ඉටි (කෙටිකතාව)

රෑ දහය කියන්නේ කලබල නගර වීදියක් පවා එකලස්ව නිදිමත බේරෙන ඇස් පිහද පිහදා ඈනුම් අරින වෙලාවක්. ඒ නිසාම විදුලිපංකාවේ සරසරය පවා බොහොම පැහැදිලිව කන ඇතුලේ කැරකෙනවා. සර සරස් - සර සරස් - සර සරස්! හරියටම පොත් සුවඳ මුහුවෙච්ච දූවිල්ල කලඹවාගෙන ඉස්පාසුවක් නැතිව කරකැවෙන පුස්තකාල පංකාවේ හඬ වගේමයි. එයා ඇහිපිල්ලම් ගහන්නෙත් ඒ තාලෙට. කෙටි විරාමයක් එක්ක වේගවත් ඇහිපිය සැලීම් දෙකක්. ආයෙමත් කෙටි විරාමයක්.

හෙට, හෙටින් පස්සේ දීර්ඝ අධ්‍යයන නිවාඩුව. ඉන් පස්සේ කැඩපතක් ඉස්සරහදි තමන්ගේ පිළිබිඹුවවත් නොපෙනෙන තරම් මනස මංමුලා කරවන සුළු විභාගය. එයින් පස්සෙ ඉවරයි හැමදේම. එහෙමත් නැත්නම් එතැනද පටන් ගැන්ම? 

මම හිරවෙලා. මේ මේසය උඩ තියෙන වීදුරු ඉටි පහන ඇතුලේ තියෙන පිම්බුන රතු පාට හදවත වගේ මම හිරවෙලා.

ඒක තෑග්ගක්. ලැබුනේ අවුරුදු හතරකට කලින්, උපන්දිනයට.

"රතු කොණ්ඩාකාරියට, දහනමවැනි අවුරුද්ද පුරාම රතු පැහැයෙන් දැල්වෙන්න" කියලා කැත, දිගැටි, කුරුමිණි අකුරෙන් ලියපු කාඩ්පතක් ඒ එක්ක අමුණලා තිබුනා. මම අමාරුවෙන් ඒ අකුරු කියවනකම් එයා බෙල්ල පැත්තකට ඇල කරගෙන, කට කොණකින් හිනාවෙමින් බලා උන්නා.

ඒක රතු පාට වීදුරු ඉටි පහනක්. උස් වීදුරු පාදය වටේට ලාබ පළිඟු හදවත් සහ රතු රිබන් පටි ඔතලා තිබුනා. පාදම දෙපැත්තෙන් තොල් ආලේපන වැගිරෙන මුහුණු දික්කරගෙන බලා උන්නේ කරදාසි රෝස මල් දෙකක්. ඊට ඉහළින් ඇති වීදුරු කුටීරය ඇතුලේ පිපිරෙන්න තරම් මහත රතු හදවතක්, සුදු පාට තිරිවාණ කැට ඇතිරිල්ලක් උඩ තැන්පත් කරලා, රතුම රතු ඉටි දියරයක ගිල්වලා තිබුනා.

මට වුවමනා උනේ අන්න ඒ හදවත.

මෙතැන මේ පාඩම් මේසය උඩ නිදිවරන හැම රාත්‍රියකම මම පුළුවන් තරම් උත්සාහ කලා ඒ ඉටි පහන දල්වන්න. ඉටි ස්තරය දියවෙන්නට ඉඩ ඇරලා ඒ දිලිසෙන රතු මහත හදවත එලියට ගන්න. ඒකෙන් ගන්න ප්‍රයෝජනයක් නම් මට පැහැදිලිව හිතාගන්න බැරි වුනා. එක්කෝ යතුරු කැරැල්ලට අමුණලා දබරැඟිල්ලේ දාගෙන කරකවන්න, නැතිනම් හිලක් විදලා එළිමහන් සාදයකදි මාල පෙත්තක් විදියට පාවිච්චි කරන්න. එහෙමත් නැත්නම් පසුම්බියේ මුල්ලක තියාගෙන පරෙස්සම් කරන්න. ඇත්තටම ඉටි ස්තරය දිය කරන එකයි වැදගත්ම.

"ඉටි උණු වෙද්දි රතු හදවතත් පිච්චිලා යාවිද?" දැනමුතුකමක් ගන්න එක කොයිකටත් හොඳයි කියලයි මම හිතුවේ.

"ඔයා බයගුල්ලියෙක්!" එයා දතක් නියවලා නළල රැළි ගැන්වුවා. ඉතින් විය යුතු පරිද්දෙන්ම මම තවත් බය වුනා. 

තව එක දවසයි. නැත්නම් දෙකයි. වැඩිම උනොත් සතියයි. මම ඉටි පහන සටහන් පොත උඩ ඒ මේ අත පෙරළමින් පිලිතුරක් හෙව්වා. 

අන්තිමේ මම තීරණය කලා අවදානමක් ගන්න. කොයිහැටි වෙතත්, පිච්චිලා මැරෙනවට වඩා ඉටි ස්තරයක් ඇතුලේ හැංගිලා ඉන්න එක වේදනාකාරීයි. මට ඒක තේරුම් ගන්න අවුරුදු හතරක් ගතවුන එක අවාසනාවක්. මම හෙට උදේට ඉටි පහන දල්වනවා. නෑ! දැන්. මේ දැන් මම ඒක කරනවා.

ඊට කලින් කරන්න තව එක දෙයක් ඉතිරි වෙලා තියනවා.

"මම ඔයාට ආදරෙයි." මම කඩිමුඩියේ 'send' බොත්තම එබුවා. ඒක ප්‍රශ්ණාර්ථයක් නැති, දැඩි ප්‍රකාශයක්. යන්තම් වෙව්ලීමක්වත් නැති. අඩුම තරමේ විචිකිච්ඡාවක සේයාවක්වත් නැති.

දැන් මම ඉටි පහන දල්වනවා.