අම්මා! (කෙටිකතාද මන්දා)

මම පුස් ගඳින් යුත් දැව අල්මාරියේ ලාච්චුව විවෘත කලේ වෙව්ලන දෑතින්. පරණ ෆයිල්කවරයක් ඇතුලේ වූ අවපැහැ ගැණුනු මුදල් නෝට්ටු කීපය දෙතුන් පාරක් ගණන් කලේ ඔහුට තව දවස් කීයක් ඉතිරිව ඇත්දැයි නිසැකවම දැනගන්න. එච්චරයි. ඔව්, එච්චරම තමයි. ඊට වඩා තව පැන්සයක්වත් වැඩිපුර තිබුනේ නැහැ.

හැම සීතල නොවැම්බරයකම මට මතක්වෙන්නේ, දවසෙන් දවස මරණයේ දෙඅත්ල වෙත ලඟා වෙමින් උන්න ජේම්ස්ගේ අපේක්ෂා විරහිත මුහුණ. අහිමිවීමේ වේදනාව හුලඟක් වගේ අපි වටේ වියරුවෙන් කැරකෙනකොට, මමත්, ජේම්සුත්, වියැලී ගිය තුරුපත් දෙකක් වගේ විකල්ලෙන් ජීවිතය බදාගෙන උන්නා.

ජේම්ස්, මගේ ආදරණීය ස්වාමිපුරුෂයා, පොරෝණා තට්ටු තුනක් ඇතුලට කිඳාබැහැලා, බෙහෙත් සැරට වේළිලා ගිය ඇස්වලින්, දිගටම ඉටිපහන් රුකේ මලානික කහ එළිය දිහා බලාගෙන උන්නා.

*****************************

"අම්මේ"

පුතාගෙ කටහඬින් මම පියවි ලෝකෙට කඩාපාත් වුනා. අර සීතලම සීතල නොවැම්බරයටත් වඩා මූසල වර්තමානයේ මට අකැමැත්තෙන් වුනත් ජීවත්වෙන්න සිද්ධවෙලා තිබුනේ, ජේම්ස්ගේ කුඩා ආකෘතිය, මගේ පුතා නිසයි. 

ලිපේ තිබුනු පාස්තා බඳුනේ වතුර උණු වෙලා බාගයක්ම පිටතට උතුරලා ගිහින්, ඒත්, පුතා ලිප නිවා දානකම් ගින්දර නිමිලා ගිහින් තිබුනෙ නෑ.

මට වුවමනා උනා මගේ පුංචි ජේම්ස්ට හැම දෙයක්ම කියන්න. හැම දෙයක්ම කෑ ගහල කියන්න. එයා කෑම මේසෙ පුටුවක වාඩි වෙලා කුතුහලයෙන් දැවෙන ඇස් වලින් මගෙ දිහා බලන් හිටියා. ඒ ඇස් දිහා තවදුරටත් කෙලින් බලන් ඉන්න හයියක් නැති වෙද්දි, හදවතේ වේදනාව ඇස් වලින් වාන් දමන්න කලියෙන් මම අනිත් පසට හැරිලා ලිප පත්තු කලේ අරමුණකින් තොරව.

*****************************

ජේම්ස්ගේ බෙහෙත් ටික අරන් එන්න එදා හැන්දෑවේ නගරයට ගිය ගමනත්, ඒ ගමනෙදි මුණගැහුනු ස්මිත් මහත්තයත්, ගිලිහිලා වැටෙන්න නියමිතව තිබුනු අපේ ජීවිත වලට එළියක් ගෙනාව කියලයි මම විශ්වාස කලේ. ස්මිත් මහත්තයාගෙ සම්බාහන මධ්‍යස්ථානයේ රැකියාවකට යන්න ජේම්ස් අකැමැත්තෙන් කැමැත්ත දුන්නේ, එයා, දේවදූතයෙක් විදියට වළාකුළු අතරට නික්මෙන්න කලින් ඕනෑම සාමාන්‍ය මනුස්සයෙක් වගේ, තව වැඩිපුර දවස් කීපයක් හරි මහපොළව මත ඇවිද යන්න ආසාවෙන් පෙළුන නිසා.

