රිදී පාට ආදරේ (2)

පළමු කොටස මෙතැනින්

තුන්වැනි කොටස මෙතැනින්

අවසාන කොටස මෙතැනින්

දොළ පාර කෙළවර ඇත්තේ කොහේදැයි කිසිවෙකුත් දැන හිටියේ නැහැ. ඉතින් අල්යෝශාට පාර අහගන්න කෙනෙකුත් නැහැ. ශාලියා ආච්චි අම්මාගේ පරණ මාලිමාව ඉල්ලාගෙන ආවානම් යන අතවත් තීරණය කරගන්නට තිබුණා නොවේදැයි අල්යෝශාට පසුතැවිල්ලක් ඇතිවුනා. ඒත් ඔහු ගමනට නම් විරාමයක් තිබ්බේ නැහැ.

හෝරා කිහිපයක් ගෙවුනට පස්සෙ අල්යෝශා දැක්කේ මින් පෙර කවදාවත් නොදුටු පුදුමාකාර දර්ශනයක්.

ඉර හෙමිහිට දොළ පාරට පහත් වෙනවා. පුංචි කාලෙ කතන්දර වල අසා තිබුන විදියට ඉර ගිනිබෝලයක් නම් තමන්ව දැන් දැන් දැවී යාවි නේදැයි අලොයෝශාට ලොකු බයක් දැනුනා. සිහින් වෙවුලුමක් සිරුර පුරා පැතිරී යනකොට ඔහු තෘණ පත්‍ර කැටියක් තුලට වැදුනේ වරල්වල රිදී පාට මැකී යාවියැයි බයෙන්.

ඒත් අල්යෝශා බලාපොරොත්තු වුන ආකාරයට දොළපහර ගිනියම් වුනේ නෑ. ඒ වෙනුවට අමුතුම සිසිලසක් දැනෙන්නට වුනා. ඈත ඈත ඈත කෙළවරෙන් ඉර තත්පරෙන් තත්පරේ වතුරට මුහුවෙමින් තිබුනා.

ඒ එක්කම තද දම්පැහැ කළුවරක් හාත්පස වෙලා ගත්තා.

“සමහරවිට, ඔව්. සමහරවිට මේ පලාතේ රාජකාරි සිද්ද වෙන්නෙ ඒ විදියට වෙන්න ඕනෙ.” අල්යෝශා තමන්ටම කියා ගත්තා.

ඔය විදියට අල්යෝශා දහවල් වරු අටකුත්, රෑ වරු හතකුත් ගමන් ගත්තා.

ගමන අතරතුරේ ඔහු බොහොම දේවල් ඉගෙන ගත්තා.

ඉර කියන්නේ වතුරේ දිය නොවෙන බෝලයක් බවත්. එය කරන්නේ මහන්සි දැනුන වෙලාවට ලෝකෙ කෙලවරකින් සැඟවී යාම පමණක් බවත් ඔහු අවබෝධ කරගත්තා. නිල් පාට දොළ පාර කෙළවරෙන් වගේම ස්ටෙප්ස් බිමේ කොල පාට තණ ඇතිරිය අතරිනුත් ඉර අතුරුදහන් වෙන්න පුලුවන්. ඉර හැංගෙන තැන තියෙන පුංචි දම්පාට තණකොල මල්වලට සීරීමක්වත් වෙලා නැති බවත් ඔහු දැක්කා.එහෙම වෙන්නේ ඉර ඔය කියන විදියේ ගිනි බෝලයක් වෙන්න බැරි නිසා යැයි ඔහු හිතා ගත්තා.

දොළ පාර කෙළවරට යන්න යන්න වතුරේ නිල අඩුවෙන බවත්, ගමන අසීරු බවත් ඔහු තේරුම් ගත්තා. තෘණ පත්‍ර තරම්ම සිහින් වුනත්, වතුරත් එක්ක ඇදී එන පාරදෘශ්‍ය කරදාසි ආහාරයට නුසුදුසු බවත්, තොල් වල සියුම් සීරුම් පහරවල් ඇතිකරන බවත් ඔහු වටහා ගත්තෙ අත්දැකීමෙන්මයි.

