ පොළව දෙසට අංශක හතළිස් පහක කෝණයකින් ඇල කරගෙන වේගයෙන් කැරකෙනවා. ඒ වටේට චූටි බලු පැටව් තුන් දෙනෙක් පිස්සො වගේ උඩ පනින්නෙ ඒකගෙ සපත්තු වල එල්ලෙන්න. කුඩේ පිහිටෙන් වෘත්තාකාර ආරක්ෂක වලල්ලක් නිර්මාණය කරගත්තු අපේ නගා සුනඛ උවදුරෙන් බේරෙන්න කොරන සටනෙ බරපතලකම තේරුම් අරන් දුවල ගෙහුන් උන්දැව බේරගත්තටත් පස්සෙ පොඩ්ඩක් බඩ අල්ලං හිනා උනා කියල මට ලැබුනෙ රැවුම් ගෙරවුම් විතරමයිලු ඕං.

******************************

ඔන්න දවසක් නගා උන්දැ කාමරේට වෙලා පාඩම් කොරනව. මං වගේ නෙමෙයි පොර අධ්‍යාපනයට ලැදි හොඳ කීකරු දරුවා. ඒ නිසාම උන්දෑ පාඩම් කරන වෙලාවට, ගේම් ගහන වෙලාවට, පොත් කියවන වෙලාවට, ෆිල්ම් බලන වෙලාවට, පත්තරේ බලන වෙලාවට මට අපේ නගාගෙ කාමරේ තහනම් කලාපයක් බවට පත්වෙනවා. (යකෝ බලාගෙන ගියාම ඒ කාමරේ හැම වෙලාවකම මට තහනම් කලාපයක් වෙලානෙ තිබිල තියෙන්නෙ!!) ඒ වුනත් ඉතින් ඕපදූපයට ලොල්වූ මගේ දෙසවන් නිරතුරුවම ඒ පැත්තට ටියුන් වෙලා තමයි තිවුනෙ. ඔහොම ඉන්නකොට එකපාරටම ඇහෙනව;

“තාත්තේ…. මැස්සෙක් ඇවිත්!”

“තාත්තේ….. බේරගනියෝ…. මැස්සෙක්!”

“තාත්තේ…..!”

“තාත්තේ…..??”

“තාත්ත එන පාටක් නෑ. හොඳ හිතින් පලයන් මැස්සෝ මාව යකා කරගන්නැතුව!”

“මැස්සො… ඉහි ඉහි අනේ යන්ඩකෝ එලියට කිවුවම අහලා….”

නගා පොර කාමරේ මැද දනගහගෙන මැස්සට ආයාචනා කොරන හැටි මැවිලා පෙනුනත් මම සද්ද නැතුවම ඉවසා වදාරගෙන හිටියා ඉතුරු ටිකත් අහගන්න.

“මැස්සෝ ඔන්න මං 

න ර ක ළ ම ය යි   කි ය න් න  එ පා !!!

“දඩස්!”

මහා හයියෙන් දඩාර පොතක් මේසය මත පතිත වෙන හඬ!

“දඩස්!”

“දඩස් !!” “චක් !!” “දඩබඩස් !!”

නිහඬතාවයක්

“මලා?”

“මලා.”

“අනේ මලානෙ…” 

පොරට ඇඬෙන්න ඔන්න මෙන්න!

“මොකද්ද මැස්සො උඹ මේ කරගත්තු අපරාදෙ?”

“උඹ මලා නේද?!”

“ඔන්න අපි දන්නෑ. අපිට මේ මරණෙට කිසිම සම්බන්ධයක් නෑ.”

******************************

ඔයවගේම තවත් එක් සුන්දර සැන්දෑවක අපේ චූටි සුරතලා කුස්සියට වෙලා තේ බොනවා.  ඔන්න ඔය වෙලාවෙ කිසිම හැලහොල්මනක් නැතුව නිවීසැනසිල්ලේ බිස්කට් එකක් හපහපා හිටපු අපේ අම්මා එකපාරම පුටුවෙන් අහකට විද්දා.