හැම දෙයක්ම හොඳින් සිද්ධ වුනා. රැකියාව අමිහිරි වුනත් ඒ ඇතුලෙන් මතුවුනේ බලාපොරොත්තුවේ උණුහුම. ජේම්ස් දවසෙන් දවස සුව අතට හැරෙමින් හිටියා. 

"මේ ගෙවෙන්නේ අපේ ජීවිතවල දෙසැම්බරය ජේම්ස්" මම කිව්වේ එහෙම. "බලන බලන අත ඔයාට පෙනෙනව ඇත්තෙ දණක් උසට හිම කඳු. සීතලෙන් තොල් පුපුරු ගහනවා තමයි. ඒත්, මේ තමයි නත්තල් මාසය. අහන්න, බලාපොරොත්තුවේ උණුහුමෙන් මගෙ හදවත ගැහෙන හැටි." ජේම්ස් අඩවන් දෙනෙතින් යුතුව මගේ පපුවට හිස තියාගෙන උන්නේ පොඩි දරුවෙක් වගේ.

හැමදේම යහපත් අතට හැරෙමින් තිබුනා, ස්මිත් මහත්තයාගෙ බාල පුතා ග්‍රෙගරි  අලුත් ව්‍යාපාරයකට අත ගහනකම්.

ඒ ව්‍යාපාරය අපේ කුඩා නගරයට අළුත්. මටත්, මාෂාටත්, සාරාටත් සම්බාහන මධ්‍යස්ථානයේ රැකියාව අතහැරලා ග්‍රෙගරි මහත්තයාගෙ අළුත් ව්‍යාපාරයේ රැකියාවට සම්බන්ධ වෙන්න අණ ලැබුනෙ නොසිතූ විදියට. ස්මිත් මහල්ලා කිව්වේ කිසි කෙනෙකුට අපේ අනන්‍යතාවය හෙලි නොවෙන බව. අපි ඔහුව විශ්වාස කලා. ඔහු අපේ ස්වාමියා නිසා, අපිට ස්මිත් පවුලෙන් කිසිම අවැඩක් සිද්ධ නොවෙන වග අපි තදින්ම විශ්වාස කලා.

රැකියාව අහිමිවීමත්, අලුත් රැකියාව ගැනත් තොරතුරු, මදින් මද සුව අතට හැරෙමින් සිටි ජේම්ස්ගෙන් වසං කරන්න මම ප්‍රවේසම් උනා. පොඩි දරුවෙක් වගේ සුළු දේකිනුත් සැලෙන ජේම්ස්ගේ මානසික තත්වය ස්ථාවරව තබා ගනිමින් ඔහුව ඉක්මනින් සනීප කරගන්නයි මට වුවමනා වෙලා තිබුනේ

*****************************

මම ගෙදර පිටුපසට වෙන්න පැල කර ඇති ගෙරේනියම් මල් මුහුණු අතගාමින් එතැන බිම වාඩිවුනේ මතක සෙවණැලිවල පීඩාව ඉවසා ගන්න බැරිම තැන.  

"පාහර බැල්ලී!" ජේම්ස්ගේ පා පහරවල්වලින් නිරුවත් කළවා සහ නිතඹ පුරා සීරුම් පහරවල් නැගෙන්නට වැඩි වෙලාවක් ගතවුනේ නැහැ. ඊගාවට ඔහුගේ පය එසවුනේ මගේ උදරයට ඉහලින්.

"දරුවා....! මගෙ දරුවා....! මේ ඔයාගෙම දරුවා.......!!"

මම දෑතින්ම කුස ආවරණය කරගෙන විලාප දුන්නේ පිස්සියෙක් වගේ. ඒ, දැන් මට පිටුපසින් එළිමහන් බංකුව උඩ වාඩිවෙලා වරින්වර මා දිහාවට අමනාප බැල්මන් විසිකරන මගේ පුංචි ජේම්ස් පැටියාව බේරගන්න.

එදා ඉඳන් අද දක්වාම, හැම ස්නානයක් අතරෙම මම වියරුවෙන් වගේ ගෙල පිටුපස සිට පියයුරු හරහා කළවා දක්වාම අතුල්ලන්නේ ඒ අමිහිරි සළකුණ මකා දමන්න. ඒත් අවසානයේ ඉතිරි වෙන්නේ මල් පෙති මත සිහින් සීරුම් රැසකුත්, තැනින් තැන නැගෙන ලේ බින්දු කිහිපයකුත් පමණයි.

මල් අත්තක පැටලුණු දිගු ගවොම් සාය ඉහළ එසවුන සැනෙන් මම සර්පයෙක් දෂ්ඨ කලාක් මෙන් තැතිගැන්මෙන් දෙපා ආවරණය කරගත්තේ පුංචි ජේම්ස් දෙස යටැසින් බලමින්. තදින් හිත රිද්දවාගෙන, ගෙරේනියම් මලක් පෙත්තෙන් පෙත්ත සිඳ දමමින් හුන් මගේ පුංචි පුතා ඒ ගැන තැකීමක් කලේ නෑ.

ඔහු මේ අඳුරු හෙවණැලි නොදැකිය යුතුයි. කවදාවත්ම!

*****************************

මගේ පුංචි පුතා බයිසිකලය තල්ලු කරගෙන ගේ දිහාවට ඇවිදගෙන එනවා. ඔහු මගේ සැමියා වගේමයි. බැස යන හිරුගේ අවසන් කිරණ කිහිපය ඔහුගේ රන්පැහැති හිසකෙස් මත පතිත වෙලා දිස්නෙ දෙනවා. ඔහු තවදුරටත් පුංචි කොලුපැටියෙක් නොවෙන බවත්, තාත්තා වගේම කඩවසම් ගැටවරයෙක් බවට වැඩී ඇති බවත් මට අවබෝධ වුනේ ඒ වෙලාවෙ.

ජේම්ස් පොත් මිටිය සාලයේ ටීපෝව මත තියලා වචනයක්වත් නොදොඩාම නාන කාමරයට වැදුනා. ඒ ඉසිඹුවේදී මම ඔහුගේ පාඩම් පොත් පෙරළමින් එහි වූ වටකුරු අත් අකුරු අතගාන්නට වුනේ මහත් ආශාවෙන්.

එක්වරම පොත් අතර වූ ප්ලාස්ටික් කවරයක් බිම වැටුනා

"සර්ප නළඟන" යනුවෙන් ඇල අකුරෙන් සටහන් වුන ඒ නිල් චිත්‍රපටි තැටියේ කවරය මට හඳුනාගන්න අපහසු වුනේ නැහැ. මම එය අහුලාගෙන නොපිට පෙරලා බැලුවා. "ග්‍රෙගරි ස්මිත් - පෞද්ගලික පිටපත් එකතුව" යනුවෙන් කුඩා වැල් අකුරෙන් එහි පිටුපස සටහන් වී තිබුනා.

*****************************

මම නැවත වරක් සීඩී කවරයේ උන් තරුණ කාන්තාවගේ ගෙල, පියොවුරු සහ නිතඹ වසා පැතිරුණු මල් මෝස්තරයකින් යුතු පච්චය වටා අතැඟිලි දිවෙව්වා. උසැති වීදුරු දර්පණයෙන් දිස්වෙන කාන්තාව තරමක් මහළුව, බොහෝ විඩාපත්ව, මදක් වෙනස්ව දිස්වුනත්, සිරුර වසාගෙන සර්පයෙක් මෙන් එතීගත් පච්ච සළකුණ මදක් හෝ වෙනස් වී තිබුනේ නෑ.

කටුක ගන්ධයෙන් යුත් තෙල් වලින් සිරුර නැහැවෙද්දී මම ඉක්මනින් ලයිටරය දැල්වූවා. විවර කවුළුවෙන් හමා ආ මූසල නොවැම්බර් සුලං රැල්ලකින් පණ ලද ගිනි දළු වහ වහා මගේ නිරුවත් සමට කාවැදුනු පච්චයේ මල්පෙති රටාව ලෙවකමින් ඉහල නගින්නට වුනා.

~ ඉවරයි ~ 

ප. ලි.

මේ කතාව ලිවුවේ දිනේෂ් උමගිලිය අයියා ඊයේ (සැප්තැම්බර් 17 - 2015) වර්ණ බ්ලොග් අඩවියේ පලකල "ඇයද මවකි" කෙටිකතාවෙහි දිගුවක් වශයෙන්. ඒ තරමටම දිනේෂ්ගේ අපූරු ලියැවිල්ල මාව සසල කලා.