පුංචි දිය බිංදුවේ සුවිසැරිය

මට හිරු එළිය නාන්නෙ නැතුව ඉන්න බැරි වුනා. කොයිතරම් අන්තරාදායකයි කියලා කසුකුසු කනට වැටිලා තිබුනත්, මට හිතුනෙම ඉර කියන්නෙ හොඳ ආදරණීය, උණුහුම් ගෝලයක් කියලයි. එහෙම හිතෙන්න වැඩියෙන්ම හේතු වුනේ මේ ජරා, ලිස්සන සුළු පාසි. ඒවා හැම විනාඩි බාගයකට වරක්ම මගේ ඇඟේ ඇතිල්ලි ඇතිල්ලී ආල ලීලා පාන්න ගත්තු නිසා මම උන්නේ මහ නොසන්සුන්කමකින්.

ඉතින් මම තීරණය කලා හිරු රැස් නාන්න. එහෙමත් නැත්නම් අව්ව තපින්න. රබර් තාරාවෙක්, ප්ලාස්ටික් වලලු කිහිපයක්, කළු ඉටිරෙදි කැබැල්ලක් එක්ක මුහුදට පාවෙලා ආපු අව්ව තපින පුංචි ගැහැණු ළමයෙක්ගේ පින්තූරයක් සහිත සඟරා පිටුව (ඒක සෑහෙන දුරට දියබත්ව තිබුණත්) මට අලුත් බලාපොරොත්තුවක් ගෙනාවා.

ඔන්න ඉතින් මම මුහුදු දිය තලයේ, ඉහළම පෘෂ්ඨයේ පාවෙමින් ඉන්නවා. 

හිරු කිණිත්තක් අහසේ ඉඳන් මට අත වනනවා පේනවා. හිරු කිණිති තියුණුයි, ප්‍රබෝධමත්. ඒ දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට මාව නුපුරුදු උණුහුමකින් වෙලෙන්න ගන්නවා. හිරු කිණිත්ත අහසේ ඉඳන් පහළට අතක් දිගු කරණවා. මම දෙවරක් නොහිතාම උඩ පැනලා ඒ උණුහුමැති, සිහින් ඇඟිල්ලක එල්ලෙනවා.

පුදුම සැහැල්ලුවක් දැනෙන්නේ! මාව කුඩා බිඳිති දහස් ගාණකට විච්ඡේදනය වෙලා වගේ. ඇත්තටම ඒක මහ අපූරු හැඟීමක්. මම ටිකෙන් ටික, හිරු කිණිත්ත දිගේ ඉහළට පාවෙන්න පටන් ගන්නවා.

"එයා අතුරුදහන් වෙලා." පහළ දිය තලයෙන් මුණුමුණුවක් ඇහෙනවා.

"අනේ අපේ පුංචි දිය බිංදුව. ගිනියම්, දුෂ්ඨ ඉර එයාව පැහැරගෙන ගිහින්!" ගලගල සද්දෙට මුහුදු රැලි පෙරලි පෙරලි විස්සෝප වෙනවා.

හීන් දුකකුත් දැනෙනවා. ඒත් මම අඩියෙන් අඩිය, හෙමි හෙමින් ඉහළටම නගිනවා.

එකපාරම තරුණ සුළං රැල්ලක් එයාගේ ශක්තිමත් අත්දෙකෙන් මාව බොහොම දුරක් ඉහළට ඉහළට කැන්දාගෙන යනවා. වක් හොටැති උකුසු පැටියෙක්, පියාසැරිය අතරෙදි මා දිහා බලලා ඇහැක් ඉඟිමරනවා.

"හමුවීම සතුටක් පුංචි වාෂ්ප පැංචෝ!"

එයා හිස දකුණට නමලා ආචාර කරලා රවුමට රවුමට ඉගිල්ලෙනවා.

රත්වෙච්ච පොළවේ ඉඳන් උඩු දඟර වායු ධාරා සර්කස්කාරයො වගේ වේගෙන් ඉහළ නගිනවා. හුළං ඉලන්දාරියා එයාගෙ පරෙස්සම් සහගත දිගු ඇඟිලිතුඩු කරකවලා මාව ජවසම්පන්න වායුධාරාවක උරහිස මතින් තැන්පත් කරනවා. ඒක වේගවත් ගමනක්. ඔන්න සැනකෙලියක වේගයෙන් කරකැවෙන සතුටු බමනයකදී (Merry-go-round) වගේ ආශ්වාදජනක හිස කරකැවිල්ලක් එක්ක මම ඉහලට, ඉහලට, තව තවත් ඉහළට යනවා.

වළාකුළු කැටිති, ඇඟේ ගෑවී නොගෑවී යනකොට පුළුන් ගොඩකට, වැටුනා වගේ සනීපයක් දැනෙන්නේ. ඒත් සීතලට මාව දරුණු විදියට වෙව්ලන්න ගන්නවා. කරුණාවන්ත පෙනුමැති ලොකු වළාකුළක් මට ඝනකම් කබායක් අන්දවනවා. ඒ කබාය ඇතුලට කිඳිලා, මිදිලා, මම කුඩා අයිස් කැටයක් බවට පත්වෙනවා. දැන් මම පුංචි අයිස් කැටියක්.

කුඩා අයිස් කැට පෙල ගැසේන්!

සීරුවේන් සිටින්!

එකට එකතු වේන්!

අපි හැමෝම ලහිලහියේ ඉහළින් ලැබෙන විධානයන්ට අනුව එකට එකතුවෙනවා. අපි, කුඩා අයිස් බිංදු දහස් ගාණක් එක්ක එකතුවෙලා ලොකු 'කෙඳි වලාකුළක්' හදනවා. මම ඉන්නේ කෙඳි වලාකුළේ වම් ඇහිපිල්ලමේ කෙලවරට වෙන්න.

අහස අළුපාට වැහි කබාය ඇඟලා ගන්නවා. ඈතින් අකුණු පුපුරනවා. විදුළි රේඛා අහස පුරා ඒ මේ අත දුවනවා. කෙඳි වළාකුළ හොඳටෝම බයවෙලා ගැස්සි ගැස්සී අඬන්න ගන්නවා.

ඇහිපිල්ලමක් උඩ හිටපු මං, වැහි බිංදුවක් වෙලා පහළට වැටෙනවා. 

පහළ ලස්සන කොළ පාටින් වැහුනු උද්‍යානයක් මට ඈතට පේනවා. පොළෝ අම්මගෙ ආදරේ, අපිව එන්න එන්නම තව තවත් වේගෙන් පහළට අදින හැටි දැන් මට දැනෙන්න ගන්නවා. පොළෝ අම්මගෙ ආදරේට කියන්නේ ගුරුත්වාකර්ෂණේ කියලා. ඒකෙන් තමයි ඔයාවත්, ඔයාගේ අම්මවත්, තාත්තලාවත්, ගහකොළ, මල් පඳුරු, ලස්සන හොඳ පුංචි සත්තු සේරමත් අහසට පාවෙන්න නොදී, පොළෝ අම්මගෙ හදවතට බැඳලා තියාගන්නෙ,

"ස්ප්ලොෂ්! ස්ප්ලොෂ්!"

පෙලක් වැහි බිංදු තද දුඹුරුපාට මඩ කඩිතිවල හැපෙනවා. ඒවා පස් අතර තියෙන සිහින් උමං පාරවල් ඇතුලෙන් පොළව ඇතුලට ගලාගෙන යනවා. ඒක මහ දිග ගමනක්. අවුරුදු ගණනාවක් තිස්සේ එයාල පස් තට්ටුව යටින් වැටුනු උමං දිගේ සැරිසරනවා, දිය උල්පතකින් එයාලව ඉහලට ඇදගන්නකම්.

"ත්ලහ්! ත්ලහ්!"

පෙලක් වැහි බිංදු උද්‍යානයේ විවිධ හැඩේ තුරුපත්, ලස්සනම ලස්සන මල් පෙති උඩට වැටෙනවා. එතනින් පහළට, ඒ කියන්නේ මඩ කඩිත්තක් උඩට "ස්ප්ලොෂ්!" සද්දෙන් ඇද වැටීමේ අවදානමකුත් තියෙනවා. හැබැයි, බිම නොවැටී තුරු පත් උඩ නැවතෙන වැහි බිංදු, වැස්ස අහවර වෙලා පායන උණුහුම් හිරු කෙඳිතිවලින් ඉක්මනින්ම අහසට ඇදලා ගන්නවා.

"ස්ලිහ්!"

මම කතාව නවත්වන්නත් කලින් ගහක අත්තක ඉන්න තුන් ඉරි අප්පු කෙනෙකුගේ ජේත්තුකාර ලොම් කබාය උඩට වැටෙනවා. එතැන බොහොම සනීපදායකයි. තුනී දුඹුරු ලෝමවලින් වැසුනු තුන් ඉරි අප්පුගේ පිට සෙල්ලම් ස්ලයිඩයක් (Slide) වගේ. අපි වැහි පැටව් රංචුවම ඒ දිගේ පහලට රූටාගෙන එනවා.

තුන් ඉරි අප්පුට සීතලක් දැනෙනවා. එයා කලබලෙන් එයාගෙ පිම්බුණු වල්ගය ඒ මේ අත ගස්සනවා. මාව උඩින් වීසි වෙලා ගිහින් උද්‍යානය මැද්දෙ තියන මානෙල් පොකුණ මැද්දෑවට වැටෙනවා.

"ස්ප්ලොෂ්!"

මානෙල් පොකුණේ වතුර බිංදු රවුමට රවුමට දිය රැලිති නංවනවා. මම අලුත් යාලුවෝ රොත්තකට මැදිවෙලා පොකුණ පුරා පීනනවා. හැමතැනම මානෙල් මල් සුවඳ. ගැටවර රන්මාළු උන්ගේ වරල් සාය පද්දමින් එහෙ මෙහෙ යනකොට දැනෙන්නේ කිතියක්.

වැස්ස අහවරයි. හිරු කිරණ පොකුණ ඇතුලට වැටෙනවා. මට ආයෙමත් හිරු රැස් නාන්න හිතෙනවා. ඉතින් මම රන්මාළුවෙක් වගේ පොකුණු දිය තලයේ, ඉහළම පෘෂ්ඨයේ පාවෙමින් ඉන්නවා. 

හිරු කිණිත්තක් අහසේ ඉඳන් මට අත වනනවා. ආයෙමත් හිරු කිණිතිවල වෙලෙන්න ආසාවෙන්, මම. උඩ පැනලා උණුහුමැති හිරු කිණිත්තක එල්ලෙනවා.

ප.ලි.

අපේ බ්ලොග් රචක පැපෝ (ගස්ලබ්බ බ්ලොග් අඩවිය) ඉල්ලීමක් කලා අවුරුදු හතර - හය අතරේ දරුවන්ට සුදුසු විදියේ කතාවක් ලියන්න කියල.

අදකාලෙ බහුතරයක් දෙමව්පියන්ට, තමන්ගේ දරුවන් වෙනුවෙන් අරන් දෙන්න වෙන්නේ, පොල්ගෙඩි අකුරෙන් යුතු, වචන විස්සක විසිපහක, විසාල පින්තූර තියෙන, කතාවක් ඇත්තෙත් නැති - නැත්තෙත් නැති, අමුතු ජාතියේ පොත්.

මේ වත්මන් "ළමා කථා සාහිත්‍යය" මට ගෙනෙන්නේ කළකිරීමක්.

මේ ලියපු කතාව, වැස්ස වහින්නෙ කොහොමද? මේ වතුර බිංදු මල් උඩට ආවෙ ඇයි? අර වතුර පාර යන්නෙ කොහෙද? ඒ ඇයි? ඇයි? ඇයි? කියකියා ප්‍රශ්ණ අහන පුංචිත්තන්ට කියාදෙන්න සුදුසු කතාවක් විදියටයි මම දකින්නෙ.

බර වචනවලට බය වෙන්න එපා. අපේ තාත්තා-අම්මා, පුංචි මාව බර වචනවලට බය කලේ නෑ. දැනෙන තරමින් ඒකෙන් මට යහපතක් මිස අවැඩක් වුනේ නෑ.