හුදෙකලා මියැසිය (part one)

ඇනෙක්සිය අඳුරුයි. පුංචි හතරැස් කවුලුවෙන් පේන්නෙ වැහිබර අහස. යාන්තමට නැහැතුඩ අග දැවටෙන පුස් ගඳ හිතට ගෙනාවෙ අපුලක්.

මං වෙලාව බැලුවා.

හයයි හතළිස් පහයි.

කන් පෙති මත තැවරෙන වැහි පොදවල සිරිසිරියත්, වැස්සත් එක්ක තුරුල් වෙච්ච හීතලත් හොඳහැටි ගුලි ගැහිලා නිදාගන්න කියාපු උත්තේජක. ඒත් කෝ තුරුල් වෙන්න උණුහුමක්. පොරෝණය ඇතුලට කාන්දු වෙන හීතල මාව අවදි කෙරෙවුවා.

උදෑසන දේශන නැතත් මම ලහිලහියේ සූදානම් උනේ විශ්වවිද්‍යාලයට යන්න.

සීතල වතුර දෝතක් මූණට වදිනකොට ඇස් පියන් පවා වෙවුලනවා. හුස්මත් එක්ක තුනී සුදු පාට දුමාරයක් පිටවෙලා ඉහල ඇදෙනව.

පරණ ඩෙනිම, ලා දම් පාට බැගී ටී ෂර්ට් එක, කැරලි කොණ්ඩය එක්කහු කරන රෝස පාට බෑන්ඩ් එක.......

මස්කාරා.....? 

එපා.

එයා බලනව ඇස් දිහා.

එහෙනම් චුට්ටක් ගාමු.

අයි ලයිනර්?

යාන්තමට.

දුඹුරු හම් බෑගයට ඔබාගත්ත සටහන්, නිල් සපත්තු ලේස්. අළු පාට ජර්සිය, හිස්වැසුම......

කලු ගල් ඇතිරූ මාවත වැස්සෙන් හේදිලා.  පාර දෙපැත්තේ මාරගස් වල කහපාට මල් වැස්සෙන් හේදුන පාර තැන තැන එක්කාසු වෙලා.

මගෙ ඇස් කලබලයි. 

බෝඩිමෙන් පිටවෙද්දි  ඇදහැලුන කරදරකාර වැස්ස සිහින් හිරිපොදයකට හැරවිලා. කුඩේ අකුලාපු මම වැහි පිණිතිවලින් හිතත් හිසත් ඔහේ තෙමෙන්න ඉඩ දුන්නා.

පුස් ගඳ පහවෙලා ගිහින්, තෙමුන තණබිස්සෙන් හමන්නෙ නැවුම් පුසුඹක්.

යකෙක් කන්න බඩගිනියි.

අකීකරු ඇස් දෙකට තරවටුවක් කරලා මම ආපන ශාලාවට රිංගුවා. දුම් දාන බිත්තර රොටී දෙකයි, කෝපි කෝප්පයයි අරගෙන වාඩි උනේ පිට්ටනියට මුහුණලා තියෙන විශාල කවුලුව පාමුලින්.

කෝපි සූවඳින් පෙණහලු උණුසුම් වෙලා ප්‍රබෝධමත් වේගෙන එනකොට මගේ ඇස් දෙක නිරායාසයෙන්ම අකීකරු කම් නවත්තලා පිට්ටනියේ ඈත කෙලවරකට කේන්ද්‍රගත උනා.

තනියෙන්ම අහස අල්ලන්න ගිය උස විලෝ ගහ යට උද්‍යාන බංකුවේ ඔහු වාඩිවෙලා උන්නා.

අර බොකුටු කොණ්ඩය. මුහුණ පුරා අපිළිවෙලට වැවුනු රැවුල.

උරහිස් දෙකෙන් ලිහිල්ව එල්ලා වැටෙන අලු පාට ජර්සිය. දණහිස උඩ රඳවා ගත් හිස්වැසුම. පොත් පත් කිසිවක් නැතත් පිටේ එල්ලෙන ගිටාරය.

