පස්ස වැහෙන්න සාය අඳින හැටි. (Beware, U are what you wear! -they say so-)

ඇඳගන්නා හැටි ගැන බස්සි මීට කලිනුත් පෝස්ටුවක් ලියා තිබුනේය. ඒ ඉන්ටවූ යද්දි ඇඳගන්ට ඕනා විදිහ ය. ඒකට නම් පාඨක ප්‍රතිචාර ඉහටත් උඩින් ලැබුනු බව ටොප් සෙවන් පෝස්ට් ලැයිස්තුව සාක්කි දරන්නේ ය. හැබැයි අද  කියන්නට යන්නේ ඉන්ටවු ඇඳුං ගැන නෙමේය. නිකං ඇඳුං ගැනලු ය.

අපි අඳින ඇඳුමෙන් පැළඳුමෙන් සමාජය අපිව මනින අවස්තා බොහොම ය. බොහෝ වෙලාවට සමාජයේ ඇත්තන්ගේ පාට කණ්නාඩි නිසා අපි මොනවා ඇන්දත් පේන්නේ එක එකාගේ ඇහේ හැටියට ය. ඒකටනම් අපිට කොරන්න දෙයක් නැතිය.

එහෙම සීන් කෝන් එකක් දවසක් බස්සිටත් උනේය.

කැම්පොස් ඉවර වී බස්සයි බස්සියි කඩාගෙන බිඳගෙන දුවගෙන ඇවිත් කෝච්චියේ එල්ලෙන්නේය. කැම්පොස් යන කාලයේ බස්සිට තිවුනේ බැගී අඳින පික්සුවක් ය. ටී - ශර්ට් එක ඇතුලට තව දෙන්නෙක්ට විතර බහින්නට පුලුවන්ය.

 මේ ඔක්කොම මම බැගී අඳින හේතු නෙමෙයි හලි ද?

කෝච්චියේදිත් එක විදියකට ඉන්ට බැරි බස්සි එහෙට මෙහෙට පනිමින් කෝලිත්තම් කොරන්නේය. වැඩි සෙනගකුත් නැතිය.

ඉස්ටේසන් හත අටක්ම පහු උනාට පසු එක මැදි වයසේ ඇන්ටියෙක් නැගිට්ටේය. ඇන්ටිගේ සරීරය අයින් උනාට පසු අපි දෙන්නාටම වාඩි වෙන්නට ඉඩකඩ ඇති නිසා බස්සි බස්සාවත් ඇදගෙන එතනින් වාඩි උනේය.

ටිකක් වෙලා බස්සි දෙස ක්‍රිටිකල් බැල්මක් හෙලූ ඇන්ටි තමන්ගේ කට බස්සිගේ ඔලුවට පාත් කලේය.

"ළමයෝ මම දන්නව ඔය ළමය බැරි කෙනෙක් විත්තිය. මට මේ බෑග් එක උස්සන් හිටගන්න බැරි නිසයි සීට් එක නුදුන්නෙ."

කම්මුල් රතු පාට වෙනවා කියන එකත්, කන් අඩි රත් වෙනවා කියන එකත් මම හොඳින්ම අත්වින්දේ එදාය.

අවට සිටි ගැහැණු ළමෝ කිහිපදෙනෙක්ම ඇන්ටිට මඥ්ඥං බවත්, ගනන් නොගන්නා ලෙසත් ආංගික අභිනයෙන් දැක්වීමම බස්සිට මහමෙරක් විය.

පෙනේද ඇන්ටිගේ කණ්නාඩියේ තරම. පෙන්සිල් කට් කලිසම දැක දැකම, ස්කූල් බෑගය කරේ තියෙද්දීම ඇන්ටිගේ කණ්නාඩිය බබෙක් දැකලා ය. අඩු තරමේ බෑග් එක ඉල්ලාගෙන ඕම කතාවක් කිවුවා නම් හිතට දුක නැතිය.

හොඳා, පස්සට අඟල් දෙකක් පහලට සාය අඳින, ක්ලීවේජ් එක ඉතරක් නොව සේරම එවුවා පෙනෙන ඇඳුම් ඇඳ පොදු ප්‍රවාහන සේවා භාවිතා කරන අක්කලා නංගිලා මේ කණ්නාඩියට අහු උනාම කොහෙන් නවතීදැයි හිතාගන්නට බැරිය.