ඒ වගේම කකුළුවන් කියන්නේ මහා මාන්නක්කාර ජාතියක් බවත්. මී මැස්සන් කඩිසර ඕපාදූප කාරයන් බවත්, සමනළයන් පාට පාට පුයර තවරාගෙන ඔහේ ඇවිදින රස්තියාදුකාරයන් බවත් අල්යෝශා වටහා ගත්තා

මානිල් ලන්දෙන් රැගෙන ආ අන්තිම පෙඳ පාසි කැටියත් අහවර වුනාට පස්සෙ අල්යෝෂා ගල් පොත්තක දිගා වෙලා කල්පනා කරන්න ගත්තා. ඔහුට තරමක් වෙහෙසයි. ඒත් හැඩකාර මාරියා ගැන සිහිවෙනකොට ඒ විඩාව කොහේ ගියාදැයි හිතා ගන්න බැරි වුනා. ඉතින් ඔහු එක්වරම ඉදිරි පිම්මක් පැන වේගයෙන් අඩි ගණනක් ඉදිරියට පිහිනා ගියා.

එක්වරම හිතාගන්නත් බැරි වේගයෙන් පටු විවරයක් තුලින් තමන්ව පහළට ඇදී  යන බව අල්යෝශාට දැනුනා. තත්පර ගණනකදී ඔහුව වඩ වඩාත් පහළට ඇදී ගියා. ලොකු රවුම් දිය කැටිති වේගයෙන් ඔහුගේ කම්මුල්වල මාරුවෙන් මාරුවට වැදෙමින් ඈත්වෙමින් ඔහුත් එක්කම පහළ ඇදුනා.

අන්තිමේ සේරම නිශ්චල වුනා.

ඒ නිසංසල දිය කටාරයක්. එහි තැනින් තැන කුඩා කහ පැහැ පස්පෙති මල් පිපී සෙලැවෙමින් තිබුනා. මේ කොහොම තැනක්දැයි අල්යෝශා දැන හිටියේ නැහැ. ඉතින් ඌ පැහැදිලි දියතලය දෙබෑ කරමින් කුඩා මෝටර් බෝට්ටුවක් මෙන් ඉහා මෙහා පීනුවා.

දොළ පහරේදි දැනුන ප්‍රතිරෝධය මේ නිසල දිය කඩිත්ත තුල අතුරුදහන් වෙලා. ඒ නිසා අල්යෝශාට තමන්ගේ පිහිනුම් වේගය පාලනය කරගන්න අපහසු වුනා. ඉබාගාතේ වරල් ගසමින් අවිනිශ්චිත ලෙස ලිස්සා ගිය ඔහු දිය මත පාවෙමින් තිවුනු ජලජ ශාක ගොන්නක හිස පටලවාගෙන නැවතුනා.

කිහිප වරක් තදින් හිස ගස්සා ඉන් මිදුන අල්යෝශා දැක්කේ තමන් දිහා පුදුමයෙන් බලා ඉන්න පීරිසි වැනි විශාල විස්මිත දෑසක්.

“ඔහ්! ඔහොම බලන්න එපා!” ඔහුට කියැවුනා.

අධි තාරතාවයෙන් යුත් සිනා හඬක් වෘත්තාකාර කළුගල් බැම්මේ හැපෙමින් මහා දෝංකාරයක් ඇති කලා. ඒ හිනාව බෝවෙන සුලුයි. ඉතින් අල්යෝශාටත් ඉබේම මුවගට සිහින් සිනහවක් නැගුනා.

“ඒ මගේ ඇස්වල හැටි.” 

ඈ ඇහැක් ගසමින් කිවුවා.

“අලුත් ඉලන්දාරියා මේ අහපන්. ඔබේ වේගය බොහොම වැඩියි. උඹ දන්නවාද ඒක?” ඈ තවත් හිනාවක් අතරින් ඇහුවා.

අල්යෝශාට ආඩම්බර හිතුනා.

“ඒ මගේ විදිහ. ශක්තිමත්, තරුණ සහ වේගවත්. 

මම වෙනස්!” 

ඔහු වරල් ගස්සමින් ඈ ඉදිරියේ කුඩා කරණම් පිමි පැන්නා.

“මේ පොකුණ වටේටම ඇත්තේ කළුගලින් කල දැඩි තාප්පයක්. උඹේ ඔය ශක්තිමත් ආඩම්බරකාර ඔළුව එහි වැදුනොත් කුඩු වේවි.” 

ඈ ඇස් දෙක තවත් විශාල කරමින් කිවුවා.

“පරෙස්සම් වෙයන් ඉලන්දාරියා. උස් තාප්ප තිබුනට, කහපාට පස් පෙති මල් පිපුණට, වතුර නිසලව තිබුනට, පොකුණක්  කියන්නේ දොළක් තරම් සුන්දර තැනක් නෙමෙයි.”

~ මතු සබැඳි ~

බස්සි ලියූ වෙනත් 'සත්තු - කතා'


1. කෝ බොලව් මගෙ චීස්?

2. බළලෙකුගේ පරමාධිපත්‍යය