හතළිස් හතරවෙනි කොටස : ගෙදරට කොටුවීම

වෙනදා වාගෙ නෙමෙයි කැම්පස් එකේ නිවාඩු ලැබිලා ගෙදර ආව බස්සිට දැනුනෙ පුදුමාකාර පාළුවක්, තනිකමක්. උදේ ඇහැරුනාම මතක් වෙන්නෙ බස්සා එක්ක කෝල් කරකර කැම්පස් යන්න ලෑස්ති වෙන හැටි. කන්න බොන්න ගියත් එහෙමයි. බස්සාව සහ සුපුරුදු ෆිශ් පේස්ට්‍රිය මතක් වෙනවා නිතරම. ඇයි ඉතින් බස්සිගෙ අම්මා පේස්ට්‍රි කෑම තරයේ හෙලා දකිනවා නෙව.

ඒත් බස්සාට කෝල් කරන්න වෙන එකක් නැහැ කියලා දුක් වුනේ බොරුවට කියලා බස්සිට දවස් දෙක තුනකින්ම තේරුනා. උදේ වරුවෙ ගෙදර හිටියෙ බස්සියි, බලු පැටියයි, පූසො හත්දෙනයි විතරයි. ඉතින් බස්සිට දවල් දෙකහමාර වෙනකම් හිතේ හැටියට බස්සා එක්ක කිචිබිචි ගගා ඉන්න අවස්ථාව ලැබුනා.

බස්සි ගෙදර ඉන්නෙ තනියෙන් වුනාට බස්සාගෙ තාත්තයි මල්ලියි දෙන්නාම ඒ දවස්වල හිටියෙ ගෙදර. ඒ නිසා බස්සිට තරම් නිදහසේ කතාකරන්න බස්සාට පුලුවන් වුනේ නෑ.

කොහොමින් කොහොම හරි බස්සා සහ මොබයිල් එක අතර වෙනදාට වඩා බරපතල සම්බන්ධයක් තියෙන බව මුලින්ම දැනගෙන තිවුනෙ බස්සාගෙ මලයණ්ඩි.

පොර ඒ බව මාධ්‍යට ප්‍රකාශ කලේ ඉන් පස්සෙ බස්සා බස්සිට කෝල් කරන හැම වතාවකදිම ළඟට ඇවිත් මල් වට්ටියක් අල්ලාගෙන සිටීමෙන්.

බස්සා ඒ කිසිවකින් නොසැලී දවල් වරුවෙම බස්සිට කෝල් කරනවා. හවසට නම් බස්සාටයි බස්සිටයි දෙන්නාටම වැඩ. බස්සා කෝඩ් අමුණනවා. බස්සි ගජේන්ද්‍ර සර්ගෙ හෝම්වර්ක් එක්ක ඔට්ටු වෙනවා. ඉන් පස්සෙ අම්මාට උදව් වෙන්නත් පැය දෙකතුනක්වත් යනවානෙ.

රෑ අටහමාර නවය වෙනකොට බස්සි කතා කවුලුව ළඟට සේන්දු වෙනවා.

බස්සා කවුලුවෙන් එහා පැත්තෙත්, බස්සි කවුලුවෙන් මෙහා පැත්තෙත් ඉඳගෙන පාන්දර දෙක, තුන විතර වෙනකම් කියව කියවා ඉන්නවා. බස්සිට බස්සාව හැබැහින් දැකගන්න නොලැබෙන එක නම් ලොකු අඩුවක්. ඒත් බස්සිගෙ පාලුව නැති කරන්න බස්සා හැම වෙලාවෙම උත්සාහ කරනවා.