මේ පෝස්ටුව ලියන්නට හිතුනේ ගෙදර මනුස්සයාට පෙන්නිය යුතු දේවල් මුලු රටටම පෙන්නන කිරිල්ලියෙක් බස්සිට කියූ දුක් ගැනවිල්ලක් නිසාය.

 

එයා කොටට අඳින්නේ ලංකාවේ දේසගුනේට ගැලපෙන්නලු ය. ගමෙන් නගරයට ආ පසුව ලංකාවේ දේසගුනය ඒ අක්කා ඉගෙන ගන්න ඇත්තේ කැම්පුස් එකේ අපිට මග ඇරුනු කෝස්  එකකින් වෙන්නට ඕනෑ ය.


කොටට අඳිනවානම් වැහෙන තැන් වැහෙන්නට යටට ශෝට් එකක් ඇඳපල්ලාය. එතකොට අර ප්‍රියා අයියා කිවුවා වගේ එක එකා සාය යටින් පොටෝ අල්ලන්න එන එකක් නැතිය.

 

තැනට සුදුසු ලෙස ඇඳීම අගේ කල යුතු පුරුද්දක්ය. මගේ හිත පන්සලක් කිවුවාට, කොට බයිලා ගහගෙන පන්සල් යාම සුදුසු නැත්තේ වටේ පිටේ ඉන්නා උපාසකයන්ගේ සිල් කැඩීමේ සම්භාවිතාවක් ඇති බැවින්ය.

 

අපේ පන්සලේ නම් හාමුදුරුවෝ ගෑනු ලමයි සැහැල්ලු සුදු දිග කලිසමක් ඇඳගෙන සිල් ගන්න එන එකටත් අවසර දී ඇත්තේය.  ආච්චිලාගෙ ඇහේ කලිසමේ කටු ඇනුනත්, ඇත්තටම සමහර ඇන්ටිලා බඩයි, පිටයි දෙකම නැතුව, ටයර් පේන්නට අඳින සාරිවලට වඩා ඒ ඇඳුම සංවරය.

 

මූදු වෙරළට තට්ටු හත අටක දිග ගවුමක් ඇඳන් රැල්ල පාගන්ට ගියොත් ඔබ හිනාවට ලක්වෙනවා නිසැකය.

 

කොයි හැටි වෙතත් මම නම් කියන්නේ ඇඳුමින් පුද්ගලයා මනින්නට බෑම කියලා නෙමේය. ඇඳුමින් උනත් මනුස්සයෙක්ගේ ස්තානෝචිතව හැසිරෙන්නට ඇති හැකියාව ගැන යම් අදහසක් ගන්නට පූලුවන්ය. ඒක අපි හිතලා කරන දෙයක් නෙමේය, නිකම්ම ඒක ඔලුවට වැටෙනවාය.

 

ලිපිය දිග වැඩි උනත් තව දෙයක් කියන්නට ඕනේය. ගෑනු ළමයි කොටට අඳිනවා දැක්ක ගමන් කුලප්පු වෙන අපේ රටේ සමහර පිරිමි නම් ඇත්තෙන්ම හිරිකිතය. පොදු ප්‍රවාහන සේවා භාවිතය ගැන මේ උපදෙස් ලියන්න වෙන්නේද ඒ වාගේ උන්දලා හින්දාමය.

 

ඔහොම ගියොත් යම් දවසක ලංකාවේ පිරිමි මෙහෙම කියන්නත් බැරිකමක් නැතිය.

 

ඇඳුමක් අඳිද් දී මේ පස් මහ බැලුම් බලනවානම් කාට කාටත් හොඳ ය.

 

1. පෙනී සිටින ස්ථානය
 

2. වයස
 

3. සිරුරේ හැඩය
 

4. වේලාව සහ කාලගුණය
 

5. සුදුසු යට ඇඳුම් භාවිතය.


 

ප.ලි.

එදායින් පසුව බස්සි බැගී ඇඳන් බස් වල, කෝච්චි වල යන්න අම්බානක බය උනේ ය.