ත්‍රාසජනක ෆිසික්ස් පංතිය

බස්සිගේ ඉක්කෝලෙ කාලෙ කතා මාලාවට ලිපියක් එක්කාසු කරන්න කාලාන්තරේකින් බැරිවුන නිසා ඔන්න අද බස්සි ඉස්කෝලෙ කාලෙ සිදුවීමක් ගැන යාං හෑල්ලක් කියවන්න තීරණය කලා.

බස්සි ඇතුලු මිතුරු පිරිසගේ ඕ ලෙවල් කාලෙ ප්‍රියතම ගුරුවරයෙක් වුන “කොමා” ගැන මම මීට කලින් ලිපියකදි කිවුවා කස්ටියට මතක ඇති.

ඉතින් ඔය සුන්දර සහ සමනළ පියාපතක් මෙන් සැහැල්ලු ඕ.ලෙවල් ජීවිතයට සමු දීලා අපි ඝෝර කටුක ඒ.ලෙවල් ජීවිතයට පා තබනවා පින්වතුනි. ඔය ඒ ලෙවල් ජීවිතයේ ආරම්භයත් එක්කම අපේ අම්මත්, මගේ හොඳම යාලුවො රොත්තකගෙම මව් දෙමව්පියනුත් ඉතාම අකාරුණික අයුරින් තීරණය කරනවා අපිව ප්‍රදේශයේ සිටින දරුණුම භෞතික විද්‍යා ගුරුතුමියට බාර දෙන්න.

අපේ අවාසනාව තවත් තීව්‍ර වෙන්නෙ ඒ ගුරුතුමිය හෙවත් ‘ඩේසි ටීචර්’ එක බැච් එකක් වෙනුවෙන් කරන්නේ ළමයි විසිපස්දෙනා බැගින් වූ කණ්ඩායම් පන්ති තුනක් පමණක් වීම නිසයි. ඒ නිසාම ඒ කුරුස බර අදින්න අපිව තෝරාගත්තෙ මූලික ගණිත දැනුම ඉතා ගැඹුරෙන් පරීක්ෂා කොරපු, දකිනකොට කෙඳිරි ගෑවෙන ප්‍රශ්ණ පත්තරයක් තරණය කරවීමෙන් අනතුරුවයි.

ඇත්තටම මගේ වාසනාවට හෝ අවාසනාවට මුල් අවධියේ මම යන පංතියේ මගෙ ඉස්කෝලෙ යාලුවො සැට් එකේ පිස්සු කෙලින උන් එකෙක්වත් හිටියෙ නෑ. ඒ වෙනුවට මගේ ගමන් සගයා වුනේ ඕ.ලෙවල් විභාගෙදි දිස්ත්‍රික්කෙන් දෙවෙනියා වෙලා ඒ වෙනකොටත් තරුවක් බවට පත්වෙලා උන්නු ජුඩියා. (අනිත් උන් බොහොමයක් උන්දැට ගෞරව පුරස්තරව කතා කරද්දිත් මගේ සහ කිරිහාමියාගේ නැහැදිච්ච කටවල් උන්දැව ආමන්ත්‍රණය කලේ “ජුඩියා” කියන ආරූඪ නාමයෙන්මයි.)

ඔන්න දවසක් අපි පිචිස් ක්ලාස් යන්න ලෑස්ති වෙලා ජුඩියගෙ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවෙ වාඩි වෙලා ඉන්නව. මේ වෙනකොට අර දුර්භික්ෂ සමය පහවෙලා ජෙස්මියා සහ කිරිහාමියා ඩබලත් අපේ පන්තියටම එන්න පටන් අරන් තිබුනෙ. ඉස්කෝලෙ ඇරුනු ගමන් අපි තුන්දෙනා පෝලිම් කුඩු කරන් ඩුවගෙන ආවට ඩිපියුටි හෙඩ් ප්‍රිෆෙක්ට් වෙච්චි ජුඩියට එහෙම ලේසියෙන් එන්න බෑ.

ඔන්න ටික වෙලාවකින් ජුඩියා අත් දෙක පද්ද පද්දා බොහොම සැහැල්ලුවෙන් එනව. ජුඩියගෙ තාත්ත එලියට බැහැලා පුදුමෙන් වගේ බලන් ඉන්නව දැකපු අපිටත් මූ එන විදියෙ මොකක්දෝ අමුත්තක් පේන්න ගත්තා. 

“කෝ ළමයෝ ගෙදරින් යනකොට ගෙනිච්ච බෑග් එකයි වතුර බෝතලෙයි.”

ජුඩියගෙ තාත්තා මහ සද්දෙට අහද්දි වට දෙකක් කැරකිලා ඇංජිම ඉස්ටාර්ට් කරගත්තු ජුඩියා පිස්සුවෙන් වගේ ආපහු ඉක්කෝලෙ පැත්තට දුවන්න වුනා.

************************

ඩේසි ටීචර්ගේ ගේ ඉස්සරහ තියෙනවා බොහොම සරුසාර ඉද්ද පඳුරු කීපයක්. දවසක් මමයි ජෙස්මියි ඩබල කතාවක් දාගෙන ඉන්න අතරේ ජෙස්මියා ඔය ගහෙන් ඉද්ද මල් කඩ කඩා මගෙ කොණ්ඩෙට ගහනවා. මේ අවස්ථාවේ අර පරණ ක්‍රස් එකක් පැත්තකින් ඉඳන් හොරෙන් බලාගෙන හිටපු නිසා ඔන්න මමත් ෆුල් කැටයම් පාර දාමින් ඉන්නව.

හදිස්සියේම ඩේසි ටීචර් පංතියට එනවත් එක්කම අපි කඩාගෙන ගිහින් ඉඳගත්තා. වෙනදා වගේ නෙමෙයි, අද ක්ලාස් එකේ කොල්ලො මිස් අහකට යනකම් ඉඳලා කියන්නෙ එකම සින්දුව. 

“කාගෙ වත්තෙ මල් කඩන්නෙ 
මල් කඩන්නෙ මල් කඩන්නෙ

කාගෙ වත්තෙ මල් කඩන්නෙ 
ටනනනානනා"

මමත් ඉතින් අර ගප්පියගෙ සුද්දි කියන්නැහේ ‘පික්ශූඩ?’ කියලා හිත හිතා පැය තුනම කොහොමින් කොහොමහරි ගෙවා දැම්ම. ක්ලාස් ඉවරවෙලා නැගිටලා යනකොට පොඩි ඇඩ් එකක් දාලා කොණ්ඩ කෑල්ලක් ඉස්සරහට පද්දලා ගත්තා විතරයි.

මල හත්තිලව්වට ඉද්ද මල් වැස්සයි කියහල්ලා අර අති භයංකාර ඩේසි ටීචර්ගෙ මේසෙ උඩට!

ඔබතුමන්ලාට කිවුවට මොකද පින්වතුනි, ඒ අවස්තාවේ “හැක හැක හැක” යනුවෙන් රැලි පෙරැලි නංවාපු නොසන්ඩාල කොලු රැලගේ සිනා සයුරේ ගිලෙද්දි මගේ හුස්ම හිරවෙලා එතන මලානම් හොඳයි කියලාමයි මට හිතුනෙ.

මම ශ්‍රෙක්ගේ පූසා වගේ බලන් හිටපු හැටි දැකපු ඩේසි ටීචර්ගෙ ගල්හිත පළමු වතාවට උණු උනා මම හිතන්නෙ. ඒ නිසාම මගෙ දිහාවට පොළව පලාගෙන යන උපහාසාත්මක බැල්මක් දාල කීවෙ;

“අහා මෙයාද එතකොට ඉද්ද හොරා?” කියල විතරමයි.

ඔය කලාස් එක ඒ කාලෙ අපේ ජීවිත වලට කොයිතරම් තදින් බලපෑවද කිවුවොත්, මම අපේ කොමා ගැන ලිවුව විදියෙන සිංදුවක් ඩේසි ටීචර්ටත් හදලා තිබුනා. අන්න එහෙමයි අපේ ගුරු බක්කිය.

නින්දෙන් ඇහැරී ඇස් ඇරියේ

ඩේසී, නෑ පුටුවේ හිටියේ

ගල් කැට ප්‍රක්ෂේපිතයක් දුටුවේ

ඩේසී කිකිලී හා පොර පිටියේ

දිවියේ ආශා – ක්ෂය වූ දවසේ

කන මත අම්මා තෙරපුම් බල යෙදු මොහොතේ

ලක්ශ්මනයගෙ පොත් ටික කරපින්නා

අපි දුම්මලදෙණියට පියමැන්නා

ඉර හඳ සේ මා භ්‍රමණය වූවා

ඝර්ෂන නැති දෛශිකවල උත්තර ලීවා

නිවුටන්ගේ ආච්චි සිහි කරලා

MCQ ටෙස්ට් පේපර් හැදුවා

(නිම් හිම් සෙව්වා මා සසරේ සිංදුවේ තාලෙට ගායනා කරන්න ඈ!)

මගේ ඒ.ලෙවල් ඉතිහාසයටම, සයන්ස් වලට ඇල්ම ඇති සත්තු වැඩිම ගානක් දැක්කෙ ඩේසි ටීචර්ගෙ පන්තියෙදි. ඩෙස් වල යට ලෑල්ලේ ඉඳන් කට බලියාගෙන ඉන්නා හූනෝ, කණු දිගේ බඩගාමින් ඕනෑම මොහොතක හිස මතට කඩා පාත් වීමේ නොතිත් ආශාවෙන් පෙලෙන කටුස්සෝ, හිටි අඩියේම කෙකර ගාමින් පන්තිය මැදට කඩා වැදී ටීචර්ට අත්තාපල්-මුත්තාපල් තියන්නට හඬගාන නාඹර කිකිළියෙක්, සෑම දුස්ස්‍රාවිතා ගණනක් අවසානයේදීම නැගිට මෙරිගෝ රවුමක් මෙන් වට පහළොව හමාරක් කැරකී ආපහු මොකුත් නූනා වාගේ බිම ඇදවැටී නිදන ලොම් හැලුනු බල්ලෙක්, ඇත්තටම උඹලට පීක්ශුදැ’යි අහන්නාක් වැනි විමසුම් බැල්මක් ඇතිව වයිට් බෝඩ් එක පාමුල තැන්පත් වුන සුදෝසුදු බළල් තඩියෙක් විතරක් නෙමෙයි වතාවක් දෙකක් ඉතාම අනපේක්ෂිත ලෙස පංතියට කඩා වැදුනු ගැරඬියෙකුත් ඒ කාලේ අපේ පන්ති සගයන් වුනා.

මායි කිරිහාමියයි ජෙස්මියයි දවසක් වේලාසනින්ම පන්තියට කඩාපාත් වුනේ බරපතල ඕපාදූප සාකච්ඡාවක් දිග අරින්න තිබුන නිසයි. අහෝ දුකකි, ඉරකි තිතකි කියන්නැහෙ මෙන්න බොලේ ඩේසි ටීචර් එදා අක්කලා අයියලා සෙටාර් එහෙකට රිවිශන් ක්ලාස් එකක් කරනවා.

අපි තුන්දෙනත් ඉතින් නැව ගිලිච්ච කැප්ටන්ලා වගේ බෑග් මලු  කරේ එල්ලගෙන යනවා. කියව කියවා යනවා. කියව කියවා කියව කියවා යනවා. කියව කියවා යනවා යනවා යනවා.

හොඳ වෙලාවට, ඇත්තටම හොඳ වෙලාවට ලුණුවිල හන්දිය පහුවෙනකොට මේ ඉන්නේ කොහේද කියන එක යාන්තම් ජෙස්මියාගෙ මොළේට වැටිලා තිබුනා. වෙලාව බලනකොට අපි පැය එකහමාරක් විතර තිස්සේ, කියව කියවා පැද්දි පැද්දි දුම්මලදෙණියේ ඉඳන් ඇවිත් වෙන්නප්පුවත් පහුකරලා.

ඔව් ඉතින් ආයෙ ඉතාම ආඩම්බරයෙන් යුක්තව බස් එහෙකට නැගලා ක්ලාස් එකට ආවා. හුහ්! කට් කරන්න? එහෙමත් කට් කරනවද අර සුකුමාර ක්‍රස් එක එන පංති?

ඇවිත් සුපුරුදු පරිදි පිටිපස්සෙම පේළියට වාර්තා කරනකොට මිස් හෝම්වර්ක් බලලා ඉවරවෙලා අහනවා;

“ළමයි. තරංග චලිතයෙන් මොනව හරි ප්‍රශ්ණ තියෙනවනම් අහන්න. අපි අලුත් යුනිට් එකක් පටන් ගන්නයි හදන්නෙ.”

එතකොටම පැනොරාමා එකක් ගන්නවා වගේ කවදාවත් නැති උනන්දුවකින් කිරිහාමියා බෙල්ල කරකවලා වටපිට බලා අහපි;

“ඒ බං තරංග කියන්නෙ JVC එකෙන් අලුතෙන් ආපු එකාද?”

තවත් ඉක්කෝලෙ කාලේ කතා

1. දුකාගේ දුක
2. කිරිහාමිගේ ඇණ
3. පෙරමුණේ රාළගේ කළගෙඩි නැටුම
4. කොමාගේ Com

බස්සිගේ ඇන්ඩි කතා

1. Mission බෙහෙත් Hiding
2. ඉවුම් පිහුම්
3. එලවේටරන් අත්භූතං - එස්කැලේටර් භයංකාරං
4. ගමන් බිමන්
5. සොඳුරු කොට ජීවිතේ