රිදී පාට ආදරේ (4) - අවසාන කොටස

පළමු කොටස මෙතැනින්

දෙවැනි කොටස මෙතැනින්

තුන්වැනි කොටස මෙතැනින්

හෝරා කිහිපයකට පසු පිරිසිදු කිරීමේ සේවකයෝ කිහිපදෙනෙක් ටැංකිය අසලට ආවා. ඔවුන් මුලින්ම ජල පැලෑටි එකින් එක පරෙස්සමට ඉවත් කලා. අල්යෝශා විගහට සුදු පළිඟු කැබැල්ල මුව තුල රුවා ගත්තා. මලා වගේ පැත්ත වැටිලා උන්නා.

“අනේ අසරණ දුප්පතා.” එකෙක් අනෙකාට කිවුවා.

නිල් අත්වැසුම් දැමූ අතකින් අල්යෝශාව ඉහළට එසවුනා.

“ඌ මැරිල. හොඳටෝම මැරිල.” අනිත් සේවකයා හිස දෙපසට වනමින් කිවුවා.

ඉන් පස්සෙ ඒ විසාල පිරිසිදු කිරීම් සේවකයා අල්යෝශාව පුනීලාකාර නලයක් තුල බොහොම මෘදු ලෙස තැන්පත් කලා.

පුනීලාකාර නළය තුල කළු පැහැ වතුර වේගයෙන් පහළට ගලා ගියා. අල්යෝශා ඇස් ඇරියා. හාත්පස මහ අන්ධකාරයි. අල්යෝශාට  සිහින් බියක් දැනුනා. ඒත් ඔහු පළිඟු කැටය ඉවත දැම්මේ නැහැ.

ලොකු ඉටි කොල කැබලි, කෑලි කැඩුනු ප්ලාස්ටික් බඳුන් සහ ඉරුනු රබර් අත්වැසුම් තමා පසු කර පහළට පාවී යනු අල්යෝශාට දැනුනා. දිගින් දිගටම පහළට, තව තවත් පහළට ගමන් කිරීම නිසා ඔහුගේ හිස බමන්නට වුනා.

කල්පයක් තරම් දිග කාලාන්තරයකින් පසු අල්යෝශාට ලා කහ පැහැ එළියක් පෙනෙන්නට වුනා. නළය තුල ජල ගලනයේ වේගය වැඩිවී එක්වරම ඔහුව පිටත අවකාශයට විසි කර දැමුණා.

අල්යෝශා සෑහෙන දුරක් ඈතට විසිවී ගියා. මහත දිය රැලි ඔහු පසුකර ඇදෙනවිට තමන් මේ ඉන්නේ පරණ දොළ පහරේම තවත් අපර දෙසට වන්නට බව ඔහුට වැටහුනා.

ඉතින් අල්යෝශා උඩහට පීනන්න ගත්තා. දවස් කීපයක් ගතවෙනකොට වතුරේ තිබුන පල් ගතිය, මඩ ගතිය පහව යනබව ඔහුට දැනෙන්න වුනා. කුණු වතුර එහා මෙහා යාම නිසා තුවාල වී තිබුන කරමල්වල අලුත් වතුර වැදෙනකොට ඔහුට දැනුනේ සියුම් රිදුමක් එක්ක එන පුදුමාකාර සැහැල්ලුවක්.

ආපහු ගමනේදි අල්යෝශාට දින ගනින්නත් අමතක වුනා. ඔහු ඒ තරමටම හෙම්බත් වෙලා. කොහොමත් විඩාබර වරල් සලමින් අමාරුවෙන් දොළපාර උඩහට එන්න අල්යෝශාට සෑහෙන කලක් ගත වෙන්න ඇති. 

අන්තිමේදී අල්යෝශා අර ඉරත් එක්ක හාදකම් පවත්වන පරණ තැනිතලාව පහුකරමින් උන්නා. දොළ පාර දෙපස පිපුන කුඩා දම් පැහැ මල් වතුරට හිස ඔබාගෙන මුහුණු දොවනවා. පළාතම සුවඳයි. ඉතින් අල්යෝශාට විඩාව අමතක වෙලා මහ ප්‍රීතියක් දැනුනා. ඔහු මල් වලට හාදු දෙමින් එහෙ මෙහෙ පාවුනා.

ඉර පහළට බැහැලා අල්යෝශා දිහා බලන් උන්නා. ඔහු පළිඟු කැටය ඉහළට ඔසවලා ඉර එළියට ඇල්ලුවා. එක්වරම ඉර එළිය දහසක් එළි කිණිති වලට බිඳී ගියා. පලාතම එළියයි. දොළට නැමීගෙන හිටි මල්, මුහුණු ඔසවලා ඒ දිහා බලාගෙන උන්නා.

