රිදී පාට ආදරේ (1)

හිතුවක්කාර දිය රැලි එක්ක දඟකරන දිග තෘණ පත්‍ර ගොන්නක් අතරින් අල්යෝෂා හිස එලියට දැම්මා. වතුරට වැටෙන හිරු කිරණ කණිකා උණුහුමයි. ප්‍රබෝධමත්. 

අල්යෝෂා තෘණ පඳුරු අතරින් ඉදිරියට පිහිනා ගියා. ඔහුගේ වරල්වල පැටලුන තද කොල පැහැ දිගු පත්‍රයක් පීත්ත පටියක් වාගෙ ලෙලදෙමින් ඔහුත් සමගම ඉදිරියට ඇදුනා.

ගල් දෙබුක්කාවක් අතරින් පහළට ගලා හැලෙන දියකඳ පිරිසිදුයි. නැවුම් වා බුබුළු කැලතුන පැහැදිලි වතුර කරමල් හරහා ගලා යනකොට දැනෙන්නේ අමුතුම ප්‍රබෝධයක්. අල්යෝශා වරල් සලමින් නැවුම් වා බුබුලු අතරේ එහා මෙහා පාවුනා.

“අර බලන්න රිදී පාට!”

“ඉර එලියට දිළිහෙනවා…. ඔහ්! ඒ හැඩකාරයා”

ළමිස්සියන්ගේ හිනාව සීනු හඬක් මෙන් ඔහුගේ සවන් මත රැව් දුන්නා. ඒ හඬ ඇහුන නෑහුන ගානට ඔහු තමන්ගේ රිදී පාට වරල් නැටෙව්වෙ ආඩම්බරෙන්!

“ඒ බොරු ආඩම්බරකාරයෙක්!” 

සිහින්, එහෙත් තියුනු හඬක් නැගුනා. අල්යෝශා තිගැස්සී ඒ දිහා බැලුවා.

“කෙල්ලනේ යමල්ලා…. ඇයි උඹලා කාගෙවත් ආඩම්බර බලන්නේ?”

ඈ මාරියා, දිළිසෙන කලු පැහැ වරල් අග රතු සිහින් රේන්ද රටාව.   මන බඳනා සුළු ගමන් ලතාව. දිය පහරට හොරා ඉදිරියට ඇදෙන ලාලිත්‍යය. අල්යෝශා බලන් උන්නේ ආසාවෙන්.

මොහොතක්වත් පමා නොවුනු අල්යෝශා ඈ පසුපස හඹා ගියා.

“කලු කෙල්ලේ, මානෙච්කා….. ඔහොම නැවතියන්!” ඔහු කෑ ගෑවා.

“මොකට නවතිනවද? උඹ ආඩම්බරකාර ඉලන්දාරියා…. මම උඹේ වරල් වල දිස්නයට රැවටේවි කියලා හිතුවද?” 

මාරියා ඇගේ දිගු වරල් ගස්සමින් අඟර දඟර පෑවා.

“මානෙච්කා උඹේ වචන පිහි පාරවල් වගෙයි! 

උඹ හැඩයි, තරුණයි, ආදරේ හිතෙනව.”

“මේ අහපන් අල්යෝශා, උඹට ලේසියෙන් මගේ හදවතට කිට්ටු වෙන්නට බැහැ. මගේ කැමැත්ත නිර්භය විප්ලවවාදියෙකුටයි. පුහු මාන්නක්කාරයෙක්ට නොවෙයි” 

මාරියාගේ කටහඬ කිංකිණි රාවයක් වාගේ වතුරත් එක්ක මුහු වුනා.

“මාචෙන්කා කියාපන්, කලු කෙල්ලේ කියාපන්, උඹ වෙනුවෙන් මම මූදු හතක් උනත් තරණය කරන්නම්. ඈත මූදේ ඉන්න මහ තල්මසුන් එක්ක හරඹ කරන්නම්. උඹට වුවමනා මොනවාද?” 

අල්යෝශා නොයිවසිල්ලෙන් මාරියා වටා රවුමට රවුමට පිහිනන්නට වුනා.

“හොඳා, මට හිතා බලන්න කාලයක් දීපන්.” 

මාරියා ඇගේ රතු පාට මෝස්තර වැටුන හිස නටවමින් ඈතට පිහිනා ගියා.

අල්යෝශා සතුටින් ඉපිල ගියා. සුවඳ හමන මානිල් ලන්දේ එහා මෙහා පෙරැලෙන අතරේ ඔහු අනිත් යොවුනන් දිහා බැලුවේ ආඩම්බරෙන්. අහංකාර මාරියා සමග වදනක් බිණීම නිසාම ඔහුට මිතුරන්ගෙන් ලැබුන සැලකිල්ල තව තවත් වැඩි වුනා.

“අල්යෝශෙන්කා උඹ හරිම වාසනාවන්තයා!” 

සුභපැතුම් හැම අතින්ම ගලා ගියා.

මේ අතරේ පුංචි තිත්ත පැටියෙක් නුහුරු බැල්මකින් වටපිට බලමින් හෙමින් සැරේ මානිල් ලන්දට කිට්ටු කලා. රෝල් කරපු කහ පාට කොලයක් උගේ අතේ.

“අල්යෝශා ලොකු අයියේ…. මා ගාව තියෙනවා උඹට දෙන්න යමක්.”

අල්යෝශා පැනපු ගමන් උදුරා ගත්තෙ පුංචි එකා අතේ තිවුන ලියමන. එහි පිණි බිංදු වැනි බෝල අකුරෙන් මෙහෙම ලියා තිවුනා.

“ආඩම්බර අල්යෝශා,

මට උඹේ හැඩ වැඩ වලින් පලක් නැහැ. මගේ හදවතේ ඉඩ තියෙන්නේ නියම විප්ලවවාදියෙකුටයි. උඹට පුලුවනිනම් දොළ පාර කෙළවර තියෙන උද්‍යානයේ විසාල තාප්පය තරණය කරලා එහෙ තියනවාය කියන දම්පාට පළිඟු කැටයක් මට ගෙනත් දීපන්. උඹේ හදවත නිර්භයද කියලා මට පෙන්නා දීපන්.

මේ,

හැඩකාර මාරියා."

අල්යෝශා සිහින් හඬින් සිවුරුහම් බාමින් කිහිප වතාවක් ලියමන කියෙව්වා. තීරණයකට එළඹි ආකාරයෙන් දෙනෙත් අඩවන් කරගෙන හිස තාලයට දෙපසට වැනුවා. පරෙස්සමට රෝල් කරගත් ලියමනත්, ප්‍රණීත පෙඳ පාසි ගොන්නකුත් ගමන් පැස තුල බහාගත් ඔහු තමන් වටේ හුන් මිතුරන් ඇමතුවා.

“හොඳ කොල්ලනේ මේ අහපල්ලා, මම පිටත්වෙනවා දොළපාර කෙළවර ඇති උද්‍යානය හොයාගෙන. උද්‍යානය ඇතුලෙ හැංගුන දම්පාට පළිඟු කැටයක් හොයාගෙන, මගේ සුන්දර මාරියාගෙන් මට ලැබුනා අභියෝගයක්.”

ඉන්පසුව ඔහු වරල් නටවමින් එක්වරම ගල් දෙබුක්කාව අතරින් පිටතට පිහිනා ගියා. රිදීපාට ඉරක්, වතුරේ කැළඹිල්ලක් එක්ක ඈතට, තව තවත් ඈතට ඇදෙනවා යාන්තම් පෙනී නොපෙනී ගියා.

~ මතු සබැඳි ~

දෙවැනි කොටස මෙතැනින්


තුන්වැනි කොටස මෙතැනින්

අවසාන කොටස මෙතැනින්

බස්සි ලියූ වෙනත් 'සත්තු - කතා'


1. කෝ බොලව් මගෙ චීස්?

2. බළලෙකුගේ පරමාධිපත්‍යය