විද්දා කියන්නෙ අර කාලතුවක්කුවකට දාලා පත්තු කලා වගේ තමයි ඉතින්. කෙලින්ම තිරස් ප්‍රක්ශිප්තාකාර පථයක ගමන් කිරීමෙන් අනතුරුව කොස්ස පාමුල නතර වුනා.

කොස්ස ඉතාම දරුණු ආයුධයක් විදියට මානාගෙන දැන් අම්මා කුස්සිය දෙවනත් කරනවා. කබඩ් වලට අනිනවා, ලිප මුල්ලට ප්‍රහාර එල්ල කරනකොර අළු සහ දූවිලි වළාකුලු පාවෙනවා, මේස යටට අනිනවා, ආයෙ උඩ පැනලා පැන්ට්‍රි කබඩ් සමතලා කරන්න යනවා, එක විජ්ජුම්බරයයි.

අන්තිමේ කුතුහලයේ පීක් පොයින්ට් එකෙන් විඩාපත් වුන අපේ සවන් පත් මතට මේ කොසු හරඹයට හේතු භූත වූ කාරණාව ඇම්බියුලන්ස් නාදයක අනුකරණයෙන් අහගන්න ලැබුනා.

“මීයා මීයා මීයා මීයා”

කොසුපාරට දෙදරුම්කාපු භාජන වගයක් සලබලාං සද්දෙන් බිම වැටෙද්දි යළිත් වරක් අම්මාගේ ඇම්බියුලන්ස් නාදය ඇහුනා.

“මීයා මීයා මීයා මීයා”

ඒත් එක්කම අර්තාපල් අලයක් විතර මී පැට්ටෙක් රෝඩ් රනර් ශෝ පරදවමින් අපි ඉඳගෙන හිටපු පුටු පේලිය දිහාවට ඇදී ආවා. අපි එකාවන්ව පුටු උඩ සීරුවෙන් හිට ගත්තා.

ඒත් එක්කම කන පාලාගෙන යන තරම් සද්දෙට ඇහුනෙ අපේ නංගිගේ සයිරන් එක.

“ආ….. ආ ආ ආ ආ….. 

ආ…… ආ ආ ආ ආ….. ආආ……………….”

විනාඩි දෙකකට ආසන්න කාලයක් පැවතුන ඒ සයිරන් නාදය නිහඬ වෙනවාත් සමගම අපේ මහත් පුදුමයට හේතුවුනේ මී තඩියා සයිරන් එක ගහන්න පටන් ගන්නකොට උන්නු තැන එහෙමම නිසොල්මන්ව ඉන්න එක.

“මීයෝ…” අපේ නංගි හෙමින් මීයාව ඇමතුවා.

“ඕයි මීයෝ.. දුවපන්”

මීයා හැලහොල්මනක් නැහැ. මීයාව එලවන්න එකාවන්ව පුටු උඩ නැගී සිටි බැටෑලියන් එකම ඌට ප්‍රථමාධාර දෙන්න රොක් වුනා.

අනේ…. 

ඒ වෙනකොටත් මී අසරණයාගේ හුස්ම නැවතිලා.

එක්කො ඌට හාර්ට් ඇටෑක් එකක් හැදෙන්න ඇති, නැත්නම් කන් අඩි පැලීමෙන් මරුමුවට පත්වෙන්න ඇති කියලා අපි නිගමනය කලා.

“මොකද්ද මීයෝ උඹ මේ කරගත්තු අපරාදෙ?”

“උඹ මලා නේද?!”

“ඔන්න අපි දන්නෑ. අපිට මේ මරණෙට කිසිම සම්බන්ධයක් නෑ.”

සූටි හුරතල් නංගියා තොල් මතුර මතුර හෙමින් හෙමින් කාමරේට ඇදුනා.

තාත්තයි - අම්මයි - නංගියි - බස්සියි

සූටි හුරතල් නගාගේ තවත් දස්කම්

1. කන ඇතුලේ වංගු වංගු

2. එකයි - බාගයයි

3. රතු මල් කුඩෙන් කල පොලිස් රාජකාරි