මස් කඩ සහ මාධ්‍ය කඩ

සාමාන්‍ය තත්ව යටතේ ජනමාධ්‍යය කියන්නේ බරපතල සමාජ වගකීමක් උරමත දරන, වගකීම් සහගත ආයතන කොටසක්ය. හැබැයි, ඉන්දියන් සාගරයේ අමුතු ඇටය වන ලංකාවේ මාධ්‍යවල හැසිරීම විය යුතු පරිද්දෙන්ම අමුතුය. කුප්පය. කුජීතය.

අමුතු ඇටයේ අමුතු මාධ්‍ය ආයතන බොහොමයක තියෙන්නේ මස් කඩ ආකෘතියකි. මස් කඩ කාරයෝ කඩේ ඉදිරියේ අළුතෙන් මැරූ, ලේ පෙරෙන සත්ව මලකුණක් එල්ලති. ලේ වියලී ඇති මළකුණුවල පැයකට වරක් අලුතෙන් ලේ තවරති. ඒ ලේ සුවඳෙන් උත්ප්‍රේරණය වෙන පාරිභෝගිකයෝද වහවහා මස් කඩය සොයා ඇදෙති, අලුත්ම මලකුණු මිලදී ගනිති.

මාධ්‍ය මුදලාලිලාද ලේ සුවඳ ඉහවහා යන අලුත්ම මලකුණු ගෙනවුත් එල්ලති. ඒ පුවත්පතක නම් හෙඩිමය, විද්‍යුත් මාධ්‍යයකනම් "බ්‍රේකින් නිවුස්"ය, වෙබ් මාධ්‍යයක නම් "හොට් හොට් පුවත"ය. ප්‍රදර්ශක රාක්කය වෙනස් වන්නේ වුව ලේ පෙරෙන ප්‍රදර්ශණ භාණ්ඩය එකමය. එතකුදු නොව, පැයෙන් පැය අදාළ පුවත් යාවත්කාලීන කරමින්, බඳුණකින් ගත් උණු රතු ලේ ඒ මත විසුරවන්නටද අමුතු ඇටයේ අමුතු මීඩියා වෙලෙන්දෝ අමතක නොකරති.

එතකිනුදු නොනැවතෙන සමහරක් මීඩියා කඩවල සේවකයෝ ගිජුළිහිණින් මෙන් අප්‍රකට ගම් නියම් ගම් සිසාරා සැරිසරන්නේ මළගෙවල්වල සමාදානයේ සැතැපෙන්නට මගබලන මෘතදේහ සොයමිනි. උන් මරණය සිදුවුන හැටි, දුගඳ හමන කුණු ඔජාවෙන් සරසා රඟ දක්වති. ඉනික්බිති සාර්ථක මිණීමැරුමක් සිදුකරගන්නා ආකාරය පියවරෙන් පියවර නාට්‍යාණුසාරයෙන් විකාශනය කරති. බොහෝ විට එවැනි වැඩසටහන්වල තේමා වාදනයට යොදාගන්නේ මරබියෙන් ඇළලී ගිය ගැහැණියකගේ විලාපයකි. මේ විකුණන්නේ අපේම රටේ. අපේම මිනිසුගේ කඳුළුය. සුසුම්ය, රුධිරයය.

ඉතින් එතකොට අපි? අපි අනලස්ව වහ වහා මීඩියා කඩ වටා රොද බඳින්නෙමු. රිය අනතුරකින් කුඩු පට්ටම්ව ගිය මිනිස් ශරීර කූඩු වල මස්වැදලි දැකගන්නට කෙල හලමු. දූෂණයට ලක්ව අමානුෂික වද හිංසා මැද මිය ගිය දැරියන්ගේද, කාන්තාවන්ගේද නිරුවත් සිරුරු දැක ජුගුප්සාජනක රසයක් ලබන්නෙමු. වින්දිතයන්ගේ නම්, ගම්, වාසගම් පවා තැනින් තැන සජ්ජායනා කරන්නෙමු.

අපි මස් කඩයෙන් මිලට ගන්නා ලේ පෙරෙන අලුත් මස්, දුරු තුනපහ යොදා, කිරෙන් හෝ මිරිසෙන් තම්බා, ඒත් නැතිනම් පලහා, දෙහි ඉස්ම හෝ පැණි ඉස රසගන්වා තළු මරමින් බුදින්නෙමු. ඒ අයුරෙන්ම අපි, මීඩියා කඩෙන් මිලදී ගන්නා ලේ සුවඳ වැකි අමු අමු දූෂණ, ඝාතන සහ අනතුරු හක්කේ තියා අඹරවමින්, කෙල හලමින්, අටෝරාසියක් උපකල්පනයන්ගෙන් පලහා, චූදිතයන්ට දිය යුතු දඬුවම්ද, වින්දිතයන්ගේ කල්කිරියාව ගැන නිගමනයන්ද ඉස ඉස රස ගන්වා අදාල පුවත් භුක්ති විඳින්නෙමු.

ඒ අනුව බලන කල, මස් වැද්දන් කලේ, සැපයුම් තල්ලුවක් මගින් මලකුණු රසට ලොල් ගැනුම්කරුවන් පිරිසක් නිර්මාණය කිරීමයි. ක්‍රම ක්‍රමයෙන් ප්‍රසාරණය වූ එකී ගැනුම්කරුවන්ගේ කුලකය මගින් සිදුවෙන්නේ යැතුම් ඉල්ලුම දිනෙන් දින ඉහළ දැමීමයි. ඉතින්, ප්‍රීතියෙන් ඔකඳ වූ මස් කඩකාරයෝ ඊට සාපේක්ෂව සිය මළකුණු සැපයුම ඉහල නංවති. මාධ්‍ය කඩවලින් කෙරෙන්නේත් මෙයම නොවෙයිද?

මේ විෂම චක්‍රය වහ වහා නැවතිය යුතුය! නියපොත්තෙන් කඩන්නට පුලුවන් දේ පොරවෙන් කපන්නට ඉඩ නොතැබිය යුතුය.

ශ්‍රී ලංකා කර්තෘ සංසදය විසින් සම්පාදනය කරන ලද, ශ්‍රී ලංකා පුවත්පත් පැමිණිලි කොමිසම විසින් පිළිගෙන ඇති මාධ්‍ය වෘත්තීය ආචාර ධර්ම සංග්‍රහයේ 6 වෙනි කොටස එනම් පොදු වාර්තාකරණය හා ලිවීම පිලිබඳ කොටසට අනුව සංවේදී  සිදුවීම් වාර්තා කරන විට මාධ්‍යවේදීන් විසින් පිළිපැදිය යුතු ආචාර ධර්මවලට අදාල උපුටනයක් පහත දැක්වේ.

වෘත්තීය ආචාර ධර්ම කියන්නේ ඕනෑම වෘත්තිකයෙකුගේ මූලික වෘත්තීය දැනුම් ආම්පන්න සමූහයෙන් එකකි. පවත්නා තත්වය සලකා බලන කල පෙනී යන්නේ අමුතු ඇටයේ අමුතු මාධ්‍ය කඩහිමියෝ මේ වෘත්තීය ආචාර ධර්ම ගැන නොදන්නා බවයි. නැත්නම් දැන දැනත්, නොදන්නා සේ හැසිරෙන බවයි.

මස්කඩ ආකෘතියෙන් පන්නරය ලැබූ මීඩියා මුදලාලිලාගේ මැදිහත්වීමෙන් මේ විසම චක්‍රයට නැවතුම් තිතක් සටහන් වේ යැයි සිතීම උගහටය. කරන්නට ඉතිරිව ඇත්තේ එකම එක දෙයකි. මළකුණු වෙළඳාමට එරෙහිව එකාවන්ව නැගී සිටීමය. අශ්ලීල සහ අජූත ලෙස ලේ, කඳුළු විකුණා කන මාධ්‍ය කඩවලට එලිපිට අප්‍රසාදය පලකර සිටීමයි.

අල්ලපු ගෙදර සුමනාවතීවත්, ගමේ ග්‍රාමසේවක උන්නැහේවත්, ලොකු ඉස්කෝලෙ මහත්තයාගේ පුතාවත් නැගී සිටිනකම් බලාගෙන ඉන්නට ගියොත් පෙරහැර ගොහින් හමාර වේවි. පහුවදා හොටෙන් කැමරා ගත් මීඩියා ගිජුලිහිණියෝ ඔබේ දෙමව්පියන්ගේ, කලත්‍රයාගේ, දරුවාගේ මළකුණ වටා කැරකෙන්නට පෙර දැන්ම ක්‍රියාත්මක වෙන්න. මේ ඔබේ වාරයයි!