පළිඟුවෙන් පරාවර්ථනය වුන අලුත් හිරු රැස් අල්යෝශාගේ වරල් කෙලවර අමුතු දිලිසීමක් ඇති කලා. එයින් ඔහුට අමුතු ජවයක් ඇතිවුනා. ඒ විතරක්ද! පළිඟුව හරහා වැටුන හිරු කිරණ වැදිලා ඔහුගේ වරල් දැල්වෙන උල්කාපාතයක් තරමටම එළියක් විහිදෙවුවා. 

ඉතින් අල්යෝශා වේගයෙන්, වඩවඩාත් වේගයෙන් පිහිනන්නට වුනා. අන්තිමේදි එක උදෑසනක ඔහු ආයෙමත් මානිල් ලන්දට ඇවිත් හිටියා.

“අල්යෝශා ඇවිත්! අපේ වීරයා ආයෙමත් ඇවිත්” තිත්ත පැටව් මග දෙපස එහා මෙහා පනිමින් මුලු මානිල් ලන්දම ඇහැරෙවුවා.

“අල්යෝශෙන්කා උඹ තමා මිනිහා”

“උඹ නම් හැබෑ වීරයෙක් කොල්ලෝ!”

හැම අතින්ම පැසසුම් ගලා ගියා. අල්යෝශා උද්දාමයෙන් යුතුව වටපිට බැලුවේ මාරියා පෙනෙන මානයක ඉන්නවාදැයි දැකගන්න.

“මානෙච්කා කොහෙද? හැඩකාර මානෙච්කා කොහේද?” අල්යෝශා මිතුරන්ගෙන් ඇහැවුවා.

“හොඳ කොල්ලෝ මේ අහපන්. මාරියා දැන් පදිංචිය මානිල් ලන්ද කෙලවරේ තිරිවාණ කන්ද පාමුල.”

“ඒත්, ඊට කලින් උඹට බලන්න වටින බටර් පාට අලුත් කෙල්ලෙක් ඉන්නවා.” කටකාර ඉලන්දාරියෙක් උස් හඬින් කීවා.

අල්යෝශාගේ එක කනකටවත් ඒ කතාව ඇහුනෙ නැහැ. ඔහු තිරිවාන කන්ද බලා පීනුවේ රිදී ඉරක් වගේ.

තිරිවාණා කන්ද පාමුල මාරියා හිනාවෙවී මග බලාගෙන ඉන්නවා. අල්යෝශාට බොහොම සතුටු හිතුනා. ඔහු ළඟට එනකම් මාරියා ඔහුව අඳුනාගත්ත බවක් පෙනෙන්නට තිබුනේ නැහැ. ඉතින් අල්යෝශා ඈ ළඟටම ඇවිදින් සුදු පළිඟු කැටය ඈ වෙත පෑවා.

“මානෙච්කා මේ බලපන්! මම උඹ වෙනුවෙන් පළිඟු කැටයක් අරන් ආවා. උද්‍යානයේ දම් පාට පළිඟු කැට නැහැ. මේ අහපන්, මම නිර්භය විප්ලවවාදියෙක්. ඒක එහෙම නේද?”

අල්යෝශා ඈ වටා රවුමට රවුමට පිහිනමින් එක හුස්මට කියාගෙන යන්න වුනා.

“උඹ මේ මොනවද කියන්නේ අල්යෝශා!” ඈ පුදුමෙන් වගේ ඇහැවුවා. “සුදු පළිඟු මට මොන වුවමනාවකටද!” 

තෘණ පත්‍ර අතරින් අළු පැහැ රැවුල්කාර මාළුවෙක් වරල් නටවමින් ඔවුන් අසලට ආවා.

“අහා මේ අර තරුණ අල්යෝශා නෙවෙද? උඹ මෙහෙ කරන්නේ මොනවාද?” ඌ ඇහුවා.

“මට සමාවෙන්න. උඹ කවුදැයි මට මතකයක් නැහැ?” අල්යෝශා  හිස පැත්තකට ඇල කලා. 

“මම මීෂා. මේ මගේ බිරින්දෑ මාරියා.” 

අල්යෝශා ඇස් කැරකෙවුවා. රැවුල නැටෙවුවා. ඌට දැනුනෙ මහා හිස් බවක්. ඒ අතරේ අළු පාට මහත මාළුවා අල්යෝශා දිහා පුදුමයෙන් බලා උන්නා.

අන්තිමේ අල්යෝශා මුකුත් නොකියාම ආපහු හැරුනා. 

“කලු කෙල්ලේ මානෙච්කා. පොඩියකට මෙහෙ වරෙන්” ඔහු නැවතී මාරියාට හිස සැලුවා. “අර ඉන්න අළු පාට තරබාරුවාගේ එක හොඳ විශේෂත්වයක් මට පෙන්නා දියන්.”

මාරියාගේ ඇස් ආඩම්බරෙන් සිහින් වුනා. “එයාගෙ වරල්වල තියෙන රතු තිත් රටාව හරිම හැඩයි, නැද්ද?” ඈ ඇහුවා.

 “ඇරත් මේ තිරිවානා කන්දම එයාගෙ.”

~ ඉවරයි ~