මගේ උගුරු ඇටය තුලින් ඉපැදුනු නුහුරු විදුලි ඉරි දෙකක් දෙකොපුල් හරහා ඇදී ගිහින් කන්පෙති මතදී අතුරුදහන් උනා.

වෙනදා වගේම මලානික එලියක් විහිදුවන දුම්වැටිය අදත් ඔහුගෙ අතේ තිවුනා.

ඉක්මන් කෝපි උගුරු දෙක තුන උගුරෙන් පහලට ඇදෙනකොට දුම් දන අන්නසෝත්‍රය  ඇස් අග්ගිස්සෙන් කඳුලු බිංදුවක් වෙලා  එලියට  කාන්දු වෙනවා.

සටහන් පිරුනු බෑගය ඇදගෙන මම ලහි ලහියේ ආපන ශාලාවෙන් පිට උනා.

හිත හදිස්සියි. ඕනෑවට එපාවට යන ගමන් තාලයට දෙපා සංවර කරගත්තෙ බොහොම අමාරුවෙන්.

පිට්ටනිය කෙළවරේ චලනාභ්‍යාස වල යෙදෙන ක්‍රීඩිකාවන් පිරිසක්.

ලස්සන කෙල්ලො.

හීනි, සුදු, උස, හැඩ කෙල්ලො.

මගෙ හිතට කාන්දු වෙන්නෙ ඉරිසියාවක්.

නෑ. එයා බලන්නෙවත් නෑ….. 

ඉරිසියාව දියකරගෙන සතුටු උණුහුමක් හදවතේ පිරෙන්නට වුනා.

එයා උන්නෙ ඈත බලාගෙන. අරමුණක් නැති හිස් බැල්මෙන්.

“මම මෙතනින් ඉඳගත්තට කමක් නැද්ද?”

“ම්හ් හුම්” ඔහු ගිටාරයේ තත් අරමුණක් නැතිව පෙලන්නට වුනා.

බංකුවේ එහා කෙළවරෙන් ඉඳගත්තු මම කකුල් දෙක පටලවා ගත්ත. විලෝ කඳට පිට දීලා  ඇස් පියා ගත්ත.

ඔව්, මං භාවනාවක. ඒ පිළිවෙලක් නැති නාද රටා සමග ඒකාත්මික වෙන්න උත්සාහයක.

“ලෙක්චර්ස් නැද්ද?”

“ම්හ් හුම්”

“කැම්පස් ආවෙ?”

“පාළුයි….. ඔයාට ලෙක්චර්ස් නැද්ද?”

“තියෙනව.”

“එහෙනම් මෙතන?”

මට උත්තර දෙනවා වෙනුවට ඔහු වැරෙන් ගිටාරයේ තත් හඬවන්නට වුනා.

Welcome to the Hotel California

Such a lovely place

Such a lovely face

Plenty of room at the Hotel California

Any time of year

You can find it here…..

“පට්ටයි!” මට කියැවුනා.

“මොකද්ද?”

“හැමදේම.”

~ මතු සබැඳි ~

දෙවැනි කොටස මෙතනින්

තුන්වැනි කොටස මෙතනින්

හතරවැනි කොටස මෙතනින්

 

ප.ලි.

ඔන්න දිගටම කවි ලියන්න එපෝ කියපු අයත්, බස්සිගේ ආදර අන්දරය වගේ එකක් ආයෙත් ඕනේ කියපු අයත් වෙනුවෙන් පොඩි කතාවක් ලිවුවා. අනිත් පෝස්ට් ලියන අතරතුරේ මේකත් කොටස් වශයෙන් පළ කරන්නම් හොඳේ.

මම හිතුවෙ උඹ මැරිල කියලයි....!!!

මාස ගානක්

සද්ද නැතුවම

පුස් ගඳක් එන

අඳුරු මුල්ලෙම

කලාතුරකින්

හුළං පාරට

ඇස් කෙවෙනි

ඇතුලටත් රිංගන

කඳුලු එක්කම

අමතකව යන

මතක අමතක

අළු දුඹුළු ගොඩ

එක්වනම ඇවිලීගති

ගිනිදළු හද වෙලාගති

ගැහෙන හදවත

උණුව වැගිරුනි

එගිනි අතරින්

යළිදු පණ ලැබු

ෆීනික්සියා

ඉගිලුනි

රක්ත වර්ණෙන්

උගේ අත්තටු

දැල්වුනි

ගිනි පුළිඟුවන්

දිස්නෙන්

දෙනෙත් යුග

අඩවන් වුනි

පිළිස්සීමෙන් ඇඹරුන

දුබල හදවත

නැවතුනි

මම හිතුවෙ

උඹ මැරිල කියලයි

මියෙන්නට 

එක මොහොතකට පෙර

වියළි දෙතොළින්

මිමිණුනි

ලතැවිල්ල

හාදු අරං

කම්මුලත් ගෙවිල දැං

තවම නෑනෙ බං

කුමාරයෙක් උනේ මං

එකෝමත් එක භවයක

සුදු පාට හත්පෙති මලක් වී

පාන්දර මම අවදි වෙනකොට

පිණි පොදක් වී සිහිල දුන්නා

මගේ ඇස් අග්ගිස්සට

එකෝමත් එක භවයක

ලා රෝස පැහැ හීනයක් වී

ළදැරියක් හොය හොයා යනකොට

සඳ කිණිත්තක් වෙලා අහසේ

පාර කිවුවා හෙමිහිට

එකෝමත් එක භවයක

කුරුලු ගීයක පදවැලක් වී

හෙමි හෙමින් පාවෙලා යනකොට

මදනලක් වී පෙරලි කරමින්

ළඟින් උන්නා තනියට

එකෝමත් එක භවයක

අද වගේ මතකයි මට

යුනිකෝඩ් සිහින (කෙටිකතා අංක 02)

"මට පාලුයි."

අනුකි සෝෆාව උඩ පෙරළිලා ටීවී එකට කිවුවා. රිමෝට් එක අතට ගත් ඇය අරමුණක් නැතුව චැනල් මාරු කරන්නට වුනා.


සිංදුවක්, ටෙලියක්, ප්රවෘති, හින්දි, හොලිවුඩ්, කොලිවුඩ්, කොරියන් කුමාරියෙක්, ශිහාන්......

"මට පාලුයි."

අනුකි ආයෙමත් කිවුවා, ටීවී එකට.

"ඇයි ඒ?"

මාලක ලැප් එකෙන් ඇහුවා.

ක්ලික් ක්ලික් ක්ලික්ලික් ක්ලික් ක්ලික් ක්ලික්. යතුරු පුවරුව සිහින්, වේගවත් හඬක් නැගුවා.



"තේකක් බොමුද?"
මාලක දැන් ලියා අහවර කල කෝඩ් පේලියෙන් ඇහුවා.
කලු පාට තිරය මත සුදු පාට පුංචි අකුරු.
කෝඩ් පේළිය ඔහේ බලන් උන්නා.

"හා..."
 
අනුකි ශිහාන්ට කිවුවා.
ශිහාන් මූදු වෙරළක ඉඳන් අනුකිට ඇහැක් ගහලා හිනා උනා. අනුකිත් ශිහාන් එක්ක හිනා වුනා.

'පෝෂණීය විරාමයක්!"

තත්පර ගණින කහපාට ලොකු ඔරලෝසුවකින් ශිහාන්ගෙ හිනාව වැහුනා. ටීවී එකට ඔරවපු අනුකි රිමෝට් එක සෝෆාව උඩට අතෑරලා නැගිට්ටා.



 
"නුවණක්කාර අය ගන්නෙම රත්ති." අනුකිගෙ අත පැන්ට්‍රියෙ තිවුනු කිරි ටින් එක දිහාට දිගු වුනා....

ඩී.සී.ඩී.!!! ඊයෙ ගෙනාපු හයිලන්ඩ් දියර කිරි එක තවම ෆ්‍රිජ් එකේ.
ඔහ්! මාලක ඉල්ලුවෙ ප්ලේන්ටි ද? ටී ද?
ම්ම්ම්... ග්‍රීන් ටී නම් නෙමෙයි. එදා ග්‍රීන් ටී එක සින්ක් එකට හැලුව මතකයි.


"බබා.......... ප්ලේන්ටිද? ටීද?"

"ප්ලේන් ටී" මූණුපොතේ ෆේක් ගිණුමට ලොග් වෙන ගමන් මාලක නොයිවසිල්ලෙන් ලැප් එකට කෑගැහුවා.

'ප්ලේන් ටී... ප්ලේන් ටී... ලොග් වෙයන් ඉක්මනට තේක එන්න කලින්!"


'තාරුකී ඩේවිඩ්සන්.'

ප්‍රොෆයිල් පික්චර් එකනම් සෙලීනා ගෝමස් ගෙ ෆොටෝ එකක්. මේ කෙල්ලගෙ අදහස් එක්ක ඒ පින්තූරෙ පෑහෙනව.

අලුත් අප්ඩේට් සේරටම ලයික් කොටාගෙන යාම. ලස්සන කමෙන්ටුවක්, දෙකක්, තුනක්.
ෂිහ්! ඔන්ලයින් නෑ නෙ.

"මෙන්න තේක."

ආයෙමත් කලුපාට තිරය පුරා සුදු පාට පුංචි අකුරු පේළි.


 
"කෝ මගේ ටැබ් එක?" අනුකි ටීපෝවෙන් ඇහුවා.
"කොහේද මම දාල ගියේ...." කබඩ් එකෙනුත් ඇහුව.
"මාලක, ඔයා දැක්කෙ නැද්ද?" 
උත්තරයක් නෑ.

සෝෆාවේ කුෂන් එක යටින් දම් පාටක් පෙනුනා. ළඟට ගිය අනුකිට කුෂන් එක වයිබ්රේට් වෙනවත් දැනුන.

"ඩේටා ඔන් කරල ගිහින්! ශිට්! කෝ මේ චාජරේ?"

 

"හද සැලෙනා ලා දල්ලයි
ඔබ සීතල සුළඟයි
හද ගලනා දිය ඇල්ලයි
ඔබ සාගර යහනයි

ඔබමය සතුටද - ඔබමය කඳුළද
ඔබමය ලොවම මගේ"
 

ලයික් හතළිස් නමයක්. කමෙන්ට් පහළොවක්.අනුකිගේ දෑස දිලිසුනා.
එයා අන්තිමටම කමෙන්ට් කරලා.

"ඔබමය මිහිමත - සැනසුම සහනය
මා දිවියේ
පිවිතුරු සිහිනය"

 
ඇනිමේ කොල්ලෙක්. කූරු කොණ්ඩෙ. හීනි දිග ඇස්.
අනුකිට මතක් වෙන්නෙ ශිහාන්ව.

අනුකි පුලුන් පුරවාපු ලොකු රෝසපාට ටෙඩිබෙයාව ළඟට ඇදල අරන් තුරුල් කරගත්ත. කොට්ටෙ උඩින් කකුලක් දා ගත්ත.


 
"හායි අනූ" අශේන් ගෙන් චැට් මැසේජ් එකක්.

අනුකි ඇනිමේ කොල්ල එක්ක හිනා උනා.
"දැන්ද මාව මතක් උනේ?"
අනුකි ටෙඩිබෙයාර්ගෙ නාහෙට හාද්දක් දුන්න.
 
"වැඩ තිබුන කෙල්ලේ...."

"මට ඔයාව මීට් වෙන්න ඕනෙ තාරුකී."
මාලක ටයිප් කරන අතරෙ සැරෙන් සැරේ දොර දිහා බැලුව.

"ඔයා ඇත්තටම මට ආදරේද?" සෙලීනා ගෝමස් ඇහුව.
"ඔය හුරතල් කතාවට, පිස්සු වැඩවලට, ලස්සන අදහස් වලට ආදරේ හිතෙන්නෙ නැත්තෙ කාටද කෙල්ලේ?"

එයා ඇත්තටම සෙලීනා වගේද? ඊට වඩා වෙනස් ඇති.
මම ආදරේ ඒ රූපෙට නෙමෙයි. මම ආදරේ එයාගෙ අදහස්වලට.

 

දොළහයි හතළිස්පහයි.

"අනුකී...." 

මාලක ලැප් එකට කතා කලා. උත්තරයක් නැහැ.

පිළිතුරක් නොලැබිච්ච අන්තිම චැට් මැසේජ් එක තවත් වතාවක් කියවපු මාලක ලැප් එක ඕෆ් කලා.

 

මාලක දොර රෙද්ද මෑත් කරලා කාමරේට එබුනා.

අනුකිට ටෙඩිබෙයාගෙ ඇඟ උඩම නින්ද ගිහින්. ටැබ් එක පපුවට තුරුළු කරගෙන.

කැරළි කොණ්ඩෙ මූණ පුරාම විසිරිලා.

මාලක පැත්තකට විසිවෙලා තිවුන කොට්ටෙ අතට ගත්ත, ඇඳේ අයිනකින් හාන්සි උනා.

 

පිළිතුරු නොලැබිච්ච චැට් මැසේජ් එකක් ඇති බව කියමින් ටැබ් එක සිව් වරක් වයිබ්රේට් උනා.

**********

"බබා මම හෙට එනව. බෑ කියන්න නම් එපා ඔන්න."
ඇනිමේ කොල්ලට බෑ කියන්න හිත හදාගන්නෙ කොහොමද? අනුකි ටැබ් එක පපුවට තුරුළු කරගත්ත.

"මාලක.... හෙට මං යන්න ඕන අර dress එක exchange කරන් එන්න. හෙට ඔයා ගෙදරද?"
අනුකි ටෙඩිබෙයාර්ගෙන් ඇහුවා.

"අනිද්දට රිලීස් එකක් තියෙනව. මං හෙට වැඩට යන්න ඕන.."
මාලක මූණුපොතට කෑ ගැහැව්වා.

"මම හෙට වැඩ කියල ඔයාට කිව්වෙ ගිය බ්‍රහස්පතින්දා අනූ."

කලු පාට තිරය උඩ සුදුපාට කෝඩ් පේලි ලහිලහියේ ලියැවුනා.

 

"හා. මන් ටුක්ටුක් එකක යන්නම්."
අනුකිගේ ඇස් දැල්වුනත් කටහඬ වෙව්ලුවා.

"When & where ??"
අනුකි නොයිවසිල්ලෙන්  ඇඟිලි තුඩු යතුරු පුවරුව මත දිවෙවුවා.




 

දුවන පාරවල්, හතිදාන වාහන,  අහසට නගින ගොඩනැගිලි නොපෙනෙන මානයක තියෙන මේ අවන්හල මාලකට නොපුරුදු තැනක් නොවෙයි. අනුකි එක්ක කී දවසක් ලෙක්චර්ස් ඉවර වෙලා මෙතැනට එන්න ඇතිද! 

ඒ කල්ප ගාණකට ඉස්සර.

 

රෝස වැල් වලින් වැහුන ගඩොල් බිත්තිය  අයිනෙන් මාලක  ඉදිරියට  ගියේ විමසුම් දෑසින් අවට සිසාරා බලමින්.

පොත් මිටි තුරුළු කරගත්තු  යොවුන් පෙම්වතුන්,  අතරින් පතර සුදු කෙස් මතුවුන මැදිවියේ ජෝඩු, වයසක පිරිමි, පුංචි කෙල්ලො, මහත ගෑනු, කෙට්ටු පිරිමි....

තාරුකී කියාපු සලකුණ එක්වරම මාලකගේ ඇස ගැටුනා.

 

රතු රෝසමලක් ගහපු පන් තොප්පියක්.
 

ඈ හිටියෙ කෙළවරේම මේසෙක. පිටුපස හරවගෙන. තොප්පිය දෙපැත්තෙන්  ලොකු කැරළී ගැහුන කෙහෙරැලි ඇගේ උරහිසට කඩා හැලුනා.

සෙලීනාගෙ කොණ්ඩෙ.
 

මාලක රතු රෝසමල දිහා බලාගෙන ඇයට ළංවුනා.

 
සෙලීනා.... තාරුකී  තොප්පිය ගලවලා මාලක දිහා බැලුවා.

"ඔයා....???"

 

අවන්හලට ඝෝෂාකාරී ලොකු කලබල අහල දැකල පුරුද්දක් තිවුනෙ
නෑ.

*************

 

මාලක වැව රවුමේ හිස් බංකුවක වාඩිවෙලා ඔහේ බලාන උන්නා.  වතුර කොලපාටයි. නිහඬයි.

යාබද බංකුවක උන්නු පෙම්වතුන් යුවලක්  නැගිටලා  ඉස්සරහට ගියා. වැව රවුමේ ඇවිද ඇවිද උන්නු ජෝඩුවක් වාඩිවුනා හිස් උන බංකුවෙන්.

දැන් වෙලාව කීයට ඇත්ද? මාලක ෆෝන් එක අතට ගත්තා.



One message received - Anuki

 
"මට පාලුයි. ගෙදර එන්න. 
අපි ඇස් දිහා බලාගෙන කතා කරමු. 
අර ජරා කම්පියුටර් ස්ක්‍රීන් එක දිහා බලන් ඉඳල මට එපා වෙලා."


හුරතල් කතාවයි, කැරළි කොණ්ඩෙයි විතරක් නෙමෙයි, තමන් එනකම් මග බලන් ඉන්න සෙලීනට දිලිසෙන දඟකාර ඇස් දෙකකුත් තියෙන බව මතක් කරගත්තු මාලක ලහිලහියේ වාහනය පදවන්න උනා.









ප.ලි.


ඔන්න ඉතින් බස්සි කම්මැලි නැතුව මේ මාසෙත් ලිවුව "කෙටිකතාද මන්දා" කැටගරියෙ එකක්. ගුණාගුණ කියාදෙනවනම් මං සතුටුයි මොකද තාම කතා ගෙතිල්ල කියන කාරණාවෙදි කිරිසප්පයෙක් නිසා.


මේ තියෙන්නෙ ගිය මාසෙ ලියපු එක. "අළු සහ ගිනි පුපුරු".


නම තියන්න මේ වතාවෙත් උදව් කලේ ගෙඹිලූශ් ගුරුතුමා තමයි. :D

 

ලස්සන වීමේ රහස් මංජුසාව

කෑම පාලනය ගැන අපූරු බ්ලොග් පෝස්ට් දෙකක්ම මම කියවල තිවුන. එකක් දිනේෂ් අයිය ලියාපු උපදේශාත්මක පෝස්ට් එකක්. අනික ඩූඩ් අංකල් ලියාපු විනෝදාත්මක ලිපියක්.

සාමාන්‍යෙන් කටු කනකොට වෙන්න ඕනෙ කෙට්ටු වෙන එක නෙව. ඒත් ජොබ් කට්ට කන්න පටන් ගත්තු දා ඉඳන් බස්සි ඉතා සීග්‍රයෙන් මහත් වෙන්න පටන් ගත්ත.

පිම්බුනා පිම්බුනා පිම්බුනා.

ඉස්සර කියවාපු මනමැවි කතන්දර වල වගේ අන්තිමේදි පිම්බිලා පිම්බිලා පිපිරුනොත්!! බස්සිට බය හිතුනා.

ඉතින් බස්සිට උවමනා උනා කෙට්ටු වෙන්න.

ඒත් කාලයක් යනකොට මට තේරුනා මම මේ අනුගමනය කරන්නෙ ඩූඩ් අංකල්ගෙ පෝස්ට් එකේ දීල තියන උපදෙස් ටික නේද කියල.

තෙල් කෑම, පැණි රහ කන්නෙ නෑ නෑ නෑමයි කියල හිතාන සතියක් ඉන්නව. සතියක්ම හිටියනේ කියල හිත හදාගෙන චොකලට් දුසිමකට විතර එක දවසින් වැඩේ දෙනව.

උදේට බර ආහාර නොගෙන යෝගට් කනව සතියක් විතර. ඒත් කඩේට එවෙලෙ ගෙනාපු පේස්ට්‍රි දුම් දදා තියෙනව දැක්ක ගමන් ප්ලෑන චකබ්ලාස් වෙනව.

මගින් බැහැල ඔෆිස් එකට ඇවිදන් යන්න හිතනව. පරක්කු වෙලා බව දැක්කම ටුක්ටුක් එකකට නගිනව, වෙනද පයිං යන ටිකවත් යන්න බැරි වෙනව.

මේක මහ අපලයක්. මගෙ හිත කිවුව.

ඒ ගමන මම හිතුව ඉස්සර අලි පැටියෙක් වගේ ඉඳල කෙට්ටු උනාය කියන කුමාරිකාවකගෙන් උපදෙසක් ගන්න. එයා ජීවත් වෙන්නෙ කලු සහසුදු මිටියාවතේ කියල අපේ පහල ඇළේ ඉන්න කිඹුලියෙක්ගෙන් මට ඔත්තුවක් ලැබුන. ආරංචියේ හැටියට එයා ගාව තියෙනවා ලස්සන වීමේ රහස් මංජුසාවක්.

අනේ ඉතින් බස්සියා සෙනසුරාදා උදේ රැයින් පිටත් උනා ඒ කුමාරිකාව මුණගැහෙන්න. රහස් මංජුසාව ඉල්ල ගන්න පුලුවන් උනොත් කොයිතරම් දෙයක්ද! දම් පාට වයිබර් යානාවක නැගල තමයි ගමනට පිටත් උනේ.

ඔන්න ඉතින් උදේ අට වෙනකොට කලු සහ සුදු මිටියාවතට ලෑන්ඩ් කලා කියමුකෝ.

කුමාරිකාව ඇවිල්ලා "හලෝ මචී" කියල බොහොම ආදරෙන් මාව පිළිගත්ත. මං අහන්නත් කලින් රහස් මංජුසාවත් අරගෙන ආව.

"මේකෙ තියෙන්නෙ මම ම හදාගත්තු බෙහෙතක්." කුමාරිකාව කිවුවා.

ඉන් පස්සෙ සීරුවට  මංජුසාවෙ පියන ඇරිය. ඒත් එක්කම ආපු සුදුම සුදුපාට මීදුම් වළාකුලක් නිසා මගෙ ඇස් දෙකත් වැහුන. ඇස් අරිනකොට දැක්කෙ එයා මංජුසාවෙන් ගත්තු ඉන්ඩිගෝ පාට දිලිහෙන පවුඩර් කුඩක් සුදු කඩදාසියකින් ඔතනව.

කඩදාසිය පරෙස්සමට ඔතල මට දුන්නු කුමාරිකාව මෙහෙම කිවුව.

"දැන් පරෙස්සමට ගෙදර යන්න. ඕක බොහොම වටින බේතක්.

මේකෙ රසායනය හරිම අමුතුයි.

බෙදන්න බෙදන්න වැඩිවෙනවා.

එකතු කරන්න එකතු කරන්න අඩු වෙනවා."

මමත් ඉතින් ස්තූතියි කියල ආචාර කරල ගෙදර එන්න පිටත් උනා.

පහල ඇල ගාව වංගුවෙන් හැරෙනකොටම මට ඇහුනෙ ගෙම්බෙක්ගේ බක බකය.

"අන්න බලපං කිඹුලි, උඹට දුන්නෙ නැති බෙත අර අලි  කුමාරි බස්සිට දීල. දැක්කද? ඕකුන් පාප මිත්‍රයො කිඹුලි. උඹ දුක්වෙන්න එපා මම ඉන්නව උඹත් එක්ක. අපි හොඳ පාඩමක් උගන්නමු."

අනේ! මාව දැක්ක විතරයි බයවෙච්ච ගෙම්බා "ජබෝස්!" ගාලා ළඟම තිබුන මඩ වලකට පැන්න. හැබැයි කිඹුලි ගේම අතෑරියෙ නෑ.

"දීපන් මටත් බේත! දීපන්!" කිය කියා වතුරෙ පාවෙනව මෙන්න මේම.

ඒ උනාට එහෙම ඉල්ලපු ගමන් දෙනවද මෙහෙම වටින කියන දේවල්. මම කොහොමහරි කිඹුලිගෙන් බේරිලා ගොඩවුනා බස්සිගේ නවාතැනට. හෙමිහෙමින් කඩදාසිය දිග ඇරල බැලුව.

අනේ!!

අර ඉන්ඩිගෝ පාට කුඩු ටික අතුරුදහන් වෙලා!

ඒ වෙනුවට කඩදාසිය පුරා ඉන්ඩිගෝ පාට වැල් අකුරෙන් මෙහෙම ලියැවිලා තිබුනා.

අවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය

ආදරේ කිලෝ 100 යි

කරුනාව කිලෝ 67 යි

හිනාව කිලෝ 703.5 යි

කඳුලු බිංදු 51 යි

උම්මා 1,000,000,000,000 යි

මේවා සේරම එකට කලත්තලා

උදේට 

දවල්ට 

රෑට 

බොන්න.

බත් ගිලින එක අඩු කරල,

එළවලු චුට්ටක් රෑට තම්බන් කාල,

සින්දුවක් අහල,

චුට්ටක් නටල,

හොඳ.....ට දොයියගන්න.

හිතේ කරදර සේරම අමතක කරල දාන්න.

කවුරු මොනව කිවුවත්, කලත්

හිතේ තරහක් නම් තියා ගන්න එපා.

තරහ ඇති උනොත් බෙහෙතෙ බලේ නැතුව යනව.

සතුටින් ඉන්න.

හදවත ලස්සනයි නම්

අපිට මුලු ලෝකෙම ලස්සනට පෙනේවි.

ඔන්න ඕක තමයි ඒ රහස් මංජුසාවෙන් ගෙනාපු බෙහෙත. 

ඉතින් ඕක ගෙනාපු දා ඉඳන් අර ගෙම්බයි කිඹුලියි දෙන්න ඉඳගෙන මට වද දෙනව මංජුසාවෙ තියන රහස් බේත කියන්න කිය කියා.

බැරිම තැන මම සද්දයක් දාල අඩි හැප්පුව.

"මේ සතිය අග කියන්නම්! ඉවසල හිටපියව්!!"

බයවුන පාර ගෙම්බ උඩීන් ගිහින් වැටුනෙ ත්‍රිකුණාමලේ තල් රා මුට්ටියකට. කිඹුලි සුරුස් ගාල ගං ඉවුරෙ තිවුනු බිලයකට රිංග ගත්තා.

"මේකෙ රසායනය හරිම අමුතුයි.

බෙදන්න බෙදන්න වැඩිවෙනවා."

දැන් බලා ගන්න පුලුවන් ඒ කතාවේ ඇත්ත නැත